Ik snap je vragen wel. Daar liep ik ook mee rond toen ik zwanger was. Ik denk dat wij tegenwoordig veel afstand hebben tot onze kinderen de eerste jaren. Slapen in eigen bed, op eigen kamer. Drinken uit een flesje. etc. Ook ik doe dit op deze manier. Maar is het niet veel natuurlijker om je kleine kind nog bij je in bed te houden. Lekker warm met z'n allen slapen. Als ze wat groter worden, krijgen ze langzaam aan meer behoefte aan een eigen plekje. Er is ten slotte ook geen ruimte mee voor je, want broertje of zusje heeft de aandacht nodig. Wij zijn erg gesteld geraakt op onze privacy en onze eigen tijd en rust. Maar eigenlijk heb je dat niet als je een kind opvoed. Daar hebben mensen het misschien wel eens moeilijk mee. Een kind slokt je leven op! Mmmm ik dwaal wat af volgens mij. Maar goed ik snap wel de vragen die je stelt. Ik denk daar ook nog steeds over na.
Een draagdoek is eigenlijk de meest natuurlijke slaapplek voor een baby. Lekker dicht bij mama, bij alle bekende geuren en geluiden. Zo gebeurt het in Afrika ook. Maar op een of andere manier accepteren wij dat tegenwoordig gewoon niet. Een baby moet meteen in een eigen bedje, moet zelf in slaap kunnen vallen.. Op dit forum passeren zo vaak vragen à la 'mijn kind van 3 weken slaapt alleen op mijn arm. Wat nu?'. We zoeken oplossingen terwijl het antwoord voorhanden is: laat dat kind dan bij jou slapen. Als hij of zij geborgenheid zoekt, dan geef je dat toch gewoon? Dat vind ik trouwens iets helemaal anders dan een kleuter bv steeds zijn zin geven. Dán moet je bezig zijn met opvoeden. De eerste maanden moet je je baby echter gewoon geven waar ie om vraagt. Zo eenvoudig kan het soms zijn.
En wat ik hierboven zei is overigens geen veroordeling vanouders die het anders aanpakken. Ik heb mijn kind ook steeds in een eigen bedje gelegd. Maar soms denk ik gewoon dat we van bij het begin te veel van onze kinderen verwachten.
ons kind wilde ook niet in de kinderwagenbak wilde niet in het ledikantje wilde niet ergens in waar ze niet van haar af kon kijken en waar het te klein was te krap we hadden haar al met 2,5 maand in de wandelwagen met 1,5 al in een 1 pers bed en ga zo maar door dus het is niet een kwestie van willen maar als je met een schreeuwend kind in de wagen naar de stad loopt dan is de lol er snel af dus toen ze in de wandelwagen lag geen probleem meer gehad toen het bedje verruild was voor een 1 pers bed sliep ze elke nacht door en ga zo maar verder ik denk zelf dat het komt door de te lange bevalling duurde 32 uur van begin tot de keizersnede ik denk dat ze daar iets aan over gehouden heeft dat krappe he dat ze daar niet meer tegen kon gr anja
10000% mee eens... tegenwoordig eisen we al best veel van onze babies... Wij mensen hebben zoveel regels dat onze kids daarin al in moeten meegaan...
Gaat het in de openingspost om een baby of een dreumes? De reden dat een baby vaak niet in bedje of de box wilt, is omdat die gewoon bij mama willen zijn. Een baby heeft geborgenheid nodig. Pas als je kindje wat ouders is, kan je beginnen "opvoeden". De eerste maanden is dat echt nog niet van toepassing. Dan geef je je baby toch gewoon wat hij nodig heeft. Mijn dochtertje wilde ook niet in haar bedje slapen. Zij sliep overdag in de draagdoek. Nu slaapt ze overigens zonder problemen in haar bedje hoor.
