Hallo lieve meiden, ik zal even wat over mezelf vertellen en hopelijk kom ik wat lotgenootjes of iig meiden die wat steun kunnen bieden tegen. Ik ben 28 jaar en heb in 2006 een dochtertje verloren bij 21 weken zwangerschap. De reden hiervoor is nooit echt duidelijk geworden de placenta is los gaan laten waarschijnlijk door een klap op mn buik bij 5 weken zwangerschap. Jasmijn * is 17 maar 2006 doodgeboren. In het ziekenhuis leefde ze nog maar het hartje klopte nog maar heel zacht en ze is overleden in mn buik. Heb bevalling is alles gehad en het wel ergens een plekje kunnen geven. Na deze zwangerschap (ik was toen in 1 keer zwanger) duurde het 9 maanden (is niet heel lang maar wel te lang als je heel graag wil zoals iedereen weet) was ik weer zwanger zonder medicatie ondanks dat ik pcos heb. In september 2008 is mn zoontje gezond geboren en daar geniet ik ook intens van. Maar toen kwam de kriebel voor nog een kindje. Weer was ik gelijk zwanger in mei 2009 maar helaas bleek het een blinded ovum en met 10 weken zwangerschap is een een miskraam gekomen door medicatie te hebben moeten slikken. Hierna na 1 menstruatie weer zwanger geboren (en dat met pcos) maar helaas werd dit ook weer een miskraam maar dan bij 7 weken net nadat we het hartje hadden zien kloppen. Daarna weer in 1 keer zwanger geworden en ondanks wat bloedverlies leek het allemaal goed te gaan maar helaas met iets meer dan 16 weken zwangerschap moest ik weer gaan bevallen van een dood kindje Lucas*. Dit is in februari van dit jaar gebeurt. Bij beide geboorte was het kindje helemaal gezond dus dat is fijn om te weten. Nu willen we nog steeds heel graag een broertje of zusje voor ons mooie mannetje maar na de geboorte van Lucas * heeft het 16 weken geduurd voor ik weer ongesteld werd en nu net ben ik na een normale cyclus van 29 dagen weer ongesteld geworden en ik zit er zo doorheen. Ik wil zo graag nog een keer en van mensen om me heen hoor ik maar dat ik nog even moet wachten en alles rust moet geven maar dat wil ik helemaal niet. En ik wil ook gewoon verdrietig kunnen zijn als ik dan ongesteld word ook al is het pas mn tweede menstruatie na de geboorte er zijn al wel 5 maanden verstreken. Ik weet niet precies wat ik zoek hier maar hoop dat er mensen zijn die of hetzelfde voelen (met al dan niet het hebben meegemaakt van doodgeboren kindjes om miskramen) gewoon meiden die ook verdrietig zijn als ze weer een maand verder moeten en die het fijn vinden om met elkaar de vreugde van het misschien wel zwanger worden maar ook het verdriet wat er heel veel is, te kunnen delen met elkaar. Liefs van Sandra
Jeetje meid, wat heb jij veel meegemaakt. Ik word dat echt stil van... Ik kan je geen advies geven, maar ik herken wel de telleurstelling als je weer ongi word. Dat is extra sterk geweest na mijn vmk, je hoopt toch dat het meteen weer lukt. En als jij graag toch nog een kindje wil en de arts zegt dat dat gewoon kan. Tja wie zijn dan de mensen in je omgeving om te zeggen dat je nog moet wachten. Je moet doen waar jij (en je man natuurlijk) je goed bij voelt. Ik hoop dat jullie snel weer zwanger mogen worden van een blijvertje! Liefs Wendy
Ik sluit me helemaal bij bovenstaande aan. Het is allemaal niet niks wat je hebt meegemaakt. ook ik kan je geen advies geven. maar ook ik herken elke maand weer die hevige teleurstelling. Ik heb een keer zwanger mogen zijn en helaas is dat met 6 weken mis gegaan. We zijn nu 1,5 jaar bezig en elke maand weer hoop je en bid je op een wonder. Ik wil je heel veel succes wensen en hoop dat je snel weer in verwachting mag zijn van een blijvertje. heel veel liefs
