Bevallingsverhaal van Mieke en Boaz!

Woensdag 11 februari om 05.15 uur voelde ik een stootje vocht beneden komen Ik dacht nog, he verlies ik nu urine? Maar al gauw viel het kwartje en bedacht ik me dat het wel eens vruchtwater kon zijn. Heb toen Sandor wakker gemaakt en gezegd dat mijn vliezen waarschijnlijk waren gebroken.
Ik snel rennen naar het toilet met 2 handen er onder om het vocht op te vangen.
Op het toilet had ik al een potje klaar staan om wat vruchtwater op te vangen zodat ik kon zien of het helder was of juist misschien groen/bruining.

Sandor was helemaal in de war en dacht dat het al later was en ging naar beneden koffie zetten, hahaha… die dacht dat zijn werkdag gewoon begon, ondanks dat hij wel realiseerde dat mijn vliezen gebroken waren.
Ik zei hem dat hij gerust nog wel even kon gaan slapen want als je vliezen breken wil het nog niet zeggen dat het meteen al doorzet, nou dat heb ik dus geweten!

Na een half uurtje kwamen de weeën al lekker op gang, zelfs al om de 5 min. en hielden een minuut aan. Na een uurtje geklokt te hebben heb ik de verloskundige gebeld. Zij was hier om 08.00 uur en toen bleek ik 2 cm ontsluiting te hebben.
Ze zou haar dienst overdragen aan haar collega en deze zou dan om 11.00 uur weer even langs komen om te kijken hoe het ging.
Om 09.15 uur heb ik Sandor laten bellen aangezien de weeën zo erg werden dat ik ze moeilijk kon weg puffen en een beetje in paniek raakte van de pijn.
Om 09.45 uur heb ik geschreeuwd dat hij nogmaals moest bellen want ik kreeg al persdrang en ik hield het niet meer! Ze was er toen om 10.00 uur.
Ik bleek toen al op 8 cm ontsluiting te zitten en ik kon hiermee niet meer naar het ziekenhuis, wat we dus wel de bedoeling was. De kraamhulp werd ingeschakeld om te assisiteren en alles werd in de slaapkamer gereed gemaakt voor de bevalling.

Toen bleek dat Boaz is het vruchtwater gepoept had en werd er besloten dat we toch hals over kop naar het ziekenhuis moesten. Dat zag ik eigenlijk helemaal niet zitten gezien de heftige weeën met persdrang. Ik stuntelig en weeën tegenhoudend 3 trappen in huis af, de laatste 2 heb ik echt heel hard tussen een wee door gerend. Gelukkig had Sandor alles al in de auto gezet en konden we meteen wegrijden. Rit van 15 min. die natuurlijk heel lang leek en waarbij natuurlijk ook nog eens alle stoplichten op rood stonden.
Bij de eerstehulp aangekomen een rolstoel gepakt, heft een vpk die buiten stond te roken mij naar binnen gereden en Sandor de auto geparkeerd, snel met de lift naar boven. Boven gekomen hield ik het niet meer en kwam er een oerkreet naar buiten waarop alle vpk’s in de buurt om de hoek keken wie daar aan kwam, hihihi. De verloskamer was al gereed gemaakt en de betreffende mensen stonden al klaar. Ik kon gelijk gaan liggen (was nog in pyjama).
Er werd een infuus voor wee opwekkers aangesloten want door de reis en alle commotie waren deze wat afgenomen in kracht en die kracht hadden we natuurlijk wel nodig voor het persen. Helaas was pijnstilling niet meer mogelijk. Na een uur te hebben geperst kwam Boaz er nog steeds niet uit. Hij lag een beetje scheef en aangezien ik steeds meer uitgeput raakte en geen kracht genoeg meer had om het zelf te doen werd besloten een knip te zetten. Ze hebben dit in een wee eerst verdoofd en toen de knip gezet. Toen nog 1x persen en daar was hij. Hij werd meteen op mijn borst gelegd en papa mocht de navelstreng doorknippen.
Daarna begon er weer een nieuwe ellende. De placenta wilde er niet uit.
Hiervoor kreeg ik dus weer nieuwe wee opwekkers om weer wat meer te kunnen persen. Maar nog steeds geen beweging in de placenta.
Na bijna een uur (moet binnen een uur er uit komen) werd al besloten dat ik naar de OK moest en onder narcose moest. Maar gelukkig kwam nog net daarvoor de placenta er in delen uit. Er bleef dus een stuk achter welke weer heel moeilijk naar buiten kwam. Er werd maar op mijn buik gedrukt om het naar buiten te krijgen, dit was echt heel erg pijnlijk. Maar uiteindelijk is het toch gelukt.
Door het niet losraken van de placenta en het inknippen en wat aders die geraakt waren heb ik dus 2 liter bloed verloren. Sandor heft het gezien en werd helemaal gek van binnen hoe ik er bij lag. Het hechten duurde dan ook een uur, maar alles werd goed verdoofd, maar het bleef toch heel vervelend. Inmiddels had ik ook al een tweede infuus gekregen met vocht. Mijn hb was gezakt van 8,1 naar 4,8.
We waren beiden echt helemaal kapot, Sandor van alle indrukken, wat er met mij allemaal gebeurt was en het feit dat hij niks kon doen. Toen hij ‘s avonds laat thuis kwam, kwamen alle emoties in hem los en heeft hij even in zijn eentje een potje zitten janken.

