Hallo vlindermoeders. Na meer dan een jaar ben ik weer terug op dit forum. Ik heb nu eindelijk weer gedurfd hier op het forum te komen en wil graag mijn verhaal vertellen. Op 17 maart 2008 heb ik na herhaaldelijk aandringen van mijn man toch maar het ziekenhuis gebeld, omdat ik al 3 dagen last had van ontzettende hoofdpijn. Ik was al onder behandeling bij de gyn. omdat ik last had van een hoge bloeddruk. Ik moest meteen naar het ziekenhuis komen en om 18:00 uur waren we daar. Mijn onderdruk was veel te hoog 120 en ik moest dan ook daar blijven en zou de volgende dag ingeleid worden (was 37w3d). Ze hebben 2 keer gel ingebracht en om 22:30 uur zijn dan toch de weeen begonnen. Om 01:23 uur op 19 maart is dan onze mooie dochter Tessa geboren. De bevalling was zwaar geweest en ik moest nog blijven vanwege de pre-eclampsie maar wat waren we gelukkig. Op 19 maart om 16:00 uur is ons dochterje naar de couveuse afdeling gebracht want ze was erg rustig en wilde niet goed drinken. Er werd voor de zekerheid een hartfilmpje gemaakt maar alles zag er goed uit. Ze zouden wel een hartspecialist inschakelen de volgende dag als ze niet wat meer aktie ging tonen want ze hoorde wel een ruisje op het hart. Mijn man heeft van thuis uit nog via de webcam gekeken hoe ze om 23:00 uur het flesje kreeg. En hij vond haar al een stuk actiever. Om ongeveer 04:00 in de nacht word ik opeens gewekt door de verpleegsters en word ik met spoed naar de couveuse afdeling gebracht. Wat ik daar zag kon ik gewoon niet bevatten. Er stonden een hele hoop mensen op mijn lieve kleine dochter en probeerde haar te reanimeren. Ik kon het niet geloven. Het was gewoon een nachtmerrie. Ze hebben haar nog in leven kunnen houden tot mijn man gearriveerd was. Om 05:00 uur op 20 maart 2008 is ze overleden. Ze werd bij mij in de armen gelegd en ik heb haar nog 3 dagen bij me mogen houden in het ziekenhuis. Iedereen was van de kaart. Artsen en verpleegsters niemand kon begrijpen dat dit was gebeurd. Ik kon alleen maar denken "dit is niet waar" ik kon het gewoon niet bevatten. Toen moesten we alle mensen die we hadden laten weten dat we een mooie dochter hadden gekregen, laten weten dat ze was overleden. Niemand kon geloven dat dit was gebeurd. Onze ouders, broers en zussen waren totaal verbijsterd. Hoe had dit kunnen gebeuren. Toen ik naar huis mocht is ze meegegaan naar de begrafenisondernemer in onze woonplaats. Haar met ons mee naar huis nemen kon ik niet dat was veel te zwaar. 7 dagen naar haar geboorte is ze begraven. Dit was werkelijk een nachtmerrie, een horror. Maar dan terwijl ik wakker was. Ik kon gewoon niet bevatten dat dit ons overkomen was en dat kan ik nu soms nog steeds niet. Ik heb het in de 11 maanden na haar geboorte redelijk een plekje kunnen geven, ondanks hele moeilijke momenten en heel veel verdriet. Nu probeer ik het na de geboorte van mijn zoontje (precies 11 maanden na de geboorte van Tessa) opnieuw een plekje te geven en ik hoop dat dit daaraan kan bijdragen. Tessa mijn lieve klein engeltje mama mist je elke dag en houdt van je.
pff wat een verhaal ik wil je heel veel sterkte toewensen met toch het verlies van je dochter. hebben ze nooit achterhaalt waarom ze is overleden? of wilden jullie dat niet ?
ow wat erg zeg. Ik heb heel veel respect voor jullie dat je dit verhaal hebt kunnen neerzetten. gecondoleerd met jullie verlies.
Dank jullie voor de fijne reacties. Het is heel moeilijk om ermee om te gaan niet alleen voor ons maar ook voor de mensen om ons heen. Hoeveel vrienden zijn we niet kwijt geraakt omdat ze ons niet meer durven te benaderen. Je verliest niet alleen je kind maar tevens een hoop mensen om je heen en dat doet extra pijn. Dit is voor het eerst dat ik er iets over durf te schrijven op het internet, en het doet me heel goed om te zien dat er mensen zijn die durven te reageren, dank jullie hiervoor. @ bengeltje86 We hebben het inderdaad laten onderzoeken, want de gedachten die door ons hoofd gingen waren absurd. Tessa miste een hartkamer. Als ze dit eerder hadden opgemerkt, hadden ze er ook operatief niets aan kunnen doen. Er valt dus niemand iets te verwijten en dat is op zich wel een fijn gevoel. Het enige wat volgens onze gyn niet goed was gegaan is dat ze dit op een 20 weken echo hadden moeten zien. Nu we terug denken is het ook zo dat het niet lukte om een 4 kamer beeld van het hart te krijgen. De baby was te druk zeiden ze en we moesten een week later terug komen. Ook toen is het uiteindelijk niet gelukt, maar ze zeiden dat ze wel de 4 kamers afzonderlijk hadden gezien. Maar de onderste hartkamer van Tessa was vergroot en waarschijnlijk hebben ze dus twee keer tegen dezelfde kamer aangekeken. Maar wat had je gedaan als je het eerder had geweten....??? We hebben in ieder geval onbezorgd genoten van die ene dag met haar en dat had ik ook voor geen goud willen missen. Die ene dag kan niemand ons meer afnemen en we hebben ons mooi meisje in de armen kunnen hebben. De klap was daardoor wel totaal onverwacht. Ik hoop dat ik door hierover te schrijven het een echt plekje kan gaan geven, want soms voel ik me heel alleen met mijn verdriet.
