Het is fijn om het te delen want het was toch wel een bizarre bevalling die ik nooit meer zal vergeten. Op 8 april had ik een afspraak in het ziekenhuis met 40.4 weken. De verloskundige had mij met 39.0 en 40.1 weken al gestript omdat ik er helemaal klaar mee was. Ons meisje werd rustig en ik werd er angstig door, ook was ik gewoon klaar met het zwanger zijn en wilde mijn eigen lijf weer terug. Helaas hielpen de strippogingen niet en mocht ik (na flink gezeurd te hebben) met 40.4 weken naar het ziekenhuis. Ik werd doorgestuurd door mijn verloskundige. Helaas wist ik dat als alle onderzoeken goed zouden zijn de gynaecoloog mij niet zou inleiden, dat kon nog zomaar een halve week gaan duren. Maar nu werd ons meisje gelukkig wel goed in de gaten gehouden. We hadden wel een goed gesprek gehad want ik was best bang voor de bevalling omdat ik bij mijn zoontje het laatste stukje zonder gynaecoloog heb moeten doen. Het laatste gedeelte van de bevalling ging erg snel en ze waren er maar net op tijd bij. Ik wilde absoluut niet alleen gelaten worden. Het zou allemaal goed komen beloofde ze mij. 09.30 uur. Het was zover. De kleine jongen was naar mijn zus gebracht voor een paar uurtjes en wij zaten in de wachtkamer. We mochten mee lopen voor een echo. Prachtig om te zien, alles was goed, genoeg vruchtwater en niks aan de hand. Vervolgens werd ik aan de Ctg gelegd om de hartslag in de gaten te houden. Het zou een half uurtje duren. Na 5 minuten kwam er een verpleegkundige binnen om te vragen of ik op mijn zij wilde liggen want de baby was in slaap gevallen ...???..... Wij zagen de hartslag inderdaad terugzakken naar rond de 70. Toen ik op mijn zij ging liggen gebeurde het.. De hartslag steeg naar richting de 180 - 190 en zakte vervolgens naar onder de 70. En vervolgens was het even weg. Ik kreeg het Spaansbenauwd..dit gebeurde nog een paar keer en ondertussen kwam de gynaecoloog binnen om door te geven dat ik langer aan de cgt moest blijven vanwege de onregelmatige hartslag. Na een paar minuten kwamen de gynaecoloog en zuster weer binnen en vertelde dat de baby het niet fijn meer had. Het was niet ernstig maar ze wilde geen risico lopen en daarom moest ze komen. Nou tranen over mijn wangen door de zenuwen en de hormonen.. Dat was toch wel even schrikken want ik had het niet verwacht en nu kwam het wel erg dichtbij. Vervolgens waren wij om 11 uur boven om ons te melden en werd mij een kamer aangewezen..toen ging er zoveel door mij heen....angst, vooral voor de pijn die zou gaan komen. Voordat er ook maar iets gebeurde smeekte ik al om een ruggenprik. Nadat ik was geïnstalleerd en wij de familie hadden ingelicht werden om 12 uur de vliezen gebroken, direct daarna begonnen de weeën al. Ohja dit was het.....HELL NO !! Dit wil ik niet... Weer smeekte ik om een ruggenprik maar de gynaecoloog vond dat nog niet nodig. Ze zouden zo komen om een infuus met weeënopwekkers aan te sluiten en daarna zouden ze wel even kijken.. Om 12.45 uur was het zover het infuus zat in mijn arm...pffff verschrikkelijk en weer gesmeekt om een ruggenprik maar de gynaecoloog was druk en zou pas later komen. Ondertussen begon ik te hyperventileren ik wist niet meer hoe ik moest ademen en het moest opvangen. De gynaecoloog was na het breken van de vliezen nog niet geweest. Er waren alleen 2 zusters langsgekomen om alles aan te sluiten... Gelukkig kwam er een zuster die mij hielp met ademhalen. Ze vertelde dat ik waarschijnlijk geen ruggenprik zou krijgen omdat er al twee dames lagen bevallen met ruggenprik. Mijn wereld stortte in...ik kon niet meer dit had ze niet moeten zeggen... Vervolgens om 14.15 uur kwam eindelijk de gynaecoloog en meete 5 cm. Ik kreeg gelukkig den ruggenprik. Er zou een annestesist worden opgeroepen. Die verscheen om 14.30 uur. Na alles te hebben klaargezet bracht ze om 14.50 uur een naald in mijn rug en op dat moment kreeg ik persweeeen. Maar ik dacht ik zeg niks want anders halen ze hem zo weer uit mijn rug. Een oplettende zuster vroeg 'heb jij persweeeen?.' Maar daar reageerde ik niet op. Het zou nog wel even duren voor het zou inwerken maar inmiddels werd mij echt duidelijk dat ik dit bijna niet meer kon ophouden en riep dat ze eraan kwam. Ze waren allemaal overdonderd en geloofde mij niet, gelukkig werd de gyneacoloog toch opgetrommeld. Ze meette 9 cm... Ze vertelde mij dat ze zo terug zou komen, ze zou op de gang wachten, Er was nog niks klaar...bed nog niet in bevallenings stand, geen warm wiegje...geen kleertjes...niks...en ze liep gewoon weg.. Ik smeekte of ze bij mij wilde blijven maar dat deed ze niet. De anesthesist was er nog wel en bleef bij mij, waarschijnlijk wist ze ook niet wat ze ermee aan moest. En toen gebeurde het, ik voelde het hoofdje... Gillend schreeuwde ik om een arts, mijn moeder zei nog...schreeuw niet zo! Er kwam een gyneacoloog aangerend die monitordienst had. Hij sprong op