Ik zou graag mijn verhaal hier ook willen schrijven. Ik had afgelopen maandag mijn eerste echo, wat laat pas bij 10 wk. Maar had ±2 weken voor die tijd al een ongerust voorgevoel. Zelfs de vk nog gebeld omdat ik mij ongerust maakte. Ik voelde mij steeds minder zwanger, geen veranderingen in mijn lichaam, de vermoeidheid die ik had was weg etc. Tijdens de echo bleek al snel dat ze geen hartactie kon vinden en het vruchtje was maar 1,5 cm groot wat betekend dat het gestopt was met groeien rond de 8 weken. Ik zou bij de echo al 10 wk geweest zijn. Mijn voorgevoel was dus goed. Wat een verdriet, al de plannen die je al gemaakt had vallen weg op zo'n moment. En toen hoorde ik een paar dagen voor mijn echo ook nog eens dat mijn schoonzusje ook zwanger is (2 weken korter). Wat vond ik dat bijzonder, saampjes zwangeren. Bij haar gaat alles gelukkig wel goed. Ben natuurlijk heel blij voor haar, maar het zal wel steken haar buik te zien groeien, aangezien je dan gaat vergelijken dat jij ook zover zou zijn geweest. We zouden ook wachten met vertellen tot na de echo. Wat hadden we een leuk nieuws te melden... maar helaas dat leuke nieuws werd ontzettend verdrietig nieuws. Wat heb ik gehuild. Dinsdag krijg ik de curretage. Ik heb hiervoor gekozen omdat ik absoluut niet in onzekerheid wil zitten wanneer mijn lichaam dit zelf gaat verwerken, de pijn, krampen, weeën en bloedverlies en de tijd die het nodig heeft om het af te stoten. Geen idee wat mij dan te wachten staat en de emoties die er dan weer bij komt kijken. Ik hoop dat ik het dmv de curretage kan afsluiten en we weer een nieuwe start kunnen maken. Helaas geen 2010 beebje voor ons Je weet dat het kan gebeuren, maar dat stop je diep weg. Ik had er gewoon geen rekening mee gehouden dat dit ons zou overkomen. Ik baal, ben verdrietig, boos en teleurgesteld. Niet zozeer in mijn eigen lichaam, maar dat het niet zo heeft mogen zijn. We waren er zo gelukkig mee en het was zo welkom.
Oh Mieke wat erg, dit gun je niemand toe. Ik wil je heel veel sterkte wensen met dit verlies. Ik kan me echt voorstellen dat het echt een klap moet zijn geweest toen je bij de vk was. Probeer het samen te verwerken met je vriend ook al zal dat zeker niet makkelijk zijn.
Jane, dank je. Vriendlief en ik kunnen er gelukkig heel goed samen over praten. En idd je ziet ze zoeken dus je vermoed dat het er iets is, maar je hoopt dat het toch goed komt, helaas. Jij gefeliciteerd met je tweeling, wat bijzonder zeg en een september mama he, zou ik ook zijn geweest. Geniet van je zwangerschap.
Dankjewel, ik moet zeggen dat ik het wel moeilijk vindt om lezen dat er veel een miskraam krijgen en wij twee kindjes hebben die het goed doen. Niet dat we er niet blij mee zijn maar zo blijkt wel weer hoe oneerlijk het leven is.
Zo moet je niet denken. Ons kleintje was gewoon niet gezond en heeft het opgegeven, daar zijn we ons heel erg van bewust. Liever in dit stadium dan nog veel later. Onze tijd komt wel weer, ondanks het verdriet dat we nu hebben. Wees blij met jouw wondertjes en geniet. Het leven is in veel opzichten oneerlijk, maar het gaat ook gewoon door. Wij halen dan weer kracht uit onze fantastische zoon Boaz en genieten volop van hem, dat verzacht de pijn een beetje
Ik weet het maar soms blijft het moeilijk, jullie tijd komt zeker wel en misschien wel sneller dan je denkt. De hele zwangerschap heeft zijn onzekerheden, maar we moeten blij zijn dat we dit moois als vrouw in ons mogen dragen. Doe rustig aan en ik hoop snel dat je weer een wonder in je buik mag hebben. Misschien wel twee net zoals ik, dat was voor ons ook een hele verrassing.
