Oja, wat betreft die rebounds: Daarvoor gebruikte ik concerta. Hielp veel langer en geen rebounds meer. Op dit moment geen medicatie meer, omdat ik daar alleen maar heel onrustig van werd. Wel gestructureerd, maar zó gestructureerd, dat ik heel boos werd als er iets afweek van mijn structuur. En dat werkt natuurlijk helemaal niet met twee kleine kindjes. Zij werden de dupe van mijn medicijngebruik, dus ben er snel weer mee gestopt. Dan maar wat meer chaos!
Wauw... heel herkenbaar, ik word er stil van. Ikzelf heb het niet, maar mijn man wel. Er zijn amper mensen die het weten in de omgeving, omdat hij het niet als excuus wil gebruiken, en daar sta ik achter. Vooral het uitstelgedrag, de gebrekkige motivatie en de hyperfocus zijn heel herkenbaar. Zaken waar ik me, toegegeven, soms dood aan erger.... Mijn man werd inmiddels 10 jaar geleden op gelijkaardige leeftijd na lange testen gediagnosticeerd met ad(h)d. Kort na de diagnose heeft hij eventjes ritalin genomen, maar ook hij werd er gevoelloos en apathisch van. Hij was zichzelf niet meer. De add was weg, maar 'hijzelf' ook. Alle spontaniteit als sneeuw voor de zon verdwenen. Dus daarmee gestopt. Nadien heeft hij een jaar heel intensief therapie gevolgd (dagopname) omdat de ADD echt een hypotheek legde op z'n toekomst en een moeilijke jeugd het nog verder compliceerde. Een zware periode, voor hem maar ook een beetje voor mij. Aan de zijlijn staan is niet gemakkelijk. Wel willen helpen, maar eigenlijk weinig kunnen doen. En wel begrip willen tonen en het begrijpen, maar écht begrijpen kan ik natuurlijk niet want ik zit niet in zijn hoofd... Dat zorgt soms voor frustratie, ook al weet ik theoretisch waar het gedrag 'vandaan' komt. Hij heeft geknokt om de ADD onder controle te hebben, en dat is gelukt. Hij heeft nu al jaren een stabiele job waar hij netjes op tijd komt, is een fantastische papa voor onze dochter, is een zorgzame partner en heeft z'n leven echt terug in handen. De ADD is er natuurlijk nog. Sommige dingen moet ik 10 keer opnieuw vragen en vele huishoudelijke taken worden tot in het oneindige uitgesteld. Op momenten dat hij mentaal minder in z'n vel zit, komt de ADD 10 keer sterker naar boven. Als hij in hyperfocus gaat is hij soms amper aanspreekbaar (en dan laat ik 'm even) en soms lijkt hij de tijd volledig uit het oog te verliezen (tijdens games bv). Hij heeft verschillende plannen, maar die komen vaak niet tot uitvoering. Ik ben zijn wandelende agenda en help hem bij het nakomen van afspraken ed. Ondanks dat het soms frustratie bij mij opwekt en ik geneigd ben om te zeggen 'dóe het nu gewoon, hoe moeilijk kan het zijn?!' weet ik ook waar het vandaan komt. Ik heb voor mijn man gekozen zoals hij is, mét add, en ik zie hem doodgraag, mét add Ik ben oprecht trots op hem. Veel sterkte, en dank voor jouw bericht... Het heeft weer meer begrip bij mij naar boven gebracht en mij eraan herinnert dat het ook voor mijn man een beetje een strijd blijft...
Mooi geschreven..helemaal geen ervaring mee maar lijk een beetje te snappen hoe jouw wereld in elkaar steekt.
