Ik heb het dus over op dít moment voor jóúw dochter. Niet voor altijd en voor alle kinderen. En naast oplossingen die nu werken (kan dus ook iets heel anders zijn, maar omdat je zei dat dat wel werkte gaf ik dat als suggestie), kun je altijd op zoek gaan naar de antwoorden op vragen. Ik zie dus niet in waarom het niet samen kan gaan.
Nee mijn dochter heeft dat probleem niet. Ze speelt graag. En zit nauwelijks op de iPad. Ik ben TS ook niet
Ik vind het absoluut onwenselijk dat dochter alleen maar bij volwassenen wilt zitten en meeluisteren. Als dit nou alleen met visite was zou het idd niet zo erg zijn om de tablet erbij te pakken want zo vaak hebben wij gelukkig geen visite. Maar ze doet het altijd, dus ook als mijn man en ik gewoon zijn werkdag bespreken. Als ik mijn dag met hem bespreek. Als we het hebben over hobby's, het eten, planning voor de week of weekenden, als we überhaupt praten tegen elkaar dan hangt zij erbij. Waar de andere 2 dan lekker aan het spelen zijn of tv kijken of wat dan ook. En af en toe meeluisteren of zich ermee bemoeien is natuurlijk hartstikke normaal voor elk kind. Ze zijn gelukkig meestal erg nieuwsgierig aangelegd. Maar ik vind dat ze er gewoon veel te ver in gaat , ondanks dat ze de regels weet, ondanks dat we elke keer netjes vragen of ze iets wilt gaan spelen, ondanks dat we vaak uitleggen dat kleine oortjes niet altijd bij grote mensen gesprekken horen te zitten.
Heb je al eens geprobeerd om een soort keuzesysteem te maken? Een aantal uitjes op briefjes schrijven, dingen die jullie normaal ook doen zoals het bos, fietsen, balorig, etc. Dat je af spreekt dat ze daar iets uit mag kiezen als jullie iets willen gaan doen en er pas weer nieuwe keuzes komen wanneer deze 'op' zijn. Bij sommige kinderen werkt het goed om ze zelf het idee te geven iets meer invloed te hebben, maar dan wel binnen jullie grenzen. Mag ze al alleen naar de winkel? Q vindt het vaak ook leuker om bij de volwassenen te zitten. Ze mag, als we het té vinden, vaak even iets lekkers gaan halen bij de winkel en dat daarna uitdelen (koekjes of ijsjes ofzo). Voor haar zijn kleine duidelijke taakjes erg belangrijk en ze vindt het vaak ook erg leuk. Kan je dochter al een tijdje alleen thuis blijven? Anders kun je haar de keuze geven, mee of alleen thuis blijven. Maar dit is natuurlijk weer erg afhankelijk van het kind en hoe lang je weg gaat. Q wil soms veel liever thuis blijven en een film kijken of knutselen dan mee winkelen. Tot nu toe zijn we maximaal 2 uur weg geweest. Ze belt dan tussendoor wel eens om te vragen of ze een snoepje mag pakken ofzo, maar voor haar is dat erg fijn.
Is ze niet depressief? https://www.mentaalbeter.nl/nl-NL/Mentaal-Beter-Jong/De-hulpvraag-1/Depressies
Mee eens dag je de iPad dan niet klakkeloos moe accepteren, máár in de zoektocht naar een beter alternatief kan ik me voorstellen dat het ook goed is haar soms juist even te ontzien van verwachtingen (dus dat ze moet gaan spelen de hele middag en niet bij de volwassenen mag zitten) en haar de iPad als alternatief geven. Dat betekent niet dat je alles opgeeft; daarnaast kun je bv hulp zoeken, zoals TS nu van plan is. Afdwingen dat ze gaat spelen, lijkt me ook niet wenselijk.
