mijn ( HSG) verhaal even kwijt!

Jeetje wat vervelend inderdaad 2 dichte eileiders.
Ik heb het eerder gehoord dat je eileider dan eitjes van beide eierstokken kan halen. Geen idee hoe of wat precies. Vind het ook apart.
Geen idee of het ook is na een kijkoperatie.
Daar heb ik weinig over gehoord, misschien wel als ze dan ook alles doorgespoeld hebben. Schijnt een soort laagje achter te blijven in je eileiders begreep ik na een hsg. Heb verder geen uitleg gevraagd toen.

 

@dichte eileiders: dit hoeft niets te maken hebben met soa's, kan die gekke moeder natuur ook om andere redenen regelen, kweet ook niet wat.

@hsg: als ze spoelen met een soort van OLIE ipv een soort van water schijnt het nog bevordelijker te zijn voor de vruchtbaarheid. bij sommige ziekenhuizen is t standaard, bij andere kan je erom vragen, en bij sommige (mijn ex-zh) doen ze het standaard niet met die olie

@eileiders: dat vind ik zo wonderlijk he, dat als je bv links geen eileider meer hebt, de rechter wel een eitje van links zou kunnen vangen! ik ken een meisje van hier die zelfs met een dichte linker eileider zwanger is geworden (helaas niet gebleven), dus dat zal er wel een voorbeeld van zijn?

 

Dankjewel meiden, voor jullie lieve reacties. Ze hebben tijdens de kijkoperatie wel tuba-test gedaan, met blauw vloeistof, is dat hetzelfde?

Ja zal jullie op de hoogte houden, het is fijn om ervaringen uit te delen met mensen die door soort gelijke dingen gaan.
Ja het is idd niet niks geweest, maar we willen dolgraag een tweede kindje en daarom proberen we zo goed als het gaat de draad op te pakken. En als het geduld zo op de proef wordt gesteld, is het helemaal niet grappig!
Maar goed elke keer maar moed bij elkaar rapen en door gaan.

Hoe gaan jullie daarmee om? Vinden jullie het soms ook lastig om me zwangerschappen/kraamperiodes geconfronteerd te worden? En hoe ervaren jullie jullie behandelingstraject?

Liefs Rach

 

Ik heb de gyn horen zeggen dat er een soort van olie bij zat. Maar of dat die olie is geen idee. Heb wel een ziekenhuis wat erg hoge kansen heeft volgens hun met iui. 16% per behandeling. Schijnt landelijk gemiddeld 10% te zijn.
Dus hopelijk gebruiken ze die olie.

Een lichaam is een wonderlijk iets als je het zo leest.

 

Ik zal maar niet met mijn verhaal beginnen over gevoelens. Maar ik vind het heel moeilijk om ermee om te gaan. Wat weer problemen geeft. Schoonzusje is 3 maanden geleden bevallen, heb hier heel veel moeite mee gehad. Ze riep altijd dat ze nog geen kinderen wilde. Op het moment dat we samen hadden besloten het aan schoonouders te vertellen dat het niet lukte om zwanger te worden kregen we te horen dat ze zwanger was en al 6 maanden bezig. En toen moesten wij vertellen hoe en wat bij ons.
Ik kan er nog moeilijk op visite en kindje vasthouden. Waardoor ik nu weer ruzie heb met ze.
Want ze begrijpen mijn gevoel niet. Schoonouders ook minimaal.

Heb een man die er ook niet achter staat om de behandelingen te doen. Dus relatie ook onder spanning.

Ik raap ook elke keer weer moed bij elkaar. Maar heb ook veel huilbuien. Man wil alleen iui nog doen, dus hopen voor mij dat het lukt. IVF ziet hij niet zitten. iui eigenlijk ook al niet, maar dat doet hij nog voor mij zegt hij.

Dit is heel kort samengevat. Ik leef van ruzie in ruzie en ben soms heel bang voor mijn huwelijk.
En heb dus ook heel veel gevoel van onmacht, bang dat ik nooit moeder ga worden.

Geen idee of die tubatest hetzelfde is.

 

@Zonnetje, hmmm wat lijkt me dat verschrikkelijk voor jullie, maar vooral voor jou zeg!
Ik kan me helemaal voor stellen dat het al moeilijk was om te vertellen dat het allemaal niet zo lukte en dan ook nog moeten slikken dat er wel blij babynieuws in de familie was.
Ik moet eerlijk zeggen dat het echt jammer is dat je schoonfamilie zo weinig begrijpen over jullie situatie. Ze kunnen niet weten hoe het is, maar je kan er toch wel een voorstelling bij maken. Ik weet bijvoorbeeld niet hoe het is om een levend kindje te baren, als ik programma's kijk waarin vrouwen live bevallen en er een huilend kindje uit komt dan denk ik elke keer weer 'goh das gek, die huilt en beweegt!' maar ondanks dat ik het kan weten kan ik me er wel een voorstelling bij maken.
Ik kan me heeeel goed voorstellen dat je het moeilijk vindt om het kindje vast te houden. Het is jouw vurige wens om moeder te worden.
Ik praat veel met vriendinnen/collega's over onze kinderwens en zij nemen mij in vertrouwen als ze beginnen met het proberen en elke keer als hij bij hun wel lukt en bij mij niet steekt het mij zo diep, dat ik me gewoon een slecht persoon voel! Ik ben blij voor ze, maar ben verdrietig voor mezelf...