Het is al heel lang geleden dat ik hier iets geschreven heb. Heel af en toe, als ik weer eens m'n bed niet inkom terwijl ik me had voorgenomen vanavond écht vroeg te gaan, kijk ik hier nog wel eens rond. Nu ik jouw verhaal lees moet ik wel reageren. Het is zo bekend wat je schrijft! De twee personen die in je leven, dat is erg herkenbaar. Nika is energiek, creatief, intelligent, lief, meelevend en zorgzaam. Maar ADHD is een kreng, een bitch naar de kinderen en haar man toe, die nooit ergens op tijd kan komen, de kinderen daarom afsnauwt terwijl ze niks anders doen dan 'kinderlijk treuzelen' en er dus ook niks aan kunnen doen, die niks afkrijgt op een dag, een groot deel van de dag op de bank hangt met allemaal erg onbelangrijke dingen die ook later of helemaal niet hadden hoeven te gebeuren, met veel goede voornemens waar niks van komt en een discipline van jan fluitje. Ik vind het erg verdrietig voor jou, voor mij en voor al die anderen die dit ook hebben. Je wilt zo graag, maar het lukt niet. Voor mezelf vind ik het naar, maar vooral voor m'n gezinsleden vind ik het verschrikkelijk. Ik heb echt visioenen van m'n drie dochters die dan later zeggen "onze moeder kon nooit iets anders dan snauwen en boos zijn. Er mocht nooit iets, er kon nooit iets en ze deed ook niks." Nu ik het zo schrijf, kan ik er zo een potje om janken. Ik zie moeders aan het schoolplein die altijd op tijd zijn, uiteraard keurig gekleed, gekapt en opgemaakt, die tussen de middag de ramen al hebben gelapt, vier wassen gedraaid en de badkamer gesopt. Nu hebben ze lekker even tijd voor zichzelf en dan na schooltijd alle tijd voor de kinderen. Ik roep na schooltijd dat ik het nog heel erg druk heb. Dan moeten namelijk al die dingen die ik eerder op de dag had moeten doen nog gebeuren. Waarom kan ik niet die leuke, gestructureerde moeder zijn, die veel tijd aan haar kinderen besteed? En die echtgenote die het huis schoon heeft en het eten op tafel als haar man thuiskomt? Toen ik ruim twee jaar geleden de diagnose ADHD kreeg dacht ik echt dat het anders zou worden. Ik kreeg veel goede tips, volgde ze vaak ook op en ging aan de medicijnen. Dat hielp best goed, maar toen we zwanger wilden worden stopte ik er uiteraard mee. Ik ben er niet meer mee begonnen, omdat ik toch twijfel of het me wel genoeg helpt. En ik vind het zo'n grote stap, om weer naar de huisarts te gaan. Maar zoals het nu gaat, kan het niet veel langer. Ik ben niet leuk voor mezelf en niet leuk voor m'n gezin. Sorry, ik help je natuurlijk totaal niet met deze enorme klaagzang (behalve misschien met de wetenschap dat je niet de enige bent). Het was wel lekker om m'n verhaal eens op te schrijven. Nu ga ik naar bed, ben ik toch nog een beetje op tijd.
Jij typt mijn leven... Hemeltjelief Ik heb geen diagnose, mijn zoon van 10 wel (ADHD). Bij mij is het hyper niet aanwezig, de rest wel..
Oooooookeeeeeee, dit is een beetje eng...... Dan ben je bijna 39, kamp je al een leven lang met terugkerende depressies, ben je nota bene zelf hulpverlener en dan lees je dit zo herkenbare verhaal......... Pffffffff, tijd voor een goed gesprek en een test met de psych denk ik. En daarna dl ook maar eens meenemen ........ Bedankt voor het delen ShampooL!!!!!!
poeh wat een heftige verhalen. Ik heb er geen ervaring mee, maar lijkt me moeilijk om mee te leven. Maar ik lees hier dat jullie dit super doen en keihard vechten. Respect!