Wat lastig! Het bemoeierige herken ik absoluut bij mijn zoon van 8. Die denkt echt dat hij mede-opvoeder is van zijn broertje van anderhalf, spreekt hem vermanend toe, pakt spullen van hem af, slaat of knijpt hem zelfs als hij vindt dat er dingen gebeuren die niet mogen. Heel vervelend en op de een of andere manier dringt het gewoon niet tot hem door dat het niet de bedoeling is, terwijl we het hem dagelijks meerdere keren zeggen en hem er soms zelfs voor straffen. Bemoeien met gesprekken tussen mijn man en mij doet hij ook veel, eveneens opletten of we geen fouten maken. (mam, hoe hard rijdt pappa? Mag hij ook zo hard? Doet hij nu zijn knipperlicht wel aan?) Als er visite komt (dat is maar zelden op een tijdstip dat hij thuis of nog niet op bed is) dan geven we hem de 1e 10 minuten om erbij te zitten en "mee" te doen met de gesprekken en daarna krijgt hij 2 keuzes waar hij mee moet gaan spelen. Bijv. Lego of lezen. Dat MOET hij dan ook gaan doen, boven of in de achterkamer. Als hij nog schermtijd heeft mag hij dat op die momenten ook opmaken. Hij krijgt er niet meer schermtijd voor omdat hij dan een poosje zoet is. Hier werkt dat wel aardig, hoewel ik het liefst gewoon visite krijg als de jongens op bed liggen, stukken makkelijker... Goed dat je haar aanmeldt! Je weet nooit wat je er nog mee wint!
uitdagen met smart kids spullen. smartgames, leren schaken, geheugenspelletjes spelen. kijken of ze dat leuk vindt. en leren haar negatieve meningen op te schrijven ipv mondeling te delen met iedereen. Je wilt het niet horen, maar je wilt het wel lezen. elke dag notities laten maken ipv zeggen. en je leest het samen met haar aan het eind van de dag. je luistert dus niet meer naar haar mening tenzij ze het op schrijft omdat ze het te vaak doet. 1 moment van de dag heeft ze haar tijd om haar lijst voor te lezen. een mooi klagenboekje maken, dat versieren gedichten moppen daarvan kan ze maken etc. Wat denk je? ze hoeft het niet af te leren maar leren beheersen, en er iets leuks van maken.
Dit herken ik bij alle drie kinderen hoor!! Zelfs op vakantie waren de zwembaden, glijbanen en de gehuurde boot 'saai en stom' na 2 dagen. Toen heb ik ze verteld dat ik het echt vervelend vind dat er zo gereageerd wordt om dingen die we als gezin samen hebben uitgezocht. Na doorvragen kwam er naar voren dat ze zich soms geen houding kunnen geven, en soms ook maar telkens iets nieuws willen. Met dat laatste is het toch pech.
Dit is misschien een leuke aanvulling dan: SmoeltjesSchrift 1 https://www.bol.com/nl/p/-/9200000035844274
Is ze de oudste? Dan kan ze zich ook verantwoordelijker voelen dan nodig is. Zit er ook een beetje in denk ik. (Ik ben zelf ook de oudste dus herken het wel een beetje)) Misschien taken geven waarbij ze zich verantwoordelijk voelt, bijvoorbeeld broertje naar bed brengen/voorlezen, helpen met koken, een kleine boodschap halen, een gezinsuitje laten uitkiezen. Verder kan het natuurlijk ook goed een vroege pubertijd zijn...
Bedankt voor de reacties. Niet veel tijd om te reageren nu maar heb alles gelezen en kan zeer zeker wat met de gegeven tips.
Als ik dit zo lees herken ik mijzelf volledig er in.. Ik was de oudste thuis en kon echt niks beginnen met mijn veel jonger zusje. Spelen vond ik meestal niet zoveel aan, ik vond het wel leuk om buiten te kletsen met andere meiden, maar zodra ze verstoppetje of zo gingen doen was ik meestal weg. En ik kon uren luisteren naar gesprekken van volwassenen. Voor mijn gevoel zat ik er ook altijd bij. In die tijd gingen wij gewoon s avonds met ouders ergens op visite en zat ik op de bank wachtend totdat we naar huis gingen. Ik vond hun onderwerpen tig keer leuker dan 'kinderlijke wereld'. Op mijn 11de heb ik mijn neef van 20 volledig van de tafel gepraat over een of ander actueel probleem. Ik weet dat de hele familie mij stond aan te staren.. Ik las ook vrij snel 'gewone' boeken en keek op mijn 9de bijna alleen maar Discovery en James Bond films. Al met al: ik heb geen aandoeningen, ben niet depressief, heb op de middelbare school hartstikke leuke vriendengroep gekregen en in de puberteit was het allemaal op zn pootjes terecht gekomen.
