Na een mislukte draaipoging, en een week bedenktijd besloten wij, in samenspraak met de gynaecoloog , tot een keizersnede over te gaan. Dat bedenk je je niet aan het begin van de zwangerschap, maar je hebt je erbij neer te leggen en het te accepteren. Eenmaal geaccepteerd wordt het steeds spannender, 8 mei is het zover, wij worden ouders. Op 7 mei, hebben we een intake gesprek met de verpleging van de gynaecologie afdeling. Hedwig vertelt alles over de praktische kant van de operatie; het infuus, de catheter, pijnstilling, uitslaapkamer. Allerlei termen komen voorbij,maar eigenlijk glijdt dat allemaal langs mij heen. Ik ben alleen maar bezig met mijn kindje.... en dat ik hoop dat de Bv meteen op gang komt.Onbewust sluit ik me dus een beetje af voor de operatie zelf. Na een goede nachtrust ( was er zelf verbaasd over) zorgen wij ervoor om 08.00 in het ziekenhuis te zijn. Ik pak wat spulletjes uit, en leg mijn kind's eerste pakje klaar. Hedwig probeert om mij een infuus aan te leggen..... het lukt niet, ze wordt een beetje zenuwachtig. Andere verpleegkundige erbij ook die kan geen goede ader vinden. Uiteindelijk een half uur verder, zonder infuus, wordt er iemand van beneden gebeld. Deze mannelijke verpleger prikt in een keer een goed infuus aan. Ik bedenk nog: als dit maar geen slechte voorbode is. Vervolgens krijg ik een operatiehemd aan, en Hedwig brengt een ( ballon)catheter in, waar je dus echt helemaal niets van voelt. De 10 minuutjes daarna voelt een beetje raar ( plasdrang) . Dan is het al 11.00 uur en Hedwig vertelt dat ze beneden op de o.k. zover zijn. Menno legt nog even het fototoestel uit, en dan gaan we. Nu word ik toch wel iets nerveus, die rit naar de o.k. lijkt eindeloos te duren. Gelukkig we zijn er. Menno kleedt zich om in operatiekleding samen met Hedwig, zodat hij straks naast mij kan zitten als de ruggenprik erin zit. Ondertussen wip ik over op een ander bed ( hard, koud en van staal), en mijn infuus wipt mee. Dan is het zover, ik word de o.k. op gereden. Voor de zoveelste keer wordt mijn bloeddruk gemeten, krijg plakkertjes voor de hartslag en een instructie voor de ruggenprik van een o.k.-medewerker. De gynaecoloog komt binnen en zegt me gedag , vraagt of de baby nog in stuit ligt ( zeker artsen humor), en gaat aan de kant voor de anaesthesist. En dan begint het circus, ik moet rechtop gaan zitten, mij inelkaar laten vallen als een zoutzak, ontspannen, en vooral niet achterom kijken. De anaesthesist prikt mij voor de eerste keer, maar niet goed, ik verkramp helemaal. De tweede keer gebeurt hetzelfde. Ik krijg verschillende aanwijzingen ( die ik allemaal al gehoord heb) en probeer deze zo goed mogelijk uit te voeren. Ergens tussen de derde en de vierde keer komt een o.k. asssistente mij vastpakken en moet ik tegen haar aanleunen. Ik hoor de anaesthesist wat mompelen, de gynaecoloog zegt geen woord. Het valt me op hoe stil het is in de o.k. ik hoor alleen maar het gepiep van mijn hart op de monitor. De 5e of de 6e keer aanprikken ( ik merk dat ik zo in trance ben, dat alles van ver lijkt te komen) gaat er een scheut door mijn linker lies, en de volgende prik schiet mijn linkerbeen zelfs uit naar voren ( anaesthesist raakt dus een zenuw). Dan hoor ik hem zeggen: nou mevrouw....dit gaat niet goed... Hij probeert het nog een keer en zegt dan: ik denk dat het verstandig is om tot algehele narcose over te gaan, ik zal stoppen