@ Boekenwormpje , Klopt, ik weet ook dat ik het moet accepteren. Maar ik kan het niet. Mijn zus heeft ook ADD, en die kan ik soms wel wat aandoen. Ik vind het dus ook moeilijk om het te accepteren bij anderen. .. How f*cked up is that ? @ Fruitmoes , om je eerste stukje moest ik best hard lachen , haha. Ik zie het helemaal voor me hoe je die knoppen als een malle indrukt en vervolgens gewoon weer gaat maffen, haha.
Hier op het moment weer flinke chaos van de ADD/ADHD. Heb van de week dan ook mijn medicatie weer omhoog gezet naar 20 mg ipv 15. Nu dan wel om de 4 uur ipv om de 3 uur. Dat werkt gelukkig wel beter. Nu dan ook maar weer begonnen met stukje bij beetje het huis weer netter te krijgen en schoon te maken. Hebben jullie iets van een huishoudschema of is het bij jullie een routine met een schoon/opgeruimd huis. Met zo'n app mijn huis door in de morgen lijkt me niet goed voor mijn humeur haha.. Gelukkig heb ik dat weer niet dat ik vaak te laat ben. Eigenlijk altijd te vroeg op afspraken en als de wekker gaat dan sprint ik gelijk naar de douche, anders wordt ik ook niet wakker...
Mijn huishouden is een enorm gevecht. Niet dat het echt vies of echt enorme rommel is. Maar het is wel altijd rommelig. Ik heb ook een vrij klein huis en met 4 kinderen is het al snel een troep. De laatste anderhalf jaar is het huis behoorlijk dicht geslipt met dingen die eigenlijk weg moeten. Baby spullen voornamelijk. Ik heb nog een box die ongebruikt in de kamer staat, een kinderwagen, twee wippertjes, een diaper champ, badje etc etc. En heeeeeeeel veel kinderkleding. Ik heb deze week vakantie en ben begonnen de grote spullen op marktplaats te zetten. Wat ik overhou ga ik dit jaar mee op de vrijmarkt staan, heb ik al vakantiedag voor aangevraagd. Heb vanochtend dozen bij de supermarkt gehaald om alles in te kunnen doen. En wat ik niet kwijt raak gaat naar een goed doel. Dat werkt voor mij trouwens het beste naast een soort schema; af en toe een weekje vakantie opnemen om ff het grotere opruimwerk te doen. Anders loop je achterstanden nooit in. Ik niet in elk geval. Qua huishouden ging het in de verloven van de zwangerschappen wel goed trouwens. Geen werk en een enorme nesteldrang, was een goede combi. Jammer dat die buik dan in de weg zit, en als die eenmaal weg heb je geen tijd meer. Ik heb mijn hoop nu gevestigd op de tijd dat mijn jongste ook naar school gaat.
Ik zie het echt helemaal voor me. Slaap je wel genoeg trouwens als het echt zo veel moeite kost om uit bed te komen?
Ja, op zich wel hoor, mag af en toe wel een uurtje meer, maar schrikwekkend weinig is het zeker niet. Ik denk dat het misschien komt door mijn 'depressie.' Alhoewel het niet voelt als een depressie, ik noem het gewoon 'ik ben gewoon even niet zo blij met de wereld en mezelf.'
