Gedetailleerd bevallingsverhaal van onze zoon, Sten

7 februari 2007

Voor mijn gevoel heb ik niet geslapen, toch kan het zijn dat ik tussen de pijnsteken door even mijn ogen heb dicht gehad. Om half 7 in de ochtend lig ik weer in bad. Langleven het bad! Het voordeel van het nemen van een bad is de verzachtende werking en bovenal het doden van de tijd. Die klote tijd kruipt echt voorbij. De pijn is wel te verdragen, maar die tijd! Die gaat zo verdomde langzaaaaaaaammmm.

Om kwart voor negen komt mams Ronja ( onze hond) halen voor een wandeling. Normaal sta ik rond deze tijd bij haar voor de deur, dus dit optelsommetje is niet zo moeilijk voor haar. Ik vertel haar dat ik mijn bloedprop ben verloren.
Ik heb amper geslapen en de pijn is er nog steeds. Het is alleen niet heftiger geworden, maar komt wel om de vijf, vier minuten. Ik vraag haar om straks nog even terug te komen voor een bak koffie. Niet omdat ik nu echt zit te wachten op een bak koffie, maar de tijd lijkt echt sneller te gaan als er bezoek is. We praten over suffe dingen en over de bevalling van mijn mams. Gelukkig gingen haar bevallingen lekker snel. Aangezien mijn zwangerschap net zo verlopen is als bij haar, hoop ik dat ik ook zo´n snelle bevalling zal krijgen. Mams heeft er bij Tom ongeveer 9 uur over gedaan in totaal. Op dit moment teken ik daar voor.

Ook mijn paps komt nog even een bakkie doen rond 12 uur. Hij oogt zenuwachtiger dan ik. Frank (mijn man) zit intussen lekker een filmpje te kijken, the da Vinci code om precies te zijn. Ik kan mij niet concentreren en snap echt niets van de film. Angela (mijn zusje) komt ook nog even langs en lost mijn vader af. Rond 2 voel ik ineens de pijn heviger worden en zeg ik tegen Angela dat ik naar boven ga. Ik kan even niemand verdragen nu. Ik klok de weeën en eindelijk lijken deze een minuut te duren, soms zelfs langer. Hiep, hiep! Hoeraaa! Het echte werk kan beginnen, vanaf nu mag ik de uren gaan tellen, vanaf nu is de bevalling begonnen.

De tijd lijkt nu nog langzamer te gaan. Dit komt omdat ik mij nog meer op de weeën concentreer. Nog maar een keer in bad dan maar, je moet tenslotte wat. In bad is het makkelijker om de weeën op te vangen, maar helaas komt er ook een moment waarop het water afkoelt en je uit het bad moet. Aankleden met flinke weeën is echt geen pretje.
Een uur later ga ik weer in bad, tja, wat moet ik anders?

Tot overmaat van ramp pak ik het boek, welke ik van mijn schoonzusje heb geleend, ‘Veilig bevallen’. Het ‘tjakka’- gehalte van dit boek is hoog en ik lees hoe ik de pijn niet uit de weg moet gaan, maar het over mij heen moet laten komen. ‘Pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn’. Als je iets vaak genoeg zegt, ga je het nog echt geloven ook. Toch geloof ik het deze keer niet. Het is een gemene snerpende pijn in mijn buik en onderkant. Ook mijn hele rug doet pijn, maar ik betwijfel of ik ook echt rugweeën heb.
Het gekke is dat ik niet aan de baby denk. Het feit dat ik ook daadwerkelijk moeder ga worden is even niet zo belangrijk, Ik ben alleen maar met mijzelf bezig. Ook Frank kan er geen goed aan doen. De arme jongen. Gelukkig heb ik hem van te voren al gewaarschuwd dat hij mij gewoon mijn gang moet laten gaan. Hij hoeft zich niet schuldig te voelen en ik roep hem wel als ik hem echt nodig heb. Ik moet dit toch zelf doen dus stuur ik Frank achter zijn computer of de tv.