met knoeien. Hoe afwezig ik ook was, die woorden zal ik nooit vergeten. Dan gaat het snel, ik krijg wat zuurstof, de gynaecoloog vertelt me vriendelijk wat hij gaat doen, en dan komt het welbekende kapje met de narcose. Ik kom bij in de uitslaapkamer, ik zie op een klok dat het 2 uur is geweest. Ik vraag om pijnstilling, en zak weg in een roesje. Als ik op de afdeling terug ben, ben ik drie uur kwijt, en heb nog steeds mijn kindje niet gezien. Dan komt Menno binnen met het wiegje en onze Jelte. Is die nou van ons ? vraags ik mijn man. Ik kan het gewoon niet geloven, dat dat ons kind is. In de loop van de dagen, hoor ik elke keer van Menno een beetje meer hoe het allemaal gegaan is tijdens de operatie.Hij mocht er niet bij zijn, moet toekijken achter een raam.Ik knap maar langzaam op, kan al wel de volgende dag zelf naar het toilet en ook het infuus wordt verwijderd. Op dag 5 mag ik naar huis ( mocht eigenlijk al op dag 4), maar ik voel me nog wat onzeker. Ik heb helemaal niets te klagen, ik ben weer redelijk mobiel,krijg extra kraam zorg ( 2 dagen), de Bv loopt als een trein maar toch...... ik heb de bevalling gemist en alles wat er gebeurt is... het voelt alsof ik in een emotionele draaimolen zit. Nu we bijna 2 weken verder zijn merk ik dat ik steeds meer opknap, zowel lichamelijk als geestelijk , en geniet ik echt van ons kleine kereltje. Maar voorlopig vind ik het wel heel moeilijk, hoe het allemaal gegaan is... het verdiende zeker niet de schoonheidsprijs.
Gadver Jingels wat n prutsers zeg! Dit hoor je heel vaak hè, dat ze niet goed prikken ed.. Erg balen dat je je 'bevalling' zelf niet hebt meegemaakt want t is denk ik erg goed voor de 'relatie' van de moeder en t kind. Gelukkig gaat t nu goed met jullie en probeer t n plaatsje te geven. Geniet van Jelte!
Ik kan me goed voorstellen dat je het als onprettig hebt ervaren dat je er niet bij was toen Jelte is geboren. En dat je dat nog een plekje moet geven lijkt mij logisch. Ik hoop dat je van je gezin kunt genieten en dat je het plekje voor de emotionele draaimolen snel vindt! Van harte gefeliciteerd met Jelte!
Jingles, van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon Jelte! Wat jammer dat je onder volledige narcose moest gaan . Bij mij wilde de ruggeprik ook niet in één keer lukken en ik was ook bang dat ze zouden zeggen dat ik onder algehele narcose moest gaan, maar de poging daarop lukte wel. Ik snap dat je die hele circus nog moet gaan verwerken. Ik moet mijn keizersnede ook nog verwerken, maar wij hebben nu nog hele andere dingen aan ons hoofd: Robin heeft een aangeboren afwijking aan z'n dikke darm en ligt in Antwerpen in het ziekenhuis. . We hopen hem snel weer mee naar huis te mogen nemen. Geniet maar lekker van het betere weer wat er aan komt en loop een extra rondje met Jelte voor mij (op de dag dat wij naar buiten mochten voor een rondje te wandelen, is Robin opgenomen in het ziekenhuis)... Veel liefs, Angela
Gefeliciteerd met de geboorte van Jelte, wat een prachtige naam! Vervelend dat je zo plots onder algehele narcose moest en er niet bewust bij was, maar je hebt toch een hele tijd dat mooie mannetje gedragen en ervoor gezorgd dat hij gezond naar buiten kwam. Een hele prestatie, petje af. Veel geluk toegewenst!
Bedankt meiden, doet me goed. Angela, wat is er met je kereltje precies, dikke darm? Was dat al bekend? Anders stuur even een pb-tje als je dat wil.