Wow, wat een verhaal. Gecondoleerd met dit verlies. Ik heb respect voor jouw lef om het hier neer te schrijven, maar ook voor jouw kijk op dit vreselijke gebeuren. Een groter verlies kun je niet hebben, maar de blijheid van de tijd met haar is zoveel waard. Geniet van je kleine man. In je hart draag je jouw liefde voor 2 kinderen.
ava ik snap dat jullie het veder hebben laten onderzoeken dat zou ik denk ik ook gedaan hebben maar vind het toch wel een fout van het ziekenhuis omdat ze jullie het niet in 2 keer goed konden zeggen bij de 20 weken echo bedoel als je het niet zeker weet vind ik dat ze jullie een 3de keer terug hadden moeten laten komen maar ja net als je zegt als je het had geweten wat had je dan gedaan? dat was ook een moeilijke beslissing geweest denk ik jullie kleine meisje kijkt nu op jullie neer en waakt over jullie en jullie mooie zoon. en vergeten zullen jullie haar nooit doen. en ben blij dat je hier je verhaal kan doen na toch wel langere tijd het van je afschrijven helpt altijd wel . alsnog heel veel sterkte met toch het verlies van jullie mooie dochter
Heel veel strekte met het verlies van jullie mooie meisje! Ik kan me niet eens een voorsteling maken an hoe ik zonder mijn kindje door zou moeten. Ik vind het dan ook super knap van je dat je hier je verhaal doet. Geniet van je mooie mannetje en van elkaar.
Jeetje meis, wat een heftig verhaal... ik moet er niet aan denken wat er door je heen moet gaan als zoiets gebeurd. Vreselijk! Ik denk wel dat het "fijn" is achteraf om te weten dat er niets aan gedaan had kunnen worden. Zoals je zelf ook zegt heb je nu wel onbezorgd van je zwangerschap en de 1e dag kunnen genieten. De klap is onwaarschijnlijk hard... Ik wil je een hele dikke virtuele knuffel geven!
Jeetje was een verschrikkelijk verhaal. Heel veel sterkte met het verwerken van het verlies van jullie prachtige meisje. Wat ontzettend dapper dat je je verhaal hier neerzet. Lars heeft voor altijd een engeltje dat over hem waakt.
Wat verschrikkelijk zeg Dit is het ergste wat je kan overkomen Alsnog gecondoleerd! Ik hoop dat je het op den duur een plekje kunt geven, maar jullie zullen Tessa altijd blijven missen natuurlijk. Ik hoop dat je kan genieten van je mannetje en dat je daar een stukje Tessa in mag zien!
heb net je verhaal gelezen .zit met tranen in mijn ogen moet wel heel verschrikkelijk zijn weet je al hoe het heeft kunnen gebeuren ??
Wat een vreselijk verlies dat jullie je mooie dochter Tessa zijn verloren. Ontzettend veel sterkte gewenst!
Wat kan ik zeggen, woorden schieten echt te kort.. De pijn die je moet ervaren als moeder die haar kindje heeft verloren moet soms ondragelijk zijn.. Ik vind het dapper en krachtig dat je je verhaal hebt vertelt en wens jullie allemaal heel veel liefde en gezondheid toe.
Meid, ontzettend veel sterkte. Nog steeds, want dit blijft een ontzettend groot gemis. Ik denk echt dat er met de dood van je kind er ook een stukje in jezelf sterft.
Ik wil iedereen bedanken voor de hele lieve reacties. Het doet me heel goed om die te lezen. Ik geniet iedere dag van onze kleine man, in hem zie ik ook onze dochtertje terug. Vaak denk ik wel hoe zou zij nu geweest zijn.... We zijn nog ontzettend verdrietig, maar hebben gelukkig nu ook een mooi gezond kindje en daar wil ik absoluut van genieten!
wat een verdrietig verhaal. Dat is gewoon de ergste nachtmerrie die je maar kunt bedenken. Ik wens jullie heel veel sterkte toe!
Het lijkt me verschrikkelijk om dit mee te maken. Heel veel sterkte. En erg goed dat je er over schrijft, vaak 'lucht' het op om je verhaal te vertellen. Veel liefs Jada
Onwijs knap dat je het toch deelt met andere, andere die jou willen steunen maar helaas je verdriet niet geheel kunnen wegnemen maar misschien wel kunnen verzachten. Ik hoop dat je het een plekje kan geven, ik zelf heb een zusje gehad die bij de geboorte is overleden door fouten van de arts. Destijds de vriendin van mijn vader heeft het nog steeds niet helemaal kunnen verwerken maar het zeker wel een plekje kunnen geven, ook zij hebben inmiddels een zoontje van 5 jaar. Ik hoop dat je het een plekje kunt geven en jezelf alle tijd gunt om daarvoor te zorgen, dat heeft heel veel tijd nodig, maar zo te horen ben je in ieder geval al een stapje in de goede richting gegaan! En ik geloof er echt in dat jullie ooit weer samen zullen zijn! Sterkte en veel geluk en plezier met jullie zoontje! LIefs Charis