Nav mijn vorige topic waarin ik jullie vertel over mijn dochter die is gestopt met pianolessen open ik weer een nieuw topic. Ik was bezig met het vertellen aan mijn vriendin over mijn dochter haar situatie, druk in haar hoofd en op school, dyslexie, hsp, add, pv-intelligentiekloof en dat ze echt wilde stoppen en wij daar gehoor aan wilde geven. Ik was nog niet uitgepraat en ze verteld/zegt: ow maar mijn dochter die is zo slim, kan alles echt super goed op school. Toevallig ook oudergesprekken gehad en ze zit pas in groep 6, maar de meester heeft al gezegd dat als ze zo doorgaat naar het VWO kan gaan. Ik ben zelf ook een hs-persoon, heeft mijn dochter dus van mij. Maar dit is dus niet het antwoord wat ik op dat moment wilde horen. Ik weet dat ze mijn verhaal heeft gehoord, maar blijkbaar wil ze graag haar verhaal kwijt. Ik heb geluisterd en ben daarna maar verder gegaan. Maar van binnen was ik mezelf aan het opvreten: 'waarom kunnen mensen zo zijn? '
Sterkte en heel herkenbaar. Als ik vertel over mijn zoon met klassiek autisme, die met 7 jaar nog niet praat en niet zindelijk is, zien sommige mensen dat ook als uitnodiging om te gaan vertellen hoe fantastisch hun kinderen het wel niet doen...
Herkenbaar, ik was onlangs met neefje van 12 op pad, hij heeft ook autisme. Ik legde het aan iemand (een kennis) uit, benoemde dat hij niet praat en kreeg als reactie;’Oh die van mij begonnen met 1 jaar al! Hele volzinnen met 2!’ Euh? Ja...
Ik denk dat het van veel mensen een onvermogen is om wel een goede reactie te geven. Ze weten niet hoe ze moeten reageren en geven dus een domme reactie waar mensen niet op zitten te wachten. (Sorry ik geef ook wel eens domme reacties maar doe toch echt mijn best, al moet ik zeggen dat dit wel hele domme reacties zijn)
Sterkte, zulke opmerkingen wil je juist helemaal niet horen. Ik heb het veel gehoord wanneer ik vertelde dat mijn kinderen een spraaktaalachterstand hadden. Eerder vrat ik me van binnen op, nu leg ik rustig maar duidelijk uit dat ieder kind zijn/haar eigen ontwikkeling volgt en sommige kinderen voorop lopen terwijl andere kinderen meer hulp nodig hebben, vaak zorgt dit ervoor dat mensen een pas op de plaats doen en gaan nadenken over wat er wordt gezegd ipv zelf gelijk te reageren. Ik probeer er voor mezelf ook goed op te letten om niet meteen te reageren met advies of hoe het er bij mij aan toe gaat maar om eerst goed te luisteren en daarop te reageren. Tis best lastig soms heb ik gemerkt, vooral als je zelf graag iets wilt vertellen maar het heeft met bewustzijn te maken en weten dat wanneer jij naar de ander hebt geluisterd en daarop hebt gereageerd je ook de tijd mag krijgen om wat te delen.
Niet helemaal mee eens, als het een vriendin is kun je aangeven dat je dit niet leuk vind, je zegt het juist om te delen dan is het niet fijn wanneer er gelijk overheen gepraat word. Als je niks zegt en het zo laat dan kan het vaker gebeuren.
Ik zie geen koppeling tussen jouw verhaal en haar verhaal, behalve dat jij het over jouw dochter had, en zij over haar dochter. Dus allebei je verhaal kwijt. En verder zou ik er geen veronderstellingen en oordelen aan koppelen. Scheelt je veel frustratie en allerlei gedachten die niet uitgesproken zijn. Wat het verhaal met jou als hs-persoon te maken heeft zie ik even niet, probeer jezelf niet in een slachtofferrol te plaatsen hierin.
Dat snap je toch niet?? Natuurlijk mag zij als vriendin een keer trots vertellen over haar kind, maar toch niet net als iemand zijn verhaal kwijt wil?
Hm, die had dan even niet helemaal door waar jouw behoefte lag denk ik. Is ze vaker zo? Het valt mij ook op dat sommige mensen erg veel over zichzelf praten. En soms is het gewoon een kwestie van ervaringen uitwisselen, zoals je doet in een gesprek, maar wat een ongeremdheid hebben sommige mensen als het gaat om vertellen zeg. Anekdote: vorig jaar op een sinterklaasfeest werd ik opeens aangesproken door een moeder. Ze had gezien dat ik een baby bij me had (toen tien maanden) en wilde even kwijt dat allebei haar kinderen met zes maanden konden lopen. Nee, die van mij niet nee. Dussss...
Als je eenmaal doorhebt dat sommige mensen eigenlijk alleen maar over zichzelf praten, kun je het ook niet meer ‘ontzien’. Die kennis in mijn voorbeeld is zo iemand, ik had dat eerst echt niet door, maar elke reactie van haar gaat over zichzelf. Ik denk ook dat dat een soort houding is? Omdat ze anders niet weet wat ze moet zeggen. Maar het is soms wel heel vreemd, zeker als ze gaat opscheppen over haar kind in een context waarin dat juist ongepast is.
