wat lief van jullie zeg! Ontzettend leuk! we zijn ook heel trots op ons prinsesje. Het is de foto die gebruikt is voor haar verjaardagsuitnodiging.
heb ik tot nu toe gelukkig goede reacties gehad op het verhaal. Een vriendin van me vind het geen leuk blad maar omdat Emma erin staat koopt ze hem haha!
@ Ellen! Ik wil ook zo graag je verhaal lezen. Kan ik m ook online lezen? Er staan wel verhalen op zag ik. Wat is de titel?? xxx
volgens mij kan je hem niet online lezen. heb ook even gekeken. Ik denk dat de verhalen die online staan online zijn ingediend (dat die verhalen niet in het blad komen) o ja sorry vergeten te melden het verhaal heet: het wordt beter, zeggen ze
Kan je het niet inscannen ofzo? Ik heb hier wel eens wat gelezen idd...maar zou het erg graag willen lezen allemaal! (enne...je meisje is bijna jarig!!!!)
Ik heb het via word gekregen, maar dat kan ik hier helaas ook niet neerzetten. dan moet ik het verhaal even kopieren vanaf het word bestand dan kunnen de mensen het lezen die dat willen. word wel een lap tekst sorry daarvoor . Het zijn mijn teksten die ik op mijn blog heb geplaatst. zij hebben deze aangepast anders werd het natuurlijk te lang. Ja idd Emma is bijna 1, spannend Zie dat jouw ventje gister een offiiele dreumes is geworden nog gefeliciteerd. hebben jullie een leuke dag gehad? Emma (bijna 1) kan nog niks met haar armpje Het wordt beter, zeggen ze Onze dochter Emma is op 25 juni 2009 geboren met de aandoening Erbse parese. Dat is een zenuwaandoening. Emmas armpje kan niks, omdat de zenuwen zijn doorgescheurd. Dat schreef Emmas moeder Ellen ons in haar mail over de blog die ze over haar dochter bijhoudt. Bewerking: Anja Verbiest - Fotografie: privébezit Ellen begint haar verhaal op 5 augustus 2009: Gisteren moesten we met Emma naar het ziekenhuis in Leiden omdat haar armpje nog steeds niks doet. Ze werd onderzocht door een kinderarts en een neurochirurg, die haar goede armpje met haar slechte armpje vergeleken. De conclusie was dat er helemaal geen reactie in haar linkerarmpje zit. De zenuwen zijn beschadigd. Op 6 oktober krijgt Emma een echo plus een scan en en eind oktober wordt ze geopereerd. Er is geen volledig herstel mogelijk, zeggen de artsen. Het hoogst haalbare is een steunarm. Dat betekent dat ze misschien straks wel grovere motoriek heeft, maar de fijne motoriek nooit zal beheersen. Dus ze zal wel een Danoontje kunnen vasthouden, maar niet met een lepel iets kunnen eten. Remco en ik zijn hier heel verdrietig over. 16 augustus 2009 (Emma neemt het over) Elke week komt er een kinderfysiotherapeut bij ons thuis. Die helpt mama en papa met de oefeningen die ze moeten doen als ze mijn luier verschonen. Ik vind dit helemaal niet leuk en moet huilen. Want ook al voel ik niks in mijn armpje. ik voel het wel bij mijn schoudertje. Ik weet dat papa en mama dit moeten doen om te zorgen dat mijn armpje niet te stijf wordt. Die oefeningen zorgen ervoor dat mijn gewrichten niet vergroeien en mijn spieren losser komen te zitten. 25 augustus 2009 Omdat ik straks geopereerd moet worden en mijn linkerarmpje daarna niet mag bewegen, is het onhandig om alleen maar gewone shirtjes te hebben. Daarom zijn papa en mama op zoek gegaan naar truitjes met knoopjes tot beneden, wikkeltruitjes en vestjes. Ook hebben ze heel handige rompertjes zonder mouwtjes voor me gekocht. 