Lieve Mieke, had net hetzelfde meegemaakt. Zwanger 2 maand na mijn beste vriendin hier, en superblij dat we samen met een dikke buik konden rondlopen, na 6 weken was het verhaaltje voor mij al over. Vond het ook heel moeilijk om haar te zien daarna en heb haar een paar maandjes ontweken. Gelukkig begreep ze het en nu ben ik weer zwanger en zij zal deze maand bevallen. Misschien voor je het weet ben je weer zwanger en kunnen jullie toch samen buikjes vergelijken. Sterkte en veel liefs van Dubai, xx
Wat ontzettend herkenbaar! Inderdaad je weet het met je verstand maar je beseft niet dat het ook bij jou kan gebeuren. Ik was met mn eerste zwangerschap ook zo ontzettend gelukkig! Ik ben dol op kinderen en had al de komende negen maanden uitgestippeld. Mijn buurvrouw die ook mijn vriendin en collega is was iets eerder zwanger dan ik. En mijn schoonzus was al een stuk verder dan ik. Maar wat een klap toen we hoorden dat het mis was. Vlak nadat ik hoorde dat het bij mij mis was en nadat ik ben gecurreteerd beviel mijn schoonzus van een zoon. Gelukkig was ik al snel weer zwanger maar ook deze keer ging het ook mis, en deze keer beviel er mijn buurvrouw van een zoon. En nu is al bijna de datum aangebroken wanneer ik uitgerekend zou zijn van mijn eerste zwangerschap: 1 april. Ik had zo gehoopt voor deze datum weer met een buikje rond te kunnen lopen... Helaas gaat dat niet meer lukken. Ik wens je sterkte met het verwerken van dit verdriet. Ik wens je ook sterkte met het omgaan van een andere zwangere in je omgeving. Ook al gun je het iemand heel erg het is toch verschrikkelijk confronterend!!
Heel veel sterkte meid. Wat een vreselijk nieuws... Je verhaal lijkt eng veel op het mijne.. Wij kwamen er bij 11 weken achter dat ukje met 7+6gestopt was (1dag na een goede echo) en mijn schoonzusje was 5 weken korter zwanger. Ondanks dat ik niet teveel wilde doen tot de 12 weken waren die plannen er al zo duidelijk. En wat deed het vreselijk veel pijn toen ik de echo zag en ons ukje veel te klein en leveloos op het beeld verscheen... Onbeschrijfelijk... Precies 2 weken na mij kreeg mijn schoonzusje ook een miskraam. We zouden 2 kleintjes hebben rondlopen volgend jaar kerst, en nu is alles weg... In het forumdeel "Zwanger worden" staat een topic "Van de roze wolk gevallen, we beginnen van voor af aan". Allemaal meidem die heel recent hetzelfde meegemaakt hebben als wij. Voel je vrij om je te melden, als je eraan toe bent. Liefs
Dank jullie wel lieve meiden. Ik twijfelde heel erg of ik mijn verhaal hier neer zou zetten, maar ben toch wel blij dat ik het heb gedaan. Het helpt en steunt je toch. @Loki, ik ga eens snuffelen in het topic wat je noemt.
Ik ken je gevoel heb het helaas 2 keer moeten mee maken. 1 keer bij 8 weken en 1 keer bij 12 weken. Ga je vol goede moed naar de eerste echo kom je terug met lege handen. Wat een klap...Je voelt je zo uit het veld geslagen. Meid neem de tijd voor jezelf...Heel veel sterkte!!!!