Hallo allemaal, Ik ben bang voor het moment dat ik moet gaan bevallen. Niet voor de bevalling zelf, maar voor mijn lichaam. Voordat ik onverwacht zwanger raakte ben ik namelijk 1,5 jaar ziek geweest doordat ik door een soort herseninfarct (ik kom even niet meer op de naam, het was iig. een megastroomstoring in de hersenen) een hersenfunctiestoornis in mijn hogere hersenfuncties heb opgelopen. Ik ben hier behoorlijk ziek van geweest (epileptische aanvallen, zeer slecht geheugen, moeite met de controle over mijn spieren, moeilijk praten enz.). Dit kwam vooral naar buiten als ik erg vermoeid was of gestressed. Het was daarom ook wel even schrikken toen ik zwanger bleek te zijn, want wat zou het effect zijn op de kleine? Dit bleek allemaal in orde. En wonderwel heb ik tijdens mijn zwangerschap praktisch ner-gens meer last van Ik heb nog 2 keer een klein aanvalletje gehad puur uit vermoeidheid. En dit maakte me bang. Want wat gebeurd er tijdens de bevalling? wat als ik uitgeput raak en mijn hersenen weer gaan protesteren? Laat staan dat het weer terug komt als de kleine er eenmaal uit is De verloskundige gaat ervoor zorgen dat ik in het ziekenhuis kan bevallen en dat er een afdelingsarts, gyneacoloog en neuroloog op stand-by staan. Dit geeft me voor een deel wel rust, maar ik blijf ongelooflijk bang Bang dat ik weer verstrooid raak of heftige spiersamentrekkingen krijg. Mocht ik de bevalling echt niet in mijn eentje redden dan kan men nog altijd een kijzersnede toepassen is mij gezegd. Maar ik weet dus niet wat me te wachten staat. Ik weet niet wat mijn lichaam gaat doen met de situatie. En dan is het ook nog eens mijn eerste bevalling waar ik me op dit moment zowiso óók niks bij voor kan stellen. Vreselijk dit gevoel.... Is er misschien iemand die tips heeft? Of misschien iets soortgelijks heeft moeten doorstaan?
Ik denk dat het voor jou wel aan te raden is om een zw-schaps cursus te gaan doen. Zw-schaps yoga of tai chi of zoiets.... En dan ook zeker extra te vragen naar perstechnieken zodat zeker jij niet vanuit je hoofd gaat persen... (Je vriend kan hier tijdens al goed naar kijken door je tig keer te vertellen je mond en ogen open te houden) En lekker blijven relaxen. Regelmatig in bad.... Hoe je lichaam gaat reageren is toch bij iedere vrouw anders. Je vk en gynacoloog houden je goed in de gaten. Vertrouw op hen. Veel suc6 alvast en straks lekker knuffelen met jullie kindje!
Daar sluit ik me idd bij aan, ga op en cursus en laat je voorbeiden op alles. Zorg ervoor dat je je goed kunt ontspannen (is vaak makkelijker gezegd dan gedaan) en verder denk ik dat je niet heel veel kunt doen, want je weet niet hoe je lichaam gaat reageren, wat je gaat doen of juist niet gaat doen. Ik weet verder ook niet zo goed wat ik je nog meer moet zeggen maar ik wens je veel succes en ik kan me heel goed voorstellen dat je bang bent, want het is niet niks! Een bevalling is sowieso niet niks en in jou situatie maakt het bepaalde keuzes maken misschien allen maar moeilijker. Hebben ze je niet geadviseerd om sowieso voor een keizersnede te gaan? Niet dat dat moet natuurlijk maar ik kan me voorstellen dat daar ivm persen e.d. misschien minder risico's aan zitten voor jou en je kindjes. Liefs Anita
hoi, kan me goed voorstellen dat je er bang voor bent. sowieso weet je natuurlijk niet hoe de bevalling gaat maar ik begrijp dat er voor jouw nog meer onzekerheden bijkomen! ik weet niet of je onder behandeling bent bij een neuroloog, zo ja misschien dat je daar dan een afspraak bij kan maken. ik ga er eigenlijk vanuit dat deze ook weet wat er evt wel of niet kan gebeuren! goed dat je al in het ziekenhuis bevalt, zou ik ook doen! veel succes, liefs joyce
Mijn zus heeft hetzelfde als jou gehad. Het hoeft nooit weer terug te komen, ook niet tijdens een bevalling. Je staat neem ik aan onder controle bij het ZH, en die houden alles goed in de gaten. Laat je goed voorlichten over wat komen gaat. Mijn zus is inmiddels zwanger van de 2e en heeft een hele goede bevalling gehad. Groetjes
hoi ik kan me heel goed voorstellen dat je bang bent,en vraag me af of het misschien verstandiger is om nu al een afspraak te maken bij een neuroloog. misschien raden zei je wel aan om gelijk te kiezen voor een keizersnede. ik vind het moeilijk hoor,maar ik denk dat het wel een groot risico is om af te moeten wachten of het fout gaat,en ook al is staat er een neuroloog e.d op stand by,als het fout gaat ben je na de bevalling zo van slag dat dat misschien ten nadele komt voor de verzorging van je kindje na de bevalling. ik zou als ik jou was je laten doorverwijzen door de huisarts naar een neuroloog in het ziekenhuis om je nog eens goed in te laten lichten over eventuele consequenties etc. sterkte ermee!
