Ik doe alweer even mee op het forum en heb heel wat lief en leed voorbij zien komen... Ik zou ook wat willen delen met jullie. Wij hebben een superlief dochtertje van 13 maanden. En wij zijn gezegend met een 2e kindje op komst. Ik ben nu 16 weken op weg! Nu is ons dochtertje veel ziek, veel hoesten en moeilijk slapen. Nu de onderzoeken in het ziekenhuis beginnen te lopen worden er enge ziektes vermoed zoals PCD of cystic fibrose. Alles draait om ons moppie en we zijn op van de zenuwen...want zoals jullie vast wel weten duurt elk onderzoek zooooo lang voordat er duidelijkheid is. Ik kan eigenlijk nog helemaal niet genieten van mijn zwangerschap. Daarbij zit ik ook te piekeren hoe het verder moet als ons dochtertje een ziekte blijkt te hebben. Hoe ziet haar toekomst eruit, hoe lang zal ze gewoon kunnen blijven leven en is er uberhaupt wel ruimte in ons leven voor een babietje erbij. Er is nog niks duidelijk en we proberen positief te blijven maar het is wel ontzettend moeilijk. Heeft iemand van jullie ook zoiets dergelijks meegemaakt of maakt het nu mee en hoe gaan jullie om met die, zeg maar...mixed emotions ?
Lieve Meid, Ik heb PCD als je vragen heb pb me maar en of stel ze gerust... Het is een zeldzame ziekte waarin je keihard moet knokken maar ik red me tot nu toe redelijk
Ik heb je pb inmiddels beantwoord zal hier nog even je andere vragen uit je topic beantwoorden. Omdat ik hetzelf heb kan ik het niet beantwoorden vanuit een ouder situatie, wel weet ik dat mijn ouders me altijd gewoon hebben behandeld.... Dit heeft ervoor gezorgt dat ik mezelf staande kan houden en ook tegen onbegrip vanuit de buitenwereld kan. Je hebt het over nog een babytje waarom zou dit niet kunnen? Natuurlijk krijg je veel met ziekenhuis bezoeken te maken maar mijn ouders hadden drie kinderen en dat ging prima. Wel hadden mijn broer en zus soms het gevoel dat ze te weinig aandacht kregen omdat mijn moeder veel met mij in het ziekenhuis was maar hebben hier geen trauma's van....
Ja precies dat bedoelde ik ook....de baby is ontzettend welkom!! Maar ik ben een beetje bang dat ons dochtertje zoveel tijd en aandacht nodig gaat hebben qua begeleiding dat we de kleine tekort doen. Daarnaast slaapt ons dochtertje al een jaar geen nacht door vanwege gezondheidsproblemen... Dat houden we wel vol, we wisselen af en doen ons best. Maar nu we het idee krijgen dat dit dus nog heeeel lang kan doorgaan hoop ik dat we er niet aan onder door gaan....aan zoveel nachten een hoestend en huilend meisje in haar bedje. Met als gevolg er minstens 5x per nacht uit om te troosten en te voorkomen dat ze in haar eigen slijm stikt...
Toch ga je dat op een gegeven moment loslaten, wat mijn ouders deden was onder het hoofbord stenen plaatsen zodat het slijm niet in mijn keel kwam. Ook het hoesten daar wen je aan en op een gegeven moment slaap je zelfs daar doorheen. Zelfs nu hoest ik nog veel en mijn vriend wordt er niet wakker van. Wel als het te erg is dat hij me even klopt zodat ik het los kan krijgen.
Probeer elke dag heel bewust een half uur voor jouzelf en de baby te nemen. Even genieten van het zwanger zijn, smeer je buik lekker in of wat je ook lekker vind. Laat je niet storen. Mijn moeder lag op sterven bij mijn vorige zwangerschap en ik was alleen maar daar mee bezig. Op een gegeven moment met 7 maand dacht ik. Maar de baby is er ook nog! Dus toen heb ik bovenstaande dus gedaan. Wat je dochtertje betreft, ik hoop dat het allemaal meevalt en ook al heeft ze wel een van de ziektes dan past de baby daar wel bij. Je zit nu nog helemaal in de malle molen en wordt meer geleefd maar als het eenmaal duidelijk is wat ze heeft en wat jullie moeten doen wordt het vanzelf rustiger en merk je dat je de ruimte voor de baby wel hebt. Sterkte
Hoi Mimada, Ik heb in een soortgelijke situatie gezeten toen was ik ook zo rond de 16 weken volgensmij, weet het al niet meer precies. Ik kwam wel eens voor de gezelligheid logeren bij mijn ouders in het weekend, die wonen namelijk verweg. Dus zodoende was ik daar en zou gezellig bij mijn kleine broertje (12jr toen) gaan logeren op de kamer. Al het licht was uit en ik hoorde inneens een hels kabaal alsof alles kort en klein werd geslagen, dus ik nog een paar keer roepen "dit isniet grappig hoor!". Tot ik uiteindelijk uit bed stapte en het licht aan deed en mijn broertje helemaal zag stuiptrekken en daarbij ook stik geluiden maakte. Dus ik raakte helemaal in paniek, ambulance erbij etc. Het heeft lang geduurt voor ze wisten waarom hij die aanval had gehad en er is ook gekeken naar onder anderen "k" en epilepsie. Ik heb echt weken in de stres gezeten want alles bij elkaar duurde ook even. Eerlijk gezegt kan je niet om zulke stres heen, na een tijdje heb ik me maar gewoon voorgenomen niet te stressen voor er iets definitief bevestigd was. Uiteindelijk bleek het epilepsie te zijn, dat leek mee te vallen maar brak toch ook echt mijn hart. Zoeen knul in de bloei van zijn leven en dan inneens word er epilepsie geconstateerd.. Ik heb hier wel enige stres ook van ondervonden, daar doe je gewoon niks aan helaas. Wel heb ik soms gewoon wat extra tijd genomen voor mezelf om dingen te doen die me rustig maken of die ik echt leuk vind, dat hielp enorm. Probeer vooral te realiseren dat stres en van het ergste uitgaan nu niemand helpt ook je kind niet en de kleine in je buik. Ik hoop het beste voor jou en je dochtertje en dat het allemaal mee blijkt te vallen. Liefs
Dank je wel voor de lieve woorden en tips! Ik vind het fijn om het zo te kunnen delen...als je thuis zit ga je vanzelf piekeren. We proberen zo positief mogelijk te blijven en ik probeer elke dag een half uurtje aan mij en mijn buik te besteden. Gisteravond mee begonnen en echt waar, volgens mij voelde ik voor het eerst iets schuiven onder mijn hand!! (ik ben nu bijna 17 weken)