Omdat ik nu nog steeds steevast zeg.. voor mij écht geen 2e meer. Zelfs niet als ik zie wat je er voor fantastisch iets voor terug krijgt. Nu zegt 'men' dat dit altijd een reactie is na de bevalling, maar t is nu dik 5 weken verder en ik denk er nog zo over.. T komt bij mij gewoon omdat de bevalling errug tegenviel.
ik... na een half jaar had ik pas dat ik niet meer een gevoel van medelijde had als ik een zwangere zag (owjee haar staat die hel nog te wachten dacht ik). Na nog eens 3 maanden wou ik wel weer een tweede dus de condooms gingen de deur uit met de gedachte we zien wel (duurde toch 2 jaar voor ik de eerste keer zwanger raakte) en nu was het de tweede ronde raak. Overigens heb ik er geen sec. spijt van gehad van de tweede maar die eerste bevalling zou ik nooit meer over willen doen, never, never. Heb er met tijd en wijlen nog nachtmerries van.
Bij mij heeft het 5 jaar geduurd. Daar moet ik dan ook wel bij zeggen dat het dan ook nu of nooit meer was, omdat ik na mijn veertigste er niet meer aan wilde. Aan de andere kant kan deze bevalling alleen maar meevallen, want ik zou niet weten hoe het nog erger kan. Daar hou ik me dan maar aan vast. Groetjes ellenoor
Haha daar ben ik ook wel benieuwd naar! Ik heb nu niet direct van 'nooooit weer' maar ben zeker de pijn nog niet vergeten en moet er momenteel ook echt nog niet aan denken om het weer te doorstaan.
Ja, ik heb tijdens en direct na mijn bevalling ook gedacht: 'Dit nooit meer.' En dat terwijl ik na drie miskramen een ontzettende kinderwens had en er echt alles voor over had. Maar... ik ben weer zwanger. Ik wil misschien wel eens met m'n gyn spreken over pijnbestrijding tijdens de bevalling. Want traumatisch vond ik het wel. Maar het is nog lang niet zover, dus ik maak me er nu nog niet druk om.
nou na de eerste dacht ik ook meteen NOOIT WEER! ik had een zwangerschap met allerlei kwalen, zoals zwangerschapsdiabetes. en ik vond er ook helemaal niks aan, terwijl ik toch graag een kindje wilde. die zwangerschap was ook best zwaar en de bevalling was helemaal zwaar. heb er bijna een trauma aan over gehouden, echt waar. en toen nog eens een postnatale depressie. maar na een anderhalf jaar ofzo ging het toch weer kriebelen. en zijn we er toch weer voor gegaan. het duurde ene dik jaar voor ik zwanger was. maar het ging dit keer zo anders, zo lekker allemaal. de bevalling was een fluitje van een cent. en het gaat heerlijk nu. bne toch blij dat ik voor een tweede ben gegaan. en wie weet ooit nog een derde? groetjes Nienke
Idd er is nog hoop. Ik heb het er met mijn VK over gehad en die gaf aan dat het meestal bij een tweede echt sneller gaat (vaak zelfs in de helft van de tijd) en makkelijker. De weg is al open gelegd zeg maar. Ook weet je beter wat je dan moet doen of juist niet moet doen. Inscheuren en inknippen gebeurd dan vaak niet. Is inknippen toch nodig dan doen ze dat op dezelfde plek. En over pijnbestrijding is zeker te praten met mijn VK. Dit alles stelt mij zeer gerust.
