Van kwaad tot erger...(deel 1)

Ik plaats hier mijn nogal lange verhaal omdat ik gewoon ten einde raad ben. Ik heb jullie steun en advies nogid om deze zware periode uit te zingen. Ik zal eerst een kleine introductie geven van mijn leven en daarna zal ik verder gaan met het verhaal, zodat jullie een beeld krijgen van mij ende situatie.


Inleiding
Ik ben 23 jaar en woon in Zuid Holland. Geboren in Rotterdam en heb daar 10 jaar gewoond. Ik en mijn nu 22 jarige zus hebben een hele rommelige en traumatische jeugd achter de rug. Dit kwam door mijn moeder die psychische stoornissen heeft. Dus op mijn 10e samen met mijn moeder en zusje naar een andere stad verhuisd. Daar zouden we dan "opnieuw" beginnen.


Om een heel lang verhaal kort te maken werdt het steeds erger en erger tussen onze moeder en ons. De ergste dingen zijn gebeurd. Dan heb ik het niet over fysieke mishandeling, maar over emotionele/psychische mishandeling. Dat in mijn ogen nog veel erger is. In die tijd kwamen mijn moeder, zusje en ik in een kerkgemeenschap (sekte) terecht. Daar zijn ze ontzettend streng en wordt je doen en laten (je hele leven eigenlijk omgegooid). Mijn zusje en ik kwamen daar binnen als 2 bange lammetjes. Mensen konden moelijk contact met ons krijgen, doordat we door onze levensstijl erg beperkt waren in de omgang met mensen.

Bij die kerk speelde mijn moeder vaak toneel alsof alles goed tussen ons was. Wij moesten ook vaak liegen voor haar als ze dan een keer niet op kwam dagen en over vanalles en nog wat. Ondertussen had ik in die kerk een jongen leren kennen. Eigenlijk vanaf dag 1 konden we al goed met elkaar opschieten. We zagen ook dat de mensen in de kerk het erg met ons meenden en voelden ons schuldig en bezwaard dat we moesten liegn en doen alsof we een goed/normaal leven hadden.

Het werdt van kwaad tot erger tussen ons en onze moeder. Tot we op een keer de kerk verteld hebben over haar dubbel leven. Hier was ze niet van gediend en stelde zich erg vijandig op. Een paar weken later werdt tegen haar gezegd dat ze niet welkom meer is in de kerk. Mijn zusje en ik bleven wel gewoon gaan om de druk en de angst te ontsnappen. We hadden immers mensen gevonden die het met ons meenden.

Op een dag konden mijn zusje en ik het niet meer aan. We hebben elk een tas gepakt met benodigdheden en zijn voorgoed vertrokken uit het huis van m'n moeder. We zijn naar de mensen van de kerk gegaan en daar konden we tijdelijk wonen bij een vrouw die we helemaal niet kende. Dat was een hele zware periode, maar ik waardeer het toch dat we daar terecht konden.

De relatie tussen mij en die jongen werdt "officieel". Maar omdat ze daar zo streng zijn betekende dat dus trouwen. Tegen beter weten in heb ik een veel te snelle beslissing gemaakt om te trouwen. Ik was net 19 geworden.

Al 2 weken na mijn bruiloft mertke ik dat hij anders was dan ik gedacht had. Hij was erg dominant. Hij vond dat ik een huisvrouw was en dat ik mijn taken maar op me moest nemen. Hij zorge immers voor het geld. Ik moest de rest maar doen. Koken, wassen, strijken, schoonmaken, boodschappen doen. Kortom het hele huishouden. Plus dat ik nog elke dag op school zat tot 4 uur.

Daarnaast moest ik nog stage lopen en was ik bezig met mijn rijbewijs. Ik kwam handen en voeten tekort om alles op me te nemen. Ik ging 06:00 de deur uit om vervolgens 22:00 thuis te komen, nog te moeten koken. Terwijl hij vaak al lang en droog thuiszat te gamen. Ik kwam thuis, kookte en plofte neer op bed om vervolgens de volgende dag hetzelfde te doen. De stage duurde 7 maanden en was ver weg in een ander deel van Nederland, dus ik zat met reistijden en mijn rijlessen etc. Vandaar de lange tijden.

Na mijn stage werdt het iets rustiger maar kon ik nog steeds niet rekenen op dan ook maar de kleinste hulp van mijn man. Hij maakte me vaak het leven zuur en misdroeg zich. Hij moest altijd in het middelpunt van de belangstelling staan. Vaak met negatieve aandacht. Hij heeft ook veel mesne verdriet gedaan. Maar dat kon hem niks schelen. Ik voelde me net een hond. Ik was zijn slaafje en meer niet. Ik moest hem maar gehoorzamen.

Omdat hij altijd zo vaak achter de computer zat te gamen ben ik me ook gaan verdiepen in het spel. Ik voelde me immers eenzaam en had niemand. Het spel was leuk, maar als ik de computer uitdeed dan kon ik weer naar bed (ik sliep immers op de bank met oordoppen in vanwege zijn immense gesnurk, waar hij overigens ook niks aan wilde doen). We spraken nooit meer met ekaar en leefde langs elkaar heen. We gingen nog wel samen naar de kerk maar dat was meer iets geforceerds omdat hij dat gewend was vanaf jongs af aan en zijn vader daar de pastor is. Wij zelf gaven niet veel om de kerk vanwege de drukkende levensstijl die je moet aanhouden. Er gaat veel tijd en energie in zitten. Maar goed.

 

Ik leerde via dat spel een jongen kennen. Toen 18 jaar en ik was 21. Het begon als een soort vriendschap. We typten met elkaar in het spel. Later typten we ook op Skype wat uitmonde in gesprekken met microfoon en webcam. Ik voelde me bezwaard omdat ik die jongen niet verteld had dat ik getrouwd was. Maar ik zag het meer als een hele leuke jongen om mee te kletsen. Waarom zou ik vertellen dat ik getrouwd ben? Hij woont immers in Zweden en ik in Nederland dus de kans dat we elkaar ooit gaan ontmoeten was gering.

Maar goed, weken/maanden gingen voorbij. Ik merkte vanaf die jongen z'n kant dat er steeds meer gevoelens voor mij kwamen. Ik voelde me hier ongemakkelijk en schuldig bij. Ik was immers nog steeds getrouwd. Maar ik merkte dat bij mij ook de gevoelens op kwamen borrelen. Ik was dolgelukkig als ik weer thuiskwam en op Skype kon loggen en met hem kletsen. Maar hij had het al over "een keertje naar Nederland komen" of "Jij een keertje naar Zweden". Ik kreeg het hier heel benauwd van en moffelde het altijd een beetje weg. Ik had zo'n leuke jongen leren kennen die zo lief was...maar ik ben getrouwd. Aan de ene kant had ik geaccepteerd dat dit mijn leven zou zijn. Ik zag een huwelijk echt als een belofte om je hele leven bij iemand te zijn. Maar aan de andere kant was ik dood ongelukkig.

De sleur die mijn huwelijk met zich meebracht was onbeschijfelijk. Ik zag er in die tijd ook erg slecht uit. Bleek, donkere kringen rond mijn ogen, een schommelend gewicht, pluizig haar. Kortom een wrak. Maar als ik met die jongen sprak dan beurde ik helemaal weer op en vergat ik mijn huwelijk. Maar dat nam niet weg dat ik me steeds rotter ging voelen tegenover die jongen. Hij snapte maar niet waarom hij niet bij me langs zou kunnen komen of ik niet bij hem. Elke keer smoesjes verzinnen. Zeggen dat de mannenstem die hij op de achtergrond hoorde mijn broer is. Ik schaam me er echt voor. Elke dag dacht ik, "Nu moet je het echt vertellen, dit kan zo niet langer". Maar elke dag dacht ik ook weer, "Morgen ga ik het zeggen!" Maar die dag kwam nooit. Gewoon uit angst wat ik zou gaan verliezen en de reactie die ik zou krijgen.