Dankjewel voor jullie lieve reacties. Doet me erg goed moet ik zeggen. Ik had deze keer ook wel het idee dat ik niet zwanger zou zijn (ondanks zere borsten en misselijkheid) maar toch komt het zo als een klap aan als je dan toch ongesteld wordt. @ Twyty: jeetje anderhalf jaar al bezig, dat is helemaal erg, ik ben de laatste keren dan wel iig nog snel zwanger geworden helaas allemaal niet blijvend maar goed als je al anderhalf jaar bezig bent zul je die teleurstelling nog veel meer hebben. Ik ga voor je hopen dat je gauw zwanger mag worden. @ Wendy: van de arts mogen we inderdaad gewoon weer volop aan de bak en zowel ik als mn man willen dat ook heel graag helaas begrijpt niet iedereen in mn omgeving dat. Ze denken dat ik dan te snel verder ga en het verlies geen plekje geef en dat als het dan weer misgaat de klap nog harder is. Maar ja of het nou gelijk weer mis zou gaan of pas over een jaar of 2 dat maakt toch niks uit lijkt mij. ' Liefs
Ik had me dat ook iets anders voorgesteld toen we pas met de pil waren gestopt. misschien egistisch maar goed! Ik denk dat het verder niets uitmaakt hoelang je bezig bent.(sommige zijn nog veel langer bezig) Maar die teleurstelling is idd verschrikkelijk elke maand. maar goed we geven de moed niet op! je moet doen waar je jezelf goed bij voelt. En als andere mensen daar anders over denken is heel vervelend natuurlijk, maar het is en blijft jullie keuze.En van de arts mogen jullie ook weer volop aan de bak, dus ik zou zeggen doen meis!! Ik denk dat je voor jezelf weet of je het een plekje kunt geven of niet. Ik zuim voor jou ook meis. Weet zeker dat het helemaal goed komt. liefs
Lieverd, wat heb jij al mee moeten maken zeg!! Ikzelf heb 3 miskramen gehad in de 1e 1,5 jaar dat wij bezig waren voor een wondertje. Daarna helaas niet meer zwanger geweest en nu....Lees onderschrift. Ik wil je heel veel sterkte wensen en hopelijk vind je hier wat je zoekt. Meid, doe wat je gevoel zegt.
@ Vlinder, wat jij meemaakt is ook heftig zeg, vreemde dingen dan hè lichamen eerst wordt je dus wel spontaan zwanger en dan ineens gaat het niet meer, wat onzettend naar voor jullie. Ik hoop dat de IVF goed gaat werken voor jullie. Ik heb tot nu toe het "geluk" gehad dat ik wel snel zwanger ben geworden. Maar ja als het dan elke keer mis gaat heb je er ook niet zoveel aan.
Ik herken je verhaal wel... Ik ben heel snel zwanger geworden dat helaas eindigde in een miskraam. Daarna weer snel zwanger geworden en helaas bevallen van een dochtertje met 23 weken (Zie www.onzeluna.vlindersite.nl). Daarna gelukkig een gezonde dochter mogen krijgen, waar ik natuurlijk intens gelukkig mee ben! Maar ook hier kriebelt het... 2 rondes terug ben ik weer zwanger mogen worden, maar helaas is het weer in een miskraam geeindigd. Ik wil zoooo graag, soms lijkt het bijna wel een obsessie, maar ik kan het niet van me afzetten. Op straat zie ik vaak moeders lopen met 2, 3 kinderen, en/of een zwangere buik. Dat steekt (al besef ik heel goed hoor, dat ik dolgelukkig moet zijn met mijn prachtige dochter, dat er meiden zijn (en mannen) bij wie het helemaaal niet lukt. Maar toch, iedere ronde weer die teleurstelling, weer die wens die maar niet in vervulling gaat... Ik begrijp je heel goed! Ik probeer zoveel mogelijk te genieten van mijn dochtertje en er niet teveel mee bezig te zijn. maar ik merk dat ik dat heel moeilijk vind (en zp helpt daar niet heel erg bij moet ik zeggen) Weet je ook waaraan Lucas* uiteindelijk is overleden?
Als ik jullie verhalen allemaal zo lees mag ik eigenelijk helemaal niet klagen. Desalniettemin ben ik ook heel verdrietig als de ongi weer doorkomt. Ik heb 1 keer even mogen ruiken aan het zwanger zijn (helaas een miskraam met 6w1d). Dus van jullie kan ik het me helemaal voorstellen. Van wat je omgeving zegt moet je je (tot op zeker) hoogte niet heel veel aantrekken hoor. Waarschijnlijk hebbe zij de wens nooit zo ervaren. en dat is heel fijn voor hun maar op dit moment dubbel vervelend voor jou. Heel veel succes met het (weer) zwanger worden en ik hoop dat je over 9 maanden een mooi en vooral gezond kindje in je armen mag houden (en dat geldt uietraard voor ons allemaal).