Het eerste wat ik zei toen Britt geboren was ... Helaas meisje, je blijft enigs kind. Maar nu moet ik dus al weer bijna bevallen. Zie er ook best wel tegen op hoor
Ik heb denk ik tot een maandje na de bevalling zoiets gehad van...1x maar nooit weer. Nu ben ik alweer 180 graden gedraaid. Mis mijn buikje, en kan best jaloers zijn als ik een zwangere vrouw zie lopen! En dat zelfs na een verschrikkelijke bevalling. we wachten nog wel even hoor, zou wat te snel zijn (voor mij dan) om nu al voor een 2e te gaan. Dus er is nog wel hoop hoor
Ik kan heel goed begrijpen hoe je je voelt... Ik vond het zo vreselijk, dat ik zeker heb geweten dat ik het niet nog een keer ging doen. ECHT NIET. Het was wat mij betreft de ergste pijn die ik ooit in mijn leven meegemaakt heb... Nu... nu is Joey ruim 8 maanden, en nu betrap ik mezelf erop dat ik enigsinds aan het bijdraaien ben. Ik had het niet verwacht, maar ik sluit nu ineens niet meer uit dat ik het misschien toch nog een keertje aan zou durven... één keertje dan Ik wil liever niet twee kindjes tegelijk in de luiers... dus voorlopig nog even niet. Maar ik had het er gisteren met mijn moeder over dat het toch zo leuk zou zijn om nog een zoontje te krijgen... en toen zei mijn moeder dat het ook zo leuk is om als moeder een dochter te hebben zoals mijn moeder er 3 heeft, dus een meisje... ook leuk. En daar ga ik dus
ik wil ook nooooit meer bevallen, de bevalling was een ware hel, was erg traumatisch, en ook nog PPD er achteraan... maar het onmogelijke gebeurt nu dan toch... ons prinsje is er en is zo geweldig dat ik echt wel een 2e wil. alleen blijf ik er nogsteeds bij dat ik niet weer wil bevallen dus euhm das een probleem... ik heb een ruggeprik gehad dus tsja wat kunnen ze me verder nog bieden... hopelijk wel iets beters dan dat want zo wil ik het nooooit weer en durf ik het ook niet aan... heel herkenbaar dus, jullie verhalen
Ik riep ook de eerste maanden, noooooooooooooit meer! En nu zitten we toch alweer na te denken over een tweede, de pijn ben ik nog steeds niet vergeten maar wat je ervoor terug krijgt telt voor mij zoveel meer
Tijdens mn zwangerschap heb ik het vaak geroepen: 1 keer en nooit meer! En nu, nu hebben we afgesproken dat we begin september (als we elkaar 4 jaar kennen) lekker luxe uit eten gaan en daarna de condooms de deur uit doen. Het kan verkeren.
ik moet zeggen.. tijdens en na de bevalling zei ik ook NOOOOOOOOOOOOOOOOOOIIIT MEER! ookal zag ik onze kleine meid.. Maar nu we een paar weken verder zijn, moet ik zeggen dat ik mijn buik ergens wel mis en het getrappel erin.. En het hele zwanger zijn enzo.. En als ik dan daisy zie denk ik... ik wil er nog een! haha maar als we er ooit nog een nemen moeten we eerst verhuizen want het is hier te klein voor nog een kindje
Ik riep alleen tijdens de weeën in het ziekenhuis IK DOE DIT NOOOOIT MEER! Maar ik wil echt wel een 2e! Nu nog ff niet,nu nog lekker alleen genieten van Lieve maar een 2e gaat er komen hoor
Ik dacht ook hoe kunnen mensen nog een 2e kind nemen nu ze weten hoeveel pijn ghet doet...had ook heel erg medelijden met iemand die ik net het ziekenhuis in zag gaan toen ik er uit kwam met ons mannetje..maar nu na nog geen week ben ik al bijgedraaid haha ik heb geen makkelijke bevalling gehad wel een hele snelle...ik denk dat het komt omdat ik elke dag zie wat voor moois je ervoor terug krijgt en dan pijn gauw vergeten is...?
Bij mij ging het ook helemaal niet goed, maar ik heb toch wel zoiets van over een paar jaar nog eens. Als je echt geen kinderen meer wil door een traumatische vorige bevalling kun je ook voor de bevalling al met de gyn bespreken dat je pijnbestrijding wilt. Het hoeft nl niet perse zo'n hel te zijn, ik heb na een hele dag zwoegen zonder vooruitgang een ruggeprik gehad, en na die ruggeprik is het eigenlijk heel erg meegevallen.
Bij mij was het een beetje andersom. Al tijdens mijn zwangerschap riep ik van niet nog een keer. (zwangerschap was vrij pittig) Mijn bevalling daarentegen heb ik als iets heel positiefs ervaren. Tuurlijk had ik pijn, maar kan me de gradatie van die pijn absoluut niet meer herinneren. Mijn bevalling was snel ( ruim 4 uur) en op het kraambed had ik het al over de volgende Nu denk ik nog steeds positief over een volgend kindje.
Ik heb een keizersnede gehad dus ik zei niet vanwege de bevalling, geen 2de meer maar wij hadden een huilbaby. Ik in het begin zoiets van dit is heeeeelmaal niet leuk. Maar vanaf een half jaar tot nu toe hij is net 3) verbaas ik me er over dat het nog steeds leuker aan het worden is. En als de tweede net zoveel huilt weet ik nu dat het alleen maar beter wordt.