Uiteindelijk op een slechte dag logde ik in op Skype (typen niet spreken) en hij vroeg me: "Hoe gaat het met je broer?" Ik voelde een brok in mijn keel en zei: "Ehm...goed hoor." Toen vroeg hij: "Is (naam) jou echte broer wel?" Ik werd zenuwachtig en vroeg hem voorzichtig waarom hij dat vroeg. Toen kwam de ijskoude klap. "Ik heb je trouwfoto gevonden op internet..." Ik bastrtte in tranen uit en het was zeker 5 minuten stil. Het enige wat ik hem kon vertellen was: "I'm not happy (naam van die jongen). (We spreken Engels met elkaar vanwege de twee verschillende talen). Zijn reactie was best kalmerend. Hij zei: "I know you're not happy...I know that for a long time already". Ik vertelde hem Hoe erg het me speet en dat ik het hem niet direct verteld had. Ik zei dat ik me heel erg schaamde. En hij antwoorde daarop: "You should!" Natuurlijk heeft hij gelijk maar op dat moment voelde ik me heel klein en liet alles maar over me heen komen. Ik vertelde hem van mij geforceerde huwelijk en hoe slecht het gegaan is al die jaren. Dat ik niemand had om mee te praten, maar dat mijn gevoelens wederzijds zijn. Hij was inmiddels stapelverliefd op mij geworden en ik was ook verlief op hem. Maar nog erg onzeker over hoe het nu met mijn huwelijk verder moest.

Hij zei dat ik mijn man moest verlaten en dat ik met hem verder moest. Ik vertelde hem dat ik dat niet zomaar kon en dat ik mijn man nog een kans wil geven (ik wist eigenlijk al dat hij het niet waard zou zijn) maar toch zei ik het. Die jongen was erg teleurgesteld en begreep niet hoe ik zoiets kon zeggen. Ik legde hem uit dat het voor mij niet makkelijk was. 2 dagen lang heb ik getobd en mijn hersens laten kraken. We spraken bijna niet meer en op een avond keek ik door wat foto's van hem die hij me toen der tijd gestuurd had. Ik voelde me heel verdrietig en merkte dat mijn gevoelens voor deze jongen sterker waren dan het waard was mijn huwelijk in stand te houden. Ik heb diezelfde dag nog een vliegticket naar Zweden geboekt en heb die jongen verteld dat ik voor een paar dagen naar hem toe zou komen.

Die dag vertelde ik mijn man dat ik met school een uitje naar Denemarken had. Dat zou ongeveer een kleine week duren. Mijn man was achterdochtig en vroeg zich af waarom er helemaal geen informatie over die reis thuisgestuurd was en waarom hij daar eerder niets van wist. Ik heb hem verteld dat we de reis zelf moesten financieren, wat hij uiteraard ook vreemd vond. Na veel onmogelijke vragen met zweet op mijn voorhoofd te hebben beantwoord bleek hij akkoord te gaan met dat ik een paar dagen naar Denemarken zou gaan.

Ik had inmiddels ook mijn zus ingelicht hierover die ontzettend schrok en het afwees. Zij belde mijn moeder op (mijn moeder was ondertussen na 3 jaar weer toegelaten tot de kerk). Dus ik zag mijn moeder en zus zeker 3 keer per week. Mijn moeder belde mij op en reageerde verschrikt en geen van beiden stonden ze aan mijn kant. Ik voelde me in de steek gelaten door mijn familie. Ik had niemand om mee te praten, terwijl mijn zus en moeder wisten dat ik niet gelukkig was in mijn huwelijk. Maar goed.

Ongeveer een uurtje later toen ik op school zat werd ik gebeld door mijn moeder. Ze opende haar mond en nog voor ze iets kon zeggen zei ik: "Mama...ik kan echt niet meer." En huilde aan de telefoon. Toen vertelde ze mij tot mijn verbazing dat ik het toch moest doen. Ze zei: "Het is niet de slimste keus, maar jij hebt in je leven nog nooit je eigen keuzes kunnen maken". Ze zei dat zij en mijn zusje achter me stonden ook al wat het een verkeerde aanpak.

De dag voordat ik op het vliegtuig zou stappen brak aan. Mijn man gedroeg zich heel verdacht en stelde plots voor dat hij me wel even zou brengen met de auto naar Schiphol. Het vliegtuig vertrok om 9 uur als ik het me goed herinner. Ik schrok hier van en vertelde hem dat dat niet nogid was en dat ik liever zelf zou gaan met de trein, i.v.m. 's ochtends vroeg en dat ik niet het risico wilde lopen om mijn vlucht te missen. Maar nee, hij schudde zijn hoofd en zei dat ik me niet druk moet maken hierover. Het zweet brak me uit en ik ben naar mijn zus en moeder gegaan om me uit de brand te helpen. Mijn moder en zus hebben het idee uit zijn hoofd kunnen praten. En hier ben ik ze nog steeds eeuwig dankbaar voor. Ik vertouwde hem niet. Waarom zou hij mij me met man en macht naar Schiphol willen brengen 's ochtends vroeg?

Enfin, die vroege ochtend stonden mijn moeder en zus te wachten op het treinstation. Mijn zus groette mij toen ik in de trein stapte en mijn moeder ging met me mee naar Schiphol. Na een hele lange tijd voede ik weer een band tussen mij en mijn moder. Het voelde heel goed. De hele treinreis was ik zenuwachtig en kon ik elk moment overgeven van de zenuwen. Ik sprak weinig maar m'n moeder begreep dit. Eenmaal aangekomen op schiphol ben ik samen met m'n moeder naar de gate gelopen en afscheid genomen. Ze vertelde me dat ik voorzichtig moest zijn en dat ik haar en mijn zus op de hoogte moest houden.

 

Daar stond ik dan, helemaal alleen tussen allerlei haastige mensen, wachten om door de douane heen te gaan. Ik voelde me op dat moment mezelf niet. Dat ik dit deed, zo'n grote stap in een andere richting. Zo vrij had ik me in jaren niet gevoeld.

Toen ik eenmaal op het vliegtuig zat ging de tijd zo snel voorbij. Ik zag Denemarken al liggen en de zenuwen gierden door mijn lijf. Ik dacht "Hij staat daar ergens op mij te wachten. Nu gaan we elkaar eindelijk in het echt zien na al die tijd". Het vliegtuig was geland en ik moest een heel eind lopen naar de bagageband. Elke keer als ik een jongen zag die ook maar een beetje op hem leek dacht ik, "Zou dat hem zijn?" (Kan natuurlijk helemaal niet want alleen passagiers kunnen in het gedeelte voor de bagageband en bij de bagageband). Maar toch, ik maakte mezelf helemaal gek.

Toen ik door de deuren liep in de hal waar honderden mensen stonden te wachten kon ik wel door mijn knieen zakken en mijn misselijkheid was opgelopen tot een punt waar in alleen maar mijn mond open hoefde te doen en in zou overgeven. Het was bloedheet in die hal en ik had mijn trolley en laptop bij me, plus een jas. Tot overmaat van ramp heb ik zeker een half uur rondgelopen om hem te vinden. Ik was ten einde raad, mijn ik probeerde hem te bellen maar hij bleek geen bereik te hebben daar dus telefoon ging gelijk op voicemail. ben ik naar een loket gelopen om te vragen of ze zijn naam om willen roepen, maar dit werdt geweigerd. Toen belde ik zijn moeder op om te zeggen dat "The girl from Holland has arrived but can't find him". Zijn moeder vertelde me dat hij ruimschoots van huis was vertrokken en dat hij daar toch echt moest staan. Ik was ten einde raad, hoe vind ik iemand die ik niet eens ken en niet een supergoed weet hoe hij eruit ziet op zo'n vliegveld?

Ik dacht laat ik buiten gaan staan bij een van de uitgangen om een luchtje te scheppen en te kijken of hij misschien buiten staat. Tot ik plots achter mij een stem hoorde. Hij riep mijn naam zachtjes met een vraagteken. Ik keerde me om en was stil voor een halve seconde voordat het tot me doordrong dat hij het toch echt was. Ik liet mijn jas en laptop uit mijn handen vallen en kon alleen maar een hele enthausiaste: "Heeeeeeey!" roepen. Ik gaf hem onmiddelijk een kuffel en hij omhelste mij terug. Ik had echt een glimlach van oor tot oor maar was doodzenuwachtig.

We liepen naar de trein toe die ons vanuit Denemarken naar Zweden zou rijden (20 minuutjes). Hij vertelde me dat ik in het echt nog veel mooier was dan op de webcam. Ik voelde me gevlijd en heel erg verliefd.

