oh wat een heftig verhaal zeg dat jij van je meisje houd is duidelijk. en zij van jou zij gaf je die mooie steen terug met de woorden in je hoofd het is goed mama. je had geen keus en je wilde het beste voor je kleine meid. wat erg dat je op niemand terug kon vallen. zulke mensen vind ik geen vrienden. die horen je te steunen bij verdriet en blijdschap door dik en dun. jij hoort dit niet alleen te verwerken. en dat je het hier neerzet voel je niet bezwaard ook al ken je ons niet wij leven met je mee en voelen je verdriet. waarom omdat wij ook moeder zijn en in ons hart weten we hoeveel je van zo kleintje kan houden en houd. fijn dat de crisisdienst erbij gehaald is hopelijk kunnen zij je helpen er weer wat boven op te komen. je meisje hoef en mag je niet vergeten maar weet wel dat zij van boven af over jou waakt . zij zou willen dat je door ging doorging met leven en toch proberen blij te zijn al is dat nu nog moeilijk. heel veel sterkte en kracht voor jou.
Blijf overje meisje praten.Dit stukje op zwangerschapspagina is speciaal voor mama die hun kindje zijn verloren.Voel je hier op je plek. Ik heb heel veel steun gehad aan www.lieve-engeltjes.nl Het is een besloten mail lijst.Je word in een groepje geplaatst waar andere mama's zijn die hun kindje op de zelfde soort manier zijn verloren. Je vind hier herkenning,alles wat je nu voelt wat hun ook ervaren. Ook had ik een vlindersite gemaakt voor mijn zoontje.Een digitale plek waar heel je verhaal en je gemis kan verwoorden.Ook hier reageren andere mama's die hun kindjes zijn verloren. Ik hoop dat je hier iets aan zult hebben. Je meisje word niet vergeten,ze zal voort leven in je hart. Het gemis is hart verscheurend en soms voelt het of de zin van het leven even weg is. Je hele toekomst is in 1 klap weg.Geen je zelf de tijd om te rouwen.
hoi lieve dilani, ook ik kreeg de tranen in mijn ogen van dat verdrietige maar ook zo mooi geschreven verhaal... ik weet goed waar je het over hebt... wij hebben ook een kindje verloren... ik was 5 maanden zwanger! vanaf het begin verloor ik al bloed maar er werd telkens tegen me gezegd dat het geen kwaad kon voor het kindje zelf! dus daar ga je dan maar vanuit he? tenminste...dat hoop je! we hadden besloten om nog even heerlijk een weekje er tussenuit te gaan voordat de kleine zou komen! als we terug kwamen (zondags) moesten we op maandag weer naar het ziekenhuis voor controle en zouden we te horen krijgen wat het zou worden!! dus zo gezegd zo gedaan,wij op vakantie! we gingen naar zo'n vakantie huisje in drenthe....onderweg in de auto zei ik,ik moet plassen dus wil je stoppen bij een benzinepomp alsjeblieft? eindelijk aangekomen,doe de auto deur open en ik plas gewoon in me broek! dacht he wat raar voelde geen eens dat het gebeurde? dus snel omgekleed in de wc en wij door gereden.... eindelijk daar aangekomen ben ik heerlijk in bad gegaan... bijna de hele week ging het redelijk goed! tot er een moment kwam dat mijn vriend een middagje ging vissen.... ik zat alleen in het huisje en moest naar toilet...(dus gewoon gegaan natuurlijk!) kreeg ik me ineens een paar krampen!!!! dacht moet poepen...(sorry dat ik het zo schrijf) en ook dat gebeurde.... later toen ik klaar was....(beetje smerig) wou ik dus alles afvegen maar er zat iets aan me wat ik niet weg kreeg,,,, had in die tussentijd zoveel bloed verloren dat ik steeds verder weg zakte.... daar zat ik dan....helemaal alleen en zonder telefoon! ik heb ik weet niet hoelang daar alleen op die wc gezeten! toen mijn vriend eenmaal terug was en mij gevonden had,heeft hij de verloskundige gebeld...en die had doodleuk gezegd dat ze niet kwam omdat het te ver was!!!! ze had gezegd, pak alles op wat je pakken kan en ga naar het ziekenhuis....uuuh ja lekker met al die ontlasting? maar mijn vriend had dus eerst niet gezien dat er iets aan me zat en niet weg ging...dus hij legde dat uit via de telefoon en de verloskundige had gezegd, knip het maar door en ga met haar naar het ziekenhuis toe! zat ik eindelijk (zo slap als een vaatdoek) in de auto werd ons heel leuk verteld dat ze geen ziekenhuis hadden daar!!! maar dat we naar een andere plaats moesten rijden!!! dacht dat ik gek werd in de auto! kreeg namelijk telkens krampen... na 