Rond een uur of 4 moet hij mijn rug masseren en tegendruk geven. Wat een irritante pijn zeg. ‘Geen zelf medelijden krijgen’, spookt er door mijn hoofd. Dat is funest! Het is nog aardig op te vangen en ik voel mij een hele sterke vrouw. ‘Natuurlijk kan ik het aan… Ieder dom varken op deze aarde kan een kind baren, dus waarom ik niet?’
Ik hou mij sterk en laat de pijn over mij heen komen. Van te voren heb ik mij voorgesteld om dit klusje heel stoer te klaren.. En dat gaat mij lukken ook!

Rond 5 uur twijfel ik of we niet echt Liset, de verloskundige moeten gaan bellen. Nee, we doen het niet! Nog even volhouden tot na het eten. Nu we het over eten hebben… Ik heb eigenlijk wel honger. Schandalig he? Ja, wat als ik de hele nacht nog met weeen zit? Dan kun je maar beter een goede ondergrond hebben, toch?

Om 6 uur gaat Frank de naar mijn ouders om patat te halen. Ik wil alleen een broodje frikandel met mayonaise. ‘Je moet natuurlijk niet te zwaar eten, daar kun je last van krijgen’, schiet er door mijn hoofd. Bizar! Om half zeven komt Frank terug met het eten. De weeen komen nu om de drie minuten en zijn echt heftig. Toch weet ik tussen de weeen door mijn broodje naar binnen te werken. Het smaakte mij ook nog, dat is pas echt vreemd. Dan laat ik Frank de alarmcentrale bellen. Ik vind dat ik mij lang genoeg kranig heb gedragen. Ik wil weten waar we aan toe zijn en hoeveel centimeter we nog moeten. Ik hoop echt dat de we kunnen praten over centimeters, misschien waren dit ook nog oefen weeen. ‘Shit’, ik word in eens heel zenuwachtig en emotioneel. Wat als ze mij verteld dat we nog maar 1 cm zijn opgeschoten… Dat moet ik weer een nacht.. Weer een nacht niet slapen… Ik kan wel huilen van de zenuwen. Gelukkig staat Liset al om 7 uur voor de deur. Ze verteld dat ze haar pizza net in de oven had gezet, maar dat die nog wel even kan wachten. Ik voel mij schuldig, ik had namelijk gehoopt dat ze al gegeten had. Straks komt ze weer voor ‘jan-doedel’.

Liset toucheert mij voor de tweede maal en zegt dat het goed voelt. ‘Hoe goed?’ vraag ik met een trillende stem. Iedere keer word ik tussen het praten door overvallen door een wee en concentreer ik mij weer op de pijn. Shit, moet ik weer een minuut wachten op antwoord.
Na de wee komt Liset met het antwoord. ‘Je hebt al 6 centimeter ontsluiting! Je doet het hartstikke goed’, roept ze enthousiast. ‘Als je zo door gaat kan het zijn dat je zo rond middenacht Mamma bent. ‘Meen je dat?’ Ik kan het bijna niet geloven… Ik begin te huilen… Wat een ontlading! Ik ben zo blij dat ze met dit goede nieuws komt. Ik vertel haar over mijn angst dat ik nog helemaal niets opgeschoten zou zijn.

Ze stelt voor om mijn vliezen te breken zodat het hele proces nog iets heftiger wordt en nog wat meer opschiet. Ik vind het helemaal prima. Ga je gang, het kan mij niet snel genoeg gaan. Tot 6 centimeter was het best te doen, dus kom maar op met de weeen! Een boost van energie gilt door mijn lichaam. Ik kan alles weer aan! Vanavond gaan we lekker thuis bevallen!

