Mijn gevecht tegen ADD.

Mijn oudste dochter heeft het en wat je schrijft is erg herkenbaar.
Zij zei dat ook vaak tegen mij.
Nu krijgen we morgen de uitslag van mijn jongste dochter, zij is getest op adhd dus spannend.

Ik als moeder heb veel aan deze site gehad, misschien dat jij of een andere forumlid hier wat aan kan hebben.

ADD: Presentatie overwegend / restrictief onoplettend - Attention Deficit Disorder

 

Holaa!!

ben toch wel erg blij met dit topic, niet het feit dat er echt veel mensen last van ADD hebben, maar de herkenning, toch het idee van niet alleen erin staan..
De ADD werd trouwens als een vd eerste gevonden "psych. stoornis" bij begin vd opname(s), maar wat erna gebeurde was een stuk lastiger omdat ik mezelf toch een heel deel kwijt was..

Heb er weer veel over gedacht en wilde toch ook iets in positieve zin zeggen; want yoga&meditatie ook kan helpen, maar ertoe zetten is ook al lastig (eenmaal begonnen is het ideaal, en heerlijk rustgevend)

merk echt dat ik geen structuur heb, in niks, opstaan duurt echt te lang, eten op een en zelfde tijdstip lukt nooit.. als ik moet gaan lesgeven, ga ik pas 2 uur van tevoren douchen, doe ik een eeuw over aankleden, opmaken etc. en dan moet ik nog fietsen en met de trein.. mis haast altijd de trein, word gek van mn gedachten als het gebeurd, voel me zo als gefaald dan..

Ik kon het altijd best goed van me afschrijven, in dagboekjes etc. maar daar is die hyperfocus, ook bij tekenen, ben dan best tevreden, maar zie dan enkele puntjes die ik wil verbeteren en verpest ik het compleet.. weet niet hoe het komt dat het nu ook bij het schrijven gebeurd, want daar had ik nooit problemen mee, en kon ik mn ei echt wel in kwijt,.

maar ik wil iedereen ook meegeven, mensen met ADD hebben ook veel pluspunten, vaak heel meelevend, creatief en in staat tot helpen van vele mensen op verschillende vlakken, en nog veel meer..!
Hoop dat iedereen beetje rust kan ervaren van tijd tot tijd, en niet constant in strijd leeft.. dat verdient iedereen!! xx

@ShampooL: vind het heel knap dat je op iedereen kan reageren, heel lief meiss.. !! ^.^ oohjaa, contacten onderhouden is echt vreselijk, omdat veel mensen het je kwalijk nemen als je een tijdje geen contact zoekt oid, vind het soms best lastig, maar zie mn eigen aandeel er wel in..en dan voel ik me zoo machteloos & idd wat zullen we zonder onze vriendjes/mannen zijn, geweldig om zo gesteund te worden hea?

 

Nou ShampooL, je hebt heel wat losgemaakt hier . Het geeft mij geen stress hoor, juist eerder het omgekeerde. Wat herken ik ontzettend veel in alle verhalen hier en ben er gelijk ook meer over gaan lezen op internet. Voor mijn idee vallen heel veel dingen hiermee op hun plek, dingen waar ik al van jongs af aan tegen aan loop: het gevoel anders te zijn, het niet of heel moeilijk kunnen onderhouden van vriendschappen, maar op het eerste zicht wel sociaal vaardig, overal aan beginnen en weinig afmaken, de behoefte aan een opgeruimd huis/werk/leven, maar dit maar niet voor elkaar krijgen, het uitstelgedrag, het laat gaan slapen, het prikkelgevoelige, het alles of niks, hollen of stilstaan, het terugtrekken ( zat vroeger op m'n eigen kinderfeestje boven op m'n kamertje ), het chaotische en ongestructureerde, het niet
Goed onder woorden kunnen brengen van wat er in mijn hoofd omgaat, me niet gehoord en gezien voelen, de onzekerheid en negatief zelfbeeld, het verdoen van tijd aan "onbelangrijke" zaken, het nachten doorhalen om iets af te kunnen krijgen, de hyperfocus (ik noemde het altijd een flow) etc etc.
Weet je, het voelt eigenlijk wel als een opluchting dat het misschien "gewoon" ADD is. Of is dat nu heel gek?
Nou ja, ik kan je dus niet helpen met jouw vragen, maar je hebt mij wel enorm geholpen!!! Hoop dat je je daardoor zelf misschien ook wat beter voelt!

