Mijn dochter is een "oud wijf"

Ik ben nog met lezen tot dit bericht gekomen. Maar ik kreeg hier ook sterke vermoedens van.

Van wat ik tot nu toe heb gelezen vind ik haar niet verwend overkomen maar als een kind wat zich heel snel verveeld en zich dan negatief gaat uiten. Ik zou geneigd zijn om te zoeken naar uitdaging. Eventueel ook uitdagingen die ze er altijd bij kan pakken als zij zich verveeld. Als het iets nuttigs is op een tablet is het misschien juist goed om die er vaker bij te pakken. Als ze daar wat ontwikkelingsdrang in kwijt kan zie ik daar eerlijk gezegd niet zoveel negatiefs in.

 

Ik heb de rest nu gelezen, maar ik denk dat een negatieve reactie of conditionering juist het negatieve en onzekere voed. Ze lijkt al niet zo goed aan te voelen wanneer ze niet op haar 'plek' reageert. Daar negatief op reageren voed denk ik alleen maar de onzekerheid. Mocht ze ook onderliggend hoogbegaafd blijken te zijn denk ik ook niet dat conditionering de manier is om ermee om te gaan. Ik zou op zoek gaan naar plekken waar kinderen te vinden zijn waar ze wel de connectie mee kan vinden. Connectie verkrijg je niet door je enkel te leren aan te passen. Dat wordt het eenrichtingsverkeer. Bij mensen waar je de connectie mee heb leer je ook jezelf kennen en ontwikkelen.

Hou je ogen open bij de hulpverlening. Hb word nog wel eens over het hoofd gezien, vooral als het er om andere redenen niet altijd goed uit wil komen. Als ze dingen aandragen, ga dan zelf ook goed op onderzoek uit of je het er echt mee eens bent.

 

In mijn omgeving ook een jongen meegemaakt die ook altijd iets te zeuren had, niks was goed en meedoen of spelen was nooit leuk. Uit een onderzoek bleek toen dat deze jongen, hoewel verbaal sterk, zijn omgeving niet intellectueel kon verwerken. Hij toonde zijn onbegrip door te zeuren en te zeggen dat hij niet wilde.

Bij hem hielp het heel erg om een structuur aan te brengen, zodat hij precies wist wat hij kon verwachten van de dag en zich ruim op tijd kon voorbereiden.

 

Zo klinkt het wel. Juist begaafde kinderen ontwikkelen makkelijk faalangst , als ze iets tegenkomen dat niet vanzelf goed gaat. Zoals rekenen. Dat gaat bij niemand vanzelf goed, daar moet je wat voor doen (een paar uitzonderingen daargelaten natuurlijk).

 

Met faalangst + perfectionisme kan je juist een scheef profiel ontwikkelen. Hb betekend niet dat je superieur bent, alles kan en alles onthoud. Het gaat om de manier van denken en de mogelijkheid die de hersenen hebben. Daarbij zijn er verschillende soorten intelligentie.

 

Ik heb dit topic eerder gelezen. Maar wist niet goed hoe te reageren. Veel reacties gaan over 'wat je dochter kan hebben waardoor ze dit gedrag vertoont'.
En daarbij vind ik dat je vreselijk negatief over je dochter praat. Waarbij ik hoop dat je dat niet in het bijzijn van haar doet. Want, de woorden die je geeft aan je dochter zijn heel vormend voor hoe ze naar zichzelf kijkt.

Ik heb tips. Ik denk dat je teveel op haar gedrag focust en dat label je als 'oud wijf' .
Terwijl je veel beter kan kijken naar het gevoel wat eronder zit.
Als zij kritiek heeft op het dekbed in het vakantiehuisje dan kan je bijvoorbeeld zeggen: Je vindt je eigen dekbed thuis mooier? Of: dit dekbed vindt je niet mooi: Wat zou je wel mooi vinden?

Ik bedoel eigenlijk: meer het gesprek aan gaan. Stel een vraag en probeer haar beter te begrijpen. I.p.v. Meteen een negatief oordeel te hebben.

Het 'foutje' benoemen met stoplicht en richtingaanwijzer kan ik wel linken aan haar zorgzaamheid. Zij ziet al wat er kan gebeuren (ongeluk). Dus: Je bent bang dat we onder een auto komen? En zo ontstaat er een gesprek over verkeer.

Over meeluisteren in gezelschap: Nieuwsgierig en sociaal. M'n oudste dochter heeft dat ook. Ik zeg dan: Ik snap dat je het gezellig vindt, alleen nu hebben we het over onderwerpen die niet voor jou bedoelt zijn. Ga maar even...

Ik heb het idee dat jij je dochter zo'n stempel geeft (oud wijf) waardoor je het positieve erachter niet meer ziet. Dus stel een vraag, ga in gesprek, probeer je in te leven in hoe zij iets ervaart. Voel je niet meteen persoonlijk aangevallen als ze iets zegt. (Het benoemen van het 'foutje' is uiteindelijk zorgzaamheid van haar kant, ongetwijfeld niet om het jou moeilijk te maken).