@ Marjolein203 ik herken alles in je verhaal, inderdaad van die moeders met meerdere kinderen en/of een zwanger buik dat steekt en ik word er jaloers op terwijl ik dat helemaal niet wil zijn. Jij zal precies begrijpen wat ik doormaak aangezien je hetzelfde doormaakt en hebt doorgemaakt en inderdaad zp helpt lang niet altijd omdat er zoveel meiden (gelukkig voor die meiden) zwanger worden en waarbij het allemaal goed gaat (wat ik iedereen ook zeker gun) maar dan denk je echt waarom ik niet, waarom gaat het zovaak mis, waarom heb ik al van 2 kindjes afscheid moeten nemen en ook nog 2 miskramen moeten doormaken. En dan inderdaad die ongi die dan komt ik word dan zo intens verdrietig. En als je wel weer zwanger bent dan is daar die blijdschap maar tegelijkertijd de enorme spanning bij elk dingetje dat je voelt. Bij Lucas* is het waarschijnlijk mis gegaan doordat ik een bloeding in mn buik (achter de placenta) had door het vele hard snuiten van mn neus aangezien ik voorhoofdholteontsteking en oorontsteking had dus alles zat helemaal vol. Deze bloeding is waarschijnlijk gaan stollen en gaan bloeden en weer gaan stollen enz waardoor de placenta los is gaan laten (dat is 100% zeker) en Lucas* in ademnood is gekomen. Zowel Jasmijn* als Lucas* waren helemaal gezond maar beide keren was de placenta losgegaan door bloed in mn buik. Dit heeft geen herhalingskans zeggen ze dan elke keer maar toch komt het al 2 keer voor. Moet zeggen dat ik het heel fijn vind om echt een lotgenoot tegen te komen hier. @ Knuffel: inderdaad ik wens ook voor iedereen een gezonde en fijne zwangerschap en net als iedereen wens ik het mezelf het meeste toe
@ Marjolein203: Wat een mooi gedicht heb je voor je dochtertje Luna geschreven. Hoe is het gekomen dat zij zo vroeg geboren is?
Jee zeg dat is wel heftig... Je hoort altijd iedereen zeggen dat neus snuiten, hoesten etc helemaal geen kwaad kan en dan lees je zoiets... Ik kan me voorstellen dat als jij weer zwanger mag worden, dat je je dan amper niet meer durft te bewegen... Ik had hier nog nooit van gehoord eigenlijk. En dat het dan geen herhalingskans heeft, maar wel jou 2 keer moet overkomen... Wat verschrikkelijk! Kan me wel voorstellen dat het ook extra moeilijk is, in verwachting te mogen zijn van 2 helemaal gezonde kindjes en ze dan toch te moeten verliezen... Misschien is het een (kleine) troost dat ze nu samen zijn..? Hopelijk mogen ze samen heel snel waken over een lief klein kindje weer in je buik!! Ik woon in een heel kinderrijke buurt, waar de gemiddelde vrouw minstens 3 kinderen heeft, of krijgt. Ik vind dat inderdaad wel heel confronterend. Ik kan daar ook echt intens verdrietig van worden, zo had ik ook zooo graag willen rondlopen! Ik moet echt oppassen dat ik er niet in blijf hangen en te verdrietig en down ga worden. Ik zou dat ook echt niet eerlijk vinden tegenover mijn dochtertje met wie ik intens gelukkig ben en heel erg dankbaar voor ben. Dus ik probeer het wel te relativeren. Tegenover ons woont bijvoorbeeld een stel dat helemaal geen kindjes kan krijgen. Dit probeer ik me dan voor te houden en dan ben ik echt waar waanzinnig blij met mijn kleine meis. Maar die jaloerse gevoelens, het ook zo verlangen naar nog een kindje kun je niet helemaal wegstoppen he... Die wens is gewoon zo intens! @LIeve knuffel, ook jij mag je verdriet hebben hoor!!! En ik hoop en duim heel hard mee voor ons allemaal!!
Welk gedicht bedoel je precies? Mijn dochtertje had anencephalie. Zij was helaas buiten mijn baarmoeder niet levensvatbaar en had hoogstens een dag of misschien 2 kunnen leven.