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar het verschilt ook zo enorm per kind. Het ene kind is vanaf de geboorte heel fel en duidelijk, terwijl het andere alles best vindt. Een deel is dus aangeboren en een deel is aangeleerd. Nurture versus nature. Als ouder van een makkelijk kind is het dus heel makkelijk om te zeggen dat het alleen een kwestie is van consequent zijn (alle credits bij jezelf leggen ) en dat een ander dat dus niet is, omdat zijn/haar kind niet doet wat het jouwe doet. Ik vind dat onzin, want misschien doet die ander het wel precies zoals jij, maar reageert zijn/haar kind er anders op. En werkt een andere aanpak voor dat kind veel beter. Bovendien: is het één überhaupt beter dan het ander? Dat is ook een mening. Belangrijkste in mijn ogen is dat je kind gelukkig is en dat jij je er zelf goed bij voelt. Het is net waar je principes en grenzen liggen en die liggen voor iedereen ergens anders. Ik ben behoorlijk consequent, maar niet met iets als, in mijn ogen, onzinnigs als een box. Als mijn kind daar niet in wil, dan wil hij daar niet in, dan ga ik dat niet afdwingen, omdat ik daar geen reden toe zie. Net als een wipstoel. Kinderwagen vind ik dan wel weer handig, maar dat vonden ze hier gelukkig allebei niet erg. En anders hadden we vast wel een oplossing gevonden, zoals een draagdoek, niets mis mee, lijkt me. Eigen bedje slapen hebben we wel altijd gedaan, omdat ik het heel eng vond om ze bij ons in bed te laten slapen. Maar de oudste is heel lang bij ons op de arm in slaap gevallen. Pas tegen de tijd dat ze naar het KDV ging, zijn we haar gaan leren zelf in slaap te vallen, omdat ze dat daar (helaas) nodig zou hebben. Consequent zijn zit hem bij mij vooral in sociale omgangsregels. Dus niet slaan, niet knijpen, niet bijten, niet met eten gooien, enz. En nu ze wat ouder worden ook in als we aan tafel eten dat we dan ook even blijven zitten of dat je even wacht met iets vragen tot iemand is uitgesproken ed. Dat soort dingen.
Mee eens. Ik vraag me altijd af of hetgeen wat dl nu anders wilt als dat ik dat zou willen, in de toekomst "problemen" op kan leveren. Dus: is het een probleem als ze op haar 18e... - nog steeds niet in de box wilt spelen? Nee? Dan zie ik er geen noodzaak in om daar nu een strijd over te gaan voeren. - alleen potjes olvarit wilt eten? Ja, dat lijkt me wel redelijk een probleem (of, nou ja, in ieder geval vrij onhandig). Gewoon met de pot mee-eten wordt dus wel gestimuleerd. Het geeft veel rust om het op deze manier te bekijken. Pick your battles zegmaar. Verder ook eens met wat NiekeKris hierboven al schrijft.
Ik ben sinds ik kinderen heb echt veel minder principieel, merk ik. Zo had ik vooraf allerlei ideeën over hoe het zou gaan, maar daar ben ik vrij snel vanaf gestapt en sindsdien is het allemaal veel leuker en makkelijker. Onze oudste heeft tot ze ruim een jaar was alleen potjes te eten gekregen. Was ik vooraf niet van plan, absoluut niet zelfs, maar al het andere kreeg ze niet weg en ik vond het toch vooral belangrijk dat ze wat binnen kreeg. Op een gegeven moment (en toen was ze 1 jaar en 2 maanden oid), besloot ze zelf dat ze met ons mee wilde eten. Allemaal goed gekomen dus. Bij de tweede opnieuw zelfgemaakte hapjes geprobeerd. Die kreeg het wel weg, maar vond het ook niets, die wilde vanaf het begin gewoon wat er op ons bord lag. Ook goed gekomen dus. Onze oudste dochter heeft als baby wel eens voor de tv geslapen. En dat terwijl ik altijd van plan was om mijn kind zo min mogelijk tv te laten kijken. Maar na veel slapeloze nachten met een zieke, huilende baby, hadden we toch ook wel behoefte aan een klein beetje slaap. Voor de tv was ze rustig en viel ze op een gegeven moment vanzelf in slaap. Heel fout, dat weet ik maar al te goed, maar voor dat moment wel iets wat werkte. En ze is nu 4 en slaapt gewoon iedere avond netjes en zonder problemen in haar eigen bed. Dus ook dat is goed gekomen. Ik hanteer nu inderdaad ook wat Leonike schrijft: of hetgeen wat dl nu anders wilt als dat ik dat zou willen, in de toekomst "problemen" op kan leveren. En daarbij wil ik ook nog wel eens een uitzondering maken, wat ik dochterlief dan ook heel duidelijk uitleg. Zoals dat ze wel eens bij ons in bed mag slapen, dan geef ik aan dat dat voor een keertje mag (met de reden waarom het mag erbij), maar dat dat dus niet iedere avond geldt en dat ze morgenavond dus weer gewoon naar haar eigen bedje gaat. Dat accepteert ze tot nog toe gelukkig goed.