Lieve dames, Dank jullie wel voor de reacties! Het is inderdaad een goed plan om op pufcursus te gaan en daarbij een manier te vinden om me rustig te houden zodat ik niet in paniek raak (gelukkig raak ik van mezelf niet zo snel in paniek!) Toen we erachter kwamen dat we zwanger waren heb ik direct, letterlijk on the spot, de neuroloog gebeld waar ik zowiso nog bij in behandeling was. Tijdens de afspraak die daarop volgede zei hij me dat moeilijk te voorspellen was wat er zou gebeuren, maar dat de kans erin zat dat het ook gewoon weg zou blijven. Hieraan twijfel ik echter omdat ik nu alweer 2 keer een kleine aanval heb gehad. Dat waren de momenten waarop ik begon te twijfelen en bang werd. Ik had stiekem gehoopt dat het weg was, dus het was nogal een grote schok te ontdekken dat het er nog degelijk was Ook sta ik onder behandeling (die nu even tijdelijk stop staat ivm. dat ik nu praktisch weer gezond ben) van een revalidatie-arts die me hopelijk kan helpen mocht het weer mis gaan nadat ik bevallen ben. Mijn verloskundige heeft na onze eerste afspraak met haar mijn hele medische dossier uitgeplozen en is overal van op de hoogte. Helaas is het gewoon zo dat niemand, ook de neuroloog niet, me kan zeggen hoe mijn hersenen zullen reageren op de bevalling. Omdat de storing in mijn hogere hersenfunctie zit is het namelijk compleet onsamenhangend en kan het zich op 10-tallen verschillende manieren manifesteren en ook op even zoveel verschillende momenten. 1 ding staat vast en dat is dat het zowiso komt als ik vermoeid ben. Ik hoop dat ik straks de kracht kan vinden om me niet te laten vellen door zoiets stoms (lees: oneerlijks). Ik hoop dat mijn oerinstincten op dat moment korte metten zullen maken met datgene wat er mis is met me en mijn allergrootste wens is dat het ook weg zal blijven. Mocht dat laatste te veel gevraagd zijn, dan zou ik willen dat mijn klachten op zijn minst net zo gereduceerd blijven als dat ze op dit moment zijn. Ik wil een goede mams kunnen zijn voor mijn kindje, ik wil ALTIJD een goede mams kunnen zijn voor mijn kindje óók als ik moe ben. Maar goed, ik heb me al 1,5 jaar lang niet neergelegd bij de situatie en voor mijn kindje zal ik nog 100 keer zo hard vechten! Meer kan ik niet doen.. Ik merk dat ik uit jullie reacties veel steun heb gehaald. Ik ben nog steeds bang, dat zal ik ook wel blijven tot de bevalling voorbij is, maar ik voel me op de een of andere manier niet meer zo machteloos Bedankt! Kus Joeja
Misschien een tip maar je zegt dat je in het ziekenhuis bevalt. Als je bent begonnen kun je misschien afspreken dat je wat medicijnen krijgt om te gaan slapen. Zij kunnen je via een monitor wel in de gaten houden hoe ver de weeen zijn. EN je dan wakker maken als je bijna zover bent. Zo ben je uitgerust enhoef je alleen het laatste stuk te doen. Ik zeg niet dat het helpt maar je zal in ieder geval minder vermoeid zijn. Ik weet ook niet of ze het doen maar informeren zou je altijd kunnen doen.
