Zilvervosje, ik hoop dat je er met de goede adviezen uit komt! @Carino en Podiki: De reflectie is inderdaad een belangrijk onderdeel, en straffen zou ik ook niet voor kiezen. Echter, ik vind het ook heel belangrijk dat als er scheefgroei dreigt in gevoel en gedrag / voorkeur van het kind, het heel goed is als papa en mama één lijn trekken. Dus dat papa ook op komt voor de gevoelens van mama, en vertelt dat hij het fijn vindt als de kleine mama ook een kus geeft, en vervolgens lekker tegen mama aan gaat zitten en papa zelf vervolgens heel veel kusjes geeft aan mama op humoristische knuffelwijze.
Overigens vind ik lelijke dingen zeggen ook niet de bedoeling. Zeker ook iets om als ouders één lijn in te trekken en voor papa minstens even duidelijk te bespreken als voor mama, liefst samen en met het voorbeeld dat papa en mama wederom het veel fijner vinden om lieve dingen tegen elkaar te zeggen en tegen de kleine. Als mijn vijfjarige zoontje soms wat naars zegt, hou ik hem ook een spiegel op als "bedenk eens hoe jij het zou vinden als... ". En ja, dat resoneert en de opmerkingen verdwijnen snel. Nu gaat dat meestal over kleine pesterijtjes, maar wellicht vermijdt het meer nare opmerkingen. Zodra mijn man thuis is (die werkt meer dan voltijd), gaat mijn (niet-autistische) zoontje ook altijd met papa aan de haal. Prima en logisch, mij ziet hij heel veel omdat ik veelal vanuit huis werk als zzp'er, maar er moet ook ruimte gemaakt worden voor mijn autistisch (tweeling)zoontje en het is niet de bedoeling dat zoon soms 'een kamp' in de trant van "wij horen bij elkaar hè papa, en tweelingbroertje (en soms mama) niet hè". Dan zegt papa meestal meteen, "we horen zeker bij elkaar, maar mama en broertje ook hoor"! En als ik het nodig acht, bespreek ik het en/of ga lekker humorvol eerst bij papa op schoot en dan mag zoon bovenop ons beide . Kortom, één lijn van ouders bij mogelijk kwetsend (voorkeurs)gedrag van kind, vind ik juist een goede slag om te slaan. Niet de straf, maar wel het voorbeeld.
Dat ben ik helemaal met je eens, als zilverman het zou goedkeuren zou ik me echt geen raad weten! Hij probeert het inderdaad net als jij recht te trekken, al heeft dat soms wel een beetje een averechts effect. Dochter krijgt vooral het idee dat ik een "moetje" ben als hij zegt dat ze met mij moet knuffelen. Wat wel een keer goed hielp was dat hij uitlegde dat de andere mama's (van schoolvriendinnetjes bijv.) ook wel eens streng zijn tegen hun kindjes. Dat het hoort bij mama zijn. (Leuk dat hij papa daarin achterwege liet, bedenk ik me net ). Ik denk dat Zilverman en ik eens een gesprek moeten over wie wanneer streng is. Ik ben nogal van het "zelf doen" als ik weet dat ze het kan, hij geeft haar best vaak princessenstatus. Ik lees een boekje uit met haar, hij wisselt iedere avond al naar gelang waar zij zin in heeft. Ik ben van de gezonde maaltijd met voldoende groenten, hij is vaker van de poffertjes, pasta of pizza. Kortom, we hebben wel iets te bespreken. Wat zijn onze gedeelde waarden, wat willen we haar meegeven, wat zijn onze regels. Maar ik denk dat ik dat, waar het kan, liever achter de schermen doe. Ik kan het onze meid niet kwalijk nemen dat ze poffertjes lekkerder vindt dan soep en hulp bij het tandenpoetsen gezelliger vindt dan wanneer ze het zelf moet doen. Maar je hebt wel gelijk, als zij echt heel brutaal doet, of fysiek wordt, dan grijpt hij altijd in. En vice versa als ze zo tegen hem doet. Dat mag echt niet, tegen niemand in het gezin.
Hier is het eerder omgekeerd: onze dochter trekt heel hard naar mij. Ik straf haar niet als ze papa 'negeert', maar ik vertel dan wel dat papa daar erg verdrietig van wordt en vraag haar of ze dat wilt. En vraag haar om na te denken hoe zij zich voelt als ze verdrietig is, en als iemand niet met haar wilt spelen. Dat helpt gelukkig wel, dan springt ze altijd meteen recht om papa en knuffel te gaan geven. Verder zorg ik er ook voor dat papa altijd degene is die leuke dingen aankondigt. We gaan vandaag naar de dierentuin. We gaan een ijsje eten. Ik maak vanavond spaghetti... Die dingen laat ik aan hem En ik kondig soms ook al op voorhand aan dat bijvoorbeeld papa haar vanavond in bed gaat steken omdat mama te moe is. Als ze het op tijd weet, dan is dat wel ok voor haar. Dus ik straf nooit, maar ik zoek wel naar manieren om haar dichter bij papa te brengen. Misschien kan jouw man dat omgekeerd ook proberen, TS?
Zo, dat komt even flink binnen bij mij! Helemaal raak. Ik merkte de laatste tijd dat ik onredelijk boos werd en dit legt de vinger op de gevoelige plek, dank je. Zilvervosje: inderdaad goed om met je man te kijken naar jullie rolverdeling. Ik vind het ook altijd erg fijn als mijn vriend hier oog voor heeft. Gisteren zat onze oudste zoon te mopperen over het eten, mijn vriend sprak hem hierop aan en zei dat hij het juist fijn vindt dat ik altijd zo lekker voor het gezin kook en daar bedankte hij me voor. Zo laat hij het goede voorbeeld zien, zonder dat het lijkt alsof dat van mij moet.
Klopt, je kan het niet altijd negeren. Mijn dochter neigt meer naar mij, ik zie sneller wat er achter haar gedrag speelt. Haar vader en ik zijn ons daar bewust van en begeleiden dat zeker. Wat Shakes hieronder zegt; van tevoren al afspraken wie wat doet en je daar aan houden. Een kind forceren tot kussen en lichamelijk contact, dat doe ik nooit.