3 kwartier rijden eindelijk in het ziekenhuis aangekomen!! daar werd ik meteen onderzocht....ik lag half laveloos op dat bed en was benieuwd wat er nu allemaal met me aan de hand was...toen ik mijn vriend plotseling zag huilen wist ik genoeg!! er is iets mis,en goed ook!! en ik maar roepen,wat zeggen ze??? (jaja het eerste de beste ziekenhuis was in duitsland!! ) mijn vriend probeerde alles rustig aan mij uit te leggen... en daar kwam de nachtmerrie..... lieverd je word zo geopereerd...uuhh waarom?? nou je placenta word eruit gehaald? ik dacht he,wat is dit allemaal??? ik was dus niet meer zwanger!!!! ik had bij de benzinepomp mijn vruchtwater al verloren! en wat mijn vriend door had geknipt,was de navelstreng van ons kleine wondertje... en dat lag dus daar in het huisje, in de wc pot....... mensen van het ziekenhuis hebben het eruit gehaald! maar wij hadden besloten dat we het niet wilde weten wat het was...ik was er al kapot van! ze hebben het wel onderzocht..en we kregen te horen dat het niet in orde was! als het wel was blijven zitten hadden we kans gehad op een mongooltje en nog vele andere mankementen! de dokter in nederland zei tegen mij...meisje het klinkt hard,maar de natuur heeft het afgestoten dus wees er maar blij om! niemand zit te wachten op een kindje wat niet in orde is........ nee natuurlijk niet maar wij zitten wel met een hoop verdriet! wij hebben er met elkaar goed over kunnen praten en hebben het een plekje kunnen geven....hoop zo dat jij ook iemand vind waar je je verhaal kwijt kunt! zo niet,wil ik er ook voor je zijn hoor!! en probeer je verdriet om te zetten in energie voor je nieuwe huisje,kun je daar een mooi plekje zoeken met de foto van je mooie dochter....(ik weet het is makkelijker gezegd dan gedaan) natuurlijk mag je rouwen het is niet niks wat je meegemaakt hebt!! maar probeer door te gaan met je eigen leven...dat had je dochter ook graag gewild! wens je heel veel sterkte in deze moeilijke tijd en ik weet zeker,ook jij komt er weer bovenop!!!!! liefs bianca
Hallo lieve meiden, Ik wil steeds wat schrijven omdat ik de reacties zo waardeer en zo lief vindt, maar ergens zitten de woorden wat vast. Meestal als ik maar eenmaal begin, dan komt er wel wat ( of veel ) ) De afgelopen dagen waren niet makkelijk, wat ik natuurlijk ook niet verwachtte. De eerste dag zonder kraamzorg,vriendinnen amper te bereiken en mijn lieve dinnetje waar ik nog wel een beetje terecht kon die uiteindelijk toch in haar eigen drama belandde van een verbroken relatie. Ik wil er voor haar zijn en probeer dat ook, maar ik heb nog zoveel op mijn eigen bordje liggen. En tegelijkertijd boezemt me dat ook angst in, omdat ik even niet bij haar kan ventileren. Ook dat stukje valt weg. Gisteren heeft mijn therapeute mijn woede over alles naar boven proberen te halen, omdat dat zou kunnen helpen. Dat heeft niet goed gewerkt. Ik stikte erin en kon het niet afsluiten. Woede over hoe mijn leven steeds loopt, waar ik dat aan verdien, hoe vaak je als mens op moet staan en hoe vaak je heel veel moet verliezen en opnieuw kan beginnen. Woede over wat er met Dilana is gebeurd, het onrecht wat haar aangedaan is. Therapeute was het daar erg niet mee eens, wat mij weer moeite koste. Vlg haar had Dilana geen kans, geen leven dus haar is afgenomen. Ik zie en voel dat anders. Haar leven , potentieel is haar wel ontnomen voor mijn gevoel. En heb heel sterk het gevoel ( vraag me niet tegen wie ik dat zeg ) dat je mij pakt ok ,maar waarom in godsnaam zij , wat had zij nou misdaan. En de woede, teleurstelling over mijn omgeving, dat ik zo alleen gelaten wordt, en er weinig tot geen hulp en steun is. Gevolg dat ik buiten liep, dacht stik allemaal maar en in erg negatieve gedachten schoot. Dat heeft me even niet geholpen. Ik kan het er gewoon niet bij hebben, en dat beheerst me dan. Ik wil dat niet, ik ben dan zelfs geneigd het verdriet weg te stoppen. En dat gaat al zo moeizaam, ik kan er niet goed mee omgaan en hoor steeds een stem in mijn hoofd dat ik me niet moet aanstellen dat het helemaal niet erg is en ik door moet gaan. Ik weet waar die vandaan komt,maar het is vermoeiend daar steeds tegengas aan te geven. En hoor nu regelmatig in woorden van anderen die