Eenmaal in de trein konden we geen plekje vinden om te zitten dus moesten we tussen twee coupé's blijven staan. Ik was zenuwachtg en wist me geen houding. Hij wenkte me over en ik liep langzaam naar hem toe. Na een korte maar intense omhelzing volgde al snel onze eerste kus. Dat moment vergeet ik nooit meer. Ik was nog steeds de vrouw van een andere man. En hier stond ik dan met iemand anders te zoenen. Maar ik voelde me dolgelukkig.

Eenmaal in Zweden liepen we een lange weg van het station naar zijn huis. Hij sprak meer dan ik. Ik luisterde alleen maar want het was nog steeds zo onwerkelijk voor mij. Eenmaal bij hem thuis heb ik zijn moeder en broers ontmoet. Ik schaamde me toch wel. Want ik was immers dat meisje dat zo gelogen had over haar huwelijk. Maar goed. Die avond zijn we, hoe dom het misschien ook klinkt voor sommigen met elkaar naar bed geweest. Ik voelde me er helemaal niet slecht bij ongeacht het iets vreselijks is om te doen als je al in een relatie zit. Maar het voelde alsof we elkaar al jaren kenden, zo vertrouwd.

Ik heb 2 dagen mijn telefoon uit laten staan omdat ik bang was gebeld te worden door mijn man. Toen ik mijn telefoon aandeed werdt mijn angst werkelijkheid. Ik had wel 27 gemiste oproepen. Ik kon het zo niet laten en heb hem terug gebeld. Hij klonk heel down. Hij vertelde mij dat hij z'n baan verloren was. Ik probeerde nog best begripvol te reageren. Maar toen kwam het. "Waar zit je?" Geef me de naam van het hotel". Ik wil een docent spreken die over dat uitje gaat". Ik kon hem op geen van deze vragenantwoord geven. Toen kwam het eruit..."Je bent helemaal niet weg met school want ik heb school gebeld en die wisten van niks".

De grond zakte onder mijn voeten weg. Ik vertelde hem dat dat waar was. Hij zei dat ik onmiddelijk terug moes komen naar huis. Ik vertelde hem dat ik dat niet wil en dat ik hier zou blijven tot de dag dat mijn vliegticket geldig was. Hij werdt kwaad en dreigde dat hij uit zou zoeken waar ik zat en dat hij die jongen in elkaar zou slaan en dat hij mijn spullen op straat zou gooien in de regen. Ik vertelde hem dat hij dat maar lekker moest doen. Toen zei hij dat hij zijn vader ging bellen en dat ik de kerk uitgeschopt zo worden. Toen ik eenmaal ophing kwam die jongen naar mij toe en legde een hand op mijn scouder ookal had hij niks van het gesprek verstaan. Ik kon het niet meer aan en ben naar de wc gerend en heb overgegeven van de stress. Toen drong het tot me door dat mijn leven zou gaan veranderen en dat er geen weg terug meer was. Dat wilde ik trouwens ook niet. Het is misschien zo gebeurd, maar ik ben blij dat het zo gegaan is.

Eenmaal terug in Nederland stond mijn man me op te wachten op Schiphol. Hij keek me aan met een felle, beschaamde blik. Hij liep zeker 15 meter voor me uit en vroeg niet of hij mijn jas of bagage aan moest pakken. We zijn naar de kerk gegaan en hebben een gesprek gehad met een andere leider daar. Een van de vragen was: "Hou je nog van hem?" Mijn antwoord was: "Ik weet het niet". Zijn antwoord op dezelfde vraag was: "Neeeeeuuuh!". Als in: "Eeeecht niet!" Toen was het voor mij ook gauw klaar. Ik heb diezelfde dag mijn moeder opgebeld en gevraagd of ik bij haar kon intrekken. Ze vondt dat goed want was natuurlijk al op de hoogte van alles wat zich had afgespeeld.

 

Daar zat ik dan. In mijn oude kamer waar ik ooit weg ben gelopen met mijn zusje om er nooit meer terug te komen. Geen mensen meer van de kerk, geen vrienden, niemand. Alleen mijn vriend die op afstand nog met me kon praten via telefoon of sms. Ik heb mijn moeder gevraagd of zij internet wilde aanschaffen. 2 weken later had ik internet.

Toen begonnen mijn gesprekken weer met hem. Tot diep in de nacht. In de tussentijd mijn scheiding en alles aan het regelen. Het was een hele moeilijke tijd. En is ook zoveel langs me heen gegaan. Ik sloot mezelf vaak op in mijn oude kamer. Sprak weinig met mijn moeder omdat het toch lastig was om weer daar te wonen na zo'n lange tijd. Maar na een tijdje begon ik weer los te komen. Ik had leuke gesprekken met mijn moeder. Ik sprak nog steeds elke dag met mijn vriend. Ik was gelukkig in die tijd. Ik ging vaak naar hem toe. Zo eens in de anderhalve-2maanden. Voor een periode van ongeveer 2 weken elke keer.

Toen begon ik dingen te merken. Vaak als ik bij hem op visite kwam was hij altijd wel heel blij als ik er was, maar spendeerde hij toch het grootste gedeelte van de tijd aan zijn computer. Het werdt steeds erger. Ik heb hem hier ook op gewezen dat ik het niet leuk vind dat ik helemaal hier heen kom en dat hij me links laat liggen en we niks samen doen. Ik vroeg hem waarom het niet zo kon zijn als de eerste keer. We waren zo close. Hij vertelde me dat hij niet goed wist wat te doen.

Het werdt steeds erger en erger. Elke keer als ik op visite kwam dan zat hij zeker 90%van de tijd achter de computer. Hier werd ik verdrietig van. Vaak als ik naar bed ging bleef hij nog uren op om te gamen. En dan vaak als we lagen te slapen kon hij niet langer als 5 uurtjes slapen om vervolgens om half 7 's ochtends zijn computer aan te zetten in dezelfde kamer waar ik lag te slepen om te gaan gamen. Ik ben een paar keer in een andere kamer gaan liggen omdat het me stoorde. Zo ging het dus elke keer.

Het werdt erger. Als we samen de afwas aan het doen waren of koken, liep hij zeker in dat kwartiertje 6-7 terug naar zijn kamer om op game-fora te kijken of 5 minuutjes achter het spel te zitten. Ik heb hem hier op attent gemaakt dat ik dit toch echt bezwarend vind dat hij zoveel tijd en energy in de computer steekt en niet in zichzelf of mij. Hij zat immers al jaren niet meer op school en heeft ook geen baan. Dat hij dan zoveel tijd aan gamen besteed vond ik toch een probleem. Want dat is gewoon een serieuze verslaving. Zijn hygiene begon en onder te lijden, zijn nachrust en zijn tijd met mij. Ik bedoel...we hebben elkaar via internet/spel leren kennen. Maar ik denk toch dat ik erg blind was voor zijn verslaving.

Hij zeurde altijd dat hij geen geld had. Maar een baantje zoeken dat deed hij niet. Ik merkte ook dat hij vaak beloftes deed die hij niet na kwam. Ook is hij erg slordig en daar kan ik al helemaal niet tegen. Maar dat is nog niet alles. In dat gezin eten ze heel erg ongezond. Er wordt dagelijks junkfood geserveerd. Lekker zou je denken. Ja lekker voor een keetje om een hamburger te eten en patat. Maar om dat elke dag te eten? Heel vet eten zonder voedingswaarde. Daar kan zijn gezin enorm van genieten. Terwijl ik toch een alles eter ben. Ik hou veel van groente en gezonde dingen, fruit etc. Ik zeg tegen niks nee. Terwijl hij niets lust alleen kip, patat en hamburgers en pizza (junkfood). Ik knapte daar al op af omdat mijn ex-man ook al erg lastig was met eten. Dat is niet leuk.

In zijn gezin zijn er vaak ruzies tussen de broers en moeder. Zijn moeder is al 3 keer haar kinderen kwijtgeraakt aan de kinderbescherming wegen slechte omstandigheden. Zelfs mijn vriend heeft 3 maanden in een tehuis gezeten. Zijn broer 3 jaar en zijn jongste broertje woont nu in een pleeggezin vanwege slecht omstandigheden thuis. Dit alles begon me te bezwaren. Ondanks dat hij een superlieve, zachtmoedige jongen was. We konden het goed met elkaar vinden en ik gaf hem een hoop zelfvertrouwen.

