Mijn bevalling.........

In de nacht van zaterdag 15 op zondag 16 maart 2008 moest ik plassen. Toen ik om 05:15 uur terug kwam van de wc voelde ik opeens iets warms langs mijn benen naar beneden stromen. Vruchtwater! Snel waarschuwde ik mijn vriend die meteen rechtop in bed zat en de lamp aan deed. Ik was helemaal giechelig van opwinding, want ik wou zoooo graag dat ons kindje eindelijk ging komen! Ik had al een handdoek naast ons bed liggen voor het geval de vliezen zouden breken. Met die handdoek tussen mijn benen liep ik terug naar de wc. Maar het stromen hield niet meer op! Ha ha. We hebben ook maar een stapel handdoeken in bed gelegd en daar ben ik op gaan liggen. We zouden proberen nog even weer te gaan slapen. M’n vriend was zo weer in slaap, maar ik kon van opwinding natuurlijk niet meer slapen. Om kwart voor 6 begonnen de weeën. Jeetje, wat deed dat pijn. Ze kwamen meteen best regelmatig. Om kwart voor 8 belden we de verloskundige, die er een uurtje later was. Ik was heel trots op mezelf dat ik die vreselijk pijnlijke weeën zo goed weg kon puffen. De verloskundige zei dat ik nog maar 2 centimeter ontsluiting had. Ze zei dat het haar beter leek om naar het ziekenhuis te gaan voor pijnbestrijding. Ze vond dat ik voor dit stadium al veel te veel pijn had. Verschrikkelijk om zo naar het ziekenhuis te gaan, zeg. Ik kon die auto bijna niet in en uit komen. Ik was ook dolblij dat het zondag was, want er was geen kip in het ziekenhuis. En daar zat ik te puffen in een rolstoel. Op de verloskamer werd ik aangesloten op een pijnbestrijding. Zo’n pompje die ik in kon drukken als er een wee aan kwam. Dat hielp voor geen meter vond ik zelf. Ik verging van de pijn en de ontsluiting schoot voor geen meter op. Uren en uren heb ik gepuft. Het ging als een film aan mij voorbij. Ik weet nog dat ik graag op mijn rug wou liggen, maar dat mocht niet, want dan konden ze de hartslag van het kindje niet horen. Dus lag ik op m’n zij te puffen. Het was vreselijk. Zo’n pijn. Pas nu, maanden na m’n bevalling denk ik opeens aan een ruggeprik. Die had ik misschien ook wel kunnen krijgen! Dat ik daar niet aan gedacht heb toen! Toen ik eindelijk genoeg ontsluiting had, had ik geen persweeën. Daar werd het ook niet makkelijker van. Ik moest maar met een gewone wee persen. 3 tot 4 x per wee. Ik heb me helemaal te pletter geperst, maar had het gevoel dat er helemaal niks gebeurde. Inmiddels had de verloskundige de hulp van een gynaecoloog ingeroepen, want ze zag het niet meer zitten. Mijn vriend zag dat ze elkaar enkele malen vertwijfeld aankeken. Het is maar goed dat ik dat niet gezien heb. Achteraf bleek mijn kindje met haar hoofdje opzij te liggen en met haar kinnetje omhoog en zowel haar schoudertjes als haar heupjes bleven haken. Een combinatie van een grote baby en een smal bekken. Omdat ik zo goed kon persen (?) kon ik toch vaginaal bevallen. Of ik daar achteraf blij mee moet zijn weet ik niet. Ze gingen me een handje helpen met de vacuümpomp. Na een enorme knip (waar ik niets van heb gevoeld) zetten ze de cup van de pomp op m’n baby’s hoofdje. Dat was wel heel pijnlijk. Toen er weer een wee kwam en ik ging persen trokken ze mee met de vacuümpomp. Na een aantal keer trekken was het dan eindelijk zover. Mijn kindje werd geboren. Om 20:07 uur. Dat laatste stukje vond ik heel erg meevallen. Toen ik wist dat ze ‘eruit’ kwam keek ik tussen mijn benen en zag haar geboren worden. Dat was heel bijzonder. Toen het allemaal voorbij was kon ik niet geloven dat ik een kindje had! Maar ze was er toch echt! Onze prachtige meid was bijna 9 pond! Pfffff wat een dramatische ervaring zeg. Maar een dag later was ik de helft alweer vergeten. Niet van wat er was gebeurd, maar wel hoeveel pijn het deed. Een knip of scheur was mijn grootste nachtmerrie, maar dat viel gelukkig reuze mee. Ook de genezing van de knip ging heel goed. Pffffff dit was het wel zo’n beetje geloof ik.