Nu 3 weken na de bevalling toch nog mijn bevallingsverhaal. Sorry, het is een beetje een lang verhaal geworden, ik hoop dat jullie dat niet erg vinden. Op maandag 10 september 2007 werd ik zoals de 3 weken daarvoor s ochtend heel vroeg weer wakker met voorweeën. Stilletjes hoopte ik voor de zoveelste keer dat het nu deze keer echt eens doorzet en dat onze dochter vandaag nog geboren wordt. Helaas is alle hoop om 11 uur s ochtends weer over. De voorweeën zijn helemaal weg. Wel hield ik de hele dag harde buiken, maar dat had ik ook al weken, dus ook niets nieuws. Gezellig met mijn moeder gebeld en afgesproken om morgen samen te gaan shoppen. Later in de middag zo tegen half 3 kreeg ik weer voorweeën. Althans dat dacht ik. De pijn was zeker niet meer dan de voorweeën die tot nu toe gehad had en er zat ook helemaal geen regelmaat in. Het enige verschil wat ik merkte was dat het beetje pijn wel naar een hoogtepunt ging en daarna weer afnam. Maar ja, met 1 of 2 van deze weeën per uur, dan duurt het nog wel even, als het al echte weeën zijn dacht ik op dat moment. Vanaf een uur of 5 komen ze wel iets vaker, maar nog absoluut geen regelmaat er in. Omdat ik toch best last had van mijn bovenrug (waarvoor ik al heel lang bij de fysio loop), zijn we die avond gewoon naar de fysio gegaan. Ik dacht stel je voor dat ik de hele nacht weeën op moet vangen, dan wil ik wel dat mijn bovenrug lekker los is. Vanaf 20.30 had ik een uur de tijd tussen de weeën en de duur van de weeën bij gehouden, maar nog steeds geen regelmaat en de pijn was ook nog niet erger geworden in de loop van de dag. Soms zat er 5 minuten tussen, soms 20 minuten. Zo bleef het de hele avond doorgaan. Om 23 uur besloten we maar gewoon naar bed te gaan. Ik ging een boek lezen en René hield nog een keer de tijd bij tussen 3 weeën. Weer 20 minuten, nou ga maar slapen, zei ik tegen René, het zal wel loslopen en zo weer stoppen zoals het al weken gaat. Ik ging verder met mijn boek lezen. Ineens voelde ik iets van een knappend gevoel. Ik sprong meteen naast mijn bed en keek intussen op de klok. Het was exact 0.00 uur (en dus 11 september) en jawel mijn vliezen zijn gebroken. We hebben het vruchtwater bekeken en dit was mooi helder. René belde de verloskundige en ik had inmiddels schoon en droog ondergoed aangedaan. De verloskundige zei dat we weer mogen bellen als de weeën om de 5 min komen voor minimaal 1-2 uur of als ik uit het raam wil springen. Op dat moment konden we daar de humor nog wel van inzien. Wij gingen naar beneden tv kijken, want van slapen zou wel niet veel meer komen. Beneden aangekomen ging ik op mijn zeiltje op de bank zitten en moest nu toch echt wel gaan beginnen met de ademhalingstechnieken om de weeën op te vangen. Ze worden nu wel erg heftig en pijnlijk. Ook zit er ineens regelmaat in en wat voor regelmaat er zit een kleine minuut tussen de weeën die bijna anderhalve minuut duren. Dit kijken we 20 min aan en ik zeg tegen René, ik ga naar boven, want anders kom ik niet meer boven zo. Omdat ik graag in bad mijn weeën op wil vangen en bevallen hadden we een speciaal bevalbad gekocht. Ik zei tegen René bel alsjeblieft de verloskundige weer en ga dan als de sodemieter dat bad vol laten lopen, anders kan ik niet eens in bad bevallen straks. De verloskundige zei dat ze er meteen aan komt en René gaat het bad vol laten lopen. Inmiddels ben ik het besef van tijd een beetje kwijt. De weeën doen zon pijn dat ik besluit maar onder de douche te gaan staan, dat bad is nog lang niet vol namelijk. Onder de douche begin ik ook al persdrang te krijgen. Ik probeer het nog weg te zuchten, maar dat lukt me echt helemaal niet. Ik doe maar heel voorzichtig een beetje mee. Op het moment dat ik onder de douche vandaan kom, komt net de verloskundige binnen. Ze ziet dat ik het best zwaar heb en ondersteunt me goed. Maar ik moet wachten. Er is een stagiaire, Nicole, in de praktijk en zij zal