Mijn bevalling van Vigo

Op vrijdag 20 april moest ik mij melden op het ziekenhuis om daar vervolgens te blijven totdat ik bevallen zou zijn.
Of de bevalling begon uit zichzelf, of zou op maandag 23 april de inleiding van de bevalling beginnen.
Na vele uurtjes CTG's en controles leek het de gyneacologen verstandig om de inleiding van de bevalling een dag eerder de starten.
Dus op zondagochtend rond 08:45 uur kreeg ik na het zoveelste inwendige onderzoek mijn eerste gel ingespoten.
Vrijwel direct na het inbrengen van de gel kreeg ik harde buiken. Na eerst nog een uurtje gelegen te hebben, daarna nog een half uurtje CTG was het lopen, lopen, lopen. Zou de boel nog wel eens kunnen bevorderen werd ons verteld.
Maarja, lopen ging mij niet echt heel denderend af, want als ik teveel liep speelde mijn hoge bloeddruk weer op en kreeg ik weer last van een mega
benauwdsheidsgevoel en druk op de borst. Dan maar even lekker rustig zitten en kijken wat er gebeurd.
Tot aan de middag heb ik eigenlijk continue harde buiken gehad, maar toen het tijd werd voor mijn tweede behandeling met gel bleef het verdacht stil...
De gyneacoloog kwam niet opdagen, want in de tussentijd dat ik lekker harde buiken aan het kweken was, kwamen er spontaan een handjevol puffende
vrouwen binnenstrompelen die allemaal van plan waren om uitgerekend op deze dag een baby uit te poepen.
Daar ging mijn tweede behandeling met gel! Weer een dag 'voor niks' op dat stomme ziekenhuis gelopen, want 1 keer gel inbrengen 'telt niet echt' volgens
de gyneacoloog die 's avonds aan mijn bed kwam vertellen dat het haar zo speet dat het per ongeluk epres wel goed uitkwam dat die tweede keer gel niet
toegediend werd. Want mochten die harde buiken doorzetten in weeën zou ik bij wijze van op de gang moeten bevallen...
Tja, en als je dan een 'inleid gevalletje' bent word je zo even aan de gang geschoven, want een 'natuurlijke bevalling' heeft voorang...
Ik was heel erg boos en verdrietig, want daar lig je dan met je goede gedrag... hopend op een bevalling.

Vol goede moed dan de nacht maar weer in, want de volgende ochtend zou ik weer gel toegediend krijgen.
Ik had gehoopt dat ik er weer net zo op zou reageren als de dag ervoor, maar nadat de gel ingebracht was voelde ik helemaal niks, nada noppes!
Dan maar weer een stukje lopen. 's Middags weer een gelletje, maar ook na deze behandeling voelde ik wéér helemaal niks!
Geen harde buik, geen steekje, gewoon helemaal niks. Zwaar teleurgesteld de dag zo goed als ik maar kon doorgekomen.
's Nachts kreeg ik opeens wel harde buiken en die hebben de hele nacht aangehouden. De volgende ochtend bleek dat ik ineens 3 centimeter
ontsluiting had! WOW! Dat gaat de goede kant op!
In princiepe zouden mijn vliezen al gebroken kunnen worden, maar de baarmoedermond was nog niet helemaal verstreken. Ik mocht toen zelf kiezen wat ik wou: of nu naar de verloskamer en de vliezen breken, of eerst nog een gelletje en kijken wat die zou doen. Ik had gekozen voor nog een keer gel. want hoe meer de baarmoedermond verstreken zou zijn, hoe gunstiger dat is natuurlijk.
Nog weer een behandeling met gel, een uurtje liggen en een half uur CTG en ik was er helemaal klaar voor! TJAKKAAAAH!

