Ik moet eerlijk bekennen dat ik het best moeilijk heb met de zogenaamde work-life balans. Ik heb bewust ervoor gekozen om eerst mn carriere op de rails te krijgen en heb ruim 15 hard gewerkt aan mn opleiding en carriere voor ik aan kinderen begon. Voor ik kinderen kreeg waren zowel mn man als ik echt van het work hard, play hard en waren 60 a 70 urige werkweken geen uitzondering. Nu werkt mn man nog steeds fulltime en ik op papier 4 dagen in de week, maar ik de praktijk werk ik toch vaak meer dan 40 uur en hij 50 a 60 uur. We werken alllebei elke dag minstends wel even, 7 dagen per week, om aan die uren te komen, vaak als de meiden slapen. Minder werken is in ons veld nauwelijks een optie, als je niet voor de lange termijn een stap terug wilt doen. Omdat ik mn tijd met mn meiden super belangrijk vind, gaat het werken nu eigenlijk vooral ten koste van de tijd samen met mn man. Voor even kan dat wel, maar op delange termijn is het natuurlijk ook niet goed. Ik hoop maar dat het makkelijker wordt, wanneer ze allebei op school zitten over een paar jaar. Ik kan op het moment echter best wel eens een beetje jaloers zijn op mama's die 24 uur of zelfs minder kunnen werken, maar toch zou ik mn baan niet op willen geven. Tja, you can't have your cake ans eat it too, zeggen ze dan.. Moeilijk!
Ik werk 24 uur. Ik was in 2011 met mijn opleiding begonnen. Januari 2013 beviel ik van mijn zoontje en juni 2014, 5 dagen na mijn diploma uitreiking beviel ik van mijn dochtertje. Nu sinds september weer aan t werk en heb een vast contract! Maar ik wil nog verder. Ben regelmatig aan t googlen naar wat en hoe.
Ik heb ruim 10 jaar meer dan full time gewerkt in diverse sales en marketing jobs. Nu met de kindjes kan ik dan terug naar 32 uur wat in de praktijk gewoon dik 40 uur is voor minder salaris. Het motiveert me niet meer, mezelf in duizend bochten wringen terwijl mijn hart bij de kindjes ligt en de financiële noodzaak er niet is. Ik kies er nu voor om een veel lagere functie te accepteren en 2 dagen per week te werken. Als dat geen voldoening geeft stop ik en kijk ik over 4 jaar wel weer. Gat op het cv en niet meer up to date in mijn vakgebied zijn neem ik voor lief.
twijfelen niet ,beslist niet. Maar balen soms wel, dat het min of meer een "noodgedwongen" keuze is, omdat ik gewoon niet de gezondheid heb, die het mogelijk maakt om werk en privé te combineren. Dat gezegd hebbende...ik weet dat ik, wanneer ik die gezondheid wel zou hebben... tien tegen één alsnog thuis zou zijn... maar dan is het gevoelsmatig dus meer "een vrije" keuze.... Komt bij dat ik dus echt mijn handen vol heb aan "mama zijn" en dat zelfs nu ik dus geen verplichtingen buiten de deur heb, er amper ruimte over blijft voor iets anders dan mijn kindje en mijn man. En ze zijn mijn wereld, dus belangrijker is er niet voor mij en dus... geen twijfel.... wel spijt vanwege de situatie.... Tsja... het is niet logisch wat ik nu schrijf, het is gevoel... ik weet het, maar het is dus wel mijn gevoel
Hier hebben we een combinatie van werken en thuisblijven. ML en ik werken beide 32 uur. ML wel onregelmatig maar goed. Helaas is het voor ons financiël niet haalbaar als ik stop met werken en in mijn vakgebied is minder dan 32 uur werken niet mogelijk. Nu ik tijdelijk in de ww heb gezeten weet ik ook dat ik een leukere moeder ben als ik ook mn eigen ding heb in mn werk. Ik hou ontzettend veel van mn zoon maar ik wil me er dan alleen maar thuis zijn. Dan voel ik me completer Hoe gek dat ook klinkt....
Sja - dit herken ik wel. Ik ben naar 24 uur gegaan, gewoon omdat ik dat wilde en omdat het qua workload ook te doen was. Is ook duidelijk over gesproken voordat ik met verlof ging en daarna parttime ging werken. Iedereen was het ermee eens, dit ging helemaal werken en goedkomen. Echter merk ik nu wel dat ik minder serieus genomen worden, zelfs niet meer wordt uitgenodigd danwel gekend wordt in een aantal zaken. Daar ben ik heel boos over geworden. Drie dagen werken betekent namelijk niet dat ik geen ambities meer heb. Andere ambities wellicht, maar ik heb nog wel degelijk ambities. Dat schijnt vreselijk moeilijk te begrijpen te zijn geloof ik, en trekt een hele zware wissel op mijn motivatie. Heb ik ook uitgesproken t.o. mijn leidinggevende (welke een amerikaanse is, dus ik werd voor gek verklaard dat ik dat had gedaan), maar ik hou graag van transparantie en duidelijkheid. Ik heb meer dan 25 jaar hard gewerkt net als jij ... work hard play hard, in meer dan fulltime werkweken, de afgelopen 10 jaar bij deze werkgever.