4 september 2009 Ik stop mijn vingers in mijn mond en ik vind ze heerlijk! Soms stoppen papa en mama ook mijn linkerhandje in mijn mond. Dat vind ik wel apart. En ik kijk er ook raar bij. Mijn arm gaat nu een beetje de lucht in als ik druk aan het spelen ben of druk beweeg. Dit kan komen doordat ik met mijn schouder beweeg, maar het kunnen ook kleine vorderingen zijn. 1 oktober 2009 Mijn vingers bewogen een beetje. Ja, jullie lezen het goed. Mijn duim, wijsvinger en ringvinger van mijn slechte hand bewogen. Papa en mama zagen het zondag voor het eerst. En ik herhaal het elke dag. De kinderfysio zei dat ze vorige week ook al wat dacht te zien. Ze vond het erg mooi. 4 oktober 2009 (Moeder Ellen vertelt verder) Dinsdag krijgt Emma een scan en een echo. Meteen daarna horen we wat er moet gebeuren tijdens de operatie. Dát ze geopereerd moet worden is zeker. We kunnen alleen maar hopen dat niet alle zenuwen kapot zijn, want als ze alleen maar beschadigd zijn kunnen ze misschien wat herstellen. Maar men wil ons geen valse hoop geven. 7 oktober 2009 (Emma meldt zich weer) Gisteren om half zes opgestaan en om half zeven gingen we de deur uit. We hadden zon anderhalf uur gereserveerd voor de files, maar dat bleek onvoldoende. Papa heeft dus maar het ziekenhuis in Leiden gebeld. Ze zagen ons wel verschijnen, zeiden ze. Rond elf uur waren we op de afdeling. Voor de echo werd ik even later op een grote tafel gelegd en papa en mama moesten mijn buik ontbloten. Ze gingen met een soort staaf over mijn buik heen. Ik vond het maar wat interessant, ik keek steeds naar de monitor. Met de echo keken ze of mijn middenrif ook een dreun had gekregen met de geboorte. Gelukkig was het helemaal in orde. Terug op de afdeling kreeg ik een operatiejasje aan, met alleen nog een luier. Papa droeg me weer naar beneden, om de scan te laten maken. Ik kreeg een kapje op, waardoor ik ging slapen. Toen moest papa weg. Ik kreeg ook een infuus en in mijn rug werd contrastvloeistof gespoten zodat de dokters mijn zenuwen beter konden zien. Na drie kwartier was het klaar. De uitslag krijgen we een dag voor de operatie. We hopen op een beetje positief nieuws 14 oktober 2009 Woensdag 21 oktober krijgen we een rondleiding over de afdeling waar ik een aantal dagen moet blijven. Als het goed is, horen we dan ook de uitslag van de scan en wat er gaat gebeuren tijdens de operatie. Daarna wordt het schelpje gemaakt waarin ik twee weken moet liggen. Dit schelpje is een soort mal om mijn lichaam heen. Alleen mijn goede arm en mijn benen zijn los, de rest zit vast in de schelp. Dit om te voorkomen dat ik me ga bewegen en de zenuwen die ze straks aan elkaar hebben geplakt lostrek. Ik moet vierentwintig uur per dag in de schelp. Ik mag er alleen uit als alles tweemaal per dag verschoond moet worden. Maar ook dan mag ik me niet bewegen Op 22 oktober word ik geopereerd. Die operatie zal de hele dag duren. Ik ga weer onder narcose en krijg ook een infuus. Papa en mama logeren in het Ronald McDonaldhuis of, als dat vol is, in het ziekenhuis in een ouderslaapkamer. Zo kunnen ze veel bij me zijn en dat vind ik erg fijn!