Een warme plens met water stroomt tussen mijn benen op het daarvoor bedoelde matje. Zo, dat geeft tenminste geen rotzooi meer straks in bed. Liset neemt het matje met het vruchtwater mee naar de gang om even goed in het licht te kijken naar de kleur. Ze komt met een somber gezicht terug… ´Je vruchtwater is helaas een beetje geel, dat betekend dat het kindje in het vruchtwater heeft gepoept… ´Opzich is dat niet zo erg.. Maar dat betekend wel dat je in het ziekenhuis moet bevallen…´.
Heel even moet ik mijn teleurstelling wegslikken… ´Balen, zeg… Niets aan te doen, het is niet anders´. Ik vind het echt jammer, maar lang kan ik daar niet over nadenken, dan is er weer een wee. Frank pakt de ´vluchttas´ en moet daar van mij nog een paar spulletjes voor mijzelf instoppen. Schone kleren, tandenborstel, haarborstel, een winterjas voor de kleine… Jemig, ik kom er achter dat die tas nog helemaal niet ´vlucht-klaar´ stond. Ik ging er ook helemaal vanuit dat ik thuis zou bevallen.
Ik vertel Liset over mijn broodje frikandel en ze moet er keihard om lachen. Dit heeft ze nog nooit meegemaakt! ´Die ligt straks vast in de pot´, lacht ze. ´Nou dat zien we dan wel, het heeft nu lekker gesmaakt´, lach ik terug, als een boer met kiespijn. Weer een wee…
Liset belt het ziekenhuis ´de Heel´, om ons aan te kondigen. `Geen plaats?’ Oke dat bellen wij Beverwijk’, hoor ik haar zeggen. Wat? Geen plek? Dat verwacht je toch niet? Moeten we naar Beverwijk. Voor mijn gevoel is dat veel verder dan Zaandam. Dat hebben wij weer!

Liset gaat niet mee naar het ziekenhuis en wenst ons veel succes. Ik bel, tussen twee weeën door, snel mijn ouders en vertel dat we naar Beverwijk gaan. Mijn vader wenst mij succes en hangt op.

Intussen heeft Frank de auto voor de deur geparkeerd en laad de spullen en maxicosi in. Ik wacht even de wee af voordat ik naar buiten stap.
Ik wil net naar de auto toe waggelen, wanneer ik mijn moeder hoor roepen in de verte. Rennend komt ze op mij af en kijkt mij met tranen in haar ogen aan. ‘Ik wilde je nog even een knuffel geven en succes wensen.’ Ook ik krijg een brok in mijn keel, echt een super mooi moment. Ik ben zo blij dat ik mijn ouders nog heb en zeker op zo’n moment kan je dan wel huilen van geluk.
‘Kun je het nog opvangen?’
‘Gaat nog best mam, valt mij nog mee’, zeg ik kranig.
‘Veel succes meis, je kan het’, een dikke knuffel volgt.

In de auto is het nog redelijk te doen… Al wordt de pijn steeds heftiger. Ik hou de klok goed in de gaten en zie dat er twee minuten tussen de weeën zitten. De rit gaat redelijk snel, wat ik niet verwacht. Normaal lees je in die zwangerschapsbladen dat het de ergste minuten uit je leven zijn. Toch valt het mij nog best mee (naar omstandigheden!).

Na 12 minuten arriveren wij bij het Rode Kruis ziekenhuis en Frank rent snel naar de hoofdingang voor een rolstoel. Ik ga snel zitten en Frank ‘sjeest’ mij snel naar de lift. De aula is vol met mensen en met een gezicht van steen probeer ik de pijn op te vangen. Ik wil niet laten zien dat ik pijn heb aan al deze ‘ramptoeristen’. Ze kijken mij allemaal aan en ik zie dat ze denken, ‘ach, dat arme kind moet bevallen’.

In de lift bedenk ik mij, dat als we de volgende keer weer in deze lift zijn, we dan met z’n drieën zijn Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht. Dan weer een wee…Ahh..
Op de tweede verdieping word ik opgevangen door een aardige zuster. Ze vraagt of ik nog even moet plassen voordat ik naar de verloskamer ga. Dat lijkt mij een goed plan en loop zelf naar de wc. De zuster verbaast zich over mijn zelfredzaamheid en dat bij 6 cm ontsluiting.
Ik vind het onzin om ondersteund te worden en vertel haar dat ik thuis ook nog continu de trap op en af liep. ‘Lopen is goed, dan kan het kind lekker zakken’.

