Een paar weken na mijn positieve zwangerschapstest vertelde mijn zus dat ook zij zwanger was van haar tweede kind. Wat waren wij blij! Mijn 20 weken echo was prima, die van haar helaas niet. In een paar minuten tijd werden wij allebei van onze roze wolk geknikkerd. Binnen nu en een week of drie zal mijn zus na 23 weken zwangerschap haar kindje op de wereld zetten. Door de vele ernstige gebreken zal dit kindje komen te overlijden. Ik vind het ondragelijk dat zij een bevalling moet doorstaan, wetende dat zij een paar dagen later het kindje zal moeten begraven. Hoe onmenselijk is dit? Het ergste vind ik nog dat ik over drie maanden hoop de bevallen van een gezond en levend kind. Hoe kan ik nu blij zijn, wetende dat zij verdrinkt in verdriet? Wie kan mij advies geven? Wat kan ik doen om mijn zus te steunen? Telkens zal zij geconfronteerd worden met mijn dikke buik.... Hebben jullie ook advies voor haar? Hoe hebben jullie de bevalling, het afscheid en de gedeeltelijke verwerking beleefd? Kortom: Help!
o meid wat een moeilijke situatie moet dit zijn en worden. kan je niet echt advies geven. ik was zelf samen zwanger met mijn beste vriendin en ik kreeg uiteindelijk een curetage met 12 wk omdat het kindje paar dagen eerder was gestopt met leven. ik heb haar heel lang niet kunnen aanzien en blij kunnen zijn voor haar ondanks dat ik het haar erg gunde. het was gewoon te dichtbij voor mijn. zelfs toen ik op kraambezoek kwam kon ik niet blij zijn voor haar. nu nog als ik dit kindje zie denk ik aan wa ik had kunnen hebben en heb ondertussen 2 gezonde kids maar toch het slijt niet. ik was pas 3 maanden en jou zus veel verder. ze zou echt moeten bevallen en het kindje moeten begraven. iets wat onmenselijk is. dat jij daarnaast wel zwanger zou blijven en ook zal bevallen rond de tijd dat zij dat eigenlijk zou moeten zal zeer pijnlijk zijn voor haar en ook voor jou. blijf vooral ook over haar kindje praten en laat weten dat je er voor hun bent. sterkte
Ik denk niet dat je iets voor je zus kan doen om de pijn draaglijker te maken voor haar. Het is een afschuwelijke tijd die haar te wachten staat, vol pijn, verdriet en boosheid. Je blijft haar zus wat er ook zal gebeuren, zij zal jouw zien met jouw dikke buik en gezonde baby. Zij zal dalijk zien dat jij mama bent geworden van een levende gezonde baby, iets wat haar niet gegund was. Het enige wat je voor haar kunt doen is er voor haar zijn, een luisterend oor bieden als ze haar verhaal kwijt wilt. Haar bijstaan bij de bevalling, of het regelen van de begravenis/crematie, foto's maken (en deze misschien later bundelen in een mooi boekwerk) en praten veel praten. Betrek haar zodra je denkt dat ze het aan kan, beetje bij beetje bij jouw zwangerschap en eventueel bevalling. Maak haar duidelijk dat het kindje wat jij krijgt ook een belangrijke rol zal spelen in haar leven. Maar vooral geef haar de tijd om te verwerken, want dat is het belangrijkste. Vergeten zal ze het nooit maar ze zal het wel ooit een plekje kunnen geven. En de verdriet die ze nu voelt zal beetje bij beetje gaan slijten. Ik wens je heel veel succes het is niet makkelijk, ik praat uit ervaring. Ik heb mijn dochter met 29 weken moeten begraven
Oh meid, wat een vreselijk nieuws. Het zal een zware pittige tijd worden voor jullie alle twee, maar eigenlijk voor de hele familie. Maak veel foto's en maak afdrukjes van de handjes en voetjes met inkt. Wat ik zelf heb gedaan is iedereen iets laten opschrijven op een zelfgemaakte ster. Uiteindelijk wil ik daar samen met alle foto's een mooi boekwerk van maken, maar zover ben ik nog niet. Succes, ik denk aan jullie.
