Hallo allemaal, ik ben op 1-11-2014 trotse mama geworden van sophia. Sophia is 7 weken te vroeg geboren omdat ik hellp had. Tijdens mijn bevalling ben ik gestopt met ademen en had ik nog maar een bloeddruk van 50/33. Dit alles heeft ervoor gezorgd dat mijn man niks meer voor mij voelt. Eerst zei hij dat de wegraking hem niks deed, nu zegt hij van wel. Ook deed sophia hem eerst niks, hij had er geen gevoel bij, nu gelukkig wel! Als die zich goed voelt heeft die gevoelens voor me en als die zich slecht voelt niet zegt hij. Hij zit in therapie omdat het een heftige tijd was maar kwam vandaag thuis met het nieuws dat de psycholoog zei dat hij zijn keuze al heeft gemaakt, en dat is dat hij dus weggaat bij mij. Hijzelf zegt dat hij het niet weet. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Mijn moeder zei kom een paar dagen hierheen maar ik ben bang dat ik hem dan echt kwijt ben. We zijn 27 september pas getrouwd en sophia is een bewuste keuze, hoe kan in vredesnaam twijfelen aan alles wat hij ooit wilde!? Ik lag al anderhalve week voordat sophia is geboren in het ziekenhuis en hij ging toen veel na me zus en heeft hierdoor ook gevoelens voor haar gehad kreeg ik te horen de dag dat ik sophia alleen achter moest laten in het ziekenhuis. Ik weet niet wat ik met mijn verhaal wil bereiken maar ik moet het even kwijt
Hoi, Wat n nare situatie! En dat terwijl je nu juist heel veel steun nodig hebt! Blijf je zorgen delen met lieve mensen om je heen. Sterkte hoor!
Je vriend is op dit moment in de war. Misschien was/is je vriend bang jou te verliezen en wil hij zich niet meer te veel hechten. De angst dat hij er misschien alleen voor komt te staan?? Ik gok maar wat hoor. Sterkte!!
ja dat dacht ik eerst ook, maar iedere keer als ik denk dat het beter gaat krijg ik weer een klap. Ik heb gisteren avond voorgesteld om met sophia een week naar mijn ouders te gaan, maar dat zag hij na lang twijfelen toch niet zitten. Ik weet dat hij niet lekker in z'n vel zit maar hij verteld me zoiets en vervolgens doet die alsof niks aan de hand is. Ook had hij tegen de huisarts gezegd dat toen hij mij vertelde dat hij geen gevoel meer voor me had maar wel voor mijn zus ( ofja dat zus gedeelte ben ik achtergekomen Door in zijn telefoon te kijken want ik wist dat hij niet alles vertelde en hier sprak die daar met zijn beste vriend over) dat ik helemaal ben uitgeflipt, dit terwijl ik alleen maar ben gaan huilen en heb gezegd dat als die niet gelukkig is hij weg bij me moet gaan maar er wel voor sophia moet zijn en dus niet zoals hij eerst wilde doen uit het leven stappen want dan kon die ons geen pijn doen.
Wat een nare situatie meid, echt heel erg vervelend voor jullie. Je zou juist denken dat als je je partner bijna verliest je diegene nog meer waardeert en al helemaal als diegene er bijna niet meer was om jouw kind op de wereld te zetten.. Al kan ik goed begrijpen dat het een grote schock is geweest voor je man, en voor jou natuurlijk ook. Maar juist hiervoor moet hij in therapie en er over praten, ik denk dat hij nu handelt uit bepaalde emoties, terwijl jullie voor dat je helpp kreeg nog een 'happy family' waren. Ik vind het persoonlijk raar dat een psycholoog zegt dat hij zijn keuze al gemaakt heeft, terwijl het overduidelijk is dat je man ontzettend in de war is en geschokt is door de hele gebeurtenis. Ik kan je helaas niet helpen met een oplossing, maar hoop van harte dat hij de hulp krijgt die hij nodig heeft, zodat jullie samen verder kunnen. Ik denk dat hij achteraf echt spijt krijgt om nu op deze manier te handelen, en als hij het een plek gegeven heeft ineens beseft wat er eigenlijk allemaal gebeurd is. Maar dan is het te laat.
