Vanmorgen. We staan klaar voor de afspraak met de fotograaf voor de bruiloft en *boem* die kleine valt met zijn loopfietsje voorover op zijn kind. Aanvankelijk dacht ik dat hij een tand door zijn lip had, dus ik raakte niet echt in paniek. Bij beter kijken kwamen we er achter dat hij een flinke jaap onder op zijn kin had zitten . Wij dus de fotograaf gemaild dat we later of niet zouden komen en hop, maar de SEH dan maar. Hechten kon ook bij de HAP post dus daar werden we naar doorgestuurd, maar omdat we niet gebeld hadden moesten we zeker dik een uur wachten (mensen die echt nog geen vijf minuten binnen waren gingen nog voor op ons, heel vervelend). Nou dokter dus kijken naar de snede en conclusie was dat plakken niet kon, omdat het op een rotplek op zijn kinnetje zat. Het zou dus hechten worden. Een nadeel... Het zouden twee hechtingen worden, dus verdoven was nutteloos (doet bijna net zo'n pijn als het hechten zelf). Mijn kleine kereltje zou dus onverdoofd gehecht worden . Wat ik nu zo erg vind; Ik kan daar dus echt niet bijblijven. Ik raak finaal in paniek als ik zie dat mijn kind extreem pijn aan het lijden is en ben dus ook buiten gaan staan (papa bleef bij zoon). Achteraf gezien voel ik mezelf daar zoooo rot over. Waarom kan ik door die verdomde paniekstoornis gewoon niet voor mijn kind paraat staan als hij mij nodig heeft . Ik begon gelijk te hyperventileren toen het woord hechting al viel en trok volgens mij al lijkwit weg , maar het is toch eigenlijk te belachelijk voor woorden? Mijn kind ligt daar pijn te lijden en ik sta buiten omdat ik het niet trek. HIJ heeft verdorie pijn. Ik niet. Heb nog een poging gedaan om te gaan kijken, maar ik kon het nog geen twee seconden aanzien en stond toen weer op de gang. Tranen in mijn ogen, want je voelt je buiten nutteloos ook nog eens machteloos. Uiteindelijk was het eind goed al goed. Toen het hechten klaar was was hij vrijwel direct weer het mannetje en zijn we nog de hele dag weggeweest. Meneer had geen centje pijn en leek het al vergeten. Komen we net thuis en het eerste wat ik krijg (stressontlading) is een hypo. Nou weer even mama uit de running. Leuk. Ik wou gewoon even mijn ei kwijt hoor, laat ik dat voorop stellen. Ik hoef hier niks mee te bereiken. Over zeven dagen gaan de hechtingen er uit, maar meneer staat wel op de trouwfoto's met een mooie pleister en blauwe hechtingen op zijn kin .
Is dat niet een vrij normale reactie Ik reageer namelijk ook zo...of word koelbloedig (emotieloos en verstand op 0) en sta daarna op mijn benen te trillen en krijg een giga jankbui. Volgens mij is het gewoon rechtstreeks een steek in je moederhart
Volgens mij een hele normale reactie hoor! Ik ben ook zo..... Mijn jongste kreeg in februari dit jaar een neussonde in het ziekenhuis, ik sond bij voorbaat al te janken en ben buiten gaan wachten. Vl is bij haar gebleven en zij liet het allemaal gelaten over zich heen komen, geen traan gelaten. Verwen je zoontje maar lekker! En extra knuffels, ook fijn voor mama.....
Hier ook hoor, emotieloos en verstand op 0... Automatische piloot lijkt het wel, en later komen de tranen. Ts, je kind pijn zien lijden is volgens mij voor een moeder het ergste wat er is, dus ik snap je best
Ja denk het! Hier was dochterlief eens met haar mond tegen de punt van de kast gevallen. Bloed spoot uit haar tandvlees (ze was nog tandeloos). Theedoek gepakt, onder de koude kraan gehouden, man gezegd deze tegen haar mond te drukken, auto gestart, naar de SEH gereden, kind op schoot gehouden bij de arts terwijl hij alles nakeek. Naar huis gereden. Thuis: Zweet brak me alle kanten op, lijkbleek, trillen als een rietje en janken als een klein kind
Hmm, dan ben ik zeker een harde? Heel zielig hoor, maar 2 hechtingen extreem pijn??? Tuurlijk doet het zeer maar ik zou zelf bij mijn dochtertje gebleven zijn. Heel erg rot voor je dat je dat niet lukt. Reken het jezelf niet te hard aan. Er is bij jou een oorzaak voor en daar kan jij ook niet veel aan doen.