Hoi Yvonne, Dat is inderdaad een hele lastige en confronterende situatie. Ikzelf was tegelijk met mijn neef en zijn vrouw zwanger. Waren 2 dagen na elkaar uitgerekend. Ik ben met 22 weken bevallen omdat wij ook slecht nieuws kregen bij de 20-weken echo. De eerste keer dat ik hun weer ging zien vond ik zo ontzettend moeilijk. Mijn opa was jarig en ik al mijn moed bij elkaar gepakt om hun gedag te gaan zeggen, en ik werd gewoon compleet genegeerd. Ik werd niet aangekeken en ze liep zo langs mij heen. Dat deed echt nog veel zeerder dan het feit dat ik haar zwanger zag. Het vervelende is dat je weinig kan doen, alleen er heel erg voor haar zijn. En hoe hard het ook kan zijn, je moet toch proberen van je eigen zwangerschap te genieten. Praat met haar en betrek haar er wel bij. Ik denk dat het erger is als je het onderwerp uit de weg gaat zodra zij erbij is. Heel veel sterkte Gr Eefje
Wat lijkt me dat moeilijk! Wanneer ik me in jouw situatie verplaats denk ik dat ik zou proberen om in de realiteit te blijven. Ik zou meeleven met mijn zus en haar verdriet en tegelijkertijd momenten hebben waarop ik geniet van mijn zwangerschap. Hierover zou ik ook praten met mijn zus en dan zou ik wel zien of zij dat op prijs stelt of dat ze er niets over wil weten. Veel sterkte!
Dank jullie wel! Wat een lieve woorden en nuttige tips. Over het maken van foto's e.d. heb ik nooit nagedacht. Ik durf het nu nog niet aan haar te voor te stellen maar een mooi zwart wit albumpje is natuurlijk wel heel mooi om te hebben. Jullie ook allemaal heel veel sterkte toegewenst!
hoi, yvonne, heb hier niet alles gelezen. veel sterkte aan je zus en ook voor jou. van wat heb ik nu spijt: neem wikkeldeken mee om kindje in te leggen, doe het kleedjes aan om begraven te worden wat ik wel gedaan heb is twee beertjes kopen eentje voor men zoontje en eentje voor mij en de dag erna hebben ze hem terug bij me gelegd en heb ik de beertjes gewisseld, dus ik heb zijn popje en mijn popje is mee gecremeerd. foto's heb ik en voet en hand afdruk ook. heb een album gemaakt met ook al mijn gevoelens in, mijn angsten, mijn bevalling en als mensen, waar ik close mee ben, meer willen weten, geef ik gewoon album. ik zelf heb niet meer de behoefte om het te vertellen. ook heb ike rin geschreven toen ik zwanger was van zijn zus. veel succes en sterkte
hallo yvonne, weet niet of je hier nog wel eens leest, maar wilde toch even reageren. In 2009 was ik tegelijk zwanger met mijn zusje. Ik was 7 weken verder dan zij. Ik was zwanger van de 3e, zij van de eerste. Wij verloren ons kindje met 20 weken totaal onverwacht. Mijn zusje heeft hierdoor geen onbezorgde zwangerschap gehad. Wat ik je vooral mee wil geven is om niet voor je zus te denken zeg maar. Mijn zusje vond het heel lastig om blij te zijn, om dingen met me te delen (we zijn heel close) omdat ze dacht dat ik dat moeilijk zou vinden. terwijl ik juist voor haar wel heel blij was ondanks alles. Ik heb zelf ook telkens aangegeven wat ik wel of niet moeilijk vond. Zo wilde ik bijv nog niet haar 3d echo op dvd bekijken, maar wel de foto's van de echo's. Toen bleek dat het kindje van mijn zusje ook een jongetje was, was dat wel even emotioneel, maar ook wel weer mooi. Inmiddels heb ik er een prachtig neefje bij en heeft hij een speciaal plekje in mijn hart. Natuurlijk denk ik wel eens, goh...hij is nu net zo oud als Jona zou zijn. Ik heb zelf ervaren dat het verdriet slijt, het krijgt een plekje...toen er een jaar voorbij was en alles dus een keer rond was gegaan; de uitgerekende datum voorbij, de eerste zomervakantie, de eerste kerst etc...kwam er voor mij een soort van verlichting, heel gek. Het mooiste is dat een jaar na de geboorte en het overlijden van ons mannetje, ik een positieve test in handen had. We zijn nu dus 2 prachtige dochters rijker en Jona hoort erbij, niet in levende lijve maar in ons hart. Ik hoop dat je er iets mee kunt. Blijf in ieder geval met je zus praten en vraag haar gewoon waar ze wel en niet bij betrokken wil worden en geef aan dat jij het moeilijk vindt! sterkte met alles