 

Dit is inderdaad waar: het is geen excuus maar een verklaring.

Ik ben afgelopen jaar gediagnosticeerd met ADD, ik wist dat er iets met mij aan de had was maar kon mijn vinger er niet op leggen.

Er zijn voor mij vele puzzelstukjes op zijn plaats gevallen en weet ik dat het niet altijd aan mijn luiheid en domheid lag.
Ik heb 3 onafgeronde MBO opleidingen, waarvan 1 schoevers MBO4, ik kan mij er niet toe zetten om die 2 vakken nog te voltooien.

Ik slik geen medicatie, soms wil ik het wel maar mindfullness werkt voor mij erg goed.

Van de hyperfocus maken wij erg graag gebruik voor het huishouden en verjaardagen, haha!

Ik heb begeleiding gehad na de diagnose waarbij de nadruk ligt op het zelfvertrouwen, maar dat zal altijd mijn zwakke plek blijven. Ik ben altijd bang dat mensen mij dom vinden...

Ik heb er 34 jaar mee geleefd en het is onderdeel van mij.

Iedereen in hetzelfde schuitje: dank jullie wel voor jullie verhaal, zo'n topic was even nodig denk ik (in ieder geval voor mij).

Dikke knuffel!

 

Lastig uit te leggen, het gesprek (we hebben er zelfs meerdere gesprekken over gehad) was natuurlijk veel uitgebreider, maar daar kwam het ongeveer op neer.

Nee, de ADD (of wat het dan ook is) is niet weg. Maar het is wel een onderdeel van mij. Ik ben gewoon anders. Ik denk anders, ik leer anders, ik doe dingen anders. Maar dit maakt van mij nog steeds geen slechter (of beter!) mens.

Tegenwoordig is het heel erg de trend om maar zoveel mogelijk hetzelfde te zijn. Je hoort te studeren, je hoort carrière te maken, je hoort een ochtendmens te zijn, je hoort op een gegeven moment huisje, boompje, beestje te willen/hebben. Als je hier niet aan voldoet, dan wordt dat vaak 'gek' gevonden.

Maar we zijn nu eenmaal niet allemaal hetzelfde. Nooit geweest ook. Alleen om de één of andere reden ligt er nu veel meer de nadruk op. We moeten allemaal in een vast stramien en als dat niet lukt, dan functioneer je blijkbaar niet. En daar moet iets aan gedaan worden.

Nou, dat accepteer ik niet. Ik ben er van overtuigd dat de wereld allemaal verschillende soorten mensen nodig heeft en niet alleen maar één type die voldoet aan het zogenaamde 'ideaal beeld'.
Zo kan ik vol verwondering kijken naar mijn vriend, die al jaren met volle tevredenheid elke ochtend kaas op zijn brood eet. Die alles wil plannen en tot in de details uitgedacht wil hebben. Die helemaal in de stress schiet als er iets nieuws/onverwachts op z'n pad komt en het liefst routinematig werk doet, wat hij vervolgens ook helemaal weet te perfectioneren, zodat hij er in uitblinkt.
Maar ik moet er niet aan denken dat we allemaal zo zouden zijn... Dat zou betekenen dat er nooit eens een keer wat nieuws geprobeerd wordt. Dat wil je toch ook niet?

Bij mij is het ook een dagelijks gevecht hoor. En ik ben er ook weleens aan onderdoor gegaan. Vooral omdat het vaak met de volgende gedachtes gepaard gaat:

- Ik ben lui.
- Ik heb geen discipline.
- Ik ben waardeloos.

