Mijn bevalling

Bevalling van mijn zoon R.


30 juli 2009:
Vandaag is L (dochter) op het kinderdagverblijf en smiddags krijg ik echt drang om schoon te maken. De wc’s worden echt grondig schoongemaakt, op de knietjes erbij met een borstel en chloor..alles word geboend. Ik verschoon de bedden, maak de babykamer extra schoon en beide verdiepingen worden gestofzogen. Maak ook ín de kasten schoon en maak nette stapeltjes van de kleren in de kasten en allemaal van dat soort klusjes.
Die avond vraag ik me af of dit nu dan nesteldrang is of dat het toevallig is. Ik open een topic op zwangerschapspagina: “Wat deed jij de dag voor je bevalling?” Ben namelijk benieuwd of er overeenkomsten zijn.
In de avond besluit ik weer naar het geboortekaartje te kijken…ik ben namelijk al weken niet echt tevreden maar weet ook niet wat ik precies zou willen of wat er anders moet.
Ik ben even aan de gang en heb ineens een superstoer geboortekaartje! Helemaal anders als wat ik eerst had ontworpen en helemaal zoals ik het wil. Ook R is gelijk helemaal om en als een kind zo blij ga ik naar bed.

31 juli 2009
04.30 uur: ik word wakker om te plassen en heb een beetje buikpijn. Het zijn geen harde buiken maar onderin mn buik is het gewoon raar. Ik heb niet het gevoel dat het is begonnen maar ik ga even naar beneden en zet de computer aan.
Op zwpagina plaats ik een berichtje bij de aug 2009 mama’s: “Ik heb gekke buikpijn en kan dr niet van slapen”. Ik lees nog wat op een ander forum en ga daarna maar weer naar boven.
In bed blijft het toch maar aanzeuren en vooral heel laag boven mn schaambot trekt het steeds samen. Ik besluit dat als het rond 6 uur nog steeds zo aanvoelt dat ik R. wakker maak.
6.15 uur: “R…..ik geloof dat ik weeën heb”. Zo, hihi die is gelijk wakker.
Ik blijf ook gelijk maar zeggen dat het misschien wel weer vals is en voorwerk en dat ik het echt niet zeker weet.
7.00 uur: L word wakker en ik word toch wel een beetje gespannen van hoe moet het nu verder..? Onderin blijft het maar samentrekken en het word ook wel pijnlijk: ik knijp steeds in mn eigen benen en op het hoogtepunt springen me de tranen in de ogen.
We besluiten R’s moeder maar vast te bellen of zij L kan ophalen. R kleedt L aan en ik lig op bed en het wordt gewoon al steeds heftiger. Dan belt hij het ziekenhuis en we mogen komen.
8.15 uur rijden we weg naar het ziekenhuis. Iedere paar minuten trek ik me op aan het handvat in de auto.
8.45 wordt ik aan de ctg gelegd in een onderzoekskamertje. Iedere paar minuten heb ik ongelooflijk veel pijn en kronkel ik op dat bed en ga steeds op mn handen zitten om de pijn te verbijten…schop mn slippers uit en raak steeds een beetje in paniek. Op de ctg zie ik amper iets. Die band zit naar mijn idee ook veel te hoog op mn buik want de weeën zitten gewoon heel erg laag , helemaal onderin en het voelt echt alsof mn lichaam de baby naar beneden drukt.
Ik voel me echt heel stom dat ik daar lig te kronkelen en binnenmonds aan het vloeken en R zit naast me en kijkt me ook steeds vragend aan. Op de ctg is gewoon weinig te zien maar ik hou het haast niet!
9.45 De gyn komt bij me kijken en constateerd dat ik onregelmatige weeën heb. Ondertussen moet ik toch echt wat wegpuffen en weet me echt geen houding te geven tijdens zo’n wee. Hij komt ook op…zakt af…en dan weer een soort piek. Helemaal niet wat je zou verwachten en dat maakt me in de war.
De gyn toucheert me en zeg dat ik 2 cm ontsluiting heb. Dat had ik al een tijdje. (bij 33 weken opgenomen, weeënremmers etc)
Hij neemt me 2 uren op ter observatie om te kijken of het doorzet of dat ik naar huis kan.
Nou ik weet wel zeker dat ik niet naar huis kan! Ik denk wel dat het nog een hele lange dag gaat worden en R dacht dat ook.
10.00 Ik lig op een zaal. Ik kan alleen niet liggen of zitten en heb steeds samentrekkingen en pijnen met de ene piek na de ander. Ik zeg maar steeds tegen R dat ik dit echt niet kan. Als dit pas het begin is, dan kan ik het echt niet! Heb echt nog nooit zoveel pijn gehad en kan amper puffen. Ik snap dat hele puffen niet want het helpt me echt helemaal niks.
Ik besluit maar te gaan douchen: ben ook wel bang dat het erger word maar hoop dat het wellicht wat verlichting geeft. Ik loop gebogen naar de douche want ik kan geeneens rechtop staan. Onderin mn buik is het één samentrekking. Kan alleen maar zitten onder de douche en weet gewoon niet hoe ik moet zitten want alles doet zo’n zeer en ik heb gewoon geen pauze tussen de weeën!