Probeer erop te vertrouwen dat je lichaam doet wat het moet doen! Alles is daarop gericht, dus vertrouw daar ook op! Verder helpt het om niet te panieken, handig om ontspanningsoefeningen te leren, bijv. bij zw. yoga. Neem iemand mee (zul je toch al wel doen) waar je op kunt vertrouwen en die je kan steunen. Volg de adviezen van arts en verpleging op. Succes!
hoi meid ik ben niet zwanger maar heb veel last van paniekaanvallen etc... we zijn bezig voor ons eerste kleintje maar ik denk er ook vaak aan dat het me heel lijkt een bevalling gewoon bang voor mijn lichaam hoe die zal reageren en ook voor de zwangerschap er gebeurd natuurlijk heel veel met je hormonen etc... ik denk dat je het beste ontspanningsoefeningen kunt gaan leren en je man mee te nemen dat hij ook weet hoe en wat in ieder geval dat zou ik doen! ik wens je heel veel sterkte toe! succes meid! liefs my
Hoi dames, Bij mij is het niet het paniekgevoel, rustig blijven doe ik altijd wel. Alleen ben ik bang voor als ik uitgeput raak, want dán gaan mijn hersenen haperen en daar heb ik totaal geen controle op, ook niet met rustgevende oefeningen. Het niet onder controle hebben van, daar ben ik bang voor. Als ik vermoeid raak en mijn hogere hersenfuncties raken verstoord dan kan het volgende gebeuren: Ik raak dan in de war, ga stotteren, mijn linker gezichtshelft kan verlamt raken, mijn ogen kunnen zich dichtknijpen en niet meer open gaan, alle spieren in mijn lichaam kunnen zich samen gaan krampen (dusdanig dat dit ook echt uuuuren aanhoud, net zo lang tot de spieren gaan verzuren en nog veel langer daarna. Dit zal dus het grootste probleem worden mocht ik dit krijgen, want (los van de pijnlijkheid van deze aandoening kramp alleen al in je teen doet zeer) hoe wil ik dan in godsnaam bevallen?) of ik ben opeens aan 2 benen verlamd, ik kan mijn spraakvermogen kwijt raken of opeens totaal niet meer kunnen lezen en schrijven. Kortom: er kan vanalles gebeuren, en ik weet van te voren nooit wat. Het zit echt in mijn hogere hersenfunctie en daar kunnen ze niks aan doen, behalve me zwaar drogeren en daar ben ik eigenlijk heel erg tegen vooral als ik mijn kind geboren wil zien worden. Na een uitputtingsslag kan ik op deze manier nog zeker een week van slag zijn, dit wil ik niet als ik voor mijn kindje moet zorgen, maar helaas heb ik geen keuze Afgelopen weekend was het weer zo ver. Na 3 drukke dagen en 1 nacht me beroerd voelen kwam er weer een klein aanvalletje. Dit is eigenlijk pas de 3de keer sinds mijn zwangerschap, maar deze heeft wel 3 dagen geduurt. Ik denk dat ik nog eens met mijn verloskundige moet gaan bespreken of op natuurlijke wijze bevallen wel wijsheid is voor mij, ook al zou ik niets liever willen dan dat. Tóch vind ik het belangrijker dat mijn kindje zodra ze er is een mams heeft waar ze iets aan heeft, en dat mams ook helder en wel van haar dochtertje kan genieten straks. Ik ga eens een belletje plegen...
Mijn verloskundige heeft een afspraak met mijn neuroloog. Deze zal beslissen of er nu al een gyneacoloog ingeschakelt moet worden. Is dit wel het geval, dan zullen deze 3 mensen samen het er eens goed over hebben zegt mijn verloskundige, dan hoor ik over een tijdje wat ik het best kan doen. En tot die tijd moest ik me maar niet druk maken.... Makkelijk gezegd...
Probeer inderdaad rustig te blijven. (Heb je weer zo'n vaag advies....) Lekker een badje nemen, muziekje erbij. Lekker op de bank hangen, handen op je buik en probeer je liefje te voelen. Je kleintje is geliefd en welkom. Probeer dat continu tegen jezelf te zeggen. En fantaseer maar lekker weg... En als je aan de bevalling denkt probeer tegen jezelf te zeggen, ik zie wel wat er gebeurd. Echt waar tegen de tijd dat het 'tijd' is verwelkom je die dag, dan ben je die hele zwangerschap beu en is je verlangen zo groot dat je niet meer denkt aan alle eventuele ellende! (Jij was dat toch met dat mooie ontroerende verhaal van je vader? Probeer dan weer daaraan te denken.) Kortom: Je gedachten een andere draai geven! Suc6!
