Technisch gezien doet mijn vriend aangifte. Hij heeft een afspraak gemaakt voor morgenvroeg bij de politie. Dan gaan ze ook eerst bekijken of er geen andere oplossing is. Zij gaan de telefoon absoluut niet aan ons teruggeven, dat is wel duidelijk. Toen mijn vriend daar aan de deur was, om vriendelijk te vragen of de telefoon terug kon ( x box heeft hij het helemaal niet over gehad) werd meteen bot gezegd, dat ze niet thuis was en dat ze ons veel succes wenste met het terugkrijgen ervan ( sarcasme...) Die gaan dus absoluut niet meewerken, alleen tegenwerken. Abbo is geblokkeerd, stopzetten kan niet, omdat het 2 jaar loopt. We krijgen een nieuwe simkaart opgestuurd. Maar daar heb ik zo weinig aan he, als ik geen telefoon heb. Mijn eigen abbo is net een paar maanden geleden verlengd. Wat jij zegt over een eventuele rechter, heb ik ook zeker over nagedacht, maar ik denk dat een rechter ook niet blij zal worden, dat pappa en zijn, laat ik het maar netjes omschrijven, vrouw, diefstal dus blijkbaar goedkeuren van haar. Had ik al verteld dat ze haar in de zomer dronken hebben laten worden onder hun toezicht? Op een plaatselijk feest. Dat soort mensen willen dus nu mijn dochter op gaan voeden, nou ik houd mijn hart vast...
Ff update, we hebben toch maar besloten om geen aangifte te doen... ik had er al met mijn vriend over gepraat, dat ik het wel heel heftig vond en ook mijn twijfels erover had. In eerste instantie wilde hij er niks van weten en wilde doorzetten, maar toen hij gisterenavond thuis kwam na het werk, dacht hij er anders over. Hij zei dat hij zag hoe zwaar ik het ermee had en dat als ik het niet wil, hij geen aangifte zou doen. Hij is het er niet echt mee eens, maar snapt mijn standpunt nu ook.... het is toch wel een opluchting, denk ik. Al vrees ik wel, dat ze ons daar uitlachen... maar daar moet ik maar boven staan. Ook kwam een brief van ex's advocaat. Met weer hoop gedreig en bla bla. Alsof ik moeilijk ga doen... hij weet heel goed dat ik niet ga trekken aan mijn dochter. Als ze daar gelukkiger is, zal ik dat nooit in de weg staan. Ik snap alleen niet waarom alle contact met mij gebroken moet worden... dat is onmenselijk zwaar... Pluisje
Dank je wel, maar het is moeilijk om moed te houden nu.... telefoon is terug, pappa heeft em ws vanmorgen in de brievenbus gedropt. Een geluk, dat ik een zak onder mijn brievenbus heb, omdat mijn kater de post nogal eens gebruikt als kattenbak , anders was de telefoon in1000 stukken gevallen op de tegels. Hij kan niet weten van de zak, dus ik vermoed dat , dat de bedoeling wel was.... Net ging ik ff naar de supermarkt, hier tegenover. Toen ik daar aankwam met mijn karretje, kwamen zij, ex en vrouw, ook aanrijden met hun auto. Ze keken me recht aan, ik ben gewoon door naar binnen gelopen... volgens mij zijn ze meteen weer weggereden. Ik heb ze niet in de winkel gezien, en zo hard liep ik niet met mijn zoontje... een beetje vreemd we, als je zo overtuigd bent van je gelijk en mij dan niet onder ogen durft te komen.... in elk geval iedereen een fijn uiteinde en een fantastisch nieuwjaar gewenst Pluisje
Hoi Pluisje, heftig hoor waar jullie in zitten!! Ik heb er gelukkig geen ervaring mee maar denk er een paar dingen over, misschien kun je er iets mee? Wat je denk dat het beste kunt doen is proberen om alle emotie eruit te gaan halen. Dit is wel heeeeel moeilijk, maar maakt wel dat elke keer weer allerlei oud zeer tevoorschijn komt. Dit lees ik in je berichtjes ook terug. Verwijten over en weer, boos op zijn nieuwe vriending enz. Harstikke logisch, maar ik denk dat het je niet verder gaat helpen. Probeer alles wat er tot nu toe gebeurt is te parkeren en je te richten op de feiten en toekomst. Ook in je gesprekken met je dochter: niet alle emoties op de vrije loop laten en proberen te trekken aan haar. Waarschijnlijk weet zij zelf ook echt niet wat ze wil, het klinkt al een erg beschadigd meisje die zelf