Ik herken het wel een beetje van mijn dochter. Die liep vorig jaar zelfs in de Efteling nog dusdanig te klagen dat ik er niet goed van werd. Wat ik nu doe; haar geklaag negeren of alleen hmm hmm, ja vervelend. Op een heel ongeïnteresseerde toon. En als ze wat leuks verteld dan ben ik juist vol interesse en stel vragen etc. Uitleggen etc doe ik niet meer want dat komt toch niet binnen. Iedere avond als ik haar naar bed breng moet ze me 4 dingen vertellen die leuk waren die dag/ waar ze dankbaar voor is. Dat laatste schijnt een wetenschappelijk onderbouwde methode te zijn om positief te leren denken. Ze weet de hele dag al dat ze 's avonds weer die dingen moet benoemen. Dat zou er dan voor moeten zorgen dat je daar dus overdag meer aandacht aan gaat besteden. Het werkt op zich wel. Maar het is wel een hardnekkig iets dit gedrag. Mijn dochter heeft overigens wel een 'ontwikkelingsvoorsprong' en een hoog begaafde broer.
Dat stuk over kinderen en meepraten met volwassenen zie ik eigenlijk anders, misschien omdat wij maar 1 kind hebben ook. Wij hebben gewoon niet de optie om hem altijd uit te sluiten van gesprekken omdat er dan vaak niemand anders voor hem is. Ik heb er eigenlijk zelf geen problemen mee. Wij praten vaak met zijn 3en over de dag of wat we gaan eten oid. En vaak genoeg praten we ook gewoon onder elkaar en soms zegt hij daar dan even iets bij. Verder is er al wel heel veel gezegd. Wat ik nog wel wil toevoegen is: wat wellicht ook kan helpen is empathisch reageren als ze heel negatief is. Zoiets als: wat vervelend dat je je niet prettig voelt hier. Of wat maar van toepassing is. Soms kan dat ook helpen om een gesprek te openen over wat er nou echt achter zit. Lijkt me voor haar trouwens knap vervelend als ze zo vaak geen aansluiting vindt in bezigheden, gesprekken etc.
Ik zou er (vanaf het begin) toch strenger in hebben gezeten bij dit soort gedrag. Heb dan ook een behoorlijke hekel aan kinderen die zich constant met volwassenen bemoeien en komen storen/onderbreken of soms zelfs de hele tijd naast je komen zitten om mee te doen aan volwassen gesprekken. Met name als je ergens op visite bent. Daarnaast zou ik het heel erg storend vinden als een kind zo ondankbaar is! Zelf zou ik daar dus direct op ingrijpen. Een kind dat zich niet kan gedragen gaat maar ergens anders zitten vervelen. Waar een ander er geen last van heeft. Dan is het vaak snel over (omdat het heel vaak een roep om aandacht is). Iedere keer lopen zeuren? Dan hou je snel je mond of je gaat de volgende keer niet mee (thuis laten). Spullen die niet mooi zijn ? Dan heb je ze blijkbaar niet nodig en neem ik ze in. Ik ga zo'n kind zeker niet overladen met nog meer spullen. Daarmee kweek je alleen maar hebzucht en nog meer ondankbaarheid. Ook zou ik uitleggen dan je als ouder tijd, geld en moeite steekt in het kopen van spullen of het bedenken en uitvoeren van uitstapjes. Kinderen mogen ook best leren dat de wereld niet om hun draait. En dat je in een gezin rekening moet houden met elkaar. En dat iedereen wel eens dingen moet doen die minder leuk zijn.
Zou het misschien iets autistisch kunnen zijn? Dat ze alles op "haar" manier wil? Dat was bij mijn zoon ook zo. Wat hoorde ik vaak "verwend" en "voed hem nou toch eens op" maar hij kon in zo'n grote groep zijn niet goed aan en ging dan "eisen."