Toch werdt zijn gedrag er niet minder op. Hij pakt niks aan en laat alles maar achter zich aan huppelen zo van "Het komt wel". Ik zag de toekomst zwaar in met zo'n instelling. Terwijl hij toch altijd mooie idealen heeft en praatjes. Het gamen ging gewoon door tijdens de vakanites die ik bij hem door bracht. Ik huilde vaak 'snachts omdat ik niet kon begrijpen waarom hij niet de tijd met mij besteedde. Terwijl ik voor hem toch door een hele moeilijke tijd ben gegaan.

Ook mertke ik als ik niet bij hem was (in Nederland dus) Dat het contact tussen ons minder werdt. Als ik op Skype was spraken we steeds minder en minder. Hij groette me niet meer, en als we spraken kapte hij dat na verloop van tijd af omdat hij liever naar muziek wilde luisteren. Ik snapte dit niet. Hoe kon hij nou niet met mij willen praten terwijl ik de hele dag niets liever doe? Hij betekende alles voor me. Ik heb hem meerdere keren gevraagd of hij nog wel verliefd is op me. Dan zegt hij natuurlijk dat dat wel zo is en dat hij heel veel van me houdt. Maar in mijn ogen werdt het er niet minder om. We spraken soms 2 volle dagen niet. En ik snapte het maar niet, want als ik bij hem was dan was hij zo lief tegen me ongeacht hij 90% van de tijd gamet.

 

Ik was enorm blind in die periode. Ik raakte in een dip en begreep niet waarom hij opeens minder interesse toonde terwijl een paar maanden geleden smeekte hij me om op Skype te komen als ik niet online was. Ik was geobsedeerd door zijn gedrag en werdt achterdochtig. Ik maakte mezelf gek. "Misschien heeft hij iemand anders, misschien vind hij me niet leuk meer, misschien heeft hij genoeg van me".

Elke keer als we dan toch op Skype praatte monde het gesprek vaak uit in boze reacties van mijn kant. Waarom hij dit doet en waarom hij me links laat liggen. Ik voelde me minderwaardig en ben over gegaan op zelfverwonding. Polsen knippen en snijden, armen verwonden. 's Avonds huilbuien en soms zo hard dat ik bijna niet kon ademen. Mijn moeder is een keer naar mijn kamer toe gerend omdat ik zo aan het huilen was. Toen ze het licht aan deed had ik een klein schaartje in mijn hand en lag er bloed op mijn deken. Ik had mijn polsen voor de zoveelste keer bekrast tot bloedens toe. Maar nu was het iets erger.

Ik had mijn moeder uitgeled over hoe ik me voelde dat er zo weinig initiatief van zijn kant kwam in onze relatie. Ik moest het altijd vragen om op Skype te komen, of vragen waarom we zo weinig praten. Dit bleek hem wienig te doen, wat mij dus gek maatke.

Nadat ik in dat emotionele gat ben gevallen had ik weer een ticket geboekt naar Zweden. Ik keek er naar uit om uit dit gat getrokken te worden en dat ik weer die liefde van hem zou krijgen. Maar niets bleek minder waar.

Al vanaf dag één zat hij de hele dag in z'n ondergoed te gamen en te kletsen op Skype met zijn game-maatjes. Ik zat op zijn bed met mijn laptop naar muziek te luisteren terwijl ik hem bekeek. De tranen rolden over mijn wangen. Dit ging zo elke dag tot ik na 8 dagen weer naar Nederland vertrok. Ik was verbitterd en teleurgesteld.

We hadden zelfs een argument vlak voordat we op de trein naar Denemarken stapten om naar het vliegveld te gaan. De hele treinreis rolden de tranen over mijn wangen en hij zat boos een eindje verder op. Het was een emotioneel afscheid omda onze laatste minuten zo vreselijk waren geweest. Ik zou de volgende dag jarig zijn. Ik werd 23. Hij belde me die avond nog op Skype op om me na twaalven te feliciteren met m'n verjaardag.

Normaal gesproken zongen we vrolijk "Happy Birthday" en een verjaardags liedje in onze eigen taal voor elkaar. Maar nu belde hij me op en zong heel snel een Zweeds verjaardags liedje op mono-toon. 20 minuutjes later hingen we alweer op. Terwijl hij toe ik daar was een leuk plaatje en een rijmpje op Skype verstuurde naar een ander meisje die hij ook via het gamen kent. En hij vertelde mij nog doodleuk "I'm sure she will love this". Daar dacht ik toen aan terug.

Enfin, mijn verjaardag ging voorbij. Ik was een heel koud persoon geworden. Het deed me niets meer als hij me niets belde of niets van zich liet horen. Ik was zo ontzettend teleurgesteld de laatste keer dat ik bij hem op vakantie was. Hij merkte dit ook en vroeg waarom ik zo kortaf deed en zo weinig van me liet horen. Ik heb hem toen eerlijk verteld dat het me pijn heeft gedaan hoe hij me behandeld heefts tijdens mijn zoveelste bezoek aan hem. Hij zei dat hoe ik me gedroeg het er niet beter op zou worden. Ik trok me daar niets van aan, want blijkbaar werkt het toch niet om aan zijn voeten te hangen.

 

De dagen gingen voorbij en ik verwachtte mijn ongesteldheid. Ik heb jarenlang (5 jaar) een erg onregelmatige cyclus gehad. 3 maanden, 2 maanden, 6 weken, 3 weken etc. Dit waren de jaren dat alles zo chaotische voor mij was en dat ik getrouwd was met mijn ex. Mijn emotionele gesteldheid zorgde toen voor een hele onregelmatige cyclus. Maar in de maanden dat ik met mijn vriend was (de gelukkige tijden dan) had ik een regelmatige cyclus van zo'n 28 dagen. Dus ik wachtte op mijn regels.

Een paar dagen later voelde ik me vreemd. Ik dacht waarom word ik niet ongesteld? Maar ja, als je 5 jaar lang een onregelmatige cyclus gehad hebt maak je je niet direct zorgen. Het was immers normaal voor mij. Ik vertelde het mijn vriend en die zij ook dat ik elk moment ongesteld zou kunnen worden. Maar het kwam maar niet.

Ik was ontzettend moe, ik sliep heel veel, ik at echt veel en kon als ik vol zat na een half uur weer dezelfde hoeveelheid eten. Mijn borsten schommelden van gevoelig/hard/onprettig naar zacht/soepel/gevoelloos. Dit vond ik raar want normaal zijn mijn borsten een week voor mijn regels knuppel hard en pijnlijk en dat blijven ze ook tot mijn ongesteld zijn. Mijn huid hetzelfde veraal. Ik heb nogal een probleem huid met veer oneffenheden en vaak kleinde puistjes. Mijn huid was helemaal gaaf en ik had een blos op mijn wangen. Ik had ook last van veel melk/yoghurt-achtige afscheiding. Het rook naar niks en het was niet slijmerig. Ik vind het vreemd maar dacht dat mijn lichaam een loopje met me liep.

Toen ik toch al echt meer dan 7 dagenovertijd was heb ik het besproken met een ander meisje die ik via internet heb leren kennen. Ze zei dat ik en test moest doen. IK heb het ook tegen mijn vriend gezegd. Hij zei ook dat ik een test moest doen. De volgende dag heb ik na schooltijd een Clear Blue digitale test gehaald. Maar ik heb gewacht tot de volgende dag. Omdat ik ergens had gelezen dat ochtend urine het beste is.

Ik heb gewacht tot mijn moeder de deur uit was en heb in een plastic bekertje geplast. Ik was aan te trillen toen ik de test in de urine hield. Ik heb de test plat neergelegd an het zandlopertje begon te lopen. Ik hield mijn adem in en mijn hart bonkte in mijn keel. En daar stond het "Zwanger". Ik kon het niet geloven en barstte meteen in tranen uit. Het zandlopertje knipperde verder en daar kwam onder te staat 3+. Dat betekende dat ik zeker al een week of 4-5 zwanger was. Toen begin in nog harder te huilen. Ik heb mijn telefoon gepakt en mijn vriend opgebeld. "I'm pregnant..." Hij was ook een beetje van slag maar meer op een blije manier. Hij vroeg waarom ik huilde. Ik zei dat het van blijdschap, ongeloof, angst en allerlei gemixte emoties kwam.