Ik heb geen schema's, maar wel coaching. Ik moet nu de avond ervoor lijstjes maken met wat ik wil gaan doen de volgende dag en dit dan ook daadwerkelijk inplannen en ik moet schatten hoeveel tijd iets me gaat kosten. Dat gaat even niet zo goed. Mijn huishouden is eigenlijk altijd rommelig. Soms is het supernetjes, maar dat is heel snel ook weer voorbij. Dat komt door mezelf en door mijn dochter. Ik ruim niks op en de tafels, vensterbanken en bureaus zijn paktafels hier. Ik heb nu wel een vaatwasser en ik gebruik een doos voor het oud papier, dat scheelt wel. Bij mij is het soms echt een ontploffing hier, dan kun je hier niet lopen. Waarbij ik dan heel erg chagrijnig ben, want veel te druk voor mij en ik breek mijn benen overal over en ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik vind het altijd heel erg moeilijk om uit die negatieve spiraal te raken. Ik heb ook hulpverlening voor iets anders en die vrouw kwam een keer onverwacht (oke, we hadden een afspraak, maar die had ik uiteraard niet genoteerd.) Nou ze was zich rot geschrokken en ik schaamde me enorm. Maar gelukkig is het hier misschien wel erg rommelig, maar vies is het niet en daar houd ik me maar aan vast. Het is wel vervelend dat ik onverwachts bezoek niet kan waarderen. Bovendien heb ik wel een beetje een reputatie nu...
Met die lijstjes maken dat heb ik ook gehad tijdens de cognitieve gedragstherapie maar moet zeggen dat het er eigenlijk wel bij in schiet om dat iedere dag te doen... Als hier mensen onverwachts op de stoep staan dan heb ik ook zoiets van oh nee he.. Schaam me dan rot en op dat moment denk ik ook echt dat het anders moet en alles aan kant moet zijn zodat het niet meer gebeurt. Helaas blijft het vaak bij alleen het voornemen..
Echt weer wat voor mij hoor. Ik wil de box verkopen, netjes gepoetst. Kom ik erachter dat ik die pinnen kwijt ben waarmee je hem kan verhogen.....
Dat is dus echt precies wat ik zelf ook doe. Ik heb trouwens qua opstaan wat grover geschut ingezet (denk ik.) Ik ga de Philips Wake Up Light proberen. Denk dat ik niet zo blij wordt van 200 lux in mijn ogen. Maar dat is een goed ding. Verder was mijn dosis dexamfetamine naar 10 mg verhoogd, maar die ga ik toch maar weer verlagen naar 7.5 mg, want het voelt niet zo goed. Eerst even het opstaan etc. op de rit krijgen. Naar bed gaan is in het weekend ook weer een probleem, want ZP etc. is zo leuk! (Vannacht sliep ik 2 uurtjes...) Dus vanavond moet ik om 8 uur naar bed, van mezelf. Moet morgen ook weer vroeg op. Ik doe het ook wel een beetje zelf hoor...
Acht uur naar bed is misschien een beetje extreem. Dat soort voornemens had ik vroeger ook altijd, maar bleek voor mij in elk geval niet te werken. Want als ik dan om half 9 nog beneden ben ga ik me alweer rot voelen dat ik die deadline niet gehaald heb. En ga me dan naarmate het later word steeds rotter voelen. En dan wordt het alsnog 12 uur omdat ik zo bezig ben met balen dat ik er helemaal in op ga. Lijstjes maken, schema's maken. Ben ik echt een kei in. De mooiste schema's met alle uren, bezigheden in kleurcodes en weet ik veel. Ben ik dan uren mee bezig. Totdat ie helemaal 'perfect' is. En dan vervolgens doe ik er niks meer mee. En loopt alles alsnog in de soep.
Ik probeer wel in mn dag meer structuur te krijgen. Mijn grootste valkuil is opstaan van tafel/ bank nadat ik ontbeten heb. En 's avonds als eindelijk alle kinderen op bed liggen. Dan wil ik eigenlijk op de bank ploffen ook al heb ik niks gedaan die dag. Maar als ik eenmaal ga zitten sta ik niet meer op. Dus ik probeer nu echt (probeer.....) om eerst even snel wat op te ruimen, snel een stofzuiger erdoor, brood voor de volgende dag te smeren en in elk geval even de vaatwasser aan te zetten. En dan pas op de bank te ploffen.