Veel herkenning, maar ik ben zelf nooit gediagnosticeerd. Mijn moeder werkt in het onderwijs, ook met 'probleemkinderen'. Ik heb het er wel vaker met haar over gehad, maar haar vraag aan mij was: "En wat als je nou wel positief getest wordt? Wil je dan de rest van je leven medicatie blijven slikken?" Mijn antwoord daarop was nee, dus had het voor mijn gevoel ook niet zoveel zin om me te laten testen. Uiteindelijk heb ik het ook niet in een hele zware vorm (vind ik zelf). Ja, alles altijd maar eeuwig uitstellen, de grootste plannen hebben, overal aan beginnen maar nooit wat afmaken, gebrek aan motivatie, gebrek aan concentratie (met periodes gaat alles volledig langs me heen) of juist hyperfocussen, perfectionist zijn en tegelijkertijd enorme faalangst hebben, zijn allemaal dingen die me maar wat bekend voor komen. Maar ik heb er eigenlijk vooral last van ondervonden bij het schrijven van een scriptie. Nou is studeren me nooit makkelijk afgegaan. Alhoewel... Ik stelde het altijd uit tot het allerlaatste moment en dan moest ik inderdaad een nacht doorhalen en dan het liefst met zoveel mogelijk stimulans (TV aan, radio aan, elke 5 minuten iets anders doen). Uiteindelijk wist ik alsnog wel goede cijfers te behalen, ondanks dat ik het boek vaak maar voor de helft las. Maar met mijn scriptie was het zo'n chaos in mijn hoofd en zoveel gedachtes en ik kon het maar niet ordenen. Soms zag ik dan heel even een lichtpuntje (=orde in m'n hoofd, een plan van aanpak), maar dat was ik dan weer heel snel kwijt. En om mijn eigen teksten terug te lezen... Vreselijk. Ik vond het nooit goed genoeg en wilde dan eigenlijk het liefst alles in de prullenbak flikkeren en weer helemaal overnieuw beginnen. En vooral een moeilijke tijd omdat er vanuit mijn omgeving nogal snel met termen als 'geen discipline' en 'lui' werd gegooid. Dat terwijl, als een onderwerp me interesseert en ik mijn gedachten weet te ordenen, ik er binnen een dag hele boekwerken over kan schrijven. Ik weet dat ik enorm veel werk kan verzetten, mits mijn hoofd er naar staat... Tegenwoordig probeer ik gewoon die goede/positieve energie (hyperfocus) te gebruiken voor dingen die ik interessant vind en dingen die me niet interesseren laat ik het liefst zoveel mogelijk links liggen. (Kan natuurlijk niet altijd.) Heel georganiseerd zal ik nooit zijn, dat heb ik al geaccepteerd. Maar ik weet in wat voor een soort omgevingen ik het beste tot mijn recht kom (bijvoorbeeld in een chaotische werkomgeving, waarbij ik veel taken heb en snel kan schakelen, maar wel degene ben die de regie in handen heeft), dus daar probeer ik zoveel mogelijk rekening mee te houden. Ik kan je voor de rest helaas niet echt helpen. Je zal voor jezelf moeten afwegen wat voor jou belangrijker is op dit moment. En vrede proberen te maken met je tekortkomingen (en je sterke kanten die hier mee samenhangen!!!). Ik ben er namelijk van overtuigd dat elk voordeel z'n nadeel heeft en vice versa... (Beetje een cliché, sorry.) Daarom snap ik ook nooit zo goed waarom je in een sollicitatiegesprek je goede en je slechte eigenschappen moet benoemen. Goede eigenschappen kunnen namelijk te ver doorschieten en heel vervelend worden. Bijvoorbeeld perfectionistisch zijn... Veel werkgevers horen dit graag, maar bij mij betekent dit dus ook dat ik veel te veel in detail treed en dat ik ontzettend kan muggenziften. Niet echt fijn als je tegen een deadline aan zit te hikken... Heel veel succes gewenst bij het maken van je afweging!