Uiteindelijk heb ik over het algemeen natuurlijk best een snelle bevalling gehad, bij elkaar 9 uur, maar ik vond de ontsluitings weeën echt hel! Die kon ik gewoon absoluut niet opvangen omdat ze zo ontzettend snel kwam en bleven komen.
Ik werd er gewoon echt door overvallen.

Ik mocht de eerste 24 uur geen borstvoeding geven aangezien ik bloedstollingsmedicatie had gekregen. Maar Boaz is wel meteen even aangelegd voor ik die medicatie kreeg zodat hij even van mijn borst ‘geproefd’ had.

Dan het vervolg van het hele verhaal. Die avond werd er al geconstateerd dat hij wat onregelmatig ademhaalde en heel vlug. En na 24 uur werd hij gelig en ook dat hielden ze dus goed in de gaten. Na een dag of 2 werd het geel zo erg dat de de kinderartsen hadden besloten dat hij onder de lamp moest op de NICU afdeling van het VU. Wat eigenlijk best een schok was aangezien ik eigenlijk vrijdag wel naar huis zou mogen. Later die middag zijn Sandor en Ik naar de afdeling gegaan om ons mannetje te bezoeken. Maar aangezien we totaal niet wisten wat we konden verwachten schrokken we enorm hoe hij er bij lag en daar kwamen die kraamtranen dus weer. Ook Sandor liet het toe, we waren erg verdrietig. Dat kwam ook omdat hij aan de monitor lag en een infuus had gekregenDe kinderarts kwam naar ons toe om uitleg te geven. Ze bleken een hart- en long echo gemaakt te hebben. Met zijn hart was gelukkig alles goed, maar hij bleek vocht in zijn longetjes te hebben. Gelukkig was dit niet heel ernstig en zou het lichaam dit van zelf moeten oplossen. Hij lag daar onder de lamp, met een soort zonnebrilmaskertje op en alleen in zijn luiertje. Onder de lanm is het ongeveer 37 graden, net als in de baarmoeder. Na de uitleg van de kinderarts waren we gelukkig weer wat gerustgesteld. De redden waarom hij zo snel geel is gaan zien (stijging van de billiburine) was dat onze bloedgroepen met elkaar botsten. Ik heb O+ en hij heeft de bloedgroep van zijn papa en dus A+.
O+ wil A+ verdringen. Dit kan in diverse gradaties gebeuren en kan best zo erg zijn dat zijn bloedcellen worden afgebroken waardoor hij een volledige bloedtransfusie nodig zou hebben zodat A+ O+ zou worden.Gelukkig was dit niet het geval bij hem, maar dit veroorzaakte dus wel de stijging van de billie.
Hij is dus iedere dag geprikt in zijn hieldje om de waarde van de billie in de gaten te houden op stijging of daling.

Goed toen dat allemaal achter de rug was, ik weer in mijn bed lag en Sandor naar huis was, kreeg ik weer de kinderarts op bezoek. Er werd ons even medegedeeld dat we werden overgeplaatst naar een ander ziekenhuis… het was inmiddels 20.00 uur. Er moest plaats gemaakt worden op de NICU voor een spoedgeval, een kindje wat te vroeg geboren zou worden met allerlei afwijkingen.
Logisch natuurlijk en daar hadden we ook alle begrip voor. Maar het tijdstip was wel even heel vervelend. Er werd mij verteld dat ze hadden geinformeerd voor een plekje in het Andreas Lucas ziekenhuis en dat ze daar laten over terug gebeld zouden worden of er plek was. Door mijn hele hormoonhuishouding heb ik er niet echt tegenin kunnen gaan, maar Sandor wilde absoluut niet dat we daar heen gingen door eigen slechte ervaringen van vroeger, maar dat bleek allemaal een stuk verbetert te zijn, helemaal de couveuse afdeling waar Boaz kwam te liggen. Al met al is Boaz daar per speciale ambulance naar toe vervoerd en waren we daar rond een uur of 01.30 uur. Zijn we naar de couveuse afdeling gegaan en hebben we hem daar nog even gezien. Hij lag al weer onder de lamp.
Ik lag zo rond 02.30 eindelijk in bed en kon wat slapen.

Om het verhaal verder maar wat in te korten…. Hij heeft verder 2x 24 uur onder de lamp gelegen en weer na wat bloedtesten bleek zijn billie waardes mooi gedaald en was het maandag tijd om naar huis te gaan. Ik wil nog wel even zeggen dat de couveuse afdeling in het Lucas ziekenhuis echt fantastisch is!

Al met al heb ik de bevalling eingelijk als heel slecht ervaren, ook al zit je op een gegeven moment in een roes. Voorlopig even niet dus. En eerst maar eens even lekker saampjes als gezinnetje van en met elkaar genieten.

 

Merle, ik kan me nu ook bijna niet meer voorstellen waarom mensen thuis willen bevallen.
Als er nood aan de man is en je hals over kop toch naar het ziekenhuis moet is echt vreselijk.
Doordat het bij mij zo snel ging zou het dus een thuisbevalling geworden zijn.
En dat eigenlijk tegen al onze principes in, want we wilden perse in het ziekenhuis bevallen, mede door dit soort onverwachtse dingen die kunnen gebeuren.
Maar later door de meconium in het vruchtwater toch een medische indicatie.
Door het bloedverlies heb ik bij een volgende zwangerschap sowieso meteen een medische indicatie.

Bedankt voor jullie berichtjes op mijn verhaal
Zo zie je maar dat iedere bevalling zo anders is en je je er totaal niet op kunt voorbereiden.