Ik snap heel goed dat dit lastig is voor je. Als een fase inmiddels een jaar duurt, dan kan je daar eigenlijk niet meer van spreken. Als ik lees hoe je man zicht opstelt, dan denk ik dat daar een groot gedeelte van de uitdaging zit en ik vind het kinderachtig van hem dat hij niet open staat voor een gesprek met jou hierover. Ziet hij wel hoe moeilijk jij het hiermee hebt? Ben je eerlijk over je eigen verdriet hierover?
Ik heb niet alles gelezen, maar ik wilde toch reageren. Wat betreft de situatie met je partner: heel lastig zeg! Daar kan ik weinig tips in geven. Wel kun je proberen om een dag in de week opvang te regelen voor de baby, zodat je echt 1 op 1 met je dochter bent. Aan de andere kant: ik hoor het wel van meer kinderen die op die leeftijd sterk naar 1 ouder toe trekken. Veel meiden naar hun vader, veel jongens naar hun moeder. Bij mijn jongste zoontje is het echt alleen maar mama. Nee, papa niet mij aaien, mama moet aaien! Nee, papa mag niet mijn pap maken, mama moet dat doen. Enz, enz. Mijn man lacht erom en plaagt hem ermee. Zelf vind ik het zielig voor mijn man. Maar hij zegt dat het prima gaat als ik uit de buurt ben. Misschien zit daar het verschil in?