Hoi pluisje, Ik volg je topic al een tijdje op de achtergrond. Ik heb zelf geen contact meer met mijn beide ouders, allebei om een andere reden, dus ik ken "de andere kant van de medaille", in zover dat kan natuurlijk, want mijn situatie was helemaal anders dan bij jullie. Maar het "gedoe" tussen 2 huizen en 4 op voeders en eventuele stiefbroers/stiefzussen is voor mij ook altijd super moeilijk geweest. Mijn verhaaltje in een notendop: Mijn ouders gingen scheiden toen ik 9 was, mijn vader had vrijwel meteen een nieuwe vriendin met 2 zoons, mijn moeder is in eerste instantie een tijdje alleen geweest, maar er ook niet voor mij (en mijn broer) geweest. Later kreeg zij een vriend en toen was het einde zoek, het contact verslechterde steeds meer (tot aan emotionele en fysieke mishandeling toe) en uiteindelijk heb ik het contact dus verbroken. Dat wijkt dus een heel eind af van jullie situatie, aangezien jij er altijd voor haar bent geweest. Maar toch herken ik, op de een of andere manier, haar gedrag ook voor een deel terug. Het opstandig zijn, het "weglopen", tegenstrijdige berichten krijgen uit de 2 kampen.. Dat is echt heel moeilijk voor een puber. Ze voelt zich waarschijnlijk heel alleen, ook al doe jij er alles aan om er voor haar te zijn. Ze hoort bij vader A, en bij jullie B. Ze weet waarschijnlijk niet wat ze moet geloven, dat is heel moeilijk. Dan heb je nog de discussie van wel of geen input van stiefvaders/stiefmoeders. Ik accepteerde dit niet, opstandig als ik was. Ook niet een beetje. Maar, nu ik ouder ben geworden, begrijp ik dat dit een lastig vraagstuk blijft. Ik ben het zeker met je eens dat er regels zijn in huis en dat kinderen, zolang ze nog thuis wonen, zich daaraan hebben te houden. Maar toen ik een puber was, vond ik dat ik toch wel mijn eigen regels kon maken.. Het is echt een hele lastige kwestie. In de periode dat ik het contact had verbroken met mijn moeder (toen was ik dus ook 14 jaar), was ik super kwaad geworden als ze alsnog steeds contact met me had gezocht.. Maar laat dat niet te lang duren, want als je echt niks meer van je laat horen, krijgt je dochter (voor haar gevoel) de bevestiging dat ze voor jou niet zoveel betekent. Tenminste, dat was bij mij het geval. Maar waar die grens ligt, is erg moeilijk.. Ik had een vader die het contact koste wat het kost probeerde te herstellen tussen mij en mijn moeder, maar ook dat werkte juist averechts. Hoe meer er aan mij "getrokken" werd, ik moest van allemaal partijen vanalles doen, terwijl ik op dat moment super verdrietig was.. Maar daar was weinig oog voor in mijn geval. Ik weet niet zo goed wat ik precies met dit verhaal wil zeggen, eigenlijk. Misschien dat je niks anders kunt doen dan je best? Dat je haar de tijd moet gunnen, maar niet te lang? Zoiets.. Je mag me altijd nog een pb sturen als je nog iets wilt vragen. Ik wil jullie vooral heel veel sterkte wensen, ik vind het heel heftig voor jullie allemaal.