niet weet waar ze het zoeken moet en als gevolg daarvan alle grenzen opzoekt. Er is geen andere manier dan die grenzen rustig en liefdevol stellen, zonder allerlei scenes en escalaties. Vertel haar altijd rustig dat je van haar houdt ( desnoods per mail, brief, telefoon) dat ze altijd welkom in jullie huis is. Ze hoeft nu niet te beslissen wat ze wil, dit kan ze wrs echt niet. Maar wonen in jullie huis betekent dan ook houden aan de regels in jullie huis. Als ze dan wel bij jullie is het volgende. Ik denk dat kinderen prima kunnen leren dat in verschillende huizen verschillende regels zijn. Ga niet elke keer met haar in discussie en aan haar trekken. Bv wat je noemde over het eten, of ze wel of niet mee eet: regel is eten om 18.00 uur en ben je er niet, dan heb je pech. Kom je later dan eet je maar een boterham. Als je niet komt laat je dit weten. Dus dan niet zelf gaan bellen en vragen kom je wel of niet en waar blijf je ( want dan geef je weer ruimte en ondergraaf je je eigen regel), nee de regel is: je belt. Houdt ze zich er niet aan: achteraf er op aan spreken door het stellen van een vraag: waarom heb je niet gebeld? Niet allerlei sancties aan hangen of dreigementen uiten enz: kort maar krachtig: ik wil dat je me de volgende keer belt als je niet komt eten. Punt! Doordat je te snel dingen wilt uitleggen ( bv waarom er regels zijn en waarom dit belangrijk is) kom je snel in ellenlange discussie en geef je haar eigenlijk weer heel veel ruimte en de mogelijkheid om grenzen te doorbreken. En realiseer dat ze zich waarschijnlijk niet aan je regels zal gaan houden, dit kan misschien al een stuk frustratie schelen. Maar je moet je hier niet emotioneel zwak bij laten zien, dit zal haar alleen maar meer heen en weer gaan slingeren. Ik denk dat je vooral duidelijkheid moet gaan tonen. Ook nu al. Niet laten zien dat je wanhopig bent ( hoe logisch dat ook is!!). Volgens mij geef je zowel je ex als je dochter veel te veel ruimte om gebruik ( mis) bruik van je te laten maken. Snap je een beetje wat ik bedoel? Dus ook in mails en gesprekken: emoties eruit, benoemen je liefde en goede intentie ( toekomstdoel) en feiten, feiten, feiten. Geen oud zeer, niet vroeger dit en dat, Xbox zus en zo maar afspraken maken en je bent van harte welkom bij ons. Zowel richting ex als dochter. Mocht ze bij ex blijven wonen regelmatig het initiatief blijven nemen richting haar, door bv kaartjes, berichtjes sturen enz. Niet elke keer gaan vragen hoe haar daar is en of ze alweer terug komt, maar wel: als er wat is staat de deur open. Nog een ander ding: spreek met je vriend af dat hij zich er echt helemaal buiten houdt! Dat werkt echt niet!! Je legt in een berichtje uit dat hij een kort lontje heeft en je dit aan haar probeerde uit te leggen: dat heeft helemaal geen zin. Ik vind ook dat je dit aan je dochter kunt tonen door als hij toch ergens zich mee bemoeit, dit op dat moment gelijk al af te kappen: zo geef je je dochter het gevoel dat je er ook voor haar bent en jij degene bent die de touwtjes in handen heeft. Ik hoor vaak terug dat kinderen het heel erg vinden dat hun " echte" ouder niet ingreep als de nieuwe partner zich er mee bemoeide. Realiseer je dat je dochter nu heel veel opvoeders heeft, nml 4 stuks! Laat dit echt niet gebeuren en spreek af dat als hij het ergens niet mee eens is, dit achteraf zonder dochter erbij besproken wordt door jullie. Ik ben even benieuwd hoe de financien nu zijn? Wat is de uitspraak van de rechter geworden over de verdeling kosten/middelen? Je gaf aan niet meer naar de rechter te willen door die uitspraak? Sterkte! Dit is niet niks. Maar nu ruimte en lucht geven zal je waarschijnlijk opleveren dat je weer naar je toe komt. Je hebt te maken met een hele opstandige puber die ook nog eens heen en weer geslingerd wordt tussen vader en moeder. Je hebt geen invloed op je ex, alleen op je eigen handelen. Dus probeer hier vooral op te richten.