deel 2 21 oktober 2009 (Ellen schrijft verder) We zijn bepakt en bezakt met de trein naar Leiden gegaan en Emma heeft heerlijk geslapen van Zwolle tot Schiphol. Toen werd ze even wakker, keek nieuwsgierig om zich heen en sliep verder. Na het intakegesprek en de rondleiding over de afdeling bespraken we met de neurochirurg de uitslag van de scan en wat ze gaan doen tijdens de operatie. Een heel ingewikkeld verhaal en ik begreep niet alles, maar het belangrijkste weet ik wel. Er zijn twee zenuwen uit Emmas ruggenmerg getrokken. Misschien drie, maar dat weten ze niet zeker. Dat zullen ze morgen zien. Ze gaan proberen die zenuwen om te leiden om hopelijk wat functies terug te krijgen. Uit haar voeten willen ze hiervoor een gevoelszenuw halen. Deze zenuw is niet heel belangrijk, dus die mist ze niet. Ze gaan de zenuwbanen ook blootleggen om te kijken waar er schade is en wat ze eraan kunnen doen. s Middags werden in de gipskamer Emmas schelpjes gemaakt. Er werden er twee aangemeten. Er was ons al verteld dat ze dat heel vervelend kon vinden omdat ze op een soort schuimachtig spul moet liggen dat eerst verwarmd werd. Maar Emma vond het allemaal best, ze lachte zelfs even. 22 oktober 2009 Vandaag was een heel spannende dag, de dag van de operatie. Om zeven uur stonden we alweer naast Emmas bedje. Ze was vrolijk als altijd. We hebben haar in bad gedaan, waar ze heerlijk van genoot. En wij ook extra, we wisten dat het de komende twee weken niet meer zou mogen. Remco ging met Emma mee totdat ze onder narcose zou zijn, ik nam afscheid van haar op haar kamertje. En toen begon het lange wachten. We zijn Leiden in geweest voor wat afleiding, maar de hele dag hebben we aan haar gedacht. Ik had het popje waarmee ze slaapt bij me, tegen mijn hart aan, en Remco had haar speentje bij zich. Ze zijn langer bezig geweest dan verwacht, maar de operatie is goed gegaan, de artsen waren tevreden. De onderste twee zenuwen waren inderdaad uit het ruggenmerg getrokken. Ze hebben geprobeerd die te prikkelen, maar er was geen reactie. De middelste zenuw, de zenuw van haar vingers, gaf weinig respons en daarom hebben ze die doorgeknipt en een nieuwe verbinding gemaakt. De bovenste twee zenuwen waren goed. Ze hebben uit haar beentjes zenuwen gehaald en uit haar linkerarmpje. Ze moet nu opnieuw beginnen, het weinige herstel dat er al was is helemaal weg. Op de uitslaapkamer was het heel moeilijk om Emma zo te zien. We hadden wel fotos gezien van een kindje na de operatie, maar als het om je eigen dochter gaat is dat toch heel anders. Ik moest echt even huilen, alle spanning kwam eruit. Ze ligt nu dus in de schelp, met verband om haar hoofd heen om haar stil te laten liggen. Ook om haar beentjes zit verband, net als om haar rechterarmpje en haar linkerarmpje zit op haar buik vast met verband, zodat die geen kant op kan. Het ziet er allemaal erg raar uit. Ze lijkt een beetje op een mummie. We zijn heel benieuwd hoe ze gaat reageren op de schelp. 23 oktober 2009 Vanmorgen rond half acht hadden we wel verwacht dat Emma wakker zou zijn, maar dat was nog niet het geval. Later die ochtend zagen we haar mooie blauwe oogjes af en toe open en weer dichtgaan. Ze bewoog wat meer. Er is aan de achterkant van het schelpje een lus gemaakt waar een stok doorheen kan. Omdat Emma al kan draaien. En dat mag niet. Als ze helemaal wakker zou zijn, mochten we haar meteen oppakken. In het begin ging dat een beetje moeilijk, maar wat waren we blij! Eindelijk konden we haar weer knuffelen en kussen. Ze vond het allemaal prima. Af en toe trok ze een lief gezicht, ze stak haar tongetje uit en blies zelfs al wat bubbeltjes. 24 oktober 2009 Half negen waren we vanmorgen bij Emma. Ze had goed geslapen. De morfine was uitgewerkt en ze was helemaal bij. Rond tien uur begonnen we met de schelpverzorging. Remco ging aan het hoofdeinde staan en ik deed de verzorging. Een verpleegkundige gaf af en toe tips en dat was heel prettig. Ik was toch wat zenuwachtig voor de verzorging. Ik wilde het per se goed doen, ook omdat dit goed moest gaan voordat we naar huis mochten. Het was voor mij af en toe echt goed nadenken, maar Remco hielp me. We zijn een prima team en hier wordt onze band alleen maar sterker van! Ik weet zeker dat Remco en ik overal doorheen komen. Wat wij samen al hebben meegemaakt