Maar dat is ook iets wat je vooral wordt opgedrongen vanuit de samenleving. Dus zo probeer ik er ook mee om te gaan.
Nee, je kan geen labels op mij plakken (geen 'ADD', maar ook geen 'lui'). Ik ben een mens en ik heb sterke punten en minder sterke punten. Als je dat niet weet te waarderen (zowel in de privésfeer als zakelijk), dan is het blijkbaar geen goede match. En dan ga ik door met zoeken, totdat ik iemand vind die mijn sterke punten wel heel erg op prijs stelt (en mijn minder sterke punten door de vingers weet te zien).

 

Ik heb zo plusminus 2 maanden geleden te horen gekregen dat ik ADD heb met een vleugje ASS.
Ik heb gekozen voor medicatie en ben begonnen met dexamfetamine. Ik heb geen bijwerkingen, maar ik merk ook nog niks. Ik moet wel bekennen dat het slikken van die pillen niet goed gaat. Ik vergeet heel vaak de tweede dosis.
Ook slik ik inmiddels een antidepressiva, omdat ik soms in een dal verdwijn. Zo eentje waar het je niet zoveel uitmaakt of je dood zou gaan of niet.
En daarnaast krijg ik kortdurende coaching. De eerste afspraak is inmiddels geweest.
De eerste week ging het ontzettend goed. Het huishouden ging bijzonder lekker en heb zelfs een aantal hele oude taken weggewerkt.
En nu voel ik mezelf wegzakken, zeg maar. Ik zit nu, denk ik, eigenlijk al twee dagen op de bank, op het internet en dat is ongeveer het enige wat ik doe. Ik heb mijn jas al aan sinds vanmiddag twee uur.
Opstaan gaat niet goed, ik doe het zo laat mogelijk, tot een kwartier voordat ik moet vertrekken. Ook heb ik de nare neiging dat de tijd op de klok moet eindigen op een 0 of een 5, dan is het getal mooi rond. Het gevolg is dan dat ik niet ontbijt, mijn tanden nog niet heb gepoetst en ook mijn dochter niet ontbeten heeft. Dat opstaan is een aantal keren wel goed gegaan. En ook het avondeten is drama. We hebben nu al een aantal dagen erg slecht gegeten.
Het huis is weer een puinzooi. Een aantal dingen die echt niet belangrijk zijn, zijn dan wel weer gedaan, zoals een keukenkastje uitruimen en kleding uitzoeken.
De stofzuiger staat midden in de woonkamer, omdat ik een onderdeel, wat ik niet perse nodig heb, niet kon vinden, en daarom is er niets gebeurd.
Ook gaat mijn dochter veel te laat naar bed.
Ik baal ontzettend van mezelf, maar toch blijkbaar niet genoeg.
De dexamfetamine werkt nog niet heel erg. Volgens mij merk ik het alleen als het uitgewerkt is, omdat ik heel chaotisch ga werken. De antidepressiva werken wel.

Ik heb overigens ook een hele hoop opleidingen gedaan, maar niets afgemaakt. Ontzettend veel baantjes gehad. Nu werk ik bij de post en het fietsen naar mijn werk helpt mij enorm en ik geniet daar erg van, in weer en wind. Maar helaas, dat zijn maar 6 uurtjes per week. Alhoewel ik me kan voorstellen dat ik ontslag zou nemen als ik veel meer zou moeten werken.
Soms voel ik me best wel een loser.

 

Fruitmoes; ik herken heel veel in jou verhaal. Hier ook vaak dat ik de pillen vergeet, ik gebruik methylfenidaat om de 3 uur. Ik heb een horloge waarop je 5 alarmen kan zetten dat helpt al wel een boel.

Ook hier ligt de woonkamer nog steeds vol met van alles en nog wat. Steeds denk ik dat ga ik zo doen en een tel later denk ik, nog even kijken op internet naar.... Tja, naar wat eigenlijk..