Jannanas, ik begrijp wat je wil zeggen in je bericht, maar zo eenvoudig ligt het nu eenmaal niet. Je stelt, dat mijn vriend zich helemaal buiten de opvoeding moet houden, dat lijkt me een beetje onmogelijk, omdat zij hier in huis bij ons woont, zal ze zich toch aan bepaalde afspraken moeten houden. En ze heeft ook rekening te houden met ons en zeker met haar broertje.Ze is echt afschuwelijk geweest tegen hem. Als hij in de buurt kwam, duwt ze hem altijd weg en ik heb haar ook al vaker hem zien slaan (!) Als mijn vriend dat ziet, mag hij daar niks van zeggen? Ik heb haar al heel vaak gezegd dat ze hier altijd welkom is, maar nu krijg ik daar de kans niet meer voor. Ze wil me niet spreken en ook niet zien. Ik weet niet , wat er daar tegen haar gezegd wordt, maar ik heb er totaal geen vat meer op. Dus mijn emoties erbuiten houden, wordt steeds lastiger.. En ja, ik heb een grote hekel aan de vrouw van mijn ex. Ik mag niet het verleden aanhalen, nou ik heb het geprobeerd, 13 jaar lang ja en amen gezegd, voor mijn dochter. Nu ik het 1 keer niet met ze eens ben, moet ik met de grond gelijk gemaakt worden en ik moet dat maar allemaal slikken... Ik trek absoluut niet aan mijn dochter, dat kan ook niet, ik heb haar al weken niet gezien of gesproken. Niet per mail, niet aan de telefoon, niks. Als ik een kaartje stuur, weet ik niet eens of ze het wel aan haar zullen geven... Dus ja, ik heb heel veel verdriet waar ik nergens mee naartoe kan...Ik kan haar niet bereiken, dus ik moet haar maar loslaten. Maar dat is zo zwaar. Je zegt al, je hebt er geen ervaring mee, ik hoop ook van harte dat je dat nooit krijgt. De uitspraak van de rechter was, dat hij nu de helft zou moeten betalen. Maar uiteraard betaald hij nu niks, logisch, dat is ook geen punt. Hij wil co-ouderschap, maar weigert ook maar iets toe te geven. Ik heb duidelijk tegen hem gezegd, dat ik niet nog eens de helft kan inleveren , maar wel alle kosten van haar betalen. Hij zegt, jammer, ik wil het niet anders. Geloof me, ik heb geprobeerd, zonder verwijten naar het verleden met hem te praten, maar hij loopt weg, als het hem niet zint.. dat is precies wat hij mijn dochter leert. Als hij niet op 1 lijn met mij kan komen, kunnen we ook nooit co-ouderschap doen, dat is onmogelijk. Ik heb geen vreemde eisen gesteld, alleen gevraagd om, als dochter hier ruzie heeft en ze naar hem rent, haar te kalmeren en terug te sturen om dingen uit te praten. Dat wil ik mijn kinderen graag meegeven...niet dat ze voor alle moeilijke dingen weg moeten lopen. Natuurlijk doe ik het niet perfect, maar ik doe mijn best, zoals vele moeders... Mijn dochter is op weg om echt een onuitstaanbaar kreng te worden, en ik kan er niks aan doen... heel frustrerend, geloof me. Ik denk dat ik volgende week, maar eens contact opneem met haar school en vraag of daar iemand eens met haar kan praten. Niet voor mij, maar voor haarzelf. Als ze zo getraumatiseerd is, kan een psycholoog ofzo haar misschien helpen? Misschien is dat ook weer niet goed, maar ik probeer ook maar het beste voor haar te doen... Pluisje
Ik denk dat een psycholoog voor jezelf ook niet verkeerd zou zijn. De school zou ik wel inlichten, maar heel algemeen. Dat je dochter niet meer bij jouw woont, maar bij haar vader en dat je op de hoogte gehouden wil worden over haar schoolprestaties. Ik zou ze niet vragen om met haar te praten. Een goede mentor doet dat uit zichzelf als hij merkt dat het niet goed gaat met je dochter. School is misschien nu de enige plek waar ze geen gezeur over thuis hoort, een plek waar ze zich nu kan ontspannen. Dat moet je zo houden.