 

Ik herken hier veel van bij onze oudste zoon. Dat kan ook zo'n "oud wijf" zijn. Ik snap precies wat je ermee bedoelt. Hij stelt hoge eisen aan alles en iedereen, inclusief hemzelf. Dat leidt nogal eens tot frustratie en teleurstelling. Bij hemzelf, maar ook bij mij. Hij kan ook heel ondankbaar zijn. Is niet flexibel, als dingen niet gaan zoals hij het had verwacht dan is dat moeilijk voor hem. (Beetje autistisch trekje, zonder autistisch te zijn). In zo'n situatie reageert hij boos, ondankbaar of verdrietig. Vaak zit er verdriet onder.

Onze zoon huilt veel. Eigenlijk elke dag wel 1 of meerdere keren. Soms zijn er weken dat hij minder huilt. En dan weer weken meer. Na een goede periode komt het altijd weer terug. Als bij eenmaal in een negatieve emotie zit, gaat hij er dingen bij zoeken die ook naar / negatief zijn. Daarmee bevestigt hij steeds zijn eigen ellende. Dat kan hij zelf niet goed doorbreken. Hij kan vaak ook -in onze ogen- totaal onbenullige redenen opgeven voor zijn verdriet. Inmiddels zegt hij soms ook wel dat hij gewoon niet weet waarom hij verdrietig is. Hij IS het gewoon. Wij wilen dan als ouders natuurlijk altijd weten waarom dat is, wat er aan de hand is. Dan geeft hij dus maar een antwoord. Dat antwoord kon ons dan erg irriteren. (Mijn man nog steeds wel) omdat het zo onzinnig is. Ik zie nu meer in dat er vaak geen reden is. Dat hij gewoon verdrietig kan / mag zijn. Ik maak me er wel heel erg zorgen om.

Andere dingen die ik herken: te veel mee willen praten met volwassenen, andere kinderen willen 'opvoeden' (en ook volwassenen, trouwens), heimwee. Wel een grote woordenschat, moeite met rekenen vanwege het automatiseren.
Maakt jouw dochter zich ook vaak zorgen om dingen? Blijft ze soms lang angstig als ze iets heeft meegemaakt? (Voorbeeld: zoon is als 2jarige van een glijbaan gevallen. Durfde ruim een jaar niet van glijbanen af te gaan.)

Hij heeft gelukkig ook genoeg vrolijke en gezellige momenten. Bovenstaand stuk is heel negatief. Maar dat is gewoon het stuk herkenning. Het deel dat ik bij hem ook zie. En waar ik me vaak zorgen om maak. Hij ziet zelf ook steeds meer het verschil met zijn broertje (vrolijk mannetje, knapt snel op na verdriet of pijn, gewoon een onbezorgde peuter)

Ik maak me zorgen en blijf zoekende. Mijn man en ik zitten met praktische zaken qua opvoeden op 1 lijn. Bij dit stukje heb ik meer dan hij het gevoel dat we eens hulp van buiten moeten inschakelen.

Een aantal dingen die wij / ik doen waarvan ik merk dat ze ìets helpen. (Voor mijn gevoel nog niet genoeg, maar wel een beetje verbetering)

* Kost veel moeite en lukt echt niet altijd, maar ècht luisteren en proberen het gevoel te erkennen werkt toch beter dan negeren, geïrriteerd reageren of meteen proberen hem op te vrolijken. Geïrriteerd reageren is trouwens voor mij het 'makkelijkst'. Als ik geen energie heb, gebeurt dat dus als ik niet oplet. Voor een kind met een zeer wisselend zelfbeeld (dat op dat moment dus al laag is) werkt dat natuurlijk averechts.
Het hele emoties-erkennen-gebeuren voelt voor mij soms wat zweverig. Zit van nature niet echt in me. Maar werkt wel beter. Erkennen dat hij zich zo voelt, is niet hetzelfde als het snappen of ermee eens zijn. Maar wel kunnen zeggen (en menen) dat hij verdrietig mag zijn, ook al snap ik de reden niet. En het voor hem vervelend kunnen vinden.
Ik probeer daarnaast wel een beetje te begrenzen: zijn verdriet is zijn verdriet. En hoe sneu dat ook is voor hem, dat hoeft niet te betekenen dat de rest van het gezin op zijn tenen moet lopen en niet meer vrolijk mag zijn. Met name voor zijn broertje vind ik dat belangrijk. Volgens onse oudste mag zijn broertje namelijk niet zingen, vrolijk kletsen of andere blije dingen doen als hij verdrietig is.