Het 'tjakkaaaah!' gevoel ging er echter al snel af, toen bleek dat Vigo helemaal niet goed reageerde op de harde buiken, die inmiddels toch wel lichte weeën te noemen waren. Zijn hartslagje was niet echt denderend te noemen. Die daalde steeds behoorlijk en het herstellen daarvan bracht hier en daar een vraagteken op. Deze dame zat daarna dus 3 uur vastgekluisterd aan het CTG apparaat om te kijken hoe het hartslagje van Vigo zich vorderde.
Tegen 110 uur kwam de verloskundige aan mijn bed met de mededeling dat mijn vliezen die middag gebroken zouden worden.
De bevalling moest vandaag op gang gezet worden. Ik werd dus naar de verloskamer gereden en daar werden tegen 140 uur mijn vliezen gebroken.
Er kwam vrij weinig vruchtwater uit en het bleek toen ook dat Vigo in het vruchtwater gepoept had. Ons mannetje had het niet meer fijn daarbinnen!
Vrijwel direct na het breken van de vliezen kreeg ik echte weeën die gelijk al om de 5 minuten kwamen.
Helaas was ik gezegend met rugweeën... Geen pretje! Ik mocht toen op een skippybal gaan zitten en zo waren de weeën wel wat prettiger om op te vangen.
Tijdens een wee moést ik gewoon met mijn heupen ronddraaien, anders werd ik gillend gek!
Ze waren nog redelijk goed op te vangen en ik presteerde het zelfs om tussen de weeën door nog 2 boterhammen met kaas weg te eten hahaha.
Om 16:30 uur kwam er weer een witte jas om te voelen of ik in de tussentijd meer ontsluiting heb gekregen.
Nog maar 1 centimeter erbij... wat een domper zeg! Op dat moment werd ook besloten dat ik aan de weeënopwekkers zou gaan. Op dit tempo zou
het namelijk nog uren duren en dat was voor Vigo geen goed plan. Mijn eigen weeën waren op dat moment al zo pijnlijk en hevig en kwamen op dat moment al een uur om de 3 minuten, dat ik om een ruggenprik heb gevraagd. Het duurde ongeveer zo'n 20 minuten voordat deze eindelijk gezet was, want telkens had of ik een wee, of de anesthetist kon de prik niet zetten omdat hij het niet helemaal kon vinden.
Eindelijk was de ruggeprik gezet en ik voelde in de verte ergens een wee die ik lachend op kon vangen! Wat een genot! Eindelijk een beetje ontspannen...
Op dat moment werden de weeënopwekkers ook flink aangezet en ik kon er weer een paar uur tegen aan.
Allemaal hopend dat de ontsluiting nu wat sneller zou gaan, en er was zelfs tijd voor een grapje tussendoor. Vigo's toestand verslechterde wel weer iets in de tussentijd.
maar er was nog niet gelijk reden tot paniek. Nog maar even een paar uur aankijken was het advies. Ik probeerde zoveel mogelijk te ontspannen.
Tegen 21:15 uur werd nogmaals gevoeld of de ontsluiting verder gevorderd was. De ontsluiting was een krappe 5 centimeter en dat was niet helemaal de bedoeling!
Vigo daalde ook niet verder in het geboortekanaal en dat zou dus komen doordat ik toch iets te nauw was van onder. Wie had dat gedacht... ik, een stevige hollandse meid die te nauw is van onder hahaha. Er werd besloten om met een keizersnee Vigo te gaan halen.
Dat waren op dat moment echt verlossende woorden voor mij, want dat kind moest er uit en het intresseerde me niet hoe het zou gebeuren. als het maar zou gebeuren!
Tegen 21:30 uur kwam ik aan in de O.K kamer en Lars was inmiddels al in een mooi pakkie gehezen, wat hem op de één of andere vreemde manier toch wel weer sexy stond hahaha. Ik werd opnieuw verdoofd en alle andere voorbereidingen werden getroffen.
Nadat ik een paar keer flink hard ben geknepen om te kijken of de verdoving goed was gegaan, begon de operatie. Ik lag echt te rillen op de operatietafel van de kou, de zenuwen, de spanning en de hormonen!
Toen mijn buik half open lag werd er nog aan Lars gevraagd of hij wou kijken. Tot mijn grote verbazing heeft hij nog gekeken ook! Welliswaar maar een seconde of 3, om daarna lijkbleek weer naast me te gaan zitten maar hij heeft gekeken! LoL!
Zo vreemd... er word in mij gesneden en ik voel niks! Tot ik op een gegeven moment wel wat voelde. In de verte voelde ik geruk en getrek en opeens een enorme steek!
Ik weet niet wat ze aan het doen waren, maar ik overdrijf echt niet dat ik dat gedeelte als best pijnlijk heb ervaren! Ik schreeuwde het op dat moment uit van de pijn en de angst (je verwacht immers niet wat te voelen) en Lars schrok zich helemaal kapot!
Ik vroeg of ze asjeblieft wilden opschieten en na nog een paar keer flink de tanden op elkaar te hebben moeten doen hoorde ik ineens een huiltje!
Daar was hij dan eindelijk! Hij werd naar de onderzoektafel gebracht en ik kon van een afstandje mijn eerste blik werpen op onze pasgeboren zoon! Hij werd flink schoongepoetst want hij zat helemaal onder het meconium. Lars liep naar de onderzoektafel toe, want hij mocht uiteraard de navelstreng doorknippen.
En zo ineens lag Vigo bij mij... Ik kon het allemaal niet af knipogen.We keken elkaar gelijk in de ogen aan, en wat ik voelde op dat moment is echt met geen pen te beschrijven! Zo onwerkelijk was het allemaal... Ik werd op dat moment weer dichtgenaaid maar daar kreeg ik helemaal niks meer van mee.
Ik kon alleen maar naar Vigo kijken.
Op een gegeven moment lag Vigo op mijn kin te sabbelen hihihi... het mannetje had vast een beetje honger.

Na een tijdje werd Vigo meegenomen om aangekleed te worden. Ik werd naar de verkoeverkamer gereden om daar een beetje bij te komen.
Na ongeveer een half uurtje (? geen besef van tijd eerlijk gezegt..) kwamen Lars en Vigo samen bij mij. Daar hebben we samen nog even heerlijk met z'n drietjes geknuffeld en dat was natuurlijk genieten geblazen! Toen ik mijn tenen weer kon bewegen, mocht ik terug naar de kraamafdeling.
Al snel daarna kwamen Opa Wim, Oma Ans en Tante Mayo onze knul bewonderen! Wat zijn zij ook ontzettend trots!
Die avond hebben Vigo en ik de hele nacht heerlijk doorgeslapen! We waren allebei toch best wel een beetje moe van het hele gebeuren