Hoi Pluisje, het lijkt of je je aangevallen voelt door mijn bericht maar dat is helemaal niet de bedoeling aangezien ik ook maar geen seconde denk dat je het niet goed doet oid. Dus je hoeft je echt niet te gaan verdedigen. Wat ik probeer is met je mee te denken wat zou kunnen helpen, soms is het juist goed als dit gedaan wordt door mensen die ver van je af staan. Maar het staat je vrij om ermee te doen wat je wilt. Wat betreft je vriend: natuurlijk hoeft je zoon zich niet te laten slaan, maar je vriend hoeft zich niet te mengen in het aanspreken van haar op andere zaken. De voorbeelden die jij noemt, daar was jij toch gewoon bij? De regels zijn neem ik aan opgesteld met hem in samenspraak, maar het aanspreken van haar daarop moet je echt zelf doen. Maar goed, het hoeft niet, het is maar een ideetje van mij.... Ik zou dus geen contact met school opnemen om met haar te praten. Je geeft aan niet aan haar te willen trekken, maar als je dochter hoort dat je buiten haar om contact met school hebt opgenomen en ze daarom met haar in gesprek gaan, zal zij dit dus wel zo gaan ervaren. Dit bedoel ik met "afstand nemen". Ik ben het met Bonnie eens inderdaad. Je dochter is niet op weg om een onuitstaanbaar kreng te worden, ze pubert en is in de war. Je moet haar rustig blijven volgen maar in mijn beleving moet je haar ruimte geven. Wat ze bij jou doet zal ze ook bij haar vader gaan doen, dus zal dezelfde situatie gaan ontstaan. Wat betreft de alimentatie: heb je bij de rechter aangegeven dat hij nu niet betaald? Want de rechter kan toch middelen opleggen om dit af te dwingen? Je gaf in een ander bericht aan teleurgesteld te zijn in de rechter, si dat om deze uitspraak? Want dat snap ik nog niet helemaal hoe dat nu gaat. Hoe zo moet jij de rekeningen betalen? Geloof me, ik geloof echt niet dat het "zo eenvoudig" en gemakkelijk is, helemaal niet. Maar misschien is het wel goed, om zoals Bonnie ook al voorstelde, zelf ook met iemand te gaan praten. Je zit zelf denk ik zo verstrikt in de situatie dat het onmogelijk is om zelf daar nog helder naar te kijken. Misschien kan iemand je helpen om dingen op een rijtje te zetten en om te gaan ermee. Nogmaals: je kunt echt alleen je eigen handelen beinvloeden en als je dat goed doet, proberen daarmee invloed uit te oefenen op de ander zoals je ex en zijn vriendin. Maar smeken/huilen/ruzie maken helpt daar niet bij. Afstand van de situatie nemen misschien wel.
Ik ben een stiefmoeder en mijn stiefdochter van 16 en stiefzoon van 13 wonen bij ons in co-ouderschap. Mijn man en zijn ex hebben (hoe gek dat ook misschien klinkt) een gelukkige scheiding. Er is geen ruzie, ze zitten op 1 lijn over de opvoeding en de beide nieuwe partners kunnen normaal meedraaien. Waarom ik wil reageren is het volgende: zoals gezegd ben ik een stiefouder en vind ik in basis dat ik de kinderen ook aan moet kunnen spreken op bepaalde dingen. Maar dat kan alleen omdat hun relatie met mij, hun relatie met hun vader, de relatie tussen hun vader en moeder en de relatie tussen hun vader en mij goed is. Bij jullie is dat niet het geval. Ik vind dus dat in dit geval je vriend zich niet zou moeten bemoeien met het aanspreken van je dochter. Er zit zo ontzettend veel ruis op de lijn, dat dat wat normaal gesproken prima zou moeten kunnen, nu dus niet kan. Als hij iets ziet wat niet kan, dan moet hij jou inseinen en jou laten reageren. Behalve natuurlijk bij acute nood, dan handel je gewoon. Maar in deze situatie, die al zo verschrikkelijk in de war is, hem laten reageren en dan zijn 'korte lontje' gaan uitleggen aan je dochter?!? Sorry, maar dat korte lontje is echt onacceptabel en zeer destructief in deze situatie. Hij is volwassen, hij heeft zich maar te beheersen. Hoe vervelend ook. Dan gaat hij maar even de deur uit, maar dit werkt echt averechts. Hopelijk komt er een moment dat je dochter weer bij je langs komt. Ik zou er dan echt voor zorgen dat je vriend zich niet met haar bemoeit op een 'opvoeders' manier. Dat is zijn positie niet ten opzichte van haar. Voordat dat kan moet er eerst een hele hoop veranderen. Overigens, begrijp me goed, ik vind absoluut niet dat je ex of je dochter het goed aanpakken. Maar helaas heb je niet in de hand wat zij doen, je kunt alleen zelf dingen anders doen. Vandaar dat ik het daarover heb.