Waarom wilt je man niet verder dan iui? Wat *piep* dat je relatie er zo onder lijdt! Dat gaat je ook niet in de koude kleren zitten, ik hoop dat jouw zonnetje snel weer eens echt mag gaan schijnen.
Ik vind het knap dat je elke keer weer die moed bij elkaar raapt en door gaat ondanks al het onbegrip!

Hele dikke digi knuf van mij!

 

Uit je verhaal begrijp ik dat je een doodgeboren kindje hebt gekregen. Dat is ook niet mis.
In ons geval viel het letterlijk samen ja, we hadden op woensdag besloten om het op kort termijn te vertellen. Bv het weekend. En op die woensdagavond hadden mijn zwanger en schoonzusje aan mijn schoonouders verteld dat ze zwanger waren. En ze belde ons donderdag op. Dus het viel letterlijk samen. En dan moet je zelf iets slechts vertellen.

Ze zeggen het te begrijpen, maar als ik geen foto's wil bekijken ofzo wordt het niet gewaardeerd. Dat ik niet zoveel op visite kom krijg ik te horen dat we uit elkaar groeien enz. Als ik het niet vast wil houden krijg ik dat ook te horen.
Mijn man houdt niet van ziekenhuizen en doktoren. En vind het teveel gedoe zo. En dan ook nog met mijn buien tussendoor van verdriet.
Hij vind dat het gewoon makkelijk moet gaan of niet lijkt het wel.
En hij vind het zo ook prima. Hoewel hij ook zijn buien heeft. En er nauwelijks over praat.

En als ik zeg dat hij er anders eens met bv zijn ouders over moet praten krijg ik te horen dat hij het allemaal zelf niet weet wat hij wil.
Maar alles leidt er inderdaar wel onder ja.

 

@rach: wat vreselijk dat jullie hebben meegemaakt, een dood kindje baren en dus verliezen.
ik wil je een heel dikke knuffel geven en hoop ontzettend dat er een tweede kindje, levend en wel, zal komen voor jullie!

@zonnetje: oei. ik lees volgens mij veel verdriet over het verschil in benadering van jou en je man. hij wil niet meer dan iui...

mag ik 1 ding zeggen?

hij hoeft voor zowel iui als ivf (of isci) maar EEN keer EEN ding te doen, en dat is voor alle behandelingen hetzelfde ding: een potje vullen...
de rest doe jij.

of staat het hem tegen dat het minder natuurlijk/spontaan wordt?


sorry als ik te directe vragen stel.

@hoe ik er mee om ga.... gek genoeg steeds makkelijker, maar ik loop dan ook al een jaar in de molen en heb al veel gehad en gezien.
het went.... maar ik heb wel meer hoop en vertrouwen sinds ik afgelopen maand voor het eerst zwanger ben geweest. even.

ik vind het soms wel moeilijk om geconfronteerd te worden met babyspul.
met name..... als de mensen er laks mee omgaan.

opmerkingen als 'kinderen nemen' en 'je moet er gewoon niet mee bezig zijn' maken mij echt woest.

maarja..

x

 

Mijn man praat er minimaal over. Maar denk inderdaad dat het minder natuurlijk het probleem is. En gewoon de discussies eromheen. Lig met regelmaat overhoop met schoonfamilie. Daarvoor ging het contact ook al niet lekker vond ik, maar tegenwoordig doe ik mijn mond open. En ja dan gaat het mis.

Hij gaat tot op heden mee met alle behandelingen. Manlief heeft begin dit jaar al een prostaatonderzoek gehad, moest op een speciaal toilet plassen. Want door te weinig plassen is die ontsteking ontstaan. Met het gevolg antistoffen.
Hij heeft een half jaar medicijnen geslikt. 4 maanden 3 pillen per dag en 2 maanden 6 per dag. En een vrouw die tussen haar eisprong en ongi veel last heeft van allerlei dingen.
En gewoon haar buien heeft ivm het niet meer weten hoe of wat.
Wij lopen ook al een jaar in de mmm. Dus ook al een hoop gezien en meegemaakt.
Mijn nadeel is dat de ex-baas van mijn man ook geen kinderen kon krijgen. En die zich gewoon erbij neergelegd heeft. Dus ja, ook dat voorbeeld heeft hij.
Tot op heden gaat hij altijd wel mee naar de ziekenhuisbezoeken. Maar vorige week belde zijn broer op met de mededeling dat die vond dat het contact slecht liep en we volgend jaar elkaar helemaal niet meer zien enz. En dat er niet vrijuit gepraat kan worden op verjaardagen enz.
Dag daarvoor toevallig mijn mond opengedaan bij schoonouders over mijn gevoelens en de opmerking van schoonzusje dat ze laatst op een verjaardag had gezegd dat ik er niet zo mee bezig moest zijn (zat elke week in lab of bij dokter op dat moment). En dat de ovutesten die ik deed totaal geen invloed hebben op zwanger worden. Want als ze die zou gebruiken zou ze echt niet sneller zwanger worden. Is misschien toeval dat we dag later gebeld worden met verhaal dat contact slecht gaat, maar ik geloof dat niet.
Ach ik zie wel waar het eindigt allemaal. Vanmorgen weer knallende ruzie gehad, maar als ik tegen manlief zeg dat hij anders eens met zijn ouders over zijn gevoelens moet praten krijg ik te horen dat hij het niet weet. En nu is hij weer poeslief.
Heb hem ook medegedeeld dat ik het soms niet meer weet wat goed is voor beide. En dat het een het gevolg is van het ander.