Echt he? Ik wil ook wel een potje meejanken. Mijn oudste is nu vandaag 4 jaar geworden. In al die 4 jaar heb ik een moeilijke band met hem gehad omdat ik hem niet begreep terwijl hij juist heel veel op mij lijkt. Veel onbegrip, veel frustratie (vooral van mijn kant) en veel boosheid Nu hij naar school gaat, meer zijn ei kwijt kan en heel veel ontwikkeling doormaakt, hij leert langzaamaan zich te uiten, begrijp ik hem steeds beter en voel ik me behoorlijk schuldig mbt de aanvaringen die we hebben gehad en de keren dat ik misschien wel heel onterecht boos op hem ben geweest.
Ik weet sinds een half jaar dat ik de combi ADHD/ADD heb en wat een herkenning in jullie verhalen. Iedere dag weer het voornemen om de volgende dag van de bank af te komen, wat aan het huishouden te doen, liever te zijn voor de kinderen en me er niet zo druk om maken als de meiden eens druk zijn zoals kinderen kunnen zijn. Ik kan niet tegen de drukte van vliegende/ springende kinderen die moeten uitrazen dus snel op mijn tenen getrapt om het rustiger te krijgen.. Ik blijf het heel moeilijk vinden, inderdaad om je heen zie je de andere moeders op het plein. Alle begrip voor de kinderen, vol energie om de hele middag met ze te spelen, spelletjes te doen en ik.. Ik ben dolblij met mijn kinderen echt waar maar zou mezelf zo graag eens een schop onder de kont geven om van de bank af te komen en de dingen te doen die bij een ander zo gewoon lijken..
Ik weet sinds 3,5 jaar dat ik ADHD heb. Ik heb dus geen rust in mn lijf niet maar ook in mn hoofd niet. Ik heb avonden dat ik uren wakker lig omdat ik de rust in mijn hoofd niet kan vinden ik pieker dan niet maar er gaat te veel in mn hoofd rond "ik moet morgen dit doen ohhh en vandaag heb ik dat gedaan ohh wat leuk he voor die dat ze gaan trouwen etc etc etc. Of dat ik helemaal hyper ben en dan als een wervelwind overal langs ren en als een kip begin te kakelen en van de hak op de tak spring. Ik heb een concentratie vermogen van lik m'n reet en vooral daar krijg ik heel veel onbegrip uit ( ik kan bijvoorbeeld met iemand praten en zie een vlinder voorbij vliegen en ik ben het hele gesprek alweer vergeten ) Ik vergeet daardoor ook heel veel dingen en ook daar baal ik dan weer enorm van. Ik heb geen medicatie dit wil ik zelf ( nog ) niet. Ik heb het al die jaren zonder gedaan en heb mn eigen roulatie er in gevonden en zo lang dat nog gaat vind ik het goed. Mocht het niet meer lukken kan ik altijd nog medicatie gaan starten. ( dit trouwens wel in overleg met de psych ) Maar het verklaarde voor mij wel een hoop. Ik was altijd het meisje wat naar buiten staarde haar best niet deed op school snel afgeleid was en het drukke kind in de klas. Nu weet ik iig waar het aan ligt
Heel erg bedankt voor jullie lieve berichtjes !! @ Lumiere , dat negatieve beeld ken ik inderdaad. Verslavingsgevoelig, slecht met relaties, van het ene naar het andere gaan, opzoek naar meer prikkels. .. gelukkig heb ik de mensen in mijn omgeving kunnen uitleggen dat het zo kan zijn, maar dat ik het nooooit gebruik als excuus. Vreemdgaan en zeggen: "Ja maar ADD, je moet me accepteren!" nou echt niet ! Delayed Sleep Syndrome heb ik absoluut last van ! Ik wist niet dat dat erbij hoorde! Dat verklaart zoveel !! Ik ga er meer informatie over zoeken. Dankjewel! @ Sija, dankjewel Dat doet me goed. @ TempusFugit , oh sorry ! Ik wou je niet op nare gedachtes brengen. Paniekstoornis lijkt mij ook heel erg vervelend. Soms moet je inderdaad even weg. Het begin (nadat