Jullie hebben het allemaal over afstand nemen... hoeveel afstand moet ik nog nemen? Ze wil me niet zien of spreken, dat is duidelijk. Ik neem ook geen contact op met haar, mede omdat het niet kan, alle toegangen zijn hermetisch voor mij afgesloten. Ja ik reageer nu wat emotioneel, en dat ben ik ook. Een psycholoog zou misschien iets zijn, maar ik kan die stap nog niet nemen... Dat betekent dat ik naar mijn huisarts moet stappen en toegeven dat ik in alle opzichten gefaald heb, dat kan ik nog niet.. Ik kan op dit moment niks anders doen, dan afwachten, helaas, dus ik kan zelf ook niks aan de situatie veranderen, ook al zou ik dat graag willen. De school is al lang op de hoogte en de mentor houdt mij op de hoogte van de prestaties van haar. Dat vind ik erg fijn. Zij heeft ook al met haar gepraat en geeft aan, dat ze niet het idee heeft, dat mijn dochter er erg onder lijdt of met de ziel onder haar arm loopt. Ik doe niks buiten mijn dochters weten om... en zeker niks tegen haar wil. Dat met de alimentatie is weer een heel ander verhaal. De rechter heeft klakkeloos alles van hen aangenomen en mijn advocaat heeft in mijn ogen niet erg zijn best gedaan. Als ze een berekening maken die van geen enkele kant klopt, lijkt mij dat vreemd. Ze gingen uit van een veel hoger KGB, maar dat krijg ik bij lange na niet. Ik heb ook werkelijk geen idee waar ze dat bedrag vandaan halen. Ik heb altijd alle rekeningen voor mijn dochter betaald, omdat ik redelijk wat alimentatie voor haar kreeg, daardoor kon ik ook minder werken en er voor haar zijn, als ze uit school kwam. Nu ben ik helaas werkeloos en nu mijn dochter bij haar vader woont, betaald hij (logisch) geen alimentatie. Maar hij gaat er wel van uit dat ik nog gewoon alle rekeningen betaal... @Hilly, ik ben blij dat jij niet deze problemen hebt, ik had ze tot een jaar geleden ook niet. Zolang ik ja en amen zei, was alles oke. En geloof me, ik heb veel moeten slikken van die mensen, voor de lieve vrede...Het gaat hen eigenlijk alleen om geld, daar ben ik van overtuigd. Want alles was prima, tot het financiële plaatje erbij kwam... Ik ben het er eigenlijk ook niet zo mee eens, dat mijn vriend in zijn eigen huis, niks mag zeggen tegen haar. Zij speelt een machtspelletje met ons en dat moeten wij maar toestaan? Haar vader vindt in elk geval van wel... Daarin tegen mag zijn vrouw wel zich overal mee bemoeien. Ze is geen onuitstaanbaar kreng aan het worden, maar gewoon een puber? Ik weet het niet. Haar 'gewone" vroegere vriendinnen zien haar niet meer staan en vinden haar een b*tch, dat doet mij ook pijn... De laatste keer dat ik haar zag, deed ze zo koeltjes... ze keek me ijskoud aan... ik krijg er nog kippenvel van. Ze wil me niet meer zien en dat vind ik heel erg, daar kan geen psycholoog me mee helpen.... Dus als iemand me kan uitleggen hoe ik in Godsnaam nog meer afstand kan nemen??? Ze heeft een nieuwe telefoon maar geeft mij geen nummer, ze haat me dus echt. Wel haar nichtje op laten bellen naar ons thuis om te vragen naar haar... heel vreemd. Haar broertje vraagt iedere dag wanneer ze weer thuis komt, hij mist haar heel erg... dat breekt mijn hart ook steeds weer... Pluisje
Je hebt niet gefaald, dit is gewoon een ontzettende rotsituatie waar je weinig grip op hebt, wat zo frustrerend en verdrietig is. Ik weet ook niet wat je nog kunt doen, waarschijnlijk heeft het tijd nodig, hoeveel tijd weet je niet, vreselijk hoor die onzekerheid. Sterkte.