Poeh, wat een verhaal van jou. Wat moet dat afschuwelijk voor je zijn geweest. Heb je er wel vrede mee nu? Dat je met beide geen contact meer hebt? Ik begrijp dat de kinderen het heel moeilijk hebben met een scheiding en geloof me, ik heb er alles in mijn macht, aan gedaan om het zo soepel mogelijk te laten verlopen... Ik heb nu niet het gevoel, dat ik aan haar trek. Contact houden word me heel erg moeilijk gemaakt, omdat ze dus een nieuw telefoonnummer heeft ( dat ik niet heb) Als ik bel wordt er niet opgenomen en ik weet niet of ze een eventueel kaartje wel zal ontvangen. Op dit moment kan ik geen contact met haar hebben dus... Ik weet nu ook ff niet meer wat ik moet doen, wel contact zoeken, geen contact zoeken... ik denk dat ze dat niet op prijs stelt. Dus wat ik nu ook doe, ik doe het fout... lastig... In mijn ogen trek ik ook niet aan haar, door niet tegen te werken, in wat zij willen. Ik ben alleen niet zo overtuigd dat dit is wat zij wil, omdat ik het niet uit haar mond heb gehoord. Het enige wat mijn ex roept, is dat ze me niet wil zien en nu bij hem wil wonen. Als dat zo is, zal ik me daarbij neerleggen, maar het is toch niet zo vreemd dat ik dat graag van haar wil horen? Haar mentor en mijn zus ( waar ze een paar weken geleden op bezoek is geweest) zeggen beide dat ze dit niet wil. Dus ik twijfel daar heel erg aan, wat mijn ex allemaal beweert. Ik wil haar nu niet lastig gaan vallen met kaartjes en brieven, maar ik vrees dat ik zal moeten wachten tot zij eventueel contact opneemt. Ik kan alleen maar hopen dat dit niet al te lang meer duurt, het maakt me echt kapot... Pluisje
Even een hele dikke knuffel voor jou Ik vind het zo rot voor je.... Zou je jouw kaartjes/brieven misschien via haar mentor bij haar kunnen krijgen? Dan weet je in ieder geval zeker dat ze niet via je ex worden tegengehouden.
Ik vind dat je het echt heel goed doet! Het was ook zeker niet als kritiek bedoeld. Je doet wat in je macht ligt, dat is al heel goed. Ik denk ook dat het verstandig is, nu het zo vers is nog, om haar tijdelijk met rust te laten; het is zoals je zegt: wat je nu ook probeert, het zal toch nooit in goede aarde vallen. Ik denk dat je dochter zelf gewoon niet weet wat ze hier nou mee moet, en dat maakt het lastig. In dit geval zal ik inderdaad maar niet te veel naar je ex luisteren, die doet nu alleen zijn best om je zo hard mogelijk te treffen. Erg kinderachtig, naar mijn mening.. Zelf heb ik zoveel meer rust gekregen na de breuk met mijn ouders. Het was altijd een soort van emotioneel rollercoaster, nooit wetende wat me de komende dag weer te wachten stond. Maar mijn ouders waren beide niet bereid om te vechten voor mijn geluk, dus dat staat lijnrecht tegenover jou manier van doen. Ik denk dat jij jezelf recht in de spiegel kunt aankijken en kunt zeggen dat je alles hebt gedaan wat in je macht ligt. Niemand is perfect, tenslotte.
Ik voel het ook niet als kritiek hoor, ik ben gewoon heel onzeker over alles. Ik krijg hier ook wel goed tips en ik neem ze zeker in me op. Ik kan alleen niet overal iets mee. Ook de tegenstrijdigheid in sommige adviezen is lastig., hoe goed ook bedoeld. Ik ben blij voor je, dat je in elk geval rust krijgt nu. Al hoop ik niet, dat mijn dochter alle banden verbreekt.. Bij jou is de situatie anders, maar toch ben ik bang dat ze het gaat doen, alle banden verbreken. Of dat ze, nu ik geen actie onderneem, gaat denken dat ik geen moeite voor haar doe, of vecht voor haar geluk, zoals jij dat omschrijft. Heel lastig, ik denk dat ik nog ff afstand houd, maar dat ik over een tijdje toch een brief naar haar ga schrijven. En dan ga uitzoeken, hoe ik die toch echt bij haar kan krijgen... Ik weet niet zeker of mijn ex of vrouw die brief niet aan haar zouden geven, maar ik vertrouw ze echt niet... Ik wil graag een open brief aan haar sturen, waarin ik eigenlijk alleen maar wil zeggen, dat ik haar mis en dat ik van haar hou. En natuurlijk dat de deur altijd voor haar open zal zijn.. Geen verwijten, maar dat ik haar graag wil zien, als zij er aan toe is... Ik ben bang, als ik dit niet doe, dat ze dan echt denkt dat ik niks om haar geef. Wat ze er dan mee doet, moet ze zelf weten, maar dan heb ik in elk geval wel iets gedaan... Mijn zoontje vraagt echt elke dag naar haar. Morgen komt ze weer thuis he mamma, zegt hij dan... slik. Hij mist haar ook heel erg, ondanks haar gedrag tegen hem... Pluisje
Hey pluisje. Ik zou het niet vertrouwen dat ex of vrouw de brief aan haar gaan geven. Als ze je nu al zo tegen werken en nog te laf zijn om de telefoon aan de deur af te geven gaan ze dit ook niet doen. (Wij hebben kindjes van neef verjaardagskaartjes gestuurd, neef was pas gescheiden en stuurden het naar de moeder want met haar hadden we tot toen ook nog een goed contact, kinderen hebben kaarten nooit ontvangen ) Zou het eventueel via haar mentor proberen. Dat je dochter daar de brief krijgt en daar ook gaat lezen. Zou dat een optie zijn? Ik heb erg met je te doen en hoop dat je snel van haar hoort...
