Volgens mij zijn alle baby's de eerste week nog 'zoet' en slapen nog netjes, tenminste.. dat is mijn ervaring. Meestal begint het 'gedonder' erna pas haha.
Overigens was het hier toch alle 3 de keren een verrassing wat voor kind het zou worden qua baby. Het zal ook vast wel met ervaring te maken hebben. Hier hielde ze echt alle 3 gewoon niet van de wagenbak, en ja ik heb doorgezet, ze hebben er namelijk alle 3 toch echt een hele tijd ingelegen (middelste ging vrij snel over op maxicosi, ja ik weet heel slecht, ivm reflux). Mijn jongste was echt een heel gezellig ventje en niet moeilijk en moest altijd mee in weer in wind in het ritme van zijn broer en zus, maar in de wagenbak had hij het gewoon niet fijn.
Hier twee kinderen die uitstekend alleen kunnen zijn en goed slapen, maar de oudste heeft in het begin dus echt veel bij ons gelegen en geslapen, terwijl de jongste dat minder heeft (die sliep al heel snel in haar eigen bedje). En dat terwijl de oudste echt behoefte heeft aan ruimte, 'vrij zijn' en de jongste vanaf het begin veel aanhankelijker is. De jongste daarentegen is behoorlijk gehecht aan mensen die ze goed kent (papa, mama, 1 oma, 1 opa en 1 tante), terwijl de oudste vrij makkelijk was en is wat mensen betreft. Ik denk dus niet dat het per definitie uitmaakt hoe je de eerste dagen/weken met je kind om gaat, maar dat het belangrijkste deel toch karakter/aangeboren is. Hier tenminste twee heel verschillende kindjes, terwijl we het meeste in de basis toch echt hetzelfde doen. Maar we passen het wel aan 'op het kind'. De jongste heeft bv. echt tijd nodig als ze ergens net komt. Dat vind ik prima, ik ga dat ook niet forceren, want dat werkt echt averechts. Dan blijft ze aan me hangen en huilen, enz. Terwijl als ik haar de ruimte geef om alles vanaf mijn schoot te bekijken, ze op een gegeven moment vanzelf los komt en alles prachtig vindt. Ja, het duurt soms meer dan een uur. Maar wat dan nog?
Leuk hoe die opvattingen verschillen. Mijn beide kids spelen heel graag in de box, slapen heerlijk in hun bed en spelen ook wakker samen in bed. Maar ik heb mn kindjes NOOIT in de box of in bed laten huilen als ze niet wilden... Echt niet. Een kindje wil veiligheid, geborgenheid, weten dat mama er is. Ik wil mn kind niet leren "In je bed ben je alleen, en als je huilt omdat je je bang, kwetsbaar en alleen voelt dan reageert er toch niemand op" Of "De box is om leuk in te spelen, en ik laat je er lekker in krijsen omdat dat mij nu even beter uitkomt." Het is bij ons even tijd investeren in een veilige basis ( = altijd in papa, mama's armen of de draagdoek als hier behoefte aan was ) en daar pluk ik nu de vruchten van. Buurjongen jankt al een jaar lang bij elk dutje enorm hard, krijst het uit in de box, hij heeft "het" in een jaar tijd huilen dus echt nog niet "geleerd" terwijl die van mij "altijd zijn zin heeft gekregen" en nu wel lekker slaapt en in de box speelt...