 

Die gedachtes heb ik ontzettend vaak. Heb de psychiater ook gevraagd of hij 100% zeker was dat ik ADD had, want voor mij was het echt een vraag van: ''ben ik nou gewoon ontzettend lui, of kan ik het echt niet?''
Het stomme is dat ik dat studeren, huisje-boompjes-beestjeverhaal wel heel graag wil, maar het is zo belachelijk moeilijk.
En routine etc. dat wil ik ontzettend graag, maar krijgen doe ik het (nog) niet.
Ik vind het ook erg moeilijk om met mensen om te gaan. Ik voel me heel anders dan anderen en noem mezelf 'sociaal onhandig.' Ik doe en zeg altijd van die awkward dingen en let heel erg op welke woorden iemand wanneer gebruikt.

 

Mijn man heeft ook meerdere opleidingen niet afgemaakt. Hierdoor zitten wij met wen immense studieschuld van hem die al jaren maandelijks n gat slaat in onze inkomsten. Dat dit niet aan zn intelligentie ligt was al lang duidelijk,hij is juist hoog intelligent. Nu weten we dus dat het de add is. Heeft iemand ervaring met kwijtschelden studieschuld op basis van diagnose add? Het schijnt te kunnen met een formulier van DUO, verklaring van psychiater en oud decanen.

 

Ik had speciaal voor de dexamfetamine gekozen omdat dat 6 uur hoort te werken. Ik had ook het idee om een alarm te gaan gebruiken. Nou dat is me 1x gelukt...
Als coachingtip kreeg ik om een dag van te voren een lijstje te maken met dingen die je wilt gaan doen en moet doen en daarachter aan te geven hoe lang je denkt dat dit gaat duren. Op de andere kant ga je dat dan direct invullen. Je vult bijvoorbeeld in 09.00-09.30 wasgoed opvouwen 30 minuten. Wanneer je dat gepland hebt mag je het op de andere kant wegstrepen en als je het dan daadwerkelijk gedaan hebt, streep je het op de geplande kant weer door. En zo verder. Het zorgt er wel voor dat ik ontbijt en middageet. Maar vaak gaat mijn planning niet verder dan ergens in de middag, gewoon omdat mijn hoofd niet verder wil denken.
Ja, het huishouden... Ik moet altijd lachen als mensen zeggen dat het rommelig in huis is en dan loop je een huis binnen waar misschien het een en ander ligt op een tafel. Vanmiddag kon mijn dochter niet thuis spelen met een vriendinnetje, omdat het zo'n zooi is. Ik ben ltijd bezig met wat mensen van me vinden, ja ook kinderen.

 

Zelf kan ik ook echt niet omgaan met groepen, ik vind het verschrikkelijk. Heb een paar vriendinnen en dat gaat goed maar verjaardagen met een huiskamer vol vind ik verschrikkelijk..

Hoe gaan jullie om met jullie kinderen?? hebben jullie daar het geduld voor om rustig met ze te spelen en naar hun verhalen te luisteren enzo.. Ik voel me daar soms echt wel schuldig over, een rommelig huishouden. Dan komt de oudste uit school en staan de ontbijtspullen nog op tafel.. Als ik vrij ben overdag doe ik bijna niks tot een half uur voor mijn man thuis komt en ik dan als een wervelstorm door het huis heen ga en dan komt mijn man thuis en zegt dan van goh wat is het hier netjes, wat fijn.. De volgende dag is er dan niks meer te zien van wat ik de dag ervoor gedaan heb en dan zie ik de rommel.. Kijk ernaar en denk van dat moet opgeruimd worden.. En vervolgens lekker blijven zitten op de bank!

 

Ik 'weet' sinds een jaar of twee dat ik ADD heb. Dat is mijn eigen diagnose. Het onderzoek om het vast te laten stellen schuif ik voor me uit. Mijn oudste zoon heeft ADHD.

Ik herken de eeuwige chaos, het huis dat altijd een troep is, geen sociale contacten kunnen onderhouden, afspraken vergeten. Een gesprek voeren en je achteraf realiseren dat je geen flauw idee meer hebt wat iemand nou ook alweer gezegd heeft. Snel door mensen heen praten. Ik heb enorm veel prikkels nodig, maar tegelijkertijd kan ik er niet tegen. Op school had ik bijna nooit mn huiswerk gedaan, mn spullen niet op orde, altijd iets thuis vergeten. Ik leer heel makkelijk en dat is mn redding geweest. Ik rolde met gemak door de havo en daarna het hbo. Heb mn opleiding afgemaakt uit schuldgevoel naar mn ouders toe. Ik wilde zelf de tweede stage al huilend weglopen. Maar met medicatie had ik waarschijnlijk wel een universitaire opleiding kunnen afmaken. Dat zit mij dan weer dwars.