de bevalling doen, dus ook het toucheren. Gelukkig duurt het niet lang voor zij er is. Inmiddels is ook het bad bijna vol. Bij het toucheren voelt Nicole dat ik al bijna volledige ontsluiting heb. Ik mag in het bad gaan zitten. Heerlijk is dat. De scherpte van de weeën gaat er iets af en ik kan een beetje ontspannen in de minuut die tussen de weeën zit. Ik zit nog maar net in het bad en Nicole zegt dat ik met de persweeën mee mag gaan persen. O jee nu al denk ik dan. In het begin is dat even heel raar en moet ik echt omschakelen. Ik pers uit alle macht mee en hoe verder het hoofdje komt hoe meer pijn het gaat doen. Nog 1 keer heel hard persen zegt Nicole, dan is je kindje er. Ik zeg tegen haar o wee als het niet zo is en iedereen moet even lachen. Na die ene wee, stond het hoofdje, dat deed echt ongelofelijk veel pijn. Maar bij de volgende wee was het hoofdje er en een wee later het lichaampje ook. Na ongeveer 50 min persen wordt om 2.40 uur onze dochter Marissa Danique geboren. Ze werd meteen op mijn borst gelegd, maar ze ademde niet helemaal goed en was helemaal blauw. Ze werd er vrijwel meteen weer afgehaald en Nicole knipte de navelstreng door. Om de ademhaling beter op gang te helpen, werd Marissa meteen aan het zuurstof gelegd. Ook werd de ambulance gebeld. Die was er binnen 10 minuten. Met Marissa ging het toen eigenlijk al weer goed, maar voor de zekerheid moesten we toch naar het ziekenhuis voor een controle door de kinderarts. Omdat Marissa niet goed op temperatuur was, moest ze in de couveuse op de kinderafdeling. Ik werd naar de kraamafdeling gebracht en René ging naar huis. Daar lig je dan. Net thuis bevallen, toch nog naar het ziekenhuis en dan zonder je kindje bij je op een kraamafdeling waar 3 vrouwen liggen met wel hun kindje bij zich. Gelukkig hebben ze een webcam op de couveuse staan en kan ik via de tv naar mijn dochter kijken, maar het is op dat moment allemaal erg onwerkelijk. Om 8.15 ben ik naar de kinderafdeling gebracht voor de voeding van Marissa. Het ging heel erg goed met haar en ze mocht al in een gewoon wiegje. De verpleegster had haar s nachts gewogen (3055 gram) en nu ging ze haar meten; 50 cm en de hoofdomtrek 34 cm. Ik heb haar aangekleed en na de voeding mocht ze in het wiegje. Ik ging weer naar de kraamafdeling en inmiddels was de webcam omgezet naar het wiegje. Na het ontbijt kwam de kinderarts en die zei dat het zo goed ging dat ze voor 12 uur bij me zou staan en dat we heel misschien die middag al naar huis zouden kunnen. Ik zei dat dát dan wel een leuke verrassing voor mijn man zou zijn als die weer kwam. Toen zei ze, weet je wat, ik moet toch nog even naar beneden en daarna weer hier op de afdeling zijn, ik neem haar meteen mee voor je. En nog geen 15 min later stond er ook naast mijn bed een wiegje, met een heel mooi kindje er in. Jeetje dat is mijn kindje denk ik en het blijft nog even onwerkelijk. Maar als ze even later begint te huilen en ik krijg haar in mijn armen, weet ik het, dit is mijn mooie meisje en ik hou zielsveel van haar. Voor René is het ook echt een verrassing als hij tegen 11 uur bij mij komt en Marissa ligt al naast me. Helaas komt in de loop van de middag de kinderarts vertellen, dat ze vind dat de borstvoeding nog niet goed genoeg loopt en omdat Marissa een paar keer gespuugd heeft mogen we die middag niet naar huis. Ze willen het maagje van Marissa leegzuigen en kijken of het dan beter gaat. Nadat haar maagje leeggezogen is, gaat het zichtbaar beter en drinkt ze ook heel goed aan de borst. Die nacht heb ik weer niet geslapen door het rumoer op de afdeling. Gelukkig komt de volgende morgen al heel vroeg de kinderarts langs om te zeggen dat ze erg blij is te zien dat het nu zo goed gaat en dat ze de ontslagpapieren klaar gaat maken. Nog voor het ontbijt en voor René er is heb ik de ontslagpapieren al. Als René er is, kleed ik me aan en kunnen we vertrekken richting huis.