Dank je. Ik heb deze manier van kijken en luisteren naar kinderen geleerd op mijn werk en ik zie daar hoeveel effect het heeft. Kinderen voelen zich echt gehoord, durven zichzelf te zijn en leren keuzes maken. Natuurlijk zijn er grenzen, als je jezelf, een ander of je omgeving pijn doet dan kan het niet. In alle andere gevallen kun je samen in gesprek gaan (bij oudere kindjes natuurlijk). Maar ook bij baby's kun je altijd uitleggen waarom iets wel of niet kan. Mijn zoontje zit nu in een fase waarin hij vaak boos wordt omdat iets niet mag (bijvoorbeeld de lamp omtrekken Ik leg dan uit dat de lamp kapot gaat als hij valt, maar zeg ook dat hij daar best boos om mag worden en dat ik ook begrijp dat hij het moeilijk vindt en dat het goed is dat hij mij laat weten hoe hij zich voelt.
Ik denk dat het ook aan je kindje ligt. Hier ook van alles bedacht van zo gaan we het wel of niet doen, maar de praktijk is anders. Ons zoontje verslikte zich 3 uur na de bevalling en werd helemaal blauw, omdat hij niet meer kon ademen. En hij verslikt zich nog steeds regelmatig. Heeft verborgen reflux en is een hongerig kind. Dus ipv zijn eigen bedje werd het toch een wiegje op onze kamer. Stel dat hij zich weer verslikt zijn we er snel bij met ons slaperig hoofd. Zo ligt hij ook veel in de box. En als hij snacht onrustig is komt hij toch in ons bed. Terwijl ik altijd zei dat ik dat niet zou doen. Maar het is of in ons bed slapen of een uur met een krijsend kind zitten om 2uur en 6 uur snachts ivm onrust en krampjes. En ja, ik geef snel toe, maar een uur met een kind zitten wat helemaal over zijn toeren is is ook niet fijn. En ja, hier hebben we de keus. En maak je er gebruik van. Je leeft met hetgeen beschikbaar is.
Je kind veiligheid en geborgenheid geven staat voorop. Als je een goede basis hebt gelegd kun je vanuit daar verder bouwen. Je kind laten slapen in een draagdoek lijkt misschien een korte termijn oplossing, maar op moment dat het kind zich goed voelt kan je vanuit daar een stapje verder gaan bijv. laten slapen in een bedje. Ik heb van de eerste heel erg geleerd dat je op je intuïtie moet afgaan. Ik heb dat zelf de eerste weken teveel genegeerd onder het motto kind hoort dit, kind hoort zus te doen enz. Gevolg was een compleet overprikkelde baby (en mama ), wat helemaal niet meer sliep of at. Kleine baby's kunnen heel goed aangeven wat ze wel en niet prettig vinden en voor ons de schone taak om daar naar te luisteren. Ik denk juist dat wij in onze Westerse maatschappij teveel in regels en moeten denken en dat we heel veel kunnen leren van bijvoorbeeld de Afrikaanse moeders. Luister naar je gevoel en dan komt het straks helemaal goed . Succes met de laatste weken!
Ook ik herken me in de wens consequent willen zijn maar ook je kind veiligh/geborgh willen geven en meegaan met ontw van kind. Ook elders op dit forum heb ik het boek ' lastige kinderen' van b gunster genoemd. Ik denk voor een aantal lezers hier wellicht interessant! Ff googlen. Hij gaat er van uit dat er een aantal sociale normen, basale regels zijn en je verder veelal je kind autonomie moet geven....en moet volgen dus. Daarnaast heb je je eigen gevoelens waar je vooral voor moet opkomen, bv als je nachtrust nodig hebt....en idd bij elk kind creatief zijn! Ben benieuwd hoe ik het straks ga doen......