Hoi Dames! Bedankt voor jullie tips, het zijn toch dingen waar ik wel aan moet denken, want rustig blijven is heel belangrijk. Ik moet me gewoon concentreren op de bevalling en me niet gaan focussen op het feit dat ik ziek kan gaan worden. Ik ben inmiddels samen met mijn verloskundige bij een gyn geweest betreffende dit probleem. We hebben nu met hem afgesproken dat ik me meteen kom melden mochten mijn aanvallen frequenter en/of erger worden. Vanaf 35 weken zwangerschap moet ik me in ieder geval melden iedere week om te vertellen hoe het gaat. Mocht het zo zijn dat ik het niet meer trek en dat ik (hetzij door vermoeidheid, stress of andere zaken) weer aanvallen heb, dan wordt ik opgenomen in het ziekenhuis en zullen zij ervoor zorgen dat ik juiste medicatie krijg om de aanvallen tegen te gaan. Trek ik het dan echt niet meer en het kindje is klaar om eruit te komen, dan word ik ingeleid. We wachten het liefst tot minimaal 38 weken, en daar ga ik ook echt mijn best voor doen om dat te halen. Langer dan 40 weken zwangerschap word niet afgewacht. Is ze er op 14 maart niet, dan word ik hoe dan ook ingeleid. Mijn verloskundige vond het belangrijk dat ik niet al uitgeput was nog voordat de bevalling überhaupt begonnen was, dus het is tegen die tijd even afwegen en in de gaten houden. Zou ik het niet meer trekken als de bevalling eenmaal op gang is en bijv. mijn bewustzijn verliezen of niet meer helder zijn, dan word er overgegaan op een keizersnede. Hoe dan ook, er is in alle gevallen een oplossing, en we gaan goed begeleid worden door verschillende mensen zodat het een prettige bevalling word uiteindelijk. Ik ben gerustgesteld en niet meer bang! Ik vertrouw op de artsen en de verloskundige. Het enigste dat ik moet doen is eerlijk zijn over hoe ik me voel en verder regelen zij de rest. Dank jullie voor de steun! Liefs Joeja
Idd zwangerschapsgymnastiek. Ik heb mezelf onbewust in een soort trance of hypnose gebracht door me heel erg te concentreren op m'n ademhaling. Ik weet alles nog precies hoor, maar mijn rationele denken (dus angst, die ik best wel had ivm de te vroege bevalling) schakelde zichzelf uit. En dat ging volkomen natuurlijk. Ik had dat nergens geleerd ofzo. Misschien dat ze dat op de gym behandelde, maar daar had ik nog maar 3 lessen van gehad. En ik wil je ook nog even zeggen dat het heel normaal is dat je echt kotsmisselijk en duizelig bent tijdens een bevalling. Ik weet niet wat voor aanvallen jij hebt gehad en hoe dat voelde, maar dat is dus volkomen normaal. Het eerste wat ik vroeg in het ziekenhuis is: Heeft u een teiltje. Ik ben niet over m'n nek gegaan, maar had wel heel erg dat gevoel. Linda
Kan me alleen maar aansluiten met wat hierboven allemaal al geschreven is. Pufklasje is een heel goed advies. Zo weet je wat je kunt verwachten én het is ook nog eens heel gezellig. Als het ff kan, dan is het ook prettig als je partner een keer meegaat, meestal is er wel een partneravond. Zo weet hij ook wat hij kan verwachten en wat hij voor jou kan doen. Mijn man heeft me goed geholpen met puffen, in de pijn wilde ik nog wel eens te snel ademen en dan deed hij het ritme voor dat ik dan kon volgen. Heb ik veel aan gehad. En ik weet nog wel dat ik tijdens mijn bevalling helemaal in mezelf gekeerd was en nauwelijks iets merkte van wat er om me heen gebeurde. Was heel rustig en helemaal opmezelf en m'n buik geconcentreerd. Je lichaam doet het eigenlijk zelf. Ik zou je situatie ook tijdens je intake met de kraamzorg (aan het einde van de zwangerschap meestal) bespreken. Ze noteren het dan en dan kun je eventueel extra kraamhulp krijgen, zodat je goed kunt uitrusten na je bevalling en je goed opweg geholpen wordt. Neem voor je rust na je bevalling ook zoveel mogelijk hulp aan (hoe moeilijk dat soms ook is). Vraag de een om een boodschapje te doen, de ander of ze voor jullie willen koken, een ander wil misschien wel weer een keer de was doen. Het zijn kleine dingen, maar helpen wel. Zo heeft je partner ook meer tijd voor jou en de kleine. Of misschien is een kraamhotel wel iets voor je? Hoop dat het je wat gerust stelt en probeer er vooral niet tegen op te kijken.