Misschien een onzinnige tip ik weet t niet, maar is t mogelijk dat je een dagboek bij houdt voor je dochter? Op dat wanneer zij zelf de tijd en rust heeft dit kan lezen? Waar jij je gevoelens plaatst, afentoe gewoon wat schrijft wat je zoal gedaan hebt? Dan weet ze dan iig wel dat jij aan haar gedacht hebt... Was zomaar een ingeving, misschien is t wat... Wens je sterkte
Een dagboek is inderdaad een goed idd, met jouw gevoelens! (Een hele andere situatie, maar mijn schoonmoeder heeft ook een dagboek geschreven over hoe ze zich voelde in haar dagen. Dit helpt mijn man nog altijd, gewoon even weten hoe fijn/moeilijk/'zeer vervelend' ze zich voelde. Ze is overleden aan kanker) Verder een hele dikke knuffel! Wat moet het moeilijk voor je zijn
Helaas nog steeds geen nieuws hier... Iedereen trouwens heel erg bedankt voor jullie lieve berichtjes, steun en goede adviezen...dat doet me wel een beetje goed.. Ik heb haar nu een maand lang niet gezien of gehoord. Ik ben benieuwd of dat ooit gemakkelijker wordt. Ik denk het niet... ik mis haar zo erg. Binnenkort heb ik een gesprek met haar mentor, zij houdt me op de hoogte van dochter's schoolresultaten. Ik merk, dat als ik door het dorp rij of fiets, ik steeds aan het kijken ben of ik haar nergens zie. Al weet ik niet hoe ik zou moeten reageren, als ik haar echt zie... Deze week krijgen we de sleutel van ons nieuwe huis en zij weet niet eens dat we gaan verhuizen... Misschien kan ik aan de mentor een adreswijziging geven voor haar? Ik ga me voorlopig maar eens helemaal storten op het nieuwe huis...pfff Pluisje
Hoi Pluisje, Wat een verschrikkelijke situatie zit je met je dochter. Ik zou een brief schrijven aan haar en die bij haar mentor afgeven en haar die brief daar laten lezen en indien mogelijk dat die brief ook bij haar mentor blijft(niet meegaat naar vader) Ik zou daarin zeggen dat jullie gaan verhuizen maar vooral haar laten weten dat ondanks dat jullie geen contact hebben op dit moment de deur altijd voor haar open staat en dat ondanks dat er sprake is van conflicten je liefde voor haar onveranderd is. Nogmaals dit is wat ik zou doen. Ik wens je heel veel sterkte!