Mijn moeder kwam thuis en ik zei "Mam, ik moet je iets vertellen, ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen maar..." Toen hield ik de Zwangerschaps test voor haar ogen. Ze keek een tijdje en zei toen: "Zwanger...?" Ik knikte. Toe brak de hel los. Hoe ik dit kon doen, dat ik niet heb nagedacht, dat ik het net zoals ieder ander verstandig meisje dat surdeerde maar weg moest laten halen, dat het normaal is want zoveel meiden doen abortus. Enfin, ik had geen steun van haar.

De volgende dag dat ik van school kwam zat mijn zus ik de woonkamer met mijn moeder. Ze zij: "Jij bent zwanger heb ik gehoord". Mijn zus en ik hebben een hele goede band maar ik zag toch het ongeloof in haar ogen en toch van "Jaaaaa, maaar...dit kan echt niet hoor". Mijn moeder had natuurlijk al flink op haar ingepraat hoe onverstandig het wel niet is. Natuurlijk heeft ze gelijk want ik heb immers geen eigen woning en geen vast inkomen. Maar dat betekend niet dat ik daar niet aan kan werken. Maar goed. Mijn zus vind het dus ook beter dat ik maar abortus moest laten doen en dat ze er voor me zou zijn en met me mee zou gaan als ik die keuze zou maken. Ik voelde me weer alleen zoals altijd.

Abortus is voor mij uitgesloten. Ik kan geen kindje weg laten zuigen uit mijn baarmoeder. Het eitje wat zich genesteld heeft in mijn baarmoeder en nietsvermoedend uit kan groeien tot een leven wezentje. En gezien mijn emotionele staat zou ik daar nooit overheen kunnen komen. Ik ken mezelf daar te goed voor. Ik had namelijk ook altijd al en kinder wens. Maar ik werd (gelukkig) nooit zwanger bij mijn ex. Dit natuurlijk door mijn onregelmatige cyclus maar ook doordat we bijna nooit meer seks hadden. Ik had daar absoluut de behoefte niet aan. Ik dacht hierdoor dat ik onvruchtbaar was en heb dit ook een keer besproken met mijn huisarts. Die zei dat ze me niet verder kon helpen mits ik een jaar lang bewust geprobeerd had om zwanger te worden. Dat heb ik dus nooit gedaan. Maar ja, de leegte die je voelt bij de gedachte dat je misschien nooit kinderen zal krijgen maakt je als vrouw toch erg onzeker. Maar goed, het tegendeel blijkt dus waar te zijn.

Al vanaf het begin van mijn zwangerschap vond ik mijn vriend niet serieus. Hij sprak over het kopen van een laptop en ook nog eens een dure computer van dik 2000 euro (die hij niet eens heeft!). Ik vertelde hem waar hij dat geld vandaan haalt. Hij heeft niet eens een baan en gaat niet naar school. Hij vind dat hij dat geld wel kon lenen van zijn moeder.

Dit is een aantal weken aan de orde gebleven todat hij een keer tijdens een groepsgesprek op Skype leuk liep te vertellen over zijn toekomstige computer. De anderen vonden het leuk. Maar ik heb gezegd dat ik me niet zo lekker voel en dat ik op ga hangen. Ik heb het groepsgesprek verlaten en 2 tellen later belde hij me op of er wat aan de hand wat. Ik zei dat er wel degelijk wat aan de hand was. "Wij krijgen over 7 maaden een baby en jij hebt niet eens geld of een baan en je praat wel over het kopen van een nieuwe computer!" Ik werd zo kwaad en begon te huilen. "Hoe kun je zo stom zijn?" Zeg ik tegen hem. "Je hebt geen rooie cent te makken en dan ga je geld lenen bij je moeder?" "Hoe ga je het haar terug betalen dan?" Ik zei "Straks in Januari staat er een mooie computer op je bureau en een laptop in je tas en dan heeft onze baby niks!" "Je zou geld moeten sparen voor de baby en niet voor die onzin!"

Toen bleef hij stil en zei dat hij het begreep. De volgende dag zei hij dat hij naar een soort van uitzend bureau was gegaan om zich in te schrijven voor een school of eventueel werk? Maar goed. Tot nu toe heeft hij nog niks gedaan.

 

Dus...hij vertelde me dat het goed zou zijn als ik in Zweden zou gaan wonen. Omdat Zweden nogal een sociaal land is en op financieel gebied gezinnen enorm bijstaat. Ik heb dit besproken met mijn moeder en die zei dat ik die stap maar moest nemen als alles daar veel beter is.

Ik ben akoord gegaan en ben voor bijna 4 weken naar Zweden gegaan om te overwegen wat ik zou gaan doen. Maar ik had het eigenlijk na 3 dagen al gezien. Hij zoals altijd achter zijn computer, zijn broers die zijn moeder bedreigen met moord, het eten zo vet en ongezond, het huis onhygienisch en zog veeeeeel meer negatieve dingen. Ik dacht, als ik hier moet gaan wonen ga ik nog liever dood. In een onveilig huis met dreigende broers, waar vreemden 24/7 over de vloer komen. Een moeder die bang is voor haar eigen zoons en geen regels weet te stellen. Een vent die de hele dag achter de computer zit en altijd maar zegt "dat komt morgen wel".

Ik heb hem ook eerlijk verteld dat ik hier niet zal komen wonen. Hij vroeg me de redenen en die heb ik heb eerlijk verteld. 1."Je gamet de hele dag en onderneemt niks. Je bent zwaar verslaafd en geeft dit niet toe." 2. Je lust helemaal niks dan alleen maar vette kost. Hoe moest dat straks al we een kind hebben en papa lust niks?" 3. "Je moet nog veel volwassener worden in je doen en laten. Je denkt dat dingen zichzelf oplossen."

Nou toen ik dat had gezegd werdt het een knallende ruzie tussen ons. Hoe durfde ik heb te zegen dat hij niet volwassen genoeg is. En neeeee, hij is niet verslaafd? "Hij speelt het alleen ondat ie het leuk vindt". En met het eten? "Het is toch niet erg als ik niets lust?" Dan maak ik tochgewoon 2 maaltijden klaar?" Wel jaaaa joh!

De volgende dag wilde zijn moeder met mijn praten. Uitendelijk kwam het er op neer dat ik maar gewoon naar Zweden zou moeten verhuizen want alles is hier makkelijker en mijn vriend (haar zoon) woont daar. En jullie houden zoveel van elkaar dus het zal allemaal wel goed komen. Wat ik wilde werdt uitgesloten. Ik voelde me ernom bezwaard en ze wilde maar door ratelen, maar ik ben weg gelopen van tafel en ben huilend op bed gaan liggen. Hoe kan zoiets nou gebeuren? Nu zit ik gevangen in een spinneweb!

Uiteindelijk ontving ik een aantal lieve kaarten van mijn moeder. Ik las de kaarten en de tranen rolden over mijn wangen. Ik miste thuis zo. Ongeacht de relatie tussen mij en m'n moeder jaren lang zo slecht is geweest. Het begin juist weer op te bloeien nu. En mijn zus die ik zo miste. Ze zat toen der tijd in Italie met vakantie. Ik heb een grote kaart gekocht en mijn moeder het een en ander kort uitgelegd zonder details. Maar dat ik weer naar huis zou komen en dat het toch maar niks werdt om in Zweden te gaan wonen.

Ik heb Skype tegoed gekocht zodat ik mijn zus op haar telefoon kon bellen in Italie. Ik heb haar het een en ander uitgelegd en haar mond viel open. Ik had haar nooit verteld hoe het er hier thuis aan toe ging en hoe de familie was en hoe hij deed. Ze zei dat ik hoe dan ook gewoon weer terug naar Nederland moest komen en dat we alles samen zouden gaan regelen. Dit stelde mij heel erg gerust. Ik belde ook mijn moeder op via Skype op haar huistelefoon. Ik vertelde haar dat ik haar een kaart had gestuurd en dat ze die maar moest lezen. Maar dat ik in ieder geval niet hier zou gaan wonen. Mijn moeder begreep het niet goed, maar ik heb haar verteld dat ik met haar zou praten als ik weer naar Nederland zou komen.

Een paar weken later was ik weer thuis. Ik heb mijn moeder zoveel mogelijk verteld over hoe ik het al die keren heb ervaren bij hem thuis. Ik heb haar ook verteld dat er toen der tijd zoveel langs me heen is gegaan maar dat nu mijn ogen geopend zijn. Ik kan niet rekenen op mijn vriend. Mijn moeder zei dat we alles op alles zouden zetten om het hier in Nederland voor elkaar te krijgen.