de medicatie net werkt) vind ik heel erg naar. Daarna gaat het goed, ik raak er gewend aan. En dan krijg je de rebound. Gisteren gelukkig geen hele heftige gehad omdat ik een film keek. De halve film niet gevolgd omdat mijn gedachtes alle kanten opgingen. Maar het ging opzich oké, haha. @ Chocoladekoekje , ik probeer er inderdaad ontspannen mee om te gaan. Mijn vriend weet hoe ik ben, hij probeert me te motiveren maar weet ook dat het niet aan hem of aan mij ligt wanneer het niet lukt. Structuur en orde zijn inderdaad niet mijn sterkste kanten: en dat vind ik juist zo vervelend. Want ik ben een perfectionist. Ik wil alles op orde hebben, ik hou ervan om alles netjes te hebben. Maar ik kan het niet omdat ADD zo'n b*tch is. Ik probeer elke dag weer om te relativeren, mij niet te vergelijken met anderen. Mja, soms kan ik niet meer vechten en kan ik niet meer ontspannen. Dan blijf ik in een 'gehaastheid'/ongenoegen/bepaalde emotie zitten en ik kom er niet uit. Je tweede stukje herken in zo: "Wel gestructureerd, maar zó gestructureerd, dat ik heel boos werd als er iets afweek van mijn structuur." Zo frustrerend, en het slaat nergens op. Ik leg de lat zo hoog voor mijzelf terwijl ik weet dat ik hem niet kan raken. En toch doe ik het.. elke keer weer. (Ik kan concerta helaas niet betalen. Dus dat is geen optie voor mij) @ Lente1986 , Fijn dat mijn berichtje jou kan helpen. En petje af voor jouw man. Wat moet hij hard gewerkt hebben .. ik merk bij mijzelf ook dat wanneer er echt belangrijke verantwoordelijkheden zijn, mij het vaak lukt. Bijvoorbeeld werken als anderen op mij moeten vertrouwen. Maar school lukte bijv. niet omdat ik dat enkel voor mijzelf deed. Heel raar, want daardoor dacht ik dus; dan zal ik wel niet genoeg discipline hebben. En het klopt ja; als het mentaal minder gaat, dan wordt de ADD 'sterker'. Dat heeft niets met buitenaf te maken. De wereld kan in de fik staan, maar ik ben kalm omdat mijn hoofd 'kalm' is. Maar soms dan voel ik me een beetje down en dan gaat mijn hoofd tekeer alsof de wereld in de fik staat ! Wat jij zegt tegen jezelf over hem: "Ondanks dat het soms frustratie bij mij opwekt en ik geneigd ben om te zeggen 'dóe het nu gewoon, hoe moeilijk kan het zijn?!'" - dit zeggen wij tegen onszelf dagelijks. Want het is niet moeilijk en het is niet lastig of zwaar. Maar er gebeurd niets. De wil wordt niet omgezet tot actie. Dat is uiteraard super frustrerend voor de omstanders en voor hemzelf.. - Soms lijkt het alsof alles goed gaat, maar in het hoofd gaat het door en door en door en door en door. Zonder einde. .. ik blij te horen dat je man het zo goed doet en dat jij zo goed voor hem bent Maar hou het in de gaten, blijf met hem praten. ... ik ga iedereen antwoorden hoor. Het duurt alleen even, haha.
Mijn hemel..wat herkenbaar Ik heb hier never nooit bij stilgestaan dat dit mijn 'gedrag' zou kunnen verklaren. Vooral het uitstelgedrag, niet kunnen ordenen, te weinig met de kinderen doen omdat ááálll die andere dingen die je makkelijk eerder op de dag had kunnen doen, na schooltijd snel gedaan moeten worden. Vaak te laat met betalen van rekeningen want dat komt wel. Ik stort me van het één op het andere zonder resultaat. Nooit een gevoel van rust hebben. Zelf een rondje met een hond lopen voelt alsof ik bezig met een marathon wat ik móet snel terug zijn. Voor wat? Niks.. Meiden, bedankt voor het delen van jullie verhalen. Ik loop sinds kort bij een praktijkondersteuner van ggz en ga dit aankaarten volgende week.