Jeetje Jingels, wat erg dat het zo gegaan is... Zoiets verwacht je niet van een geplande ks. Ik ben heel blij te lezen dat je het nu wel een plekje begint te geven... Dikke knuffel...
jeetje wat ontzettend vervelend! blij te horen dat je het nu een plekje kan geven en dat het steeds wat beter gaat. Sterk lekker aan en geniet van je ventje! liefs Nathasja
Nou Jingels, jij hebt het inderdaad niet gemakkelijk gehad! Ik hoop dat het oplucht dat je verhaal kwijt kon en ik weet zeker dat het helemaal goed komt! Knuffel, Moppies
Jingels ik vind het naar om te lezen, en weet je dat dit dus eigenlijk mijn grootste nachtmerrie is....... dat het fout zou gaan met de ruggenprik, ik heb dus al aangegeven mocht ik een ks krijgen dan zonder ruggenprik, met andere woorden algehele narcose, maar als ik jouw verhaal weer lees weet ik dat dus ook weer niet... het lijkt mij ook raar dat je een 3 uur later opeens je kind ziet en dan denkt is dit hem.... want je ziet het niet gebeuren zeg maar.... ik vind het rot om te lezen dat je er echt onder geleden hebt, maar het is wel weer een openbaring voor mij en ook echt iets om over na te denken wat ik zou willen in zon situatie.... maar bedenk maar zo alles gaat goed met je kereltje en jij knapt ook weer op en dat is uiteindelijk wel het belangrijkste niet waar. Hierbij een virtuele knuffel van mij voor jullie allemaal!
Dankjewel onzewonder. Bedenk wel dat ik een uitzondering ben, maar toch, je verwacht het gewoon niet. Nu het alweer 2 weken geleden is, zakt het emotionele heel langzaam af. En genieten doe ik nu volop, genezingsproces van de wond gaat ook voorspoedig, heb eigenlijk geen pijn meer. Zoals vandaag zijn we eventjes 3 kwartier wezen wandelen. Als ik dan thuis ben, dan voel ik het wel. Je moet ook echt kalm aan doen, als het kan moet je 's middags lekker even gaan slapen. Ik merk dat ik dat nog steeds nodig heb.
Hoi Jingels, Ten eerste natuurlijk gefeliciteerd! Wat ik me afvraag, heb jij geen verdovend prikje gehad voor de ruggeprik? Die kreeg ik namelijk wel, dat voelde ik een heel klein beetje en van de ruggeprik voelde ik helemaal niets. Ook bij mij hebben ze een paar keer moeten prikken (hoorde ik later, want ik voelde niets). Dit voelde ik later trouwens wel door een mega blauwe plek op mijn rug. Het is wel heel jammer dat je nu echt 3 uur kwijt bent, maar ja... je hebt wel een gezond kind! En mocht je problemen krijgen dat je het echt moeilijk vind, schakel dan het medisch maatschappelijk werk van het ziekenhuis in! Groetjes Daphne
Nou daphne wat dat maatschappelijk werk betreft, daar heb ik helemaal geen behoefte aan. Wat dat verdovende prikje betreft; die heb ik inderdaad gehad. Maar de ruggenprik konden ze niet zetten. Ik ben blij dat het jou niet is overkomen, dat je je kind niet meteen ziet, en ook niet dat als je op je kamer komt je kind er niet is. Mijn gezonde kindje gaat uiteraard voor alles.
Ik was dan wel bij mijn "bevalling" maar heb mijn kind pas na 3 weken in mijn armen gehad..... Ik lag na de ks 8 dagen in het ziekenhuis, mijn kind lag niet op mijn kamer maar in een glazen hokje waar ik naar kon kijken. (ik weet niet of je het zo bedoelde maar je kwam een beetje aanvallend uit de hoek). Ik heb een traject van 3 maanden achter de rug dat mijn dochter een paar keer bijna dood was, 2 grote operaties heeft gehad ga nog maar door.... (sorry dat ik nu zo reageer maar dit doet nogal pijn) En je hoeft van mij niet naar maatschappelijk werk, mijn man vond het ook 10x niets ik wilde alleen maar zeggen dat die er zijn.