We zijn dan ook direct begonnen. Ik was onderhand al bijna 4 maanden zwanger en het zou dus lastig zijn voor mij om een baan te vinden. Ik ben naar de sociale dienst gegaan oom voor tijdelijk een inkomen aan te vragen. Maar dit is niet gemakkelijk. Zwanger of niet, ze verwachten dat je gaat soliciteren. En als soliciteren niet lukt moet ik maar kijken of ik nog een studie kan gaan volgen??? En pas als dat niet gaat (als ik afgewezen zou worden voor een studie) Daaaaan....pas zouden ze eventueel willen kijken of ik in aanmerking kom voor een tijdelijke uitkering. Dit was een behoorlijke domper. Want wie zou mij nu aannemen? Ik kan het niet geheim houden. Dit was een behoorlijk ellende want ik moet toch hoe dan ook aan een inkomen zien te komen. Ik krijg dan bog wel geld van school waarvan ik rond kan komen nu. Maar dat ik ook niet lang meer. Ik krijg binnekort mijn diploma en dan is het afgelopen. Maar goed. Ik heb me toen aangemeld bij Siriz omdat ik dacht dat die me wel zouden helpen. Daar heb ik achteraf ook niet veel aangehad want ze hebben geen hulp geboden. Ze somden alleen dingen op die ik moest doen. Zoals naar het UWV gaan en me aanmelden voor een baan etc.

Dit alles gaande was mijn vriend erg kwaad op me. Hoe kon ik zo egoistisch zijn om in Nederland te blijven wonen en hem de baby op die manier te onthouden. Vanaf die tijd is onze relatie heeeeel erg verslechterd. Elke keer komt hij met verhalen over hoe het zo goed is in Zweden en dat ik maar tijdelijk bij zijn moeder moet wonen totdat we ons eigen huis hebben. Dat ik me niet veel aan moet trekken van al die bereigingen met moord en dat hij als de baby er is niet meer zoveel zal gamen en dat hij ook weet dat dat niet kan. Enfin, allemaal kletspraat want hij heeft tot nu toen nog helemaal niks gedaan om het beter te maken voor mij en de baby.

Zijn moeder chanteert me met smsjes als: "You destroyed my sons life, I hope you know that". En stuurt ze me een afbeelging met de tekts: "If you want me in your life then put me there and don't let me fight for it". (Slaat natuurlijk op haar zoon). Elke dag zit hij me dwars en noemt ne een egoist. Hij vind dat ik alleen aan mijzelf denk en niet aan hem en de baby. Maar hij snapt niet dat ik een veilige omgeving voor mijn baby wil en dat ik me daar niet op m'n gemak voel.

 

Vanaf week 17 begon in een vreemde rugpijn te krijgen. Hoe ik ook lag of zat. De pijn ging niet weg. Ik dacht dat het te maken had met het matras omdat ik zwanger ben en m'n lichaam veranderd. Maar de pijn werdt met de dag erger en erger. Ik begon de pijn te herkennen van een nierbekken onsteking die ik een paar jaar geleden opgelopen had. Die was wel snel verholpen met anti-biotica en pijnstillers. Maar dit was toch anders.

Ik ben naar de dokter gegaan en vertelde haar over mijn pijn. Ze zei dat ik haar even een plasje moest doen in een potje en om 4 uur maar weer even terug moest bellen. Dat deed ik dus, "Nou mevrouw uw urine is schoon, er is niks aan de hand. Als de klachten zich blijven voordoen komt u maar terug". Ik vond dit nutteloos want de pijn zou echt niet zomaar weggaan.

Dus...ik 3 dagen later weer gebeld. Ik mocht om 2 uur langskomen en ik moest gaan liggen op en onderzoeksbed. Ik deed mijn shirt omhoog en ze tikte met haar vingers op mijn buik. Ik zei dat ik last had van mijn rechter nier en wees de plek aan. Ze moest lachen en zei: "Je nier zit niet zo hoog, die zit lager". Ik fronste en vond het niet leuk dat ze me niet geloofde. Ze zei klachten dei jij beschijft duiden op galstenen. Ik keek haar ongeloofwaardig aan en zei: "Ik weet toch echt zeker dat het mijn nier is mevrouw". Ze gaf me een verwijskaart naar het ziekenhuis voor de volgende dag en ik moest ook maar gelijk bloed laten prikken. Ik las de kaart en er sond op: "Echo bovenbuik laten maken i.v.m. eventuele galstenen (nier???) Ik was boos omdat het er zo stom opstond. Net alsof ik achterlijk was ofzo.

De volgende dag in het ziekenhuis kwam ik in een grote kamer waar zo'n echo apparaat stond. Mijn zus was meegekomen en die wilde ook zien wat er aan de hand was. De man spoot gel op mijn rechter ribbenkas en dat kietelde ontzettend toen hij er met dat echo-ding overheen ging. Ik kon mijn galblaas zien en die zag er goed uit. "Niks mis mee" zei hij. Hij vroeg op ik iets op m'n linkerzij kon gaan liggen en zette de echo op de plek waar ik dus echt pijn had. Ik zag de verschrikking op zijn gezicht en "Oei, dat is niet goed" Ik schrok en keek naar het beeldscherm. Hij legde uit dat wat ik zag mijn nier was en dat die hier belemmert werd door de baby. De niet was er groot en opgezwollen en je zag meerdere grote donkere plekken in mijn nier. Dit was vocht met afvalstoffen die mijn nier niet kwijt kon. Hij vertelde me dat dit wel eens voorkwam in een zwangerschap maar dan meestal tegen het einde aan. Ik was toen der tijd pas 19 weken en hij vond dat heel erg vroeg. Hij zei dat hij het zou bespreken met de dokter en dat de dokter mijn maandag wel terug zou bellen. Ik vond maandag erg laat, het was vrijdag en de pijn was niet uit te houden.

Maar goed, ik dus naar huis en had me net omgekleed of ik kreeg een telefoontje van een andere dokter die ook in de praktijk werkte. "We hebben de resultaten binnen en we verwachten je toch eigenlijk wel in het ziekenhuis". Dus ik samen met m'n moeder naar het ziekenhuis. Zette ze ons ik een speciale kamer neer waar we serieus van 5 uur 's middags tot half 11 'savonds gewacht hebben op en arts die ons kon zien. Beiden waren ze bezet want er waren 2 bevallingen aan de gang. Vervolgens kreeg ik na al die tijd wachten te horen dat ik opgenomen zou worden.

3 dagen lang heb ik ik het ziekenhuis gelegen en platgegooid met paracetamol. Ik deed niks anders dan op bed liggen en slapen. Vervolgens zeiden ze dat ik naar huis toe mocht wat ik raar vond. Het probleem was immers niet opgelost maar tijdelijk verdoofd door de pijnstillers. Als ik weer last zou krijgen zou ik maar weer terug moeten komen.

Nou...een week later lag ik dus weer in het ziekenhuis. Hevige pijnen, overgeven van de pijn, geen houding weten hoe ik moet liggen. Ik kreeg uiteindelijk een infuus met Buscopan wat naar mijn idee helemaal niet hielp. Elke nacht moest ik nog om een hete kruik vragen voor wat afleiding van de pijn. Ik huilde en kon niet ademen van de pijn. Uiteindelijk een paar dagen later een Uroloog (nierdokter) bij mijn bed. Die vertelde me wat er gaande was met mijn nier en dat ze de foto bekeken hadden. Ik moest nog maar kijken hoe het zou gaan met de Buscopan en ze zouden over een paar dagen wel weer terug komen. Ik kon mijn kussen wel opvreten.

Ondertussen praatte mijn vriend gewoon door op Whatsapp (een gratis sms programma). Wat een goede ziekenhuizen ze wel niet hebben in Zweden en dat ik daar maar heen moest komen. Ik kon hem niet uitstaan. Want hij gaf niet om hoe ik me voelde, maar ratelde stomweg door over het feit dat hij wil dat ik naar Zweden kom om bij hem te zijn. Hij begon gekke dingen te zeggen zoals: "I will come to Holland and take you back with me to Sweden". Ik zei dat hij op moest houden daarover en dat ik mijn keuze al gemaakt had.