Ik heb nu sinds een paar maanden de diagnose ADHD (ben 33). Ik herken de innerlijke strijd en eindelijk weet ik waardoor het komt. Eindelijk weet ik waar mijn voortdurende vermoeidheid vandaan komt. Bij mij heb je Kiekske: lief, meelevend, enthousiast, sociaal, spontaan, vrolijk, zorgzaam, enz. En dan ADHD: bitch, snauwen, kort lontje, ongedurig, uitstellen, geen motivatie, bang voor groepen mensen, drukte, de buitenwereld. Continue die tweestrijd, zo vermoeiend en dat al mijn hele leven. Ik heb mezelf zoveel trucjes aangeleerd, waardoor ik functioneer zoals ik 'zou moeten' functioneren. Continue loop ik op mijn tenen en corrigeer ik mezelf om het gewenste gedrag te laten zien. ADHD ligt continue op de loer, vechtend, strijdend, maar Kiekske strijdt net iets harder. Maar soms ben ik op, gewoon op. Dan wil ik weg, dan komt het vluchtgedrag kijken. Ik ben zo ongedurig, weet niet wat ik wil, leef met een 'is dit het nu' gevoel. Ik ben meer ongelukkig dan gelukkig, maar camoufleer dat maar weer. Mijn maskertje gaat op en we strijden weer verder. Mijn lichaam is één grote brok spanning, zo staat de rem op mezelf. Ik slik geen medicatie, dat wil ik ook niet. Wel wil ik gespecialiseerde hulp gaan zoeken, maar aan de andere kant vind ik dat ik hier geen recht op heb. Ik heb ten slotte pas net de diagnose gekregen, dat is veel te laat, dus ik heb nu geen recht meer om te zeggen dat ik adhd heb. En hier zit ik nu, op mijn werk achter de computer. Mijn werk wordt weer eens uitgesteld, zp trekt te hard aan me. Zucht...
@ tuc , dankjewel Ik bedoelde dit verhaal absoluut niet als; heb medelijden. Ik wou graag dat men wist dat ADD een beetje inhoudt voor mij. Omdat het in het hoofd zit, ziet men er niets van, men ziet alleen de resultaten. En de resultaten van ADD zijn vaak dramatisch; Te laat komen, chaos, afwezig, ongeïnteresseerd overkomen etc. @ Nika12 , ik herken je verhaal van top tot teen. Dit is precies waar ik mee worstel. Uiteindelijk komt het neer op acceptatie. Maar ik wil het niet accepteren omdat dit niet is wie ik ben. Dit is ADD ! En zij moet oprotten!! De vragen die jij hebt, die stel ik mijzelf meerdere keren per dag. Waarom ? Waarom ? Waarom ? Ik ben ook bang om moeder te worden. Moeder worden is alles wat ik ooit wil in het leven, maar ik ben bang dat ik te chaotisch ben. Dat zij falen omdat ik faal. .. dat word een echte strijd voor mij als mijn vriend en ik een gezinnetje gaan beginnen. Heel erg bedankt voor je verhaal. Ik heb er heel veel aan !! @ Mamayo , graag gedaan. Ik hoop dat ik je niet teveel stress heb gegeven. Je kunt natuurlijk altijd vragen aan de psych of er misschien sprake kan zijn van ADD. .. iig dit: je bent niet alleen Je kunt me altijd pb'en als je wilt. @ j87 , dankjewel @ iPinky , Je eerste stukje over het gesprek tussen jou en je moeder vind ik wat apart. Je moeder vraagt op je je hele leven medicatie wil slikken. Het antwoord is nee. Maar daarmee is de ADD nog niet weg. Ik bedoeld dit niet gemeen, maar ik vind het een aparte redenering. Verder herken ik veel in je verhaal. Ik ben blij dat jij handvaten hebt om je leven zo goed mogelijk vorm te