O nee, boekenwormpje. 8 uur is voor mij normaal gesproken een hele normale tijd. Dan ga ik nog even een uurtje lezen en dan ga ik slapen. Vorig weekend en vannacht heb ik mezelf weer een beetje verloren, waardoor ik afgelopen zaterdag werkte en dacht 'dit kan echt niet, ik voel me verrot!' En nu toch vannacht weer... Maar ook als ik 8 uur op bed ga, is opstaan een drama. Ik houd ook enorm van schema's en lijstjes en van alles ook eigenlijk wel. Boekenkasten zijn hier gesorteerd, staat ook heel mooi in een Excel-bestandje. Ga nu ook weer de financieen weer heel mooi opnieuw opschrijven en plannetjes maken etc. Kan me daar zo op verheugen. Daar maak ik dan een start mee, en dan blijft het toch weer liggen. Moest mezelf vannacht tegenhouden om dat financiele plan niet vannacht even nog te maken. Ben ook nog van plan om een heel mooi schema te maken met kleurtjes van mijn bezigheden per dag, naast die lijstjes.
Dat probleem heb ik ook en dan vooral in het weekend. Op zaterdag na mijn werk ('s ochtends) kom ik thuis en plof ik neer, om vervolgens niet meer uit die stoel te komen tot zondagavond. (Oke, niet letterlijk, want ik ga nog wel naar bed, maar toch.) Maar dan voel ik me ook lamlendig en rot. Omdat ik dus niks gedaan heb, maar ook omdat je van zitten zo lui wordt en semi-moe. Soms ga ik opeens heel laat in de avond opeens zitten opruimen en dan ook als een razende. Mensen die me dan zien, denken volgens mij dan ook dat het me in de bol is geschoten ofzo.
Ja dat laat opruimen ken ik. Ik bleef vroeger zelfs wel eens een nacht gewoon op om op te ruimen. Dan was ik een hele nacht in de weer. Nu kan ik dat niet neer, want het schiet wel heerlijk op als het zo stil en rustig is. Maar weet je, ik denk dat het echt wel verbeterd hoor. Zolang je de strijd maar niet opgeeft. En heel veel dingen die ik vroeger niet kon, doe ik nu wel. Maar dat komt ook gewoon omdat ik nu wel moet. Ik heb vier kinderen, dus ik moet wel. Ik kan bijv niet wachten meer tot 18:00 en dan eens gaan nadenken wat ik wil gaan eten. Want dan moet ik met 3 kinderen op sleeptouw naar de supermarkt. Dat doe je 1 keer en dan laat je het wel. Of bijv. vroeger deden wij regelmatig eten bestellen uit luiheid, niks gepland etc. Maar als je eenmaal twee of meer kids hebt die mee-eten dan wordt dat wel een erg dure grap. Dus ben je noodgedwongen meer voorruit te denken en jezelf niet steeds in de nesten te werken door alles uit te stellen en dan met een probleem te blijven dat je weer moet oplossen. En moet wel zeggen, dat is echt veel relaxter hoor, voorbereid zijn. Niet dat ik dat nu altijd ben hoor. Het blijft vallen en opstaan.
Ik ben de koningin van laat opruimen en schoonmaken, haha. Ik krijg (soms) rond een uurtje of 5 een boost, en dan ga ik als een malle door het huis. Ik geniet daar echt van. Echter als ik na een uur of 2 klaar ben, dan is het donker buiten. En raak ik in een dip.. want wat nou als ik dit 's ochtends had gedaan? Dan had ik nu heeeel de dag nog !
Haha, suggereer je nu dat ik eens moet kijken of ik nog een kindje krijgen kan want met 1 kind presteer ik al die dingen wel. Wel minder natuurlijk, maar op slechte dagen is dat werkelijk waar geen probleem. Voel ik me daarna wel een slechte moeder, dat wel.