* Kleine en grote positieve dingen benoemen en vieren met een 'pareltjespot'. Wanneer we iets leuks meemaken of iemand reden heeft om trots te zijn, doen we een parel (=knikker) in een glazen pot. Dat kan vanalles zijn. Trots omdat hij voor het eerst door het gat zwom. Omdat papa een nieuwe functie heeft. Omdat we echt heel veel mooie paddenstoelen zagen. Of omdat ze zo lief samen gespeeld hebben.
Ik kreeg laatst de vraag wat we doen als de pot vol is. Dan kopen we een grotere pot. Ik hoop uiteindelijk een enorme glazen vaas vol knikkers te hebben.
Het gaat er mij om dat zichtbaar is dat er gewoon heel veel kleine en grote mooie momenten zijn in het leven. Ik weet niet of dat zijn wereldbeeld echt verandert, maar het helpt mij om bewuster samen met de kinderen te kijken naar mooie dingen en dat te benoemen. Tegenwoordig vergeten we het vaak te doen, vooral als we buitenshuis iets meemaken. Maar dan is het in ieder geval wel benoemd: dat is een parel waard!

* Op tijd eten en slapen. Het viel echt op dat hij vooral op zaterdag- en zondagochtend erg ongezellig, opstandig en verdrietig is. Dan blijven wij vaak langer in bed liggen. Zolang hij dan de tablet heeft, gaat het prima. Maar als we gaan aankleden: drama. Na het ontbijt was het meestal weer over. Hij heeft dan gewoon honger! En hij reageert daar dus zo op. Idem met vermoeidheid.

 

Dat smoeltjesboek dat hier genoemd werd (er is ook een deel 2) heb ik trouwens ook al een paar keer bekeken. Onze zoon houdt niet van lezen, schrijven en andere schoolse zaken. Het spreekt mij aan, maar ik denk niet dat het iets voor hem is. Als jouw dochter daar wel van houdt, lijkt het me een aanrader. Net als slaaapklets, trouwens. Die kende ik nog niet maar lijkt me ook wel wat. Als het aanslaat en het boekje vol os, zou je dan weer met de andere verder kunnen. Beetje afwisseling.

Op advies van een orthopedagoog werk ik soms (gewoon mondeling) ook wel met het GGGG model. Als je het niet kent, google even (ik tik op mijn telefoon en dat kost me wat teveel moeite. Het is al een wonder dat die lange tekst hierboven tot stand is gekomen!)
Ik doe dat niet schriftelijk in een schema en misschien ook niet vaak genoeg. Ik stel dan de vragen. Voor onze zoon vind ik het belangrijk dat een gevoel vaak ook het gevolg is van jouw gedachte over een gebeurtenis. Door anders te denken, kun je dus je gevoel veranderen. Dat is eigenlijk wat iemand anders beschreef over die lelijke gordijnen.
Normaal gaan die gedachte en dat gevoel zo snel in elkaar over, dat het onbewust gaat. Als je dus wilt leren om positiever in het leven te staan, is het dus goed om dat rijtje (gebeurtenis, gedachte, gevoel, gedrag, gevolg) te vertragen. In slowmotion afspelen en analyseren en kijken wat zou gebeuren als je anders had gedacht. Op den duus kun je dat dan gaan toepassen en (hopelijk) op tijd je gedachte veranderen, waardoor ook je gevoel positiever wordt. (En dus ook je gedrag, waardoor je omgeving ook weer positiever op je reageert. In plaats van negatieve gedachte, negatieve gevoelens, negatkef gedrag, negatieve reactie van omgeving waardoor je eigen gedachten en gevoelens ook weer negatie beïnvloed worden = negatieve spiraal.)

 

Ik heb niet alles gelezen, maar wat bij mij als eerste opkwam is dat dit gedrag wellicht voortkomt uit dat zij zich misschien niet veilig genoeg voelt en kiest voor datgene wat haar wel een veilig gevoel geeft.
Je kunt het als negatief gedrag beschouwen, maar je kunt het ook benaderen vanuit haar kant. Het komt ergens vandaan. Als zij aangeeft iets te willen en zich daar prettiger bij voelt, dan zie ik daar geen kwaad in.
Ze is zoals ze is, en vaak is het zo dat ze er gewoon niks aan kan doen, maar dat het voor haar ook verdomde lastig kan zijn. Ze moet aan allerlei eisen voldoen, voldoen aan wat er van haar verwacht wordt. Laat het eens los, zij voelt die druk. Het kan geen kwaad, kijk wat er gebeurd.
Laat haar eigen keuzes maken, ze mag zijn wie ze is.

Duidelijke en strakke structuur kan veiligheid bieden, alsmede het afbakenen van het klagen. Plan bijvoorbeeld drie keer per dag een duidelijk moment in waarop ze een x tijd mag klagen. En wees consequent als zij buiten die momenten klaagt, dat heeft consequenties.
Stel een beloningssysteem op, wees zelf positief naar haar en anderen toe. En, laat haar zichzelf eens vervelen. Lekker een dag thuis, niks mis mee. Zelf zoeken wat ze wil. En dat kan even doorbijten zijn,dat wel, maar het is belangrijk dat ze vervelen en zelf keuzes leren maken.