geven. Ik probeer ook zo goed mogelijk om de voordelen van ADD te zien. Omdat mijn hoofd overtoeren maakt ben ik ik erg snel in het geven van een slimme of grappig antwoord. Verder kan ik snel genieten van kleine dingen, en ben ik een super slaper en een super dromer, haha. Ik droom elke nacht en onthoudt deze ook. .. nou ik ben nu trots op mijzelf dat ik zowaar positieve kanten zie van mijzelf, lol. @ Skyscrapper en Loetje , Sterkte voor jullie. ADHD heb ik zelf geen ervaring mee. Maar ik weet wel dat het ongeveer hetzelfde werkt met prikkels. School kan een hele goede prikkel zijn. Helaas werkt de prikkel niet altijd hetzelfde. School kan de ene keer heel goed zijn, en de andere keer dramatisch. AD(H)D hersenen hebben moeite met prikkels overbrengen, innemen, ordenen en opslaan. Bij ADHD kan dit zich uiten in hyperactiviteit van het lichaam (springen, rennen, schreeuwen, bewegen, eten) en bij ADD uit het zich van binnen in gedachtes en blokkades. @ mama2bengeltjes , sterkte. Ik snap het. Je kunt jezelf schoppen wat je wil. Je kunt zelfs merken dat de informatie binnenkomt. Je kunt jezelf overtuigen dat de afwas doen NU een goed idee is. Maar ADD heeft daar lak aan. Die kan er niets mee. De prikkels worden niet aangemaakt of komen niet aan. .. probeer jezelf niet te vergelijken met anderen. Ik weet hoe moeilijk het is. Je hoeft jezelf niet te verantwoorden tegenover hun.
@ Kolovski , heel herkenbaar. En er is helaas geen middeltje voor om je rust te vinden. Mij helpt s*ks heel goed voor het slapen gaan, haha. Dat maakt mijn hoofd leeg en mijn lichaam rustig @ MamaZE , Sterkte. Ik hoop dat je begeleider/psycholoog je wat antwoorden kan geven. @ Kiekske , het is nooit te laat!! Je diagnose is geen excuus, het is een verklaring. Ik vind het zelf ook erg lastig om te zeggen dat ik ADD heb omdat ik het absoluut niet als excuus wil gebruiken. Mijn werkgever weet bijv. niet dat ik ADD heb. - Het doet mij pijn om te lezen dat je een masker opzet. Dat heb ik ook lang gedaan. Maar daarmee moet je stoppen.. in ieder geval naar je naasten toe. Ik hoop dat je een partner hebt die je begrijpt en waartegen je alles kunt zeggen en waar je je masker af kunt doen. Soms is het inderdaad op. Gisteren was het bij mij op. Ik kon niet meer. En dat is oké. Ik kon alleen maar boze tranen laten, ik was op van de frustratie. Mijn partner en ik hebben gisteren ook lang gepraat en het was erg fijn. Hij kan me weer goede moed geven en hoewel ik best weet dat ik nooit zal veranderen, is het fijn om te weten dat er toch een soort van hoop is.. misschien kan het veranderen? Nee, ik zal altijd zo blijven, maar ik hoop ten zeerste dat er een dag komt voor alle ADD'ers dat we onszelf zullen accepteren. Dat we b*tch ADD accepteren, en dat we onszelf als ShampooL en Kiekske en MamaZE etc. kunnen accepteren