Zou heel goed kunnen Fuddey, ik zie het soms ook bij andere mensen, sommigen praten graag en alleen maar over zichzelf, anderen vinden het misschien moeilijk om zich een houding geven of proberen zich groter te maken door op te scheppen. In het voorbeeld waar jij het over had is dat zeker ongepast. Persoonlijk houd ik me op afstand bij zulke personen omdat ik vind dat het contact en communicatie van beide kanten moet komen en dit bij zulke personen niet het geval is. Bij een vriendin word dit anders omdat vriendinnen in mijn ogen veel dichter bij je staan vandaar dat ik er dan voor zou kiezen om het uit te spreken.
Die mensen missen tact en kunnen zich niet inleven. Ik snap dat niet. Ik vertelde aan mijn schoonzus (een soort flapuit) dat het niet zo lekker gaat met onze dochter op school en dat ze waarschijnlijk blijft zitten. Het gesprek was afgelopen en mevrouw verteld dat haar dochter heel goed in taal is. Ik ben blij voor m'n nichtje, maar dat hoefde ik op dat moment echt even niet te horen.
Hmmm. Ik ben ook niet altijd even tactisch. Dat is geen onwil van mijn kant, maar ik voel denk ik ook niet altijd even goed aan wat de behoefte van de ander is. Ik ben wat dat betreft net een kerel (lekker generaliserend ) maar je moet tegen mij soms ook echt letterlijk zeggen wat je van me wil. Met vage hints en onuitgesproken verwachtingen, kan ik niks. Maar wees duidelijk en dan sta ik voor je klaar. Dus ben je op zoek naar een vriendin die stille wenken onmiddelijk snapt en opvolgt en tussen de regels door kan lezen wat je echt voelt en wat je nodig hebt, dan ben ik het niet voor je. Zoek je een vriendin waar je àlles tegen kan zeggen, die goed kan luisteren en vaak ook goed advies kan geven als je zelf maar even aangeeft aan welke van die twee je behoefte hebt, dan ben ik je vrouw. Dat het me ook nu weer niet duidelijk is welke behoefte er onder de openingspost zit, ligt aan mij en niet aan jou. Maar ik wil je graag passend tegemoet komen. Dus ik zal je een meerkeuze reactie geven. —— A) Wat vervelend voor je, dat het op dit moment niet lekker loopt met jullie dochter. Dat raakt je echt, als moeder. Met alles wat er nu in haar omgaat, begrijp ik dat jullie haar, in ieder geval voor nu, willen laten stoppen met de pianolessen. Lukt het om de juiste ondersteuning voor haar te vinden? Ik hoop dat ze steeds beter in haar vel komt te zitten. B) Wat stom dat je vriendin zo reageerde. Ik kan soms ook een tactloze botte hork zijn, maar ik geloof dat zelfs ik wel had aangevuld dat dit geen handige reactie is. Ze heeft wel een plaat voor haar hoofd dat ze dit niet oppikt. Sukkel. C) Bedenk voor jezelf wat je wilt met mensen die dit soort reacties geven. Wil je de persoon en de reactie accepteren? Dan hoef je niks te doen. Ene oor in, andere oor uit en weer door. Maar als je er veel last van hebt, kan ik me voorstellen dat je er vanaf wilt. Zeg dan gewoon dat je haar reactie ongevoelig vindt, omdat jij je zorgen maakt om jouw dochter en op dat moment even niet wilt horen hoe slim haar dochter is. Dat je daar op een ander moment best voor open staat, maar het nu fijner had gevonden als ze echt naar jou had geluisterd en daarop had gereageerd. Hoe dan ook ben je daarna van dit soort opmerkingen af, want of je vriendin houdt er voortaan rekening mee of je weet in ieder geval dat je dit tegen haar kunt zeggen. Of ze is beledigd en dan zal het contact snel verwateren en is het probleem ook opgelost. Ik snap trouwens dat de reactie die ik als tip geef, ingaat tegen je HS karakter. Het kan nogal bot overkomen. Maar soms moet je even uit je comfortzone stappen, als je een situatie wilt veranderen. Als je hetzelfde blijft doen als je doet, blijft het zelfde gebeuren als gebeurt. —— Ik vraag tegenwoordig vaak aan m’n vriendinnen wat ze precies van me willen, op dit soort momenten. Een luisterend oor? Een reactie op de inhoud of op het gevoel? Advies of concrete hulp? Ik merk dat dit, in ieder geval door mij vriendinnen, gewaardeerd wordt. En ik sla de plank minder vaak mis. Ik ben dit gaan doen omdat een vriendin van me een keer heel duidelijkaangaf dat ik precies de verkeerde reactie gaf. Dat werd een fijn gesprek, waar we beiden van hebben geleerd. Zij weet dat ze duidelijker moet aangeven wat ze nodig heeft. (En niet alleen bij mij!) en ik weet dat ik beter bij de ander moet checken wat ‘het doel’ van het gesprek is.