Het is nu inmiddels 8 uur. In de verloskamer kleed ik mij uit en kijk om mij heen.
Een ruime kamer met in de hoek een ijzer bad en voor de rest een hoop apparatuur naarst het bed. Grote ramen en een soort van werkbanken onder het raam.

De Gynocoloog stelt zich aan mij voor, Anouk heet ze. Een hippe geklede meid van een jaar of 25 op poema- sportschoenen. Van te voren dacht ik dat er een stoffige oude dame zou staan, gekleed in het wit met zo’n hoedje met een rood kruis erop.
Ze vraagt of ze op Frank moet wachten met het aansluiten van de GTC-scan. Frank is op dat moment namelijk de auto aan het wegzetten.
‘Alsjeblieft niet, ga alvast maar beginnen hoor. Hoe eerder, hoe beter’, is mijn antwoord.
Anouk toucheert mij en stelt vast dat ik 7 centimeter ontsluiting heb. Dat zijn opschieters!

Is het autoritje is toch nog ergens goed voor geweest. Ze sluit een pinnetje aan op het hoofdje van mijn kind en doet een band om mijn buik om de weeën in de gaten te kunnen houden. Op het scherm is te zien hoe het hartslag van mijn kindje bij iedere wee van 130, naar 180 schiet. Het arme kind schrikt van de weeën en is binnen in mij ook behoorlijk aan het werk. Ik heb medelijden met mijn ongeboren baby.

Dit laatste uur ( van 20:15 tot 21:15) heb ik meer pijn ervaren als het laatste gedeelte van de bevalling, tijdens het persen. In mijn eigen wereldje heb ik de pijn opgevangen, uiterst geconcentreerd… Dit waren niet de leukste minuten uit mijn leven. Toch is het fijn dat je tussen twee weeën even tijd hebt om op adem te komen. Dit moment moet je goed benutten anders raak je buiten adem. Het gaat mij best goed af en ik adem heel zwaar en diep. Zo rond 9 uur gaat Anouk haar ronde doen en drukt mij op het hart dat ik aan de bel moet trekken als ik het gevoel heb dat ik moet poepen. Ik weet wat dat betekend.

Al na vijf minuten zeg ik dat Frank haar moet roepen, want ik voel persdrang. Heel maf, dat de weeën van het één op het andere moment overslaan in persdrang. In eens wordt de persdrang heel heftig en begint mijn rechterbeen ontzettend te trillen.
Anouk en de verpleegster komen samen aangerend en bekijken de situatie. Ze hoeft niet te toucheren en gelooft mij direct dat de baby er nu écht aan gaat komen. Ze trekken snel wat matjes uit de kast en schuiven deze onder mijn kont. Een felle lamp word op mijn onderkant gericht en ik mag direct gaan persen. Wat een opluchting zeg! Het persen is een verademing vergeleken met de laatste weeën. Ineens heb ik energie voor tien en ik voel dat ik dit kind er echt heel snel uit wil persen! Ik had van te voren verwacht dat een perswee vanzelf zou gaan en dat je lichaam vanzelf zou gaan persen. Maar helaas was dit niet zo, ik voelde licht een wee maar de rest moest ik toch echt zelf doen. Anouk geeft aan wanneer ik moet beginnen met persen en met alle kracht die ik heb pers ik naar de onderkant van mijn buik. Wat een oerkracht komt er in mij vrij! Ik wil maar blijven persen en vergeet hierdoor adem te halen.