Op een morgen werd ik om half 7 's ochtend gewekt door een zuster. "Er staat hier een jongen op de gang die zegt dat hij jouw vriend is". Ik knipprde met mijn ogen en zei: "W-wat?" Ik was bang dat het mijn ex-man was die me misschien op is komen zoeken op een of andere manier. Ik vroeg of hij Engels sprak. Ze zij ja. Toen wist ik dat het mijn vriend uit Zweden was. Aan de ene kant was ik blij, maar aan de andere kant vond ik het vreemd. Ik poetste mijn tanden en friste me wat op en ben in mijn pyama met mijn infuus naar de gang gelopen in de wachtkamer. Tot overmaat van ramp stond daar zijn grote broer die alle moord bedeigingen doet en zich als een 30 jarige erg onvolwassen gedraagt. Ik wist me even geen houding todat mijn vriend uit het toilet kwam. Ik lachte naar hem en we omhelsten elkaar. Hij had ook nog een vriend uit Zweden meegenomen die de auto reedt. (Ze zijn met de auto gekomen). Het was een hele hectische dag.

 

Diezelfde dag kreeg ik nog te horen van 2 Urologen dat ze besloten hadden mij te opereren en een Dubbel-J katheter in mijn nier te plaatsen. Ik vond dit best eng want ik wilde niet dat de verdoving de baby schade zou brengen. Ze hebben met de gynaecoloog en de anesthesist besproken welke mogelijkheid het beste zou zijn. Want opereren zonder verdoving is niks voor mijn. Ik heb de hele afdeling bij elkaar geschreeuwd toen die dikke naald van het Buscopan infuus in mijn arm moest. Tot twee keer toe trouwens want dat stomme infuus was gaan lekken en een paar dagen later een dikke vochtbult op mijn arm. Dus nu moest het infuus in mijn andere arm...Maar goed.

Uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat een ruggeprik het beste was omdat dat het minst riskante voor de baby was. Daar zag ik echt tegenop. Ik had nare verhalen gehoord over ruggeprikken en pijn. Maar volgens de artsen zou het allemaal wel meevallen en doet het niet veel meer pijn dan een gewone prik.

Mijn vriend was er dus op de dag van de operatie en heeft gewacht samen met mijn moeder en zus in de wachtkamer. De operatie duurde best lang. De ruggeprik viel reuze mee. Het is gewoon een onprettig gevoel dat er een naald in je zenuw komt. Je krijgt even warme billen en je voelt niks meer. Ik lag op de operatietafel en voelde me me heel rot. Want je wil je tenen wiebelen en je benen bewegen maar dat gaat niet. Krijg gelijk in je hoofd "Zo voelt het dus om verlamd te zijn".

Na de operatie werd ik naar een kamer gereden waar ik moest rusten voor een half uur voordat ik terug zou gaan naar de afdeling. Ik werd terug gereden en voelde me zo suf. Ik rilde als een rietje. Niet van de kou maar gewoon. Ik kon niet bewegen. Alles van tot onder mijn borsten tot mijn tenen was verlamd. Ik kon niet lachen of hoesten want mijn buikspieren waren ook verlamd. Het hele matras was nat met bloed en plas omdat ik dat ook niet op kon houden vanwege de verlamming.

Mijn vriend zat aan mijn bed en ik voelde me goed. Ik had het gevoel dat hij me nu begreep. De verdoving was een uur of 3-4 erna bijna uitgewerkt. Omdat de Dubbel-J katheter nogal nare bijwerkingen kan hebben zoals: Bloedverlies bij het plassen, blaaskrampen, vacuumtrekken van de nier wat erg zeer doet, een constant gevoel van heel nodig moeten plassen. Op dat moment moest ik dus heel nodig plassen en hebben ze me geholpen naar de wc omdat ik nog niet zelfstanding kon lopen. Toe ik eenmaal op de WC zat kwamer helemaal niets. Ik voelde ook dat mijn vagina nog steeds verlamd was door het liggen. Er was dus te weinig bloed bij gekomen om de verdoving uit te laten werken.

Tot overmaat van ramp kreeg ik ook nog een uitwendig katheter. Van het inbregnen kreeg ik weinig mee omdat mijn vagina nog steeds verlamd was deed het geen zeer. Direct vulde het zakje zich met urine. Mijn vriend nog grappen maken dat hij nooit meer appelsap zou drinken. Na een uurtje begon ik me ellendig te voelen. De uitwendige katheter deed zeer en gaf me een enorme constante aandrang tot plassen. Ik vroeg ok hij eruit micht want het voelt onprettig. Ze zeiden dat hij nog moest blijven zitten omdat mijn blaas anders te vol zou raken. Een half uur later kon ik wel janken zo onprettig voelde het aan. Ik heb gesmeekt of het eruit kon. Nu mocht het. Nouououou...het voelde net alsof iemand een mes in mijn plasbuisje had gestoken en het er weer uittrok. Ik ging naar de WC en zweten plaste ik een paar druppels urine met bloed. Waarbij ik in mijn benen kneep. Goh wat deed dat zeer zeg.

Op een moment ben ik gaan douchen om door het warme water de pijn te vergeten. Mijn vriend was inmiddles weer teruggereden naar het adres waar hij verbleef. Ik heb me goed gewassen en ben toen gaan slapen met 2 paracetamol in.

 

De volgende dag was ik goed opgeknapt. Was nog steeds onprettig maar ik voelde me beter. Ook de pijn met plassen was verminderd. Ik kreeg te horen dat ik naar huis toe mocht. Ik verheugde me erop want mijn vriend was hier en we zouden dan lekker nog een paar daagjes samen zijn en onze ruzies bij kunnen leggen. Hij omhelsde me en zei dat het het speet dat hij me de afgelopen tijden veer verdriet en stress heeft bezorgd met zijn gedram.

Ik bloeide helemaal op van binnen en vond het erg lief van hem dat hij er bij stil stond dat hij me toch erg onder druk zette. Het waren toch niet de rustige dagen waar ik op gehoopt had, want zijn grote broer en die andere vriend kwamen elke dag langs in mijn kamer loungen en mijn moeder lastig vallen. Ze lagen en zaten languit op mijn bed en gebruikten mijn computer om muziek te draaien en naar meisjes te kijken op facebook en afbeeldingen te downloaden en op mijn computer te zetten van meiden met een dikke kont en string aan. Ik heb hem vriendelijk laten weten dat ik daar niet van gediend ben.

Elke dag ging het zo totdat ze in de middag of anvond weer vertrokken om te gaan feesten. Dan hadden mijn vriend en ik weer tijd voor elkaar en konden we lekker kletsen of iets leuks doen. Ik was immers de baas in mijn kamer dus geen computer de hele dag. We doen lekker normale dingen en genieten van elkaar i.p.v. de conputer 24/7 aan te hebben. Ik wees hem erop dat ik het veel fijner vind zo.

Helaas brak de dag aan waarop ik wist dat het zou komen. Hij wilde even een stukje met me gaan wandelen. Toen wist ik het. Dit wordt weer een je-moet-naar-Zweden-komen-gesprek. En ja dus...Hij begon, de reden dat ik je heb gevraagd om een stukje te gaan wandelen is omdat ik wil weten wat we gaan doen in de toekomst. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik geen vooruitgang heb gezien van zijn kant en dat de huidige situatie niet is veranderd in zijn gezins-situatie. Ik voel me niet veilig in dat huis en hoe alles er aan toen gaat ongeacht ik er ben of niet dat staat me gewoon niet aan. Ook dat hij zo vaak zit te gamen en elke keer belooft dat niet te doen. Ik heb hem ook duidelijk gemaakt dat ik hier al alles heb lopen en dat ik hier ook het ziekenhuis heb, mijn gynaecoloog en verloskundige. Dat ik hier verzekerd ben voor mijn ziekte kosten en dat ik me hier met mijn familie dat eindelijk na jaren weer goed is, veiliger voel. Hij kon dit niet begrijpen en zei dat we ook in Zweden dingen kunnen regelen. Hij zegt dat hij niet naar Nederland wil komen omdat hij wil studeren in Zweden. Ik heb hem dat ook nooit gevraagd. Hij zei: "Wat wil je dan? Moet ik mijn leven opgeven om met jou hier in Nederland te komen wonen? Hoe denk je dan over mijn veiligheid?"