Waar ik nog aan zat te denken. Is ze gek op haar broertje?? Zo ja via mentor vragen of ze met broertje wat leuks wil gaan doen samen even naar de speeltuin bijvoorbeeld. Je blijft er bij maar even broer zus tijd. Of vragen of ze zin heeft om op zondag mee te gaan zwemmen alles in ( leuke) uitnodigende sfeer. Via broertje. Kan me niet voorstellen dat ze haar broertje niet mis. Dan maar via een om weg wat ( contact) niet jij maar broer en zus. Een constructie bedenken van wil je je broertje zien. wil je samen wat gaan doen met broertje hij is lijdend voorwerp. Ze mag met hem spelen of wat doen... Was maar een idee en dat via haar mentor. Van mama heeft gevraagd of je zin hebt om wat met je broertje te gaan doen. Op neutraal trein.
Een heel lief idee, Penseel, maar mijn dochter vindt haar broertje voornamelijk irritant, vrees ik. de laatste keer dat ze hem zag ( sinterklaas bij opa en oma) wilde hij haar knuffelen, omdat hij haar zo gemist had, dat zei hij ook tegen haar. Ze duwde hem weg en zei dat hij "op moest rotten" Echt heel erg.. Ik hoop dat ze hem toch nog eens gaat missen. Haar zusje, die een half jaar ouder is dan mijn zoontje, is volgens haar altijd lief en niet zo druk. Mijn zoontje is een echte jongen, hij is best druk. ik hield hem altijd zoveel mogelijk weg bij haar,als vriendinnen langskwamen. Maar hij woont ook in huis en ik kon hem niet verbieden om in de huiskamer te zijn... Mijn zoontje was altijd heel enthousiast als ze thuis kwam. Dan wilde hij ff knuffelen en een beetje aandacht. Dat vond ze vreselijk. Ik zei dan tegen haar, goh, geef hem ff wat aandacht, dan is hij blij en laat je verder met rust. Helaas wilde ze dit bijna nooit, ook niet op een later tijdstip. Heel soms speelde ze ff met hem op de x box en dan was hij echt heel blij. Ze hoefde echt nooit op hem te passen ofzo ( ja soms hem ff bezighouden als ik iets moest doen, koken ofzo) Ondanks dat ze niet echt lief voor hem was ( ook pubergedrag denk ik..) mist hij haar echt heel erg. Het breekt mijn hart om elke dag te horen, dat hij haar belt ( op zijn speelgoedtelefoon) en vraagt om nu eindelijk naar huis te komen.. @Pinguin72, ik denk er ook over na om een brief te schrijven en idd aan haar mentor te geven. Ik wil haar niet betrekken bij onze problemen, maar ik zie bijna geen andere mogelijkheid. Haar vroegere vriendin( dochter van mijn goede vriendin) heeft wel haar nieuwe telefoonnummer, maar haar wil ik er al helemaal niet bij betrekken. Ze heeft heel af en toe contact met haar, maar hoe verleidelijk ook, ik ga haar daar niet mee lastigvallen. Ik denk ook niet, dat mijn vriendin dat op prijs zou stellen.. Pluisje
Zoon is ook wel zo tegen zijn zusje hoor kan weinig van haar hebben. Hier ook niet veel dat hij moest doen met haar heel soms even oppassen zoals jij. even koken of ik snel even douche. De laatste tijd gaat het wel wat beter. Je kunt het altijd voorstellen. Jij hebt een uber puber in huis. Hier oudste begint zich ook echt steeds meer af te zetten. Jij mag op 19.00 uur op de pc daar voor je zusje ja maaaaaaaaaaaar grrrrrrrrrrrrrr. Hij mag van 19 tot 22. lang zat. Hij moest net afdrogen. WAAROM ik zeg daarom je moet leren het huishouden te doen. Ik kom je huis niet schoonmaken als je volwassen ben. Dus komt wel over een een beetje. O ja je moet je bib boeken van school in leveren. Had mailtje gehad komt hij net terug ik zeg lever ze morgen in ja maar ik ben net thuis Ik zeg het gaat je drie euro kosten. Die mag je zelf betalen.
Vandaag precies een maand... ik probeer met al mijn macht niet door te draaien... voor mijn zoontje en vriend. Het gaat met ups en downs. Het ene moment kan ik me op de been houden, door te denken dat alles uiteindelijk wel goed zal komen...het andere stort ik compleet in en zie ik het helemaal niet zitten.... This too shall pass...