boodschap ook terwijl dat niet zo is. Gisteren ben ik even in mijn huis geweest, dan schrik je weer van de puinhoop. En ik liep haar kamertje in, althans wat haar kamertje moet zijn. Ik brak. Nooit zal ze daar zijn en spelen. @ Birdy Wat een ongelooflijk en hard verhaal. Je kindje verliezen is zo erg en dan ook nog onder die omstandigheden en deels alleen. En dan een buitenlands ziekenhuis. Elk verhaal heeft zijn eigen rauwheid, maar als je niet weet wat je overkomt en alleen daar op een toilet hangt en je kindje aan het verliezen zal dat echt niet meevallen. Ook al besef je het op dat moment niet , daarna besef je wel dat dat op dat moment wel zo was. Wat fijn dat je er goed met je vriend over hebt kunnen praten en dit een plekje hebt kunnen geven, dat zal niet meegevallen zijn. Hoewel ik me soms ook verbaas hoe flexibel we als mens kunnen zijn. Sterk mens ben je. Het is hard wat een dokter zegt, en ergens hebben ze natuurlijk gelijk en weet je verstandelijk dat het beter is. Ik ook in had geen keuze anders dan Dilana te laten gaan. Maar er is ook een andere kant, de kant van het loslaten van je eigen kindje, je droom , je toekomst. Het liefste wat je ooit bij je mocht hebben. Ja ik weet diep van binnen dat mijn toekomst niet alleen Dilana was, dat er meer is. Ik probeer me daar ook aan vast te houden, al lukt dat moeizaam , er is de afgelopen maanden meer verloren. Fijn je woorden dat Dilana dat ook gewild zou hebben, ik heb haar dat ook beloofd dat het goed met mama zou gaan. De eerste dagen had ik heel veel moeite dat me dat niet lukte. nu besef ik wel wat wil je nou van jezelf, hoe hard wil je tegen jezelf zijn ? Het is een week geleden dat ze gecremeerd is.
hoi meis... het was voor ons ook een zeer moeilijke tijd... en wij hebben niet meer dan een paar echofoto's....helaas! ik heb een echofoto en een knuffelbeertje gewoon bij ons in huis staan,zo is hij/zij er altijd bij! en dat laat ik staan totdat ik alles goed heb verwerkt! soms vragen ze wel eens, wanneer haal je dat weg? het is al weer zolang geleden!! nee! zolang ik dat wil, blijft het staan!! mijn vriend heeft daar gelukkig geen problemen mee en commentaar van een ander daar trek ik me niks meer van aan!!! het klinkt raar (en bedoel het zeker niet verkeerd) maar jij hebt nog foto's en as van je dochter....(tenminste,ga er vanuit dat je straks het as wel wilt hebben?) een paar jaar geleden is mijn opa overleden waar ik een hele goeie band mee had! toen mijn opa was gecremeerd heb ik gevraagd of ik een beetje as van hem mocht hebben om het te laten verwerken in een soort van sieraad... die mensen van het crematorium verkochten daar dus ook dingen die je aan een ketting kon hangen! (je krijgt er een ketting bij) ik heb toen een heel fijn buisje (ong 2cm lang) uitgekozen en daar stoppen ze dan de as in! het word helemaal afgesloten dus het kan nooit open gaan en je hebt er dus jaren wat aan! je ziet niet dat er as in zit,het is gewoon een sierketting....misschien een idee voor jou?? dan heb je je dochtertje altijd bij je..... het gaf mij echt een goed gevoel....heb het later ook voor mijn oma laten maken en ze vond het echt een super idee.... de rest van de as kun je natuurlijk gewoon bewaren in een urn en thuis of waar dan ook neerzetten,het is niet zo dat je dan niks meer over hebt.... wens je heel veel sterkte verder, en praat er veel over dat helpt ook!!! het is nu moeilijk maar over een tijdje gaat het stukken beter met je! niet dat je haar dan vergeet maar dan heb je het een plekje gegeven en kun je de draad zelf weer een beetje oppakken.... ga niet in een hoekje zitten! dan ga je er zelf onderdoor en ik weet zeker dat je dochtertje dat niet heeft gewild!! veel liefs bianca
Heel veel sterkte! Wat moet dit moeilijk zijn... Ik vind het zo erg voor jou... Ik hoop dat je dit ooit een plekje zal kunnen geven. Ik weet niet wat ik kan schrijven... er is niets wat je verdriet kan wegnemen... veel liefs x
Ik voel hetzelfde, meid, dat je dit mee moest maken. Je hebt je dochter leren kennen, wat een wonder, maar wat moet je een verdriet zien te vewerken. Ik hoop dat je steun gaat krijgen van buitenaf, van anderen en dat je ergens weer licht ziet. Een dikke knuffel voor jou en je lieve meisje.