deel 3 25 oktober 2009 Emma hoefde vandaag de spalk om haar rechterarm niet meer om en kon weer met haar hand in haar mond, wat ze ook meteen deed. Ze pakte ook direct onze handen om die in haar mond te stoppen. Gelukkig lukt het aardig in het schelpje. Ze lachte zelfs en was best vrolijk. Ik zag al steeds meer de oude Emma terugkomen en voelde me daarom zo gelukkig! De eerste voeding s morgens ging redelijk. Maar s middags wilde Emma niet meer goed drinken. Ik was zó teleurgesteld, maar moest me er toch bij neerleggen dat we daarom nog niet naar huis mochten. Ik had het helemaal gehad. Was zo moe. Ik moest echt af en toe even slikken en mezelf bij elkaar rapen. 26 oktober 2009 Ik stond met een blij gevoel op. Geloofde nu wel dat we vandaag naar huis zouden mogen. Op de afdeling vertelde de verpleegkundige dat Emma s nachts weer goed had gedronken en dat ze daarom de arts zou bellen om te overleggen of ze naar huis zou mogen. En ja, het mocht. Wat een heerlijk nieuws was dat! Alles verliep ook direct een stuk beter en aan het eind van de middag waren we weer thuis! 1 november 2009 (Emma vertelt zelf) Mama en papa hebben niet echt het idee dat het schelpje heel vervelend voor me is. Gelukkig kan mijn hoofd een beetje bewegen, anders moest ik wel héél stil liggen. Mijn luier kan wel verschoond worden als ik in de schelp lig omdat mijn benen en mijn billen vrij zijn. Alleen als ik gepoept heb moeten papa en mama goed opletten, want als ze pech hebben zit het op het schelpje Ik vind het lekker om af en toe op mijn zij te liggen. Maar ik kan nu niet zelf draaien en dat vind ik vervelend. Ik word daar ook wakker van. Ik wil dan graag mijn speentje. En papa en mama draaien me zo nu en dan op mijn zij. Ik moet s nachts echt mijn ritme weer vinden. Voor de operatie ging het heel goed. Ik sliep uren achter elkaar en ik had zelfs net een hele nacht doorgeslapen! Dat moeten we nu dus weer opnieuw opbouwen Papa kan gelukkig nog wel met me vliegen, dat vind ik erg leuk. Ik lach dan al voordat papa me de lucht in doet. Heel spannend! Donderdag mag ik uit de schelp. Papa en mama kijken er heel erg naar uit. Dan kunnen we eindelijk weer normaal met elkaar knuffelen, want dat gaat nu veel moeilijker. Ook kan ik dan eindelijk weer op mijn zij rollen. En wat helemaal leuk is, is dat ik dan weer lekker in bad mag! Het wordt een feestje! 4 november 2009 (Ellen gaat verder) We dachten dat Emma donderdag al uit de schelp mocht, maar toen ik het ziekenhuis belde zeiden ze dat ze er vrijdagmorgen pas uit mag. Ik weet het, het is maar een extra dagje maar wat verlang ik er naar om haar te knuffelen. Ach Emma, als ik een kusje op je voorhoofd wil geven zit de band in de weg. Als ik je over je rugje wil aaien, dan zit die harde schelp in de weg. Als ik je tegen me aan wil houden moet ik oppassen dat je niet stikt. Ik zit de minuten te tellen totdat je eruit mag! Ik ben zo benieuwd hoe je gaat reageren als je je vrijheid weer terug hebt. 8 november 2009 Eindelijk vrijdag. Om zeven uur werd je wakker en toen hebben we je meteen mee naar beneden genomen. Mama stond bijna te stuiteren en papa stond er met een grote lach. We knipten het verband weg en haalden je uit de schelp. We hielden nog even onze handen om je hoofd zodat je daar niet mee kon bewegen. We telden tot drie en lieten je hoofd los. En jij? Jij draaide heel droog je hoofd van de ene naar de andere kant, net alsof je nooit anders had gedaan We hebben je opgepakt en geknuffeld. Wat voelde dat fijn! Geen schelp meer tussen ons en jou in. Ik had tranen in mijn ogen, zo blij was ik. We hebben het grote bad vol laten lopen en je bent samen met mama in bad geweest. Je vond het heerlijk, hebt lekker liggen dobberen. Papa spetterde je helemaal nat, maar dat vond je juist leuk. En daarna mocht je eindelijk weer gewone kleren aan. Mama en papa hebben je eerst een gewoon rompertje aangetrokken, met spaghettimouwen, en daar je hand bovenop gelegd. Dan een overslagrompertje met korte mouw zodat je geen smetplekken kan krijgen en je armpje er niet onderuit kan vallen. Onder je romper maakt het niet uit of je hand eerst op je buik ligt en daarna naast je lichaam valt. Als hij maar goed in je romper blijft en niet een rare beweging kan maken. Daaroverheen hebben we een truitje met een stoere dinosaurus aangetrokken, met het mouwtje naar binnen. Het is wel wennen dat het nu lijkt alsof je maar één arm hebt.