Ik vermoed dat heel veel afhangt aan hoe je de eerste dagen en weken met je kind omgaat. Bolle heeft de eerste 2 weken in het ziekenhuis doorgebracht (hij had geen pijn) en we konden hem niet zo veel vastnemen als we wilden + hij sliep heel veel. De eerste dagen was alles nog helemaal goed maar we moesten 2 nachten daarblijven voor mezelf, maar in het ziekenhuis slapen de baby's dus vanaf het eerste moment in hun bedje. Ik vermoed dat als je dit vanaf het begin doet dat dat ook gemakkelijker gaat voor de nabije toekomst. Na die eerste 2 nachten werd het wat minder leuk maar hij heeft dus 2 weken in het ziekenhuis gelegen, vanaf de eerste dag/moment sliep hij in zijn bedje, we konden hem wel vastnemen, vooral de eerste 2 dagen en de laatste week, maar wel minder vaak als "normaal" minder vaak dan dat het eigenlijk hoort te zijn. Hij heeft nooit moeilijk gedaan met slapen, echt nog nooit en hij kon goed alleen zijn. In het ziekenhuis sliep hij altijd op zijn rug of zij,....(nooit op zijn buik gelegen) Eenmaal thuis kon hij ook goed alleen zijn, hij is zelfs graag alleen, als hij moe is dan wil hij niet in onze armen liggen maar wil hij zijn "teritorium" hebben, thuis was dat de box of wieg, nu bedje Ik schreef tussen haakjes dat hij in het ziekenhuis nooit op zijn buik heeft gelegen. Bolle haat buikligging! Hij haat het, vind het vreselijk en dat is zachtjes uitgedrukt (nu na 7 maanden oefenen gaat het iets beter) Soms heb ik me wel een beetje zorgen gemaakt en vroeg ik me wel eens af dat als we gewoon lekker thuis waren, hij misschien wel wat meer knuffeliger zou zijn? (Nu begint hij meer aandacht te vragen) Hij is graag bij ons, geeft ons kusjes en knuffelt graag maar hij moet dan wel bezig zijn met iets, lekker bij mama of papa liggen en een half uur knuffelen en chillen zit er niet in Voor een groot gedeelte is het gewoon het karakter maar ik denk echt dat het voor een heel groot gedeelte ook uitmaakt hoe je in de eerste weken met je baby omgaat. In het ziekenhuis kreeg hij veel testen, pijnlijke maar hij liet zich goed doen (eeg,...) dus wel niet extreem pijnlijk maar ik merk nu aan bolleke dat hij niet goed tegen "schrikpijn" kan, bijvoorbeeld een vingertje tussen een boekje wat niet echt pijn doet en hij heeft onmiddelijk een pruillipje Veel mensen moeten het "te" gehechte afleren, dus alleen leren slapen,... Wij moeten het knuffelen en affectie juist bij hem aanleren. Zo voelde het voor mij toch, niet dat hij geen affectie toont maar hij is wel graag in zijn uppie Met 3 maanden vertelde de fysiotherapeute ons dat bolle een schootbaby gaat worden, geen idee hoe ze dat zag, ik wist ook niet goed wat ze ermee bedoelde maar bolle zit heel erg graag op onze schoot met speelgoed en kan zich zo goed amuzeren en ik geniet zo heel fel van ons momentje samen (dit is 100% karakter want dat kan ik niet aan de eerste weken linken) Pfffff mensen, ik ga stoppen want het verhaal word nu wel heel erg lang. Mijn conclusie is dus dat ik denk dat heel veel afhangt van de eerste week. (baby's met pijn of huilbaby's niet meegerekend) Maar ik heb wel maar 1 ervaring dus ik kan fout zitten maar voor mezelf merk ik nu nog veel dingen die te maken kunnen hebben met het ziekenhuisgedoe Wel heb ik een hele lieve baby, vraagt nu steeds meer en meer aandacht, lacht graag, speelt graag met ons, een heerlijk manneke, ik zou helemaal niks aan hem willen veranderen. (Buiten die buikligging )
Sydneys: leuk dat jouw kindje zo goed alleen kan zijn, maar dat het eraan ligt hoe je de eerste weken met je baby omgaat, klopt echt niet hoor. Onze dochter heeft altijd alleen in haar bedje gelegen, vanaf dag 1. Ze sliep ook door van 2 maand tot 4,5 maand. Het is pas daarna dat de drama's met slapen hier begonnen zijn. En nee, er is toen niets specifieks gebeurd. Gewoon, kindje dat haar eigen wil begon door te drijven, en vooral, dat zo actief was dat ze 's nachts heel wat te verwerken had en ook heel veel honger had.
Ik ben ook van 'picking my battles' . Kijk goed naar de situatie of het me de moeite waard is om mijn voet neer te zetten ('ik ben de baas en zo doen we het') of dat het ook op hun manier kan/mag. Ben ook zoals iemand hier al zei, een stuk minder principieel geworden en heb ook dingen die ik vast van plan was overboord moeten gooien, omdat het gewoon niet werkbaar was. En ieder kind heeft toch echt zijn eigen gebruiksaanwijzing, ze zijn lang zo maakbaar niet als je wellicht dacht voor je kinderen kreeg . Wat bij de ene heel goed werkte, ging bij de andere voor geen meter. Sommige dingen (vooral qua veiligheid e.d.) valt niet over te discussiëren. Altijd gordel in auto, iedere dag tanden poetsen, niet slaan, niet afpakken, slapen in eigen bed etc. Maar andere dingen, tja, maakt het me echt uit of baby niet graag in box ligt als het ook prima/veilig genoeg op een kleed op de grond kan liggen? Maakt het mij uit of kleuter de hele dag thuis in onderbroek wil lopen? Je maakt gewoon keuzes.