Oh echt heerlijk die herkenbaarheid uit jullie verhalen!! Hier ben ik ook echt een kei in lijstjes maken tot in de puntjes zo perfect en vervolgens er weer helemaal niks mee doen. Ook hier kan ik eigenlijk de hele dag prima op de bank zitten en dan komt mijn dochter om half 3 thuis uit school en dan staan soms de ontbijtspullen nog op de tafel. Echt te erg... Hebben jullie ook dat als je iets in je hoofd hebt zitten het dan ook echt dan moet gebeuren en niet kan wachten tot het misschien beter uit komt.
Ik herken me ook heel erg in alle verhalen die ik hier lees, maar ik ga er op dit moment (onder andere) aan onderdoor. Ik voel me zo slecht dat ik niets bereik. Dat mijn huis een zooitje is. Dat de ontbijtspullen inderdaad nog om kwart over 3 op het aanrecht staan. Dat ik niets gedaan krijg. Dat mijn man zijn onderbroeken in de wasmand moet opzoeken. Dat ik afspraken vergeet. Dat ik alles uit stel tot op het laatst. Dat ik nu aan het werk moet, omdat ik allang iets geregistreerd had moeten staan, maar toch maar op zp zit omdat ik niet wil beginnen. Ik heb de verhalen over de PABO hierboven gevolgd en dat ADD niet echt past bij een juf....ik ben er dus 1 en ik word nu langzamerhand gek. Mijn werk lijdt eronder, mijn huis lijdt eronder, mijn man lijdt eronder en het allerergste mijn kinderen lijden eronder. Die hebben iedere dag te maken met een gefrustreerde moeder. De troep in huis en de vriendjes die komen spelen en zeggen: Tjonge het is hier wel een rommeltje. Ik word er zo verdrietig van en daardoor weer moedeloos en futloos. Ik weet niet goed wat ik moet doen om het beter te laten gaan...ja opruimen....maar waar moet ik dan beginnen? Ik heb geen diagnose hoor, maar ik voel m wel in mijn nek hijgen... wat heeft jullie (met of zonder diagnose) nou echt geholpen het weer op de rit te krijgen? Ik lees over coaching en dat soort dingen, maar wat is nou de eerste stap? of is er helemaal geen stap en moet ik gewoon (weer) een boek lezen over opruimen en komt het dan goed. Ik weet het even echt niet meer. Ik zit wat dit betreft zo in de knoop...
Ja, dat heb ik ook! Niet met alles, maar wel vooral met dingen die ik onoverkomelijk vindt en waar ik dan onrustig van word en met dingen die ik leuk vind. Zo zocht ik laatst een potlood, want ik mag alleen maar met potlood in mijn agenda schrijven, anders wordt het lelijk ( ) Ik liep tien keer heen en weer, zocht maar half en toen zei ik: oke, ik geef het op en ging zitten. Om vervolgens weer op te staan, want dat potlood moest en zou er toch onmiddelijk komen, terwijl ik ondertussen een gesprek had. (Echt nodig was het niet eens...) Ik heb er ook best wel een hekel aan als mensen nooit duidelijke afspraken maken of ze niet nakomen (zoals bijvoorbeeld met 'zo en zo laat kom ik')
Die boeken over opruimen gaan je echt niet helpen. Ik heb zelf een doorverwijzing gevraagd naar een centrum gespecialiseerd in ADD bij de huisarts. Misschien moet je ook proberen voor jezelf te accepteren dat niet elk onderdeel in je leven perfect gaat lopen en dat je niet alles tegelijk op een rijtje gaat krijgen. En die vriendjes van je kinderen, ach het zijn nog kinderen. Ik ken een andere moeder die ook altijd een zooi heeft en haar zoon zei eens: 'het is hier misschien wel rommelig, maar we hebben het wel gezellig met elkaar.' En daar doe je het voor. Jouw kinderen gaan zich later vooral de rustige, leuke moeder herinneren en echt niet het huishouden van jan steen dat je had. Misschien moet je vooral eens bedenken wat je zou willen bereiken en/of anders willen en dat concreet in een doel zetten.