Ik herken de strijd met jezelf wel. Maar ik ben door de jaren heen veel aardiger voor mezelf geworden en dat helpt enorm. Als het vroeger half 12 werd terwijl ik van mezelf om 10 uur naar bed moest, dan baalde ik er zo van dat ik nog tot 1 uur 's nachts bleef zitten balen. Nu denk ik, nou ja, morgen weer een dag, beter nu maar gaan slapen. Hetzelfde geld voor dingen vergeten, huis wat een troep is etc. Ik zie het hele ADD gebeuren ook niet als een apart iets. Wel als een innerlijke strijd maar niet als 2 verschillenden personen. Het is een onderdeel van mij en dat heb ik geaccepteerd. Ik denk dat dat wel nodig is om verder te kunnen.

Ik heb heel veel dingen mezelf aangeleerd. Trucjes, vaardigheden. Het meeste heb iks geleerd sinds ik ben gaan werken. Ik gebruik mn voelsprieten nu heel bewust in sociale situaties of op werk. Probeer te leren van hoe collega's dingen aanpakken. Ik maak eindeloos lijstjes met dingen die ik moet doen. Ik houd alles bij op een grote familieplanner die in mijn keuken aan de muur hangt. Daar schrijf ik ALLES op, alle afspraken, alle vakanties (ook van familie anders zijn ze voor mij ineens 'weg'), ik plan er mn huishouden op, wat we gaan eten, wat ik nog moet kopen en waar. Agenda's werken voor mij niet, want die moet je open doen om te zien dat je iets moet doen, en die stap, dat gaat mis. Dat gekke dingen geeft enorm veel rust in mn hoofd. Verder ben ik toch mn uitstelgedrag wat gaan aanpakken. Ik heb grote stappen daarmee gezet in mn laatste zwangerschappen. Omdat ik me rot voelde wilde ik overal gelijk vanaf zijn. Alles wat op mn pad kwam deed ik METEEN. Pakketje gebracht waarvan iets terug moest, hup dezelfde middag nog. Rekening binnen, hup meteen invoeren in internetbankieren. Dat gaf echt heel veel voldoening. Ik ben niet meer zo snel als toen, maar het gaat een stuk beter.

Huishouden, sja, dat blijft een gevecht. Maar, ik ben een optimistisch mens. En ik blijf gewoon lekker door vechten tegen de troep. Ik verwacht nog steeds om op een dag te winnen! En ik vind opruimen heel fijn trouwens om te doen, toch heb ik er nooit zin in. Heel raar. Maar voor mij geld echt; een opgeruimd huis, een opgeruimd hoofd.

Nou, ben nu wel uitgerateld geloof ik.

 

Mijn strijkijzer staat nu al sinds 4 uur vanmiddag aan omdat ik wilde gaan strijken. Ondertussen heb ik de kids van school gehaald, ben schoenen gaan kopen voor mn dochter, gekookt, gegeten, kids gedouched en op bed gelegd. Net op internet zelf ook maar een paar schoenen aangeschaft en ook weer voor mn dochter omdat ik me bedacht heb en deze toch leuker vond. Nu liggen ze n uurtje op bed en zit alleen maar op de tablet. Ben sterk geneigd de handddoek in de ring te gooien en met chocolade op de bank te gaan liggen om gossip girl te kijken. Ik ben ziek en morgen vrij dus het mag van mezelf.

 

Haha boekenwormpje, heerlijk even tijd voor jezelf!!
Morgen weer een dag, morgenavond even laten weten of je het inderdaad hebt afgemaakt he

Hier net toch nog maar even een wasje gevouwen, strijken laat ik maar staan tot het weekend. Morgen weer werken.