deel 4 en de laatste 30 november 2009 (Emma is blij!) Vrijdag was een feestdag! Ik mocht onder de romper vandaan. Eindelijk mag mijn arm weer door de mouw. Nu staan mijn kleertjes nog veel mooier! Op 15 december gaan ze in Leiden kijken of het er allemaal goed uitziet. 16 december 2009 (Ellen ook) In Leiden kregen we goed nieuws. Emma was vooruitgegaan ten opzichte van voor de operatie, heel mooi dus! Haar littekens zagen er ook heel mooi uit. We hebben een extra oefening geleerd voor haar handjes. Verder moeten we doorgaan zoals we het al doen. Over een halfjaar hoeven we pas weer terug te komen. Ondertussen is het elke dag de oefeningen volhouden en wachten, wachten, wachten 22 januari 2010 De fysio deed vormpjes in een kom, zodat Emma ze kan pakken. Maar daarvoor moet ze dus haar arm omhoog doen. De fysio zei dat dit echt topsport is voor Emma, omdat ze zich heel erg moet inspannen. Ze was heel nieuwsgierig en trok de kom steeds om. Als ze een vormpje te pakken heeft, tikt ze ermee op de grond. Hierdoor moet ze haar arm ook wat omhoog en omlaag doen en dat is weer een goede oefening voor haar spieren 3 februari 2010 Goed nieuws! Als Emma op haar rug lag, zagen we dat er beweging in haar elleboog zat. Die ging omhoog en omlaag. Maar we wilden nog niet blij zijn omdat de beweging ook vanuit de schouder zou komen, net zoals de beweging van haar arm die een stukje op en neer gaat. De fysio keek er donderdag naar en raad eens? Ja, de beweging komt vanuit haar elleboog! Ze doet het helemaal zelf. De fysio zei tegen Emma dat ze ons allemaal kippenvel bezorgde. Ik was er helemaal geëmotioneerd ervan! Wat zijn wij blij met deze vooruitgang! We denken nu dat we ook haar vingers hebben zien bewegen. De fysio zei dat dat ook best mogelijk is! 11 februari 2010 Er is nu vooruitgang en daar zijn we zo blij mee, maar we hadden het niet aan veel mensen verteld. Toen ik het daar vanavond met een heel lieve vriendin aan de telefoon over had, vroeg zij of we misschien bang waren dat het weer slechter zou gaan? Ik dacht even na en ja, dit is een van de redenen. Ook zijn we bang dat het hierbij zal blijven, dat Emma niet verder vooruit zal gaan. Als alles goed loopt is dit niet zo, maar we zijn erg voorzichtig. 29 maart 2010 (Emma vertelt blij) Mama bracht me donderdagavond naar bed. Ik kwam met mijn hand tegen die van haar aan en ze voelde dat er iets was met mijn hand. Ik kreeg mijn laatste fles en toen zag ze het: mijn wijsvinger bewoog. Eerst dacht ze dat ze het niet goed zag, maar toen gebeurde het weer. En toen zag ze de rest van de vingers ook bewegen. Helemaal enthousiast vertelde ze papa dat mijn vingers bewogen en ze dacht ook mijn hand. Papa zag het ook. Het was zo bijzonder Mama wilde me eigenlijk helemaal niet in bed leggen om te gaan slapen. Ze wilde samen met papa de hele avond kijken naar mijn hand en hoe de vingers een beetje bewogen. 15 april 2010 Toen mama me naar bed bracht, zag ze dat ik mijn armpje opzij deed en iets naar boven. Mama stampte op de grond en papa kwam naar boven. Die heeft het meteen gefilmd. Papa en mama stonden weer blij boven mijn bedje en ik keek ze alleen maar verbaasd aan. De fysio vertelde vandaag dat het geen trucje van me is. Het is een schouderspier, maar wel een goede schouderspier. Ik deed het vandaag zelfs toen ik zat. En met draaien til ik heel even mijn schouder op, zodat ik steun op mijn arm. Ook goed nieuws is is dat mijn vingertjes bewegen en dat komt door de zenuw die de langste weg af moet leggen, de zenuw die uit mijn ruggenmerg was getrokken. Dat daar nu al wat van te zien is is een mooi teken. Voor het maximale herstel van mijn vingertjes en hand staat drie tot vier jaar, voor