Ja die heb ik gesproken, daar heb ik een hele goede band mee. Ze vertelde dat hij het haar ook gezegd had maar dat ze het aan hem vond om het mij te vertellen. Ook heeft ze hem meteen gezegd dat dit nooit zal gebeuren en dat ze hem als een broer ziet ( mijn dus is ook depressief en mijn man is er toen veel voor haar geweest omdat ze alleen staande moeder is, geld problemen ect. Mij lukte dat niet ivm een heftige zwangerschap)
Ja ik hou jullie op de hoogte. Vanavond weer met hem gepraat en blijkbaar had de psycholoog hem gezegd dat hij met antidepressiva ( gisteren maar ook al eerder) hij gaat hier de eerste week van maart mee beginnen omdat hij dan 1 week vrij heeft. Ook gaat hij tegen zijn baas zeggen dat het kan zijn dat het 2 weken worden ivm bijwerkingen. Gelukkig heeft hij een fijne baas die al op de hoogte is van de situatie. Ook kreeg ik vanmorgen een apje dat hij ons miste, wat weer een fijn gevoel geeft
Jeetje meis! Ik vind dat hij je slecht behandeld. Dat 'ie eerst zei dat het hem niks deed dat jij wegraakte tijdens de bevalling, dat vind ik echt ongelooflijk. Dat zou mij echt diep raken. En dan die gevoelens voor je zus en die gemixte signalen naar jou toe, terwijl je al zo'n zware tijd hebt (gehad) met je zwangerschap, bevalling en het zorgen voor een jonge baby die prematuur was. Ik ben zelf pas mama geworden van een dysmatuur kindje, ook eerst in het ziekenhuis gelegen, en ik weet nog hoe ontzettend hard ik de steun en liefde van mijn man nodig had (en ook kreeg gelukkig). Ik ken je niet, maar je verdient beter dan dit dat weet ik wel! Heel veel sterkte met alles.
Gelukkig dat hij met medicijnen begint, want ook al ben ik een leek op dit gebied, hij klinkt me behoorlijk depressief. Denk je aan jezelf en aan de kleine? Uiteindelijk heb jij het allemaal meegemaakt, kan het erbij staan en toekijken zwaar zijn geweest voor je man, jij hebt het ondergaan. Heel veel sterkte!
Hallo meiden, Ik zou jullie op de hoogte houden dus even een berichtje. De laatste 3 dagen gaat het goed met hem, hij zit lekker in zijn vel, kijkt iets meer na sophia om, wat hij normaal door de week bijna niet doet. Ook na mij toe is die heel lief. Maar ( natuurlijk altijd weer een Maar) gisteren met hem gepraat en hij wilt nog niet met de medicijnen beginnen want hij voelt zich nu goed. Ik heb hem gezegd dat er ook weer een periode komt dat hij zich niet goed voelt en die medicijnen dit onderdrukken als hij ze dan al slikt, want dan beginnen heeft geen nut. Hij is bang voor de bijwerkingen en Denk dat als Sophia dadelijk groter is zij de afleiding en ontspanning word voor hem en hij dan nergens meer last van heeft want de kindjes van mijn zus zijn ook een afleiding en ontspanning voor hem. Gezegd dat dit als het je eigen kind is toch wat anders ligt en dat sophia niet altijd een afleiding kan zijn. Ook heb ik gezegd dat ik dit geen jaar meer volhoud of ik ben zelf depressief, dit snapte hij wel zei hij. En gezegd dat als dit over een jaar nog zo is en hij geen medicijnen wilt nemen het klaar is voor mij, ik zit nu te bouwen aan een toekomst die er misschien niet inzit. En hoeveel pijn me dit ook doet, ik moest het zeggen zodat hij weet hoe ik erin sta. Zit nu weer te huilen nu ik het typ. Het idee alleen al maakt me gek! Ik merk meteen dat als het slecht gaat met hem mijn borstvoeding helemaal terug loopt terwijl ik dit zo belangrijk vind. Ook ga ik vandaag voor mijzelf de huisarts bellen, ik ga ook met een psycholoog praten over de hellp, bloeddruk dalingen en daardoor adem stop en de vroeggeboorten, het achter moeten laten van Sophia, en de situatie met mijn man nu. Ik geef mezelf nog steeds de schuld van haar vroeggeboorten en iedereen zegt wel dat je dit niet moet doen maar het is zo moeilijk, het is toch mijn lichaam wat faalde waardoor zij zo hard heeft moeten vechten.