Phoe hee, ik zou zeggen (hoe moeilijk ook) reageer een maand niet!! Actie is reactie, alles wat jij zegt of doet, of je nieuwe man word door haar vader en zijn vriendin tegen jou gebruikt. Als je aangifte gaat doen, voor de telefoon is het einde helemaal zoek. (ze hebben weer wat). Je dochter is een beinvloedbare puber, je moet het haar niet kwalijk nemen...(hoe onuitstaanbaar haar gedrag ook is). Rust meid, neem een maandje rust en reageer HELEMAAL nergens op!
Pff moeilijk pluisje! Maar ik vraag me af of er wel naar jouw dochter gekeken word? Wat wilt jou dochter? Ik lees over jouw opmerking dat je dochter dan maar daar moest blijven wonen? (Buiten jouw frustraties op dat moment terecht of onterecht) Wat moet dat haar gekwetst hebben! Ik denk dat je nu je dochter alleen maar meer afstoot, en je ex speelt er heel makkelijk op in om alles maar in haar straatje te doen.. Gemeen? Zeker. En ja je vriend moet zich er inderdaad buiten houden. ik hem een stiefvader en die mocht zich in mijn slechte puber dagen echt niet met mij bemoeien! Dan kreeg hij de volle lading😁 Je dochter heeft het ook moeilijk op dit moment, voelt zich waarschijnlijk in de steek gelaten door jou en vader en stiefmoeder voeren dit waarschijnlijk alleen maar. Echt heeel veel sterkte en laat je dochter naar jou toe komen, en loop niet meer achter haar aan.. Je dochter woont nu bij je ex en laat hem dan ook de rekeningen betalen.
Jeetje wat een verhaal. Ik zit aan de andere kant want ik ben een stiefmoeder van een pubermeid en heb zelf nog 2 jongens gekregen met haar vader. Gelukkig is het contact hier goed, ook al vind ik een puber in huis niet altijd makkelijk. Maar daar heb jij verder niks aan. Wat moet het vreselijk voor je zijn om letterlijk langs de zijlijn te staan en het gevoel te hebben alle contact kwijt te raken. Ik kan wel zeggen 'ik kan me voorstellen' maar dat is niet zo, ik kan me het niet voorstellen. Ik sta niet in jouw schoenen. Van mij geen goede raad of advies maar wel een hart onder de riem. Heel veel sterkte.
Lieve dames, Ik waardeer jullie adviezen echt heel erg, maar de laatste paar dagen heb ik het gewoon heel erg zwaar gehad ( en nog...) Het advies om geen contact te zoeken, dat doe ik ook niet. Zoals ik al zei, ik heb haar al een paar weken niet gezien of gehoord. Ik neem geen contact met haar op, hoe moeilijk ik dat ook vind. Het liefst rende ik daar naartoe en sleepte haar mee naar huis, dat kan niet. Ik heb haar nog niet eens een gelukkig nieuwjaar kunnen wensen Het feit, dat ze nu bij haar vader is, heeft voornamelijk te maken met haar voortdurende liegen en bedriegen. Ze loog echt over alles. Ik liep al meer dan een jaar echt op mijn tandvlees, omdat ze bij elk discussiepunt meteen naar haar vader rende. Ze wilde met mij nergens over praten en dreigde constant dat ze bij haar vader ging wonen ... Op een gegeven moment was voor mij de maat gewoon vol en heb ik haar de keuze gegeven. Misschien is het niet helemaal op de perfecte manier gegaan, maar ik heb het idee, dat ik weinig keuze had. Ik had totaal geen vat meer op haar en ik was echt aan het eind van mijn latijn... Van ex kreeg ik totaal geen steun, alleen verwijten... Ik kan me best voorstellen dat het voor haar misschien kwetsend was en dat ze zich door mij in de steek gelaten voelt. Maar ik krijg geen enkele kans om het met haar uit te praten... en nee ik ga nog steeds niet aan haar trekken... Ik heb gisterenavond nog met mijn vriend gepraat, we praten bijna over niets anders meer. Hij is het met me eens, dat hij zich er niet meer mee moet bemoeien ( tot op zekere hoogte dan he) Maar, als ze terug zou willen komen, gaan er toch wat dingen veranderen. Niet dat ik denk dat ze nog terug zal komen... De tijd zal het wellicht leren... Pluisje
Je hebt zo je best gedaan pluisje, en misschien niet altijd de juiste dingen gezegd of gedaan, wie zal het zeggen. Ik denk ook niet dat dat nu nog belangrijk is, je moet vooruit kijken. Ik kan je geen advies geven, alleen je berichten lezen en je een soort van steunen. Ik heb respect voor je, de manier waarop je niet aan haar trekt en dus geen contact hebt. Wat moet dat verdrietig zijn. Volhouden pluisje! Een digitale knuffel van mij!