Hoop niet dat ik hard naar jou toe overkomt in de eerste regels. Dat is de norm die ik voor mezelf aan houd dus kan voor een ander anders zijn.
Hey meis het is echt een normale reactie. Als M. valt dan heb ik tranen in mijn ogen. De vorige keer dat hij zo'n pijn had heb ik een potje met hem mee gehuild zo erg vond ik het. Mijn hart brak in 1000 stukjes. Bij de eerste inentingen ben ik ook niet mee geweest. Ik krijg altijd de nijging om die vrouw pijn te doen als ze die naald in zijn veel te kleine beentjes of nu in zijn armpjes prikt. (2x) Ik denk dat dit bij het moederschap hoort. Als iemand anders valt heb ik hier geen last van trouwens. Als ik mijzelf pijn doe kan ik altijd heel veel hebben en ook als mijn aanstaande zich pijn doet heb ik snel de "piep" niet zo houding alleen van mijn kleine jongen, het blijft pijn doen, elke keer weer. Het moederschap maakt van mij een echte softie
Nou dat is ook schrikken! Zo ben ik een keer in mn gezicht gebeten door onze rottweiler, bloed spoot er ook uit en mn lip hing op mn kin... Mn moeder 0611 bellen maar daar namen ze niet op (duh). Maar mn vader keek er even naar, gaf me een natte lap en ging naar boven om een lamp te vervangen Bijkomstigheid: de lamp was niet kapot. Later in het ziekenhuis heb ik de man nog nooit zo zien huilen..
Nou het lijkt mij niet prettig om een naald door een open wond gepropt te krijgen zonder iets van een verdoving. Vooral niet bij een mannetje van nog geen 2 nee. Verder; Op het moment zelf kan ik prima handelen (na de val). Natte lap er op. Bloeden stelpen en hop, jas aan en naar de dokter. Alleen bij de dokter kan ik mezelf niet handelen.
Zeg toch ook niet dat het geen pijn doet, of dat het niet zielig is. Heb alleen andere beelden bij "extreem". Sorry, ben wellicht een kouwe kikker hierin en heb al aangegeven dat dit voor iedereen anders is.
onze dochter had de vinger tussen de deur, lag er op een klein stukje na helemaal af, bungelde zo aan de vinger. Maar kan mezelf wel groot houden voor dochter, ik moest wel bijna mee janken toen de dokter er naar keek en behandelde wij haar met zijn 2en en de assistente erbij moesten vast houden.
Ik snap het heel goed, ga zelf ook altijd het liefste even naar buiten bij dit soort dingen. Enne, zal dan wel een mietje zijn, maar vorig jaar twee hechtingen in mijn hand en ik heb nog liever weeën haha, vind het een gemene pijn.
Ik denk dat je niet te hard voor jezelf moet zijn. Je hebt gedaan wat gedaan moest worden en een gedeelte aan zijn papa overgelaten, prima toch? Hier is onze zoon ook van de week naar de huisarts gegaan met flink wat bloed en papa. Ik kon niet, want net geopereerd. Maar als zijn vader er niet bij was geweest en ik alleen met hem thuis was geweest, was ik echt wel naar de huisarts gegaan. Hetzelfde met jou, zijn vader was erbij, dus heb jij ook op hem geleund, maar anders was je vast er wel bij gebleven. Niet aan jezelf twijfelen, je kon het handelen toen het gebeurde, je had het ook kunnen handelen bij de dokter als zijn vader er niet bij was geweest. Daarom heeft een kind 2 ouders, dan kunnen ouders dit samen doen.
Natuurlijk kan het altijd erger (hou me ten goede), maar als je hem had horen huilen dan valt het voor mijn mamagevoel toch echt onder extreem. Maar zelfs dat kan dus persoonlijk zijn
Het zou bij mij verschillend wat mn zoontje zijn reactie is. Als hij helemaal zou schreeuwen en zou tegenstribbelen of heel veel zou huilen zou ik heel hard huilen. Daar hebben ze niks aan en het lijkt me niet goed dat ze dat dan zien. Als mijn zoontje geen kik zou geven dan zou ik naast hem staan, steunen en vol met trots zijn.