(edit: dochter is met keizersnede ter wereld gekomen, dus dit is eerste bevalling)

 

Dan probeer ik me zo goed als het kan aan te kleden en strompel naar mn bed. Ondertussen heeft mn buurvrouw visite gekregen van dr zoon en man.
Heel irritant want ik als ik puf gaat dit nu wel steeds harder en ik maak steeds meer geluid en schop bijvoorbeeld met mn hakken in het matras.
R zit al die tijd lief naast me maar hij kan ook niks voor me doen….ik weet zelf amper wat ik aan het doen ben.
De zuster komt bij me kijken en ik zeg haar dat ik iets moet hebben tegen de pijn want ik hou dit echt niet vol. Ze zegt me als straks de gyn komt en ik heb meer ontsluiting, dan kunnen ze wel wat geven tegen de pijn.
Ze zegt me: ‘Ik wil niet vervelend zijn maar het gaat nog veel erger worden hoor”
Ik snap niet dat al die vrouwen me voor zijn gegaan. Als dit nog meer uren gaat duren dan ga ik dood hoor!
Dan druk ik op de bel want ik hou het echt niet.
De zuster komt en ziet gelukkig de ernst van mn gezicht.
We mogen naar een kraamsuite. Ze vraagt of ik kan lopen. “Nee”!
Gelukkig staat de rolstoel er nog en ze zegt dat ik er in moet gaan zitten. Maar ik kán gewoon niet omhoog komen want ik heb alleen maar weeën en kan ze niet opvangen.
“Kom op” zegt ze. Pfffffff. Dan spring ik in die rolstoel en we rijden naar het einde van de gang naar onze kamer.
11.30 Ik ga op het bed liggen en puf als een gek. De gyn komt binnen en mn broek wordt uitgetrokken en hij kijkt hoever ik ben.
“Ooooh meid je gaat hartstikke hard!” 6 a 7 cm!!
“Huh”?? Ik snap er niks van maar ben toch wel erg blij. Ik vond mezelf namelijk een enorme slapjanus dat ik dit niet aankon en dat ik zóveel pijn had maar blijkbaar hád ik ook echt heel veel pijn want blijkbaar had ik weeënstormen oid.
De gyn pakt zo’n stokje en breekt mn vliezen.
Dit lijkt allemaal echt een film waar ik naar kijk want ik kan niet geloven dat ik aan het bevallen ben.
Dan voel ik het warme water wegstromen maar dan hoor ik mezelf een oerkreet kreunen en mn hele lichaam perst, zonder dat ik er wat aan kan doen!
De gyn schreeuwt: “Neeeeeee”!! Stop!!! Luisteren naar mij, nu!!!!”
Ik zeg alleen maar dat het niet kan en dat ik MOET persen.
Dan voelt hij en zegt dat ik 9 a 10 cm heb!!!!
Nog steeds snap ik er niks van en ik zie dat ze soort spatjassen aan doen en het lijkt weer een film.