Jeetje meid, heb je verhaal zitten lezen, maar ik moet er echt om huilen. Heeeel erg veel sterkte nog!
Lieve meid, Ik weet eigenlijk helemaal niet wat ik tegen je moet zeggen. Zit met tranen in mijn ogen je verhalen te lezen. Wat heeft je dochtertje een lieve en oer sterke mama. Ben (ook al ken ik je niet) zo heel erg trots op je. Dat je dit alleen moet doen. Hoop dat je straks een fijn eigen huisje hebt en je dochtertje Dilana een heel mooi plekje krijgt. Weet ook niet waar je vandaan komt maar als het dicht bij mij was kwam ik direct bij je om je te steunen. Want dit kun en mag je niet alleen doen. Als je je verhalen kwijt wilt kan dat altijd bij mij en vast bij alle meiden hier. Wil nog zoveel meer zeggen maar kan de woorden gewoon niet vinden. Wens je alle sterkte van de hele wereld meid. Liefs en hele dikke knuffel nooatje
He lieve schat!! Ook ik praat mee op het forum Hoe verder te gaan na overleden kindje.. zo ook daar las ik jou verhaal. Meid ik weet wat het is om een kindje te verliezen en hellaas mag ook ik daar over mee praten. Ik ben 26 maart 2012 bevallen van een zoontje Dani heet hij. Ook mij zoontje had het Hypoplastisch linker hart syndroom, maar ik las dat er bij jou lieve meisje veel meer dingen mis waren. Meid wat gaat het mij aan het hart dat ook jou dit is overkomen. Maar ook vooral dat ik lees dat je geen patner hebt om het mee te delen! En je ouders daar heb je geen contact mee begrijp ik ( of erger) In dit soort stukken in je leven mag je niet alleen zijn, en heb je mensen om je heen nodig. Dus vraag om hulp meis, schreeuw om hulp....maar laat het niet verder komen dan dit wie weet waar je anders eindigt. Bij deze wil ik je graag hulp bieden, ik wil wel met je praten. Want weet je mensen om je heen kunnen je nog zo veel hulp willen bieden maar als ze het niet hebben meegemaakt ik je gesprek toch anders. Wij zijn er voor je, je bent een kanjer en je meisje mag heel erg trots zijn op een moeder zoals jij. En dat steentje was geen toeval da moest zo zijn dikke knuffel en een zonnestraaltje stuur ik jou kant op
Lieve meiden, Wat een lieve woorden en wat raakt jullie aanbod me ... Ik wil daar graag gebruik van maken alleen ik weet niet hoe en wat en op welke manier. Helder denken lukt even niet. Merk ook dat ik de laatste dagen een beetje op slot zit, probeer daar uit te komen , maar dat lukt nog niet zo erg. @1986cindy je zonnestraaltje is aangekomen, je stukje straalde zoveel uit dat ik er even van moest glimlachen. Dank !