Lieve Sandra (en anderen), dit verdriet is idd zo herkenbaar.... Ikzelf heb het voorbije half jaar 2 miskramen gehad (1 op 8 wkn en 1 op 12 wkn). Het laatste miskraam hadden we totaal niet zien aankomen en alles voelde zo juist waardoor de klap des te groter was. In overleg met de gyn hebben we toen ook een genetisch odz laten uitvoeren op het vruchtje en bleek dat alles volledig in orde was. Dus geen "aanlegstoornis" zoals iedereen altijd maar zegt om me te troosten. en al dacht ik dat ik het een plaatsje had gegeven... de eerste keer dat ik nu weer ongesteld was sinds ik weer zwanger mocht worden, was het alsof het verdriet om ons lieve kindje weer volledig in alle hevigheid terug kwam; en dan voel ik mij zo boos op de wereld en op iedereen die wel het geluk heeft van fijn zwanger te zijn (al weet ik wel dat dit onredelijk is... en het gaat dan wel weer over). Het is gewoon zo dat niemand kan begrijpen hoe dit voelt als je het niet hebt meegemaakt... en dan sta je zo vaak met je gevoel en je verdriet alleen. En je wil het gewoon zo heel erg graag..................................... Ik begrijp jou dus heel erg goed en wens je heel snel een blijvertje! Lieve groetjes Twins
Ik bedoel het stukje tekst wat je op de vlindersite hebt staan, erg mooi. Jullie hebben er dus voor moeten kiezen om de bevalling op te wekken of niet? Lijkt me echt zo moeilijk om zo'n keuze te moeten maken. Voor mij werd de keuze al door mn lichaam gemaakt maar als je zelf zou moeten kiezen (neem aan dat dat het geval is geweest) dat lijkt me zo'n onmenselijke keuze. Lastig is dat hè zo'n kinderrijke buurt, ik heb dat zelf ook. En daarbij zijn er veel in mn familie en schoonfamilie zwanger van de tweede of derde en veel vriendinnen die zwanger zijn. Maakt het niet makkelijker. En inderdaad je bent dan zo blij met het kindje wat je al hebt en je weet dat het nog erger kan maar toch knaagt dat gevoel zo.
@ Twins: Het is inderdaad dat gevoel wat jij beschrijft bij je eerste ongi die weer komt. Je gaat weer terug naar dat gevoel van het verliezen van je kindje en het is dan zo moeilijk om optimistisch te blijven. Veel mensen hoor je dan zeggen ach je bent nog jong en je hebt nog veel kans. Bij mij word er ook vaak gezegd nou je weet in ieder geval dat je zwanger kunt worden, maar ja wat heb je daar nou aan. Ik weet liever dat ik 9 maanden zwanger kan blijven, maar ja dat word dan weer niet begrepen door de persoon die dit zegt. Moeilijk is het ook dat het geen aanlegstoornis is, net als bij mij was jou kindje dus ook gezond. Aan de ene kant fijn om te weten dat je zwanger was van een gezond kindje maar waarom moet het dan fout gaan, die vraag blijft dan knagen. @ Marjolein: in geloof inderdaad dat Jasmijn* en Lucas* bij elkaar zijn en al over mn zoontje aan het waken zijn en hopelijk heel goed op gaan passen mochten we toch nog een kindje mogen ontvangen. Ik zei al gelijk toen ik wist dat ik moest gaan bevallan van Lucas* "" nu is hij samen met Jasmijn*" Dat biedt nog wat troost.
ik heb 'maar' 1 miskraam gehad, met 7w6 dagen. ik was al zo aan het aftellen naar die eerste echo en toen 1 druppeltje bloed. Ik wilde nog niet aan de bel trekken, maar vriendje zei dat ik de vk maar moest vragen om advies. en met een vroege echo alleen maar leuk om alvast een hartje te zien, toch? en toen bleek het vruchtzakje leeg te zijn, oorzaak onbekend. en omdat we gezond zijn geen reden om te zoeken naar een oorzaak. een paar gekke weken volgden en na een paar weken weer met volle moed er tegen aan. ik dacht dat ik alles wel een beetje had verwerkt. op de controle na 6 weken nog steeds niet ongesteld, dus ik hoopte stiekem op wat activiteit in mn baarmoeder, maar het bleek dat er nog niks aan de hand was, wel was alles mooi schoon en er zaten prachtige eitjes te rijpen. die avond werd ik ongesteld, en dat was pas de echte klap voor die dag. daarna na 4 weken netjes ongesteld geworden, maar dat was niet wat ik hoopte en ook niet wat ik dacht. ik ben zo ontzettend bezig met zwanger worden, dat ik die symptomen allemaal al voelde en het was al helemaal echt. en dan toch weer ongesteld. ik ben er echt heel verdrietig van geweest. en nu maar weer door... en dat is dan 1 miskraam, kan me niet voorstellen wat ik doe als dit nog eens gebeurd. weet niet of ik dat aankan. t is allemaal zo heftig. vind het fijn om hier te spuien en als ik dit soort verhalen lees, denk ik: 't kan dus allemaal nog wel erger'. wil mijn verdriet niet uitvlakken, maar t is toch wel heel anders dan je kindje verliezen met zoveel weken zwangerschap en dat alles al zo lang goed lijkt te zijn. bij mij was het nog niet echt een wezentje, alleen nog maar in ons hoofd, maar nog geen kamertje, namen, kleertjes, echo's, noem maar op... heel veel sterkte voor iedereen die dit mee heeft moeten maken!