Anouk pakt mijn kin vast en roept dat ik haar aan moet kijken. Als of ik een klein kind ben die niet naar haar moeder wil luisteren.
‘Je gaat nu rustig ademhalen!’ roept ze op een strenge manier. Eigenlijk vind ik het onzin, want ik zou veel langer door willen persen. Ik heb helemaal nog niet het gevoel dat ik adem moet halen. ‘Waar bemoeit ze zich mee,’ schiet er door mijn hoofd.
Toch ga ik vanaf dat moment stoppen met persen en adem halen wanneer zij het zegt. Ook al zou ik veel langer door willen persen. Ik ben nu eenmaal een fanatieke hufter en mijn gevoel zegt dat dit kind er echt heel snel uit moet.
Ik zet mijn voeten tegen Anouk en de verpleegster om zo nog harder te kunnen persen. Frank dept mijn bezweten hoofd af met een koude washand. Ik maak een soort grommend geluid, binnensmond, waardoor mijn keel rauw aanvoelt. Ik heb mij voorgenomen niet te schreeuwen, dus begin ik maar te grommen.

‘Je moet minder hard persen hoor, anders pers je straks je baby tegen het plafon!’ hoor ik haar zeggen met een glim op haar gezicht.
Na 15 minuten hoor ik Anouk zeggen dat Frank zijn camera moet pakken. ´Camera pakken?’ ‘Hoe ver ben ik dan? Ben ik er al bijna?’, vraag ik puffend.
‘Ja je gaat heel goed, nog één of twee weeën en het is geboren’.
Nog één of twee? Nou dan maken wij er één van! Ik wacht op de ween en bundel al mijn krachten. Ik weet dat ik sterk ben, maar nog nooit heb ik mij zo sterk gemaakt als nu! Wat een gigantische kracht komt er vrij! Ik voel een branderig gevoel en ik weet van de verhalen dat het hoofdje dan ‘staat’. ‘Stop!’, roept Anouk. ‘Even wachten, en pers! Stop!.... Pers!....... Stop!....... En pers!...... Dit is echt een naar gevoel, maar ik weet dat het nog maar heel even duurt. En dan……..


Ploep! Wat een opluchting! Ontlading! Tranen!
Het hoofdje is geboren en ik hoor Frank een kreet geven van geluk. Dezelfde seconde grijpt Anouk het hoofdje en trekt en rukt een keer en ‘ploep’! Dat waren de schouders! Ik heb een kind gebaard! Wat een opluchting! De pijn is weg….! Wat een opluchting!
‘We hebben een zoon’, hoor ik Frank schreeuwen van blijdschap.

Op dat moment hoor ik de baby huilen waardoor de tranen ook bij mij beginnen te stromen. Er wordt een warm en nat babylichaampje op mijn blote borsten gedrukt. ‘Ohhh…. Wat ben ik gelukkig! Ik voel zoveel warmte en gelukzaligheid door mijn lichaam stromen’. Met deze energie zou je heel Assendelft van stroom kunnen voorzien!
We hebben een zoon! Wat zijn wij gelukkig! Het is voorbij…. Pfffff….

Een klein mannetje met een verfrommeld gezichtje kijkt mij met grote ogen aan. ‘Wat is hij moooi!’. Zo jong en dan al zo wijs! Hij is stil en rilt een beetje van de kou.
‘Dit is Sten, onze stoere man’, vertel ik trots. Met een kind op mijn borst een een fantastische en trotse vader naast mij, leg ik mijn benen in de beugels zodat de dames kunnen gaan hechten. Twee verdovende spuiten zorgen ervoor dat ik niets van het hechten voel. Ik vraag hoe de schade is en Anouk verteld dat het eigenlijk niet eens nodig is om te hechten. Toch doet zij dit wel, voor het ‘mooie’. Ik krijg vier hechtingen, drie inwendig en 1 naar achter, naar mijn anus toe. Anouk zegt dat zij zou tekenen voor zo’n bevalling als deze. 7,5 uur weeën en 16 minuten persweeën! Gemiddeld staat er 2 uur voor de persweeën van een eerste bevalling! Ik ben trots! Trots op onze zoon, trots op Frank en ook trots op mijzelf. Wat een geweldige ervaring. De mooiste dag van mijn leven!