Wat een vreselijk nare situatie voor jullie allebei. Herken het deels in de zin dat mijn man na onze ervaring met HELLP de eerste maanden zich volledig afsloot voor mij en ook niet hielp in de verzorging van onze zoon, terwijl ik een PND had en lichamelijk niet herstelde. Dat hakte er wel in... Ik heb het alleen vol gehouden door te denken dat ik in zo'n heftige periode geen grote beslissingen moet maken, omdat er simpelweg teveel emotie overheerst. Nu bijna twee jaar verder gaat het gelukkig de goede kant weer op. Ik hoop oprecht dat jullie allebei een manier vinden om op een gezonde manier het hele gebeuren een plekje te kunnen geven en samen verder gaan. Sterkte!
het heeft tijd nodig ik en mijn man raakte in een dip toen onze zoon thuis kwam. er is bij ons in het ZH veel mis gegaan ik en onze zoon waren er zonder de spoedKZ niet geweest en dat was heftig de complicaties er na eb dan het moment dat je opeens naar huis mag mijn man was bang om onze zoon beet te houden omdat hij zo klein was. en eigenlijk pas sinds eind december durf hij onze zoon in bad te doen en geniet hij echt van hem. ik werd zelf depresief en heb soms nog dipjes maar probeer nu echt verder te gaan en er niet meer aan terug te de n
Helaas weet ik zelf maar al te goed wat voor vreemde gedachten je kan krijgen als je depressief bent. Ik ben het eens met bovenstaande, geen grote beslissingen nemen als je niet lekker in je vel zit. Daar krijg je alleen maar spijt van. Zelf heb ik twee jaar rondgelopen met een pnd eer ik naar de huisarts werd gebracht door mijn man. Ik wilde er een eind aan maken, aan alles eigenlijk, maar vooral mijn relatie. Gelukkig niet gedaan en de geboorte van mijn dochter heeft heel veel 'opgelost'. Maar weg is het nog steeds niet. Ik slik al twee jaar ad en heb de dosis net opgehoogd omdat ik na twee maanden me weer slechter begin te voelen en dat gevoel voor wil zijn. Het is keihard knokken maar geef niet op! Je man moet ook beseffen dat dit niet zijn eigen ik is die spreekt, maar de depressie. Heel veel sterkte!
Hoi meiden! Dankjewel voor jullie reacties! Mijn man is weer helemaal de oude! Het is zo heerlijk om te zien hoe hij nu met onze dochter omdat♡ de super papa die ik altijd had gedacht dat hij zou worden♡♡♡ tussen ons gaat dus weer als goed! Ikzelf kan morgen starten met mijn EMDR therapie, gelukkig want ik ben er ook echt aan toe! Vind het nog steeds lastig om te gaan slapen omdat ik steeds denk als ik nu een bloeddruk daling en adem stop krijg heeft niemand duur door, en daarbij de angst dat er in de nacht iets met Sophia gebeurd. Alles komt goed! Dankjewel dat jullie zo'n lieve berichten geplaatst hebben! Had ik echt even nodig!