Ik vind dat er wel wat hard gereageerd word, Ts moet niet aan haar dochter trekken. doet ze niet.. Ze had maar geen uitspraken moeten doen want dat kwetst haar dochter.. Ja dat klopt maar ze krijg compleet geen kans het uit te spreken, Daarnaast kwetst dochter haar moeder ook nogal behoorlijk door maar te dreigen met bij haar vader gaan wonen en vervolgens complete stilte te houden uhhhh Sorry maar dat is nou niet echt puberaal gedrag dat is gewoon simpelweg laat ik mijn moeder even flink trappen omdat ik zelf niet meer weet wat ik moet.. In plaats van dat haar ex zich ontfermt over zn dochter en kijkt of hij haar kan helpen, begint hi jweer een vete richting ts.. Zoals ik het lees word ts en dus ook dochter de dupe van een ex en misschien wel stiefmoeder die even gebruik maken van de situatie om ts ff lekker te sarren en kapot te willen maken.. @ts lieve meid dikke knuffel! Wat houd je je sterk! Tuurlijk mag je huilen, verdrietig zijn en haar ontzettend missen, daar ben je haar moeder voor. Wat knap dat je geen contact met haar opneemt.. Zo laat je aan haar zien dat je haar de ruimte wil geven.. Dikke knuffel meid!!
'Niet aan haar trekken' is wmb niet hetzelfde als geen contact. Wat iemand anders al schreef: af en toe een kaartje/appje/whatever, met enkel dat je van haar houdt en dat ze altijd welkom is bij je. Geen verwijten, niet beginnen over zaken uit het verleden, geen aangiftes, niet langsgaan om een telefoon op te eisen, etc etc. Dat is nl olie op het vuur. Maar ze mag heus horen dat je wel van haar houdt. En wat haar vader doet vind ik stuitend. Echt zeer kwalijk!
Echt Pluisje; je doet zooo je best, ik snap dat je je verscheurd voelt... Ik denk dat je verder weinig kunt doen. Stuur haar inderdaad af en toe een kaartje zodat ze merkt dat ze nog altijd in je gedachten is. Verder denk ik ook dat het een slim idee is dat je vriend zich op de achtergrond houdt. Laat eerst de band tussen jou en dochter maar eens herstelt worden. Waarschijnlijk is alles wat je vriend zegt of doet fout in haar ogen, dus hij kan alleen maar olie op het vuur gooien (niet dat hij dat doet, maar zo is de situatie nu eenmaal dat dat voor haar gevoel wel het geval is!!). En geloof me; ook zij wordt ooit een keer rustiger. Ze is een heftige puber, en haar situatie maakt het er ook niet gemakkelijker op. Ik denk dat je haar het meest helpt van jullie allemaal. Door haar nu met rust te laten. En ik geef je op een briefje dat zij dat ook ooit in keer in gaat zien. Moeder zijn is niet gemakkelijk Pluisje, en zeker niet nu de situatie zo is, zoals bij jou. Als jij je eigen gevoel blijft volgen, moet het goedkomen. Je dochter wordt ook ouder, wijzer, rustiger..Ze zal dingen in gaan zien, die ze nu nog niet kan overzien. Ik wil je heel veel sterkte en wijsheid wensen. En heel veel kracht om toch ook een leuke moeder voor je zoon te zijn.