Ik heb alle reacties nu zo een beetje gelezen en ik vind het gewoon eng hoeveel herkenbaarheid ik er in teruglees.. Vooral de laatste anderhalf jaar lig ik met mezelf overhoop. En dan vooral met het idee dat ik 'afwijk' van andere mensen. Het hebben van 2 gezichten. Ik ben chaotisch, onrustig (mijn relatie lijdt daaronder, omdat ik geen tijd vrijmaak voor mijn man, vind ik 'zonde' van mijn tijd en geeft een me on heel onrustig gevoel), mijn huishouden is een puinhoop terwijl ik het zó graag netjes en geordend wil hebben. Ik vind het vreselijk om de was te doen omdat ik dan tegen al die stapels vieze en schone kleding wat naast elkaar ligt (!) aan te kijken. Ik maak schoon als mijn zoontje wakker is, en 'eis' mijn rust als hij slaapt. Als ik een dag voor mezelf heb thuis, doe ik he-le-maal niks. Behalve onnozele dingen achter de laptop en een beetje tv kijken tegelijk. Het laatste half uurtje voordat ik de kids weer ophaal ga ik als een wervelwind door het huis zodat het op het oog opgeruimd en schoon is. En achteraf denk ik.."waarom heb ik deze dag niet aangepakt om het hele huis even onderhanden te nemen? Dan zou ik nu écht rust in mijn hoofd en lijf hebben." En het gekke is. Áls ik eenmaal bezig ben in het huishouden, dan gaat het juist lekker, voel ik me goed en voldaan Maar inderdaad, dan moet ik geen pauze nemen want dan blijft alles liggen en is het uiteindelijk een grotere puinhoop omdat ik bezig was met alles sorteren en uitzoeken. Ik doe dingen op een heel onlogische volgorde waardoor het meer tijd kost, maar toch móet het op die manier. Spelen met de kids geeft me vaak een onrustig gevoel. Mijn hoofd maalt van alle andere dingen die ik nog moet doen. Mijn dochter zit regelmatig tv te kijken of achter de ipad, en dan ga ik ernaast zitten, met mijn laptop:x Ik ben uitgeput, oververmoeid en raak de weg langzaam kwijt. Ik raak mijn man kwijt. Wat moet ik hiermee, waar kan ik heen? Huisarts? Hoe leg ik het uit?... Sorry, het is een heel onsamenhangend bericht geworden. Maar jullie verhalen zijn zo een eyeopener, dat het me een beetje overvalt..
Wij zijn er, mede door een eerder topic over mijn uber chaotische man waarin hier door iemand ADD werd gesuggereerd, inmiddels via de psycholoog achter dat hij het heeft. Er is een wereld voor ons open gegaan. Nu op de wachtlijst voor de psychiater ivm medicatie proberen. Heel spannend. Ik heb nog geen rustmoment gehad om dit hele topic door te lezen maar wil alleen even zeggen dat ik weet hoe zwaar t is. Ik wist al hoe zwaar t is voor de partner maar nu ook steeds meer inzicht hoe het voor hem zelf moet zijn en hoe t werkt in zijn hoofd. Een boek waar wij trouwens Super veel aan hebben is Samenleven met ad(h)d. (essler) Ik las elke avond een hoofdstuk voor en t geeft Super veel inzicht en tips. Ik kon op n gegeven moment niet meer verder in de relatie voor m'n gevoel maar sinds de diagnose en samen er over lezen is er weer hoop. Door herkenning en erkenning van de ADD.
Ik moet vreselijk huilen van jouw stukje. Ik lees namelijk mezelf en mijn eigen angst, verdriet en frustratie. Zeker het stukje over wat de kinderen zullen zeggen als ze later groot zijn. Ik moet er ook wat mee.. Ik ben ook niet leuk voor mezelf en mijn gezin, maar helpt het om naar de huisarts te gaan. Kan die mij helpen? Heeft een diagnose zin? Wat brengt een diagnose mij behalve medicijnen? Geeft het rust? Opent het deuren naar handvatten om te leven met....?