Verhaal van zijn broertje snapt mijn man ook niet, maar ja. Hebben dit al een jaar lang dat het zo gaat. Want ja bij hun is het geweldig dat ze een kleintje hebben.

Kind brengen ze wel paar dagen in de week weg naar opa en oma, want ja ze willen wel blijven werken. Want dan heb je je sociale contacten nog. Schoonzusje zat met smart te wachten op toen ze weer kon beginnen.
Mijn gevoel is dan lijkt me geweldig een kleintje te hebben. Wil ook wel blijven werken, maar wel beetje aangepast aan een kind.
En omdat het financieel nodig is. Dat zijn dingen die me pijn doen. (hoewel ik misschien met bovenstaande ook mensen kwets)


@klingel: ook jammer voor jou een miskraam.

 

hmm zonnetje, dat klinkt allemaal eigenlijk niet echt als de beste basis om samen door de mmm te gaan voor een kindje..

enne, ja zeker jammer te noemen van mijn miskraam.. meer dan dat, maar ja.....

 

Nee, dat is niet echt de beste basis. Eigenlijk hoefde het van hem al helemaal niet.
Maar gezien ik zo erg graag wel kinderen wil hebben doet hij het toch maar. Maar ja, of dat de oplossing is.
Krijg tegenwoordig ook te horen dat hij twijfelt aan ons huwelijk.
En ik twijfel met regelmaat ook. Maar tot op heden heeft de liefde het nog gewonnen.
Vind het ook raar dat hij het niet met zijn ouders wil bespreken, of hij is bang voor hun reactie.

Nadeel is dat als het toch verkeerd mocht lopen met ons hij ook nog problemen heeft met zijn werk.
Want ik vermoed dat hij dan terug gaat naar waar zijn familie woont. En dat is ruim een uur rijden zonder file.
Dus dan moet hij ook weer op zoek naar ander werk.
Hij is voor mij deze kant op verhuisd, kon destijds zijn werk meenemen. Was door heel nederland heen. En tussentijds is er een andere baan op zijn pad gekomen hier in de buurt.
Hij weet zelf niet wat hij met zijn gevoel aanmoet.

Ik hoop dat je snel weer zwanger zal zijn klingel en dan dat het goed gaat.

 

ohjeej..............
ik wil me nergens mee bemoeien, maar zouden jullie eerst niet even wat stabieler moeten proberen te worden samen, of praten over wie wat wel en niet wil (doen voor een ander is niet goed.. dan is het kind de klos?) voordat je voor een kind gaat?

enne, als hij het meer voor jou doet, dan zou hij toch ook meer all the way moeten gaan?

ik weet niet hoor, maar dit moet je mijns inziens echt samen doen en willen.

ik vind t heel naar voor je, wens je eens een goed gesprek samen (met hulp?) toe..

 

Als ik dus zeg dat hij maar een andere vrouw moet zoeken is hij het er ook niet mee eens. Want hij blijft nogsteeds bij me ondanks alles.

Heb er ook al regelmatig aan zitten denken wat we moeten doen, maar als hij er echt niet achter staat lijkt het me dat hij toch stopt en niet elke keer braaf meegaat naar het ziekenhuis en me steunt.

Hij zegt zelf ook dat hij het niet meer weet.
Zodra hij stopt met alle behandelingen denk ik dat de relatie ook over is van mijn kant. Op dat punt ben ik ondertussen al aangeland. Ook door andere zaken hoor. Ook deels door alle spanningen en toestanden erom heen door schoonfamilie.

Ik heb de hoop dat het dan wel weer goed komt eigenlijk. Want het gaat ook periodes goed tussen ons. Alleen niet als er weer iemand roet in het eten gooit. Of ik mezelf weer dwars zit.
Is ook vaak rond de tijd dat we naar het ziekenhuis toe moeten.

Want vandaag was hij na alle ruzies weer poes lief en aardig. En aandacht aan het vragen. Bood ook zijn excuus aan voor zijn bui.

Want hij wil me eigenlijk ook niet kwijt zegt hij.

Dus ik ga er maar van uit dat het allemaal weer op zijn pootjes terecht komt. Gezien we al een jaar in het ziekenhuis lopen en hij nogsteeds meegaat vraag ik me af wat hij echt wil.