Dan hoor ik R zeggen dat hij flauw gaat vallen. De zuster zegt hem dat hij moet gaan zitten met zn hoofd tussen zn benen.
Tegelijk zegt de gyn tegen mij dat ik op mn zij moet gaan liggen want de hartslag van de baby gaat gauw omlaag. Ik draai me gelijk op mn zij en zucht als een gek en knijp keihard in de leuning van dat bed.
Dan staat R weer naast me en mag ik omdraaien om te persen.
“Als je een perswee voelt mag je meepersen”
‘Ik heb alleen maar persweeën!!!!’ ‘En ik moet ook poepen hoor, sorry sorry”!!!
Gelukkig zeggen ze dat dat niet geeft en dat ik een hap lucht moet nemen.
Ik zeg nog iets van dat het vast niet zal passen maar dan neem ik de eerste hap lucht.
Na 2 keer voel ik alles branden van onder en moet ik stoppen en zuchten zuchten zuchten zuchten. Ik blijf de gyn maar aankijken en luister goed want ik wil echt niet helemaal uitscheuren!!
Dan weer een keer persen en daar is hij!!
Geboren om 12.12 uur. Apgar: 9/10 en 3705 gram.

Ik heb hem op mijn borst maar het is echt onwerkelijk. Maar dan ben ik toch wel heel blij en opgelucht……het zit er gewoon al op!!!!!!
Een uur daarvoor wist ik echt nog niet dat ik ging bevallen en nu is hij er gewoon al!
R kan het ook niet bevatten maar hij zegt alleen maar hoe trots hij is op mij en dat zn jongen zo mooi is!!!!

Dan moet de nageboorte nog. En wel binnen een uur.
Maar die kwam niet. Na 50 minuten hebben we R. (Junior J ) aan de borst gelegd en gelukkig kwam de placenta toen gelijk los.
We waren hartstikke blij dat hij gezond en wel geboren was en dat het erop zat maar toen bleef het bloed maar komen. Iedere keer zaten ze maar te drukken met de vuisten op mn buik om mn baarmoeder leeg te drukken. De ene stolsel na de andere bleef komen..het hield gewoon niet op. Ondertussen belde ik mn ouders, zussen en vriendinnen.

Toen ging mn pols omhoog en mn bloeddruk omlaag en werd mn bed naar achteren gezet…kreeg nog een infuus en een zuurstofkapje op. Toen werd ik wel een beetje bang en ik zag dat R ook niet meer zo gelukkig keek.
Ondertussen werd ik ook nog gehecht. Dit was extra lastig omdat ik zo gigantisch trilde, echt heel apart. Dit heeft wel 2 uren geduurd voordat ik niet meer zo trilde.
Had gelukkig net geen totaal ruptuur: de kringspier was nog intact. Dit heet een subtotaal ruptuur.
Om 17 uur is mn toestand eindelijk stabiel en mag ik wat eten en drinken. Ze wilden me nuchter houden omdat ik misschien nog naar de ok moest. Toen werd ik ook eindelijk gewassen. En kreeg een catheter.



Dus om 9.45 uur denkt de gyn dat ik misschien nog wel naar huis ga en 11.45 heb ik mn eerste perswee. Ik ben ontzettend blij met mn lieve prachtige zoon en met het feit dat ik nu natuurlijk ben bevallen. Het had alleen wel wat minder heftig gemogen en dan wat langer. Maar goed, nu was het wel heeel snel achter de rug.
Had wel gewild dat ze me eerder hadden geloofd of hadden gezegd dat ik zeer binnenkort een kindje in mn armen had….dan had ik het wellicht meer besefd? Ze zuster zei me ook dat ze het niet helemaal goed hadden ingeschat.
Niets aan te doen.
Ben nu nog erg slapjes want ik ben minstens 1600 cc bloed kwijt. Heb nu gelukkig niet meer zoveel last van mn onderkantje. Nu aan de staaltabletten, floradix, gravitamon, fruit spinazie en appelstroop…..dan komt het helemaal goed!