 

Ik vind verjaardagen heel erg vervelend, vooral als er ook nog een vreemde bij zit. Dan ga ik me een beetje kinderlijk gedragen. Ik heb 1 vriendin, die wordt nu al een week doodgezwegen door mij. Gelukkig is ze zelf ook zo. Soms heb ik er ook echt geen zin in. Dan gaat iemand een lang verhaal vertellen en dan ben ik halverwege totaal niet meer gefocust (voel dat aan mijn hoofd en ogen.) En dan moet ik mezelf weer dwingen om weer te luisteren.
Ik heb heel erg weinig geduld om rustig te luisteren naar mijn dochter. En dat is helemaal vervelend, omdat zij tijdens het praten haar gedachten aan het ordenen is en zo komt het er dan ook uit. Als ik me goed voel, dan kan ik daar goed mee omgaan en heb ik veel geduld, maar wanneer ik me niet goed voel, dan moet ik mezelf echt dwingen. Ik doe eerlijk gezegd ook niet veel met mijn dochter.
Momenteel heb ik weinig geduld met mijn dochter. En zij gaat zich steeds slechter gedragen en dan zit ik in een vicieuze cirkel.

 

Ik heb niet alle reacties gelezen, maar wilde even reageren omdat ik een familielid van mij ook add heeft. Zij heeft op aanraden van een psych ook lang aan de medicijnen gezeten, maar is er inmiddels meegestopt. Ze doet nu aan mindfulness trainingen (google maar) en heeft hier super veel aan. het hoeft natuurlijk lang niet voor iedereen te werken, maar wie weet heb je er wat aan!

Heel veel sterkte!! Door mijn familielid weet ik hoe heftig add kan zijn .

 

Je kan het altijd proberen, nooit geschoten is altijd mis.

Ik heb uiteindelijk 'verlenging van de diplomatermijn' moeten aanvragen. Omdat ik dus niet precies binnen 10 jaar mijn diploma heb weten te behalen. (Haha, zo stom, maar eerst dus een andere studie gedaan en daar werd ik op een gegeven moment zwaar depressief van en vervolgens een andere studie opgepakt en heel netjes alle tentames gehaald, maar dus blijven hangen op mijn scriptie. En toen ben ik maar gaan werken. Dacht dat ik het wel 'even' tegelijkertijd kon doen... )

Daar deden ze gelukkig niet al te moeilijk over. Met veel pijn en moeite alsnog die scriptie geschreven, binnen de periode dat ik uitstel had gekregen en toen is er een gedeelte van mijn studieschuld omgezet in een gift. Was opzich nog wel te overzien geweest als dit niet was gebeurd, maar ik ben er toch wel heel erg blij mee. Misschien nog wel blijer dan met dat stomme papiertje...

Ik weet dat ik het niet mag denken, maar achteraf had ik misschien beter iemand kunnen betalen om die scriptie voor me te schrijven. Ik heb nog steeds het gevoel alsof ik er niets van heb geleerd, behalve dan dat het schrijven van een scriptie niet voor mij is weggelegd. Ik ben ook totaal niet tevreden met het eindresultaat, dus ik heb er ook absoluut geen voldoening uit weten te halen. Daarna had ik opeens recht op een diploma, maar ik voel me nog net zo dom als voordat ik dat ding had geschreven. Dus dat had me een partij tijd/moeite/bloed/zweet/tranen/frustratie gescheeld...

Haha, nog steeds gefrustreerd...

 

Heel herkenbaar.. niet van mezelf, maar van vriend. *knuffel*

Heb niet het hele topic doorgelezen, dus ik weet niet of het al gezegd is, maar heb je al eens overwogen om in plaats van Ritalin of Methylfenidaat Concerta te gaan slikken? Hier had vriend dezelfde last met de rebound en sinds hij Concerta slikt (een aantal jaar nu), voelt hij zich weer helemaal zichzelf en ervaart hij die medicatie als een steun in plaats van een last. Door de gereguleerde afgifte heb je niet ineens dat zwarte gat als het uitgewerkt is. Sorry als dit al gezegd is of als je het irritant vind dat ik dit tip. Het is goedbedoeld

Heel veel sterkte!