@ Sahi: Ook een miskraam kan ontzettend veel met je doen, zeker als het je eerste zwangerschap is. Ik merk bij mezelf dat als je eenmaal probeert zwanger te worden je al heel ver bent. Ik denk dat al na over wat ik mooi zou vinden in een kamertje welke namen ik mooi vind enz. Dus als dan blijkt dat het niet zo mag zijn doet dat ontzettend veel pijn. Bij mij doen de miskramen veel minder pijn dan de vroeggeboortes maar goed dat komt omdat ik bij de vroeggeboortes echt heb moeten bevallen en een miskraam kan dan thuis, wil niet zeggen dat ik er na de miskraam helemaal doorheen zat en me afvroeg of ik dit nog wel wilde. Maar na een paar dagen kwam het sterke gevoel weer terug. Geloof mij je kan het aan, wat hopelijk helemaal niet nodig is. Bij mij werd verteld dat het hebben van een leeg vruchtzakje (wat ik bij de eerste miskraam had) maar heel zelden voorkomt, het vruchtje is in het begin al niet goed gaan ontwikkelen waardoor het later niet meer te zien is op het de echo. Ik hoop voor je dat je snel een gezonde zwangerschap mag hebben dan kan je dit gevoel achter je laten, tenminste bij mij hielp dat erg goed. Liefs
Sahi, wat ik ook al tegen Knuffel zei, iedereen mag zijn verdriet hebben. Een miskraam is ook niet niks (weet ik helaas ook uit eigen ervaring). Ik zeg altijd zo op het moment dat je een positieve test in handen hebt hou je van dat kindje, onvoorwaardelijk en als het dan niet zo mag zijn, dan doet dat pijn. Het verdriet, het gemis, de droom die uit elkaar spat. Hoop dat het jou snel gegund mag zijn! @Twins, ook voor jou hoop ik dat je heel snel weer zwanger mag zijn!! @Sandra, wat fijn dat het gevoel dat je kindjes samen zijn, je wat troost geeft... Ik geloof daar wel in hoor. Ik heb veel mama's ontmoet die hun kindje zijn verloren en volgens mij hebben onze lieve kleintjes het best heel fijn samen daarboven! Die kinderrijke buurt en vrienden/familie die zwanger zijn helpt echt niet nee! Confronterend he! Het is zoals Twins schrijft, het lijkt wel alsof iedereen gelukkig zwanger is en het bij hen allemaal vanzelf gaat! Meiden, ik duim heel hard voor ons hoor!! En ik wist niet zo goed welk gedicht je bedoelt, omdat er meerder op de site staan. maar in ieder geval bedankt voor je compliment! Ja we moesten inderdaad zelf de keuze maken, maar dat heb ik niet moeilijk gevonden. Vanaf het moment dat ik het hoorde wilde ik zo snel mogelijk dat ze uit me was. ik vond het echt ondraaglijk om dit kindje in me te voelen, te voelen schoppen, het leven te voelen terwijl ik wist dat ze niet levensvatbaar zou zijn. Maar ik had wettelijk verplicht een paar dagen bedenktijd. Ik heb alles geprobeerd om hiervan af te komen, maar dat lukte niet. Totdat de vk tegen me zei, je kindje is nu nog bij je, hoe gek het ook klinkt, probeer er ook een beetje van te genieten! En dat heb ik gedaan! Ik heb nog heerlijke dingen gedaan met ons meisje in mn buik en ik ben nog steeds heel dankbaar voor die dagen! (Alhoewel ook heel dubbel soms, zo zaten we bij het crematorium de crematie te bespreken voor ons dochtertje, terwijl zij nog heel hard aan het trappen was in mijn buik). Pfff als ik daaraan terugdenk, schieten de tranen me weer in mn ogen...
@ Marjolein: ik krijg echt kippevel als ik je verhaal zo lees. Kan me wel voorstellen dat je het liefste had dat ze gelijk geboren kon worden, had ik met Jasmijn* ook (die moest eerst sterven in mn buik) maar wat de vk heeft gezegd is ook wel weer waar, maar wel heel erg moeilijk. Ik bedoelde het gedichtje waar je op komt als je op de eerste site aanklikt "meer over ...". Heeft het herhalingskans voor jullie of is dit gewoon iets wat heel soms voorkomt en hebben jullie die kans helaas gepakt?