Wat ongelooflijk verdrietig. Mooi hoe je probeert om ermee om te gaan en het een plekje te geven. Vraag mensen om hulp als je het nodig hebt, blijkbaar komen ze zelf niet op het idee :S
Onzichtbaar Niet voor een seconde, niet voor een dag Steeds maar weer Ik hoop dat tranen trapjes bouwen Naar waar jij bent Maar ik huil er niet genoeg Ik kan je niet bereiken Stil en leeg Huilende stilte Zo koud, zo koud De hunkering Naar een reikende hand Een warme blik Waar is iedereen ? Waarom ziet niemand me niet, Waarom kan ik jou niet zien.. Onzichtbaar Voor mezelf En iedereen om me heen Mb, 24 april 2012
Jee wat een verhaal, Ik zit hier op mijn werk, jouw verhaal te lezen, en met tranen in mijn ogen en weet het bijna niet droog te houden. Wat een verdriet, maar bovenal wat een kracht heb je, om dit alleen te kunnen doen! Ik snap dat het geen keuze is, maar een moeten, maar toch doe je het allemaal maar... Ik geloof echt dat je kleine meid er echt nog ergens voor je is, die knuffelsteen zo, mooi... Bijna woordenloos zit ik hier, en veel meer dan een dikke knuffel kan ik je niet geven, maar jij en je kleine meid laten een onwisbare indruk achter..
Lieve meiden het blijft me raken jullie woorden, Bambi dat het een onuitwisbare indruk heeft gemaakt vind ik erg en tegelijkertijd ook fijn, omdat het dan echt is, ik zal dat straks proberen uitleggen. Birdy aan de ene kant is het fijn dat ik meer herinneringen heb aan Dilana, soms heb ik echt een foto van haar nodig om te beseffen dat het allemaal echt is gebeurd, aan de andere kant maakt het ook weer weinig uit. Het resultaat voor ons beiden dat ze weg zijn. |En dat is kneiterhard. Het gaat moeizaam, en de tegenslagen lijken niet op te houden en eerlijk regelmatig weet ik het gewoon niet meer hoe ik mezelf overeind moet houden. Ik heb hier spaarzaam internet in mijn camping huis en daar baal ik behoorlijk van , niet praktisch maar mis ook iets waar ik ontspanning in kon halen, en kan dus ook lastig op het forum. Er gebeurt zoveel dat het verdriet om Dilana zowat naar de achtergrond wordt geschoven en ik voor mijn gevoel amper tijd en ruimte voor heb. Ik voel me heel onveilig , voel weinig ruimte voor mij en elke dag lijk ik daar wel meer op in te leveren. Mijn omgeving die onstabiel is en weinig kan bieden , sommige die niet willen bieden. En ik die daarin een weg een plekje probeer te vinden om toch hulp te vragen en een weg, waarin sommige kneiterhard zijn en met druk zijn en niet willen schermen. Het is moeilijk te begrijpen dat je zgn beste vriendin 1o dagen niets van zich laat horen , je vraagt of er iets is en dan te horen krijgt ja eh heb ook nog werk hoor. geen tijd. Het is nog niet eens 3 weken geleden. Een andere vriendin heeft zelf behoorlijk wat problemen, doet wat ze kan maar heeft de bijkomende factor dat haar vriend in zijn overspannen toestand elke sec die naar een ander gaat jaloers benadert, met gevolg dat ze nu stiekum om hem heen moet en ik daar niet meer thuis kan komen. Ik werk als zijn trigger voor wat mis is. Het weinige wat we hadden lijkt ook weg te vallen Een andere vriendin vroeg ik om hulp in iets praktisch, waarbij ze aangaf heel eerlijk dat niet te kunnen. Dat ze besefte dat ik er elke dag in zit en ik steeds moet regelen en dat ze bij god niet snapt hoe ik dat doe maar dat zij dat niet kan. Aan de ene kant doet dat wel wat in mijn sterkte, dat je denkt tjee aan de andere kant heb ik weinig keus en moet ik het ermee doen wat er is. Maar het is wel de zoveelste nee in deze periode. Iedereen probeert begrip te krijgen voor zijn onmacht of reden en ik snap dat en tegelijkertijd gaat er elke dag een stukje bij me weg. Schreeuwt het binnen in me waar ben ik dan waar blijf ik dan en moet dit zo moeizaam en zo alleen, en inmiddels ben ik gestopt met dit te ventileren het voelt zinloos. Er is niet eens een keuze een beschikbaarheid om op iemand beroep te doen of even wat afleiding te krijgen. Deze week kwam er opnieuw van alles op mijn bord, -een kroon die opnieuw geplaatst moest worden wat veel pijn opleverde , een flinke rekening en wat niet lukte. vijf