mijn biceps en schouderfunctie anderhalf tot twee en een half jaar. 2 mei 2010 (Ten slotte nog even Ellen Nog maar twee maandjes en dan is Emma één jaar! Het gaat goed met haar armpje. De strekfunctie is steeds duidelijker te zien. Haar armpje beweegt steeds harder mee als ze zich inspant en lekker speelt. Ook als ze staat gaat haar armpje een stukje tegen de zwaartekracht in. En de steunfunctie wordt ook wat sterker. Het wordt beter Wil je reageren op Ellens verhaal? Mail o.v.v. MGS1004 Ellen naar redactie@mijngeheimspecial.nl. Je kunt ook je eigen verhaal vertellen op Mijn Geheim. [kadertje bij verhaal Erbse parese, op de laatste pagina] Wat is Erbse parese? Erbse parese, ook bekend als obstetrische-plexus-brachialislaesie, is een aandoening aan een tot vijf van de hoofdzenuwen in de zenuwknoop die zorgt voor het gevoel in en de beweging van de arm. Dit kan leiden tot een volledige of gedeeltelijke verlamming van de arm. De schade kan per zenuw variëren van een kneuzing tot een scheuring en ontstaat voornamelijk bij borelingen, bijvoorbeeld ten gevolge van een schouderdystocie bij de bevalling. De aandoening, die is vernoemd naar de Duitse neuroloog dr. Wilhelm Erb, komt ook voor bij volwassenen, onder meer als gevolg van een val op de zijkant van de nek. Voor meer informatie kun je terecht bij de EPVN, de Erbse Parese Vereniging Nederland. Die is te bereiken via de website www.epvn.nl, telefonisch op nummer 06 534 49 407 of per post: Postbus 342, 6880 AH Velp.
Heb sommige stukken met tranen in m'n ogen en sommige stukken met een grote lach om m'n mond gelezen. Wat een vechtertje is jullie dochter! Het wordt zeker beter, een kleine meid om trots op te zijn.
ppff wat een verhaal, hier ook ontroerd ervan. super wat ze al kan. vind het ook leuk geschreven, zo leef je nog meer mee met het verhaal (ik dan toch)
YenD dank je wel! Enmma is zeker sterk en een vechtertje we kijken er soms van op hoe sterk ze is @brenjomi dank je wel voor het compliment. Ik probeer het altijd zo goed mogelijk neer te zetten.
Helemaal met Brenjomi eens! Zit ook echt een beetje verslagen op de bank! Wel knap dat het toch zo goe dmet haar gaat! Ik kan me voorstellen dat je bij zoiets als het bewegen van haarvinger helemaal uit je dak gaat als moeder zijnde! Kus voor jullie!
@sarah84: heb tijdens het lezen ook even een traantje weg geveegd. het lijkt me echt heel moeilijk. vooral omdat het door een fout van een ander is. ik vond het ook mooi om te lezen dat jullie relatie er sterker door werd (bij het wassen was dat volgens mij) meestal zijn dat de moeilijkste momenten als partners. knap (en leuk om te lezen) dat jullie band juist sterker word.
Waaw wat een verhaal en wat een inzet van jullie allemaal! Ben er helemaal stil van. Na dit gelezen te hebben heeft ze mijn stem voor baby van de maand dubbel en dik verdiend!!!
Jeetje dat is een heftig verhaal. Ik hoop dat ze later meer kan genieten van de gewone dingen en haar vingers snel kan gebruiken.
Zit hier met tranen in mijn ogen, wat een verhaal! Heel triest, maar je leest jullie liefde en vechtlust! Respect voor jullie alle drie!
@sarah jaaa dat was zo'n mooi moment dat we haar vingers zagen bewegen. dan weet je dat de operatie niet voor niks is geweest. elke kleine beweging is voor ons een heel positief iets natuurlijk. @brenjomi we zijn er echt achter gekomen dat we er samen uit kunnen komen, dat we een moeilijke tijd kunnen doorstaan. Een heel fijn gevoel. @lieselot dank je wel. En bedankt voor de stem wat lief! @marjon Merk de steun bij de juny junky's altijd en dat vind ik heel fijn. Heel erg bedankt daarvoor, dat jullie vaker naar me willen luisteren als er wat gebeurd (positief of negatief)