mijn bed en riep om handschoenen. Vervolgens tegen mij wachten wachten.. ' ik voelde van alles...oh wat een pijn maar het leek net alsof ik zweefde en het lukte mij om niks te doen...ongelofelijk.. Hij zei je mag nu persen en daar kwam ze... Om 15.12 uur geboren vanaf het moment van het breken van de vliezen tot de geboorte in 3 uur en 12 minuten. Toen Mijn eigen gyneacoloog kwam aanrennen was ze dus al geboren en ik vergeet nooit meer haar verbaasde gezicht. Op dat moment vergeet je alles. Je bent zo in een roes, mijn mooie gezonde meisje is er en hoe dat allemaal gebeurd is dat maakt niet meer uit. Je beseft pas later wat er allemaal niet goed is gegaan en de angst die ik had dat er geen gynaecoloog bij mij was was op dat moment vergeten. Niks telde meer behalve mijn moppie. In het ziekenhuis deden ze heel normaal over de situatie. Ze gaven mij niet het idee dat er fouten waren gemaakt. Alleen dat het wel erg snel ging. Verder niks. De uren daarna gingen ook in een roes. Ik wilde maar 1 ding en dat was naar huis. Voelde mij prima. Tot half 6 heb ik in mijn eigen vuil gelegen voordat ik eindelijk onder de douche mocht. Gadverdamme wat voelde ik mij smerig, het leek wel oorlog onder de doordrenkte lakens. Binnen 5 minuten was ik gedoucht en aangekleed en om 18.00 uur zat ik een rolstoel op weg naar huis. Thuis heb ik een heerlijke kraamweek gehad. Een hele lieve kraamverzorgster. De dag na mijn bevalling drong het pas een beetje tot mij door wat er allemaal gebeurd was en zat ik behoorlijk in de put. Dit moest ik echt even een plekje geven, De verloskundige vond het een belachelijke situatie en vond dat ik een klacht moest indienen. Ik heb dat nooit gedaan, bij mij komt er geen 3e en wat zou ik ermee opschieten? Ik neem aan dat mijn bevalling heus wel besproken zou worden. Tijdens de Nacontrole bij de verloskundige vertelde ze mij dat dat er gesprekken met het ziekenhuis waren geweest. Ze waren ermee bezig om de richtlijnen zo te veranderen dat er zelfs bij een medische bevalling altijd een verloskundige aanwezig zou blijven, de verpleegkundige hebben geen tijd om er de hele bevalling bij te zijn. Voor mij is het klaar. Er komt echt geen derde kindje, ons gezin is compleet. Maar mocht dat wel zo zijn geweest dan nooit meer in dat ziekenhuis... Dat zoiets je 2 keer kan overkomen is belachelijk, gelukkig is alles goed afgelopen. Bij mijn eerste bevalling had ik een subtotaal ruptuur opgelopen mede doordat de gynaecoloog te laat was en mij ook niet geloofde dat ik persweeeen had. Een heel lang verhaal. Maar ik kan het nu afsluiten. Genieten deed en doe ik al, vanaf het eerste moment maar het nare gevoel blijft. Die angst zal vast verdwijnen op den duur. Oh ons prinsesje heet Sascha en woog 3895 gram. Een heerlijk lief en tevreden meisje. Nog even toegevoegd. Het verbaasde mij dat ik de kracht had om het op eigen houtje te doen, de ruggenprik was immers nog niet ingewerkt. Achteraf vond ik de pijn echt wel dragelijk het was meer de angst voor de pijn waarom ik een ruggenprik wilde, het idee dat het nog erger zou worden maakte mij gek. Je leest weleens over die roes die de pijn dragelijk maakt en dat klopte bij mij ook. Bizar dat wij vrouwen dit aankunnen. Bij mijn eerste een prik gehad maar die bevalling was vele malen pijnlijker dan deze.
Oh jeetje wat heftig! Goed over praten en van je afschrijven! Daarna ook van die opmerkingen gehad van oh vlotte bevalling dus het viel allemaal wel mee? Ik ben ook ingeleid en de verloskundige had die ochtend gewoon dienst op de poli.. Kwart voor 8 vliezen gebroken.. Om kwary over 10 aangegeven dat ik gevoel had dat ik moest poepen en verpleegkundige heeft me toen op de po gezet.. Om half 11 gesmeekt om pijnstilling, maar verloskundige kon nog niet komen.. Oh wat was ik teleurgesteld in mezelf dat ik al zo snel om pijnstilling vroeg.. Heb paar keer geroepen: de verloskundige moet nu komen..! Mja kon niet ze had immers dienst op de poli. Om half 12 kwam ze gelukkig eindelijk, ze ging meteen pijnstilling vragen bij de gyn en mocht het gelukkig hebben. Voordat ze me gingen aansluiten eerst even een check en bleek al 8 cm te hebben.. Wee later al 9 en om 12 uur mocht ik gaan persen.. En ja achteraf is het me meegevallen maar van kwart over 10 tot half 12 heb in als een hel ervaren! Die pijn en dan niet weten hoe ver je bent. In paniek zijn omdat je niet weet hoe je ermee aan moet en voor mij de teleurstelling in mezelf.. Heb het bij m'n nacontrole wel aangegeven dat ik het erg slecht vond dat de verloskundige door de dienst op de poli niet bij mij kon komen.
Heftig en gelukkig is alles goed gegaan, je bent een topper!! De klacht, het klinkt raar, maar het geld niet alleen voor jouw, misschien helpt jouw klacht indienen dat een andere vrouw jouw ervaring niet hoeft te delen. Voor jouw helpt het niet meer, maar wie weet wel voor een ander En nu genieten!!!