uur daar gelegen. -een stucadoor in mijn huis die toch weer even wat duurder uitpakte; -iemand die voor me zou verven , blijkt ziek en kan dat niet op zich nemen dus er moet wat anders geregeld worden; -iemand anders die me aangeraden werd blijkt zo prijzig te zijn dat het niet te doen is; -mijn verzekering die toegezegd had dat kraamzorg vergoed werdt, beweerd nu ineens van niet en komt met een rekening van 900 euro. -De zoon van mijn vriendin in wie haar huis ik logeer, staat ineens zonder overleg voor mijn neus dat hij een week komt logeren , met gevolg weer inleveren op mijn veiligheid en privacy en af en toe wilde feestjes in huis. Ik krijg het gewoon allemaal niet meer aangewerkt, en door al het gedoe voelt het of ik niet eens bezig kan zijn met het verwerken van wat er gebeurd is. En de worsteling met mezelf, en dat is mede een oud gevoel. Als ik de pijn ga voelen duw ik het weg . en een stemmetje in mijn hoofd zegt dat ik me niet aan moet stellen en dat ik drama maak en dat het allemaal niet veel en erg is. Door wat er gebeurd in mijn omgeving krijg ik die boodschap des te harder binnen en is dus hard werken en vechten. Ook het ventileren hier op het forum , waarbij ik weet dat ik het me onnodig moeilijk maak, voelt als klagen en naar doen. Wat niet mag. Bij god weet dat ik dat zeker niet zo bedoel, maar probeer lucht voor mezelf te scheppen. Meer dan ooit heb ik behoefte aan erkenning, bevestiging dat het erg genoeg is , dat ik ruimte mag en dat ik en mijn verdriet er mag zijn. ( zo opschrijvend voel ik me mega kwetsbaar en voelt het te gek voor woorden, maar het is wel wat er is ).
Jeetje wat heftig. Zit ondertussen met dikke tranen en een snotterende neus Woorden schieten te kort! Ik hoop dat je de kracht kunt vinden om door te gaan!
Lieve meid, Heb je verhaal met tranen gelezen. Wil je feliciteren met je prachtige dochter met een hele mooie en bijzondere naam. Tegelijkertijd wens ik je heel veel sterkte toe en alles wat je op dit moment nodig hebt. Zelf heb ik helaas ook afscheid moeten nemen van een prachtig mannetje genaamd Thijs, hij had hlhs. Dit forum helpt mij enorm, omdat er mensen zijn die je troost geven met hun prachtige woorden en lieve berichtjes. Hopelijk vindt je dit ook op dit forum. Lieve knuffel C
Dit nummer heb ik veel geluisterd en nog steeds raakt het me. Wilde dit graag met je delen. Liefs C Zo mooi, zo mooi - YouTube Alle deuren stonden open Je kwam eraan En alles was er klaar voor We maakten de gebaren die je maakt Als iemand welkom is. Zo welkom dat het bijna pijn doet De pijn van het er bijna zijn Zo mooi Je was zo mooi, zo mooi Je had nog mooier mogen worden Maar je kon het niet En wij blijven altijd Op je wachten Waar ter wereld we ook lopen Je blijft bestaan We konden je niet kennen Maar we weten wie je bent En je blijft iemand die welkom was Zo welkom dat het altijd pijn doet De pijn van het er bijna zijn Zo mooi Je was zo mooi, zo mooi Je had nog mooier mogen worden Maar je kon het niet En wij blijven altijd Op je wachten Je mooie grote ogen die de wereld Zouden zien Je hield ze stevig dicht Misschien is het maar beter zo Misschien Je was zo mooi Zo mooi Je was zo mooi Zo mooi Je had nog mooier mogen worden Maar je kon het niet En wij blijven altijd Op je wachten Je was zo mooi Alle deuren staan nog open Jij komt eraan
Ik lees je verhaal en kan niets anders dan overstuur huilen. Huilen om jouw verdriet, je eenzaamheid, je kracht maar vooral om jouw liefde voor je meisje. Wat ben jij een super moeder! Een betere moeder kan dit wondertje niet hebben. Ik voel ook veel woede tegen te mensen om jouw heen! Hoe kunnen ze zo blind zijn voor jouw verdriet en jouw behoefte. Hoe kunnen ze zo egoistisch zijn om je nu te laten vallen, om er niet voor je te zijn. Hoe hard dat je juist nu er alleen voor lijkt te staan. Jouw wondertje leeft voort......nu ook in mijn hart! In mijn hart waar jij ook een plekje hebt gekregen. Je mag me ten alle tijden een pb sturen, ik wil er wel voor je zijn okal ben ik een vreemde. Je hoeft dit allemaal niet helemaal alleen te doen. Ik denk aan je