Op donderdag 30 augustus begonnen bij mij de weeën. Het was een uurtje of 09.00 en ze kwamen nog niet echt regelmatig. Ben dan ook nog even met mijn man en de hondjes gaan wandelen bij het meer. Om een uur of 15.00 kwamen de weeën regelmatig om de 5 a 6 minuten. We hadden dus allebei het gevoel dat de kleine die dag of de dag erna geboren zou gaan worden. We hebben mijn ouders gebeld om de hondjes op te komen halen, deze liepen namelijk iedere stap achter mij aan. Vervolgens heb ik heerlijk staan douchen en kon me nog goed ontspannen tussen de weeën door. De volgende dag (vrijdag) bleven de weeën nog steeds zo om de 6 minuten komen. Zo naïef als we waren hebben we de verloskundige nog niet gebeld, de weeën moesten immers om de 3 a 4 minuten komen. Vrijdag nacht was dat gelukkig het geval en we hebben om 05.00 de verloskundige gebeld. Aangezien mijn vliezen nog niet gebroken waren was er voor haar geen haast om te komen. Zaterdag ochtend om 11.00 stond ze bij ons voor de deur om te kijken hoe het ging. Ze heeft meteen gekeken hoe de ontsluiting ervoor stond. Na inwendig onderzoek bleek ik pas 1 cm ontsluiting te hebben. Het viel ons een beetje tegen in verhouding met het aantal uur dat ik al serieuze weeën had, maar ja het begin was er. We spraken met de verloskundige af dat ze diezelfde dag om 16.00 nog een keer langs zou komen om te kijken hoever de ontsluiting dan zou zijn. Vol goede moed ben ik de weeën op blijven vangen, maar het werd steeds moeilijker ontspannen. De weeën waren in tussen zo heftig geworden dat we allebei het gevoel hadden dat het niet lang meer zou gaan duren. Op het moment dat de verloskundige ons dus om 16.00 vertelde dat ik nog steeds maar 1 cm ontsluiting had zakte de grond even onder me weg! Op advies van de vk zijn we toen naar het ziekenhuis gegaan om te kijken of ze het iets konden versnellen. Daar aangekomen vertelde ze ons dat ze met 1 cm ontsluiting nog maar weinig kunnen en dat het dus gewoon afwachten was. Wel heb ik toen een pethidineprik gekregen wat de scherpe randen van de pijn zou moeten af halen. Daar heb ik helaas niets van gevoeld en voor mijn gevoel had ik net zo goed een paracetamol kunnen nemen. Om 23.00 had ik nog steeds maar 1 cm ontsluiting en kwamen ze naar me toe met de mededeling dat ze niets voor me konden doen. Mijn man en ik mochten een nacht blijven omdat ze ons zo laat niet meer weg wilde sturen. De dag erna konden we gewoon naar huis. Die nacht zijn de weeën gelukkig nog heftiger geworden en op zondag ochtend 06.00 had ik eindelijk de magische 3 cm ontsluiting. Ik ben toen na een tijdje overgebracht naar de verloskamers waar ze mijn vliezen hebben gebroken. Dit was om 09.00 uur en om 13.00 zouden ze terug komen om te kijken of mijn ontsluiting verder was. Om 11.30 heb ik mijn man een verpleegkundige laten halen omdat ik het echt niet meer vol hield. Ik had inmiddels bijna 62 uur niet geslapen en continu weeën, is was kapot! De verloskundige is gekomen met de mededeling dat ik een ruggenprik zou krijgen en dat de man die hem moest zetten thuis was gebeld. Om ongeveer 12.00 heb ik de ruggenprik gekregen en hebben ze me weeën opwekkers gegeven (alsof ik er nog niet genoeg had) De weeën werden toen nog heftiger, alleen voelde ik ze gelukkig niet meer. Binnen ongeveer een uur had ik volledige ontsluiting en werd de verdoving uit gezet. Om 13.30 mocht ik eindelijk persen. Ik voelde toen zon oerdrang opkomen en ik heb hem er dan ook in iets meer dan een half uur uit geperst. Na bijna 72 uur is Tijn op 2 september gezond ter wereld gekomen.
Dat duurde wel heel erg lang zeg! Ben je de pijn al weer een beetje vergeten? Gefeliciteerd met je knulletje.
jeetje meid, wat een tijd, je zal kapot zijn geweest, zo lang wakker en zo lang weeen. Heel veel succes en natuurlijk gefeliteerd met jullie mannetje
Gefeliciteerd zeg,wat een lange bevalling gelukkig heb je er iets moois voor gekregen. Geniet van je wondertje.
Ja het moment dat ik Tijn op mijn buik kreeg was alles over en goed! Je weet dan waar je het voor gedaan hebt!
hoi hoi jeetje zeg 72 uur dat is echt niet niets je mag heel trots zijn dat je er zo goed doorheen ben gekomen en je natuurlijk een geweldige zoon ervoor heb teruggekregen wens je dan ook heel veel knuffeltijd met je kleintje toe groetjes nathalie
Gefeliciteerd met Tijn! Bij de eerste ging mijn bevalling precies zo, echt zwaar is dat hoor, je bent echt aan het einde van je latijn. Maar gelukkig kun je nu lekker gaan genieten!
Je schrijft dat het bij de eerste bevalling bij jou ook zo ging, hoe ging het bij de tweede? Ik ben namelijk heel bang dat het weer zo lang gaat duren bij een eventuele volgende.