Ik heb me toen zo kwaad gemaakt en gezegd dat hij alleen maar aan zichzelf denkt, al vanaf het begin van mijn zwangerschap. Ik werd boos en begon te huilen. Ik ben weggelopen en hij bleef een tijdje op de plek staan. Ik was overstuur en ben een eindje verderop op een stenen paaltje gaan zitten. Hij zei dat we maar weer richting huis moeten gaan want hij komn toch niet normaal praten met mij. Ik heb hem verteld dat er helemaal niks te praten meer valt, want ik heb mijn beslissing al lang geleden gemaakt. Maar dat hij dat niet wil accepteren en mijn woorden omdraait. Als hij zijn studie (die hij toch nog to nog niet doet) zo belangrijk vind. Dan moethij zeker in Zweden blijven en dan zien we wel op afstand hoe het gaat. Als hij de zorg (finaniceel) ook maar bijdraagt kan hij makkelijk overvliegen voor een week of twee en weer terug gaan. Het is niet onmogelijk. Maar hij dwingt en chanteert me emitoneel om naar zijn pijpente dansen terwijl hij me niets te bieden heeft dat mooie praatjes.

 

Uiteindelijk is hij de volgende dag nadat we het weer goed hadden gemaakt terug naar Zweden vertrokken. Ik was blij omdat de eerste dag nadat hij terug was, we gewoon als vanouds een leuk Skype gesprek hadden. Er viel een hele last van mijn schouders af. De tweede dag was hij wat stiller en spraken we elkaar alleen via Whatsapp. De derde dag was hij heel erg stil en besloot ik maar gewoon een praatje over koetjes en kalfjes aan de gaan (chat via het spel). Het begon erg laat te worden en ik zei dat ik zou gaan slapen. We wensten elkaar weltusten en ik ging naar bed.

Plots kreeg ik bijna een uur later een berichtje op m'n telefoon. "Ik kan niet begrijpen waarom je niet hier wil komen wonen. Maar ja, sinds je zwanger bent ben je erg egoïstish geworden". Ik was al half aan het slapen en had echt zoiets van: "Huh?" Ik las het nog eens goed door en er viel een baksteen in mijn maag. Alles zou weer van voor af aan beginnen. Ik vertelde hem dat hij hiermee moest ophouden, het heeft lang genoeg geduurd en dit is te gek voor woorden.Hij zei: "Weet je wat? Ik heb genoeg van jou. Waarom ga je niet gewoon terug naar je ex-man. Je was immers met hem getrouwd. Zoveel hou je van me...

Ik werd hier zo verdrietig over dat ik bijna stikte in mijn tranen. Ik had hieruit begrepen dat hij het met me uit wilde maken. Ik heb niet meer gereageerd maar hij bleef berichtjes sturen. Hij haalde het leugen weer naar boven van mijn huwelijk, dat ik dat voor hem verzwegen had. En dat ik één grote leugen ben en dat het hem meer dan een jaar kostte om daar achter te komen.

Ik las dit alles en heb mijn telefoon in tranen opzij gelegd. Ik heb zijn shirt gepakt (ik had namelijk ooit een van zijn lievelings shirts mee naar huis genomen zodat ik altijd een tastbaar aandenken aan hem heb). Dat nam ik me naar beneden en ben op mijn kieen voor de bank ingestort. Mijn gezicht in zijn shirt en huilde. Ik heb in gebed tot God gevraagd waarom ik zo'n leven moest lijden en waarom mijn relaties altijd zo slecht uitlopen.

Ik heb ook wat in zijn shirt gefluisterd, dat het me speet van mijn huwelijk dat ik toen verzwegen had en dat ik hem geen kwaad bedoel. Dat ik wil dat hij gelukkig is en dat hij vast en zeker ooit iemand anders zal vinden die hem gelukkig maakt. Dat het oke is als hij wil gaan en dat het misschien beter is zo. Ik bedankte God dat hij mijn vriend deze stap had laten zetten en niet ik. Het deed me pijn mijn relatie die ooit zo "goed" was met hem nu opeens als zand zie wegwaaien. Ik heb zijn shirt opgevouwen in in mijn armen genomen en stevig tegen me aan gedrukt. Dat shirt betekend veel voor me omdat hij dat aanhad op onze eerste ontmoeting. Ik ben toen naar mijn kamer gelopen en huilend in slaap gevallen.

Midden in de nacht werd ik wakker door mijn telefoon. Hij ging over en ik keek en zag zijn nummer. Ik nam op en hij was aan het hijgen. "Ik heb net met m'n broer gevochten". De politie komt er zo aan". Ik was verbaasd dat hij me belde ongeacht wat hij gezegd en gedaan heeft. Ik wilde hem niet afwimpelen en heb hem gevraagd of alles goed is met hem. Hij vertelde mij dat hij pijn had in zijn hals en been omdat zijn broer hem blijkbaar op de grond geprobeerd heeft te wurgen. Ik wist niet goed hoe ik hier op moest reageren. Maar hij vertelde me dat hij me later wel zou spreken. Ik zei dat dat goed was, maar aan de andere kant voelde ik me slecht behandeld. Hij was immers enorm tegen mij uitgevallen en had het voor mijn gevoel al met me uit gemaakt.

Toch ben ik de slechtste niet en heb zijn verhaal aangehoord. Blijkbaar is zijn broer kwaad op hem geworden omdat hij zijn leven vergooit. Hij voert niks uit en dat is de reden waarom zijn vriendin (ik dus) niet naar Zweden komt. Hij heeft hem een homo en pussy genoemd. Want mijn vriend dus heel erg kwaad maatke en uitliep in een gevecht. Ik moest diep van binnen lachen dat zijn eigen broer het tegen hem zegt maar hij dit zelf niet inziet en mij vervolgens egoistisch durft te noemen. Maar goed.

 

De dagen die volgden waren rustig maar onprettig. Ik zat inmiddels weer in een behoorlijke dip en kon hem bijna niet uitstaan. We ontwijken elkaar nu vaak op Skype of in het spel. We typen zo nu en dan tegen elkaar. Maar ik ben bang dat elk contact uitloopt op een discussie over Zweden en hoe egoistisch ik wel niet ben. Ik praat dan liever niet met hem dan wel. Hij heeft nu hetzelfde, want we kunnen ook bijna niet meer normaal doen tegen elkaar. Dit omdat hij me erg heeft teleurgesteld. Ik had gehoopt dat hij mijn situatie beter zou begrijpen nu hij in Nederland geweest was. Maar het is preices hetzelfde als het al niet erger is. We spreken bijna nooit, en ongeacht ik dat op het moment ook niet wil vanwege de angst. Doet het me toch heel veel pijn. We zijn nog steeds samen maar leven langs elkaar heen. Hij laat me nog elke dag schuldig voelen en zijn moeder houdt ook niet op met haar smsjes. Tot overmaat van ramp is gisteren het volgende gebeurd. Daarom ben ik nu ook helemaal overstuur en besloot ik mijn verhaal vandaag op dit forum te plaatsen.
Hij vertelde me doodleuk "A friend is going to help me with the baby room". Ik vroeg hem wat hij bedoelde? Een babykamer? Ik kom daar niet eens wonen. Zegt hij doodleuk: "Ja een baby kamer?" Het is ook mijn kind hoor!" Ik zeg, wacht eens even? Wat bedoel je daar precies mee? Je gaat een babykamer maken? Ik was helemaal in de war en probeerde uit te vissen wat hij bedoelde. Zegt hij: "Ja als we dan toch apart wonen dan zal ik het kind 50% van de tijd hebben." Ik zeg lekkerlijk tegen hem: "Excuse me!!!???" "Ja het is ook mijn kind zegt ie, dus de babykamer komt ern en ik krijg de baby 50% van de tijd." Ik zeg ben je helemaal bedonderd? Denk je nou echt dat ik mijn baby naar Zweden ga brengen en het daar achterlaat en het na bepaalde tijd weer ophaal? Ik zeg: "Jij spoort niet!"Ik ga nog liever dood!" Nooit van m'n leven dat ik mijn baby achterlaat bij jou en jouw familie!. Hij zegt: "Dan ga je maar dood". Hier werd ik verdrietig maar kwaad tegelijk van. Wie denk hij wel dat ie is? Ik gesmst dat hij moet stoppen met die emotionele chantage. Zegt hij doodlijk: "Als jij stopt met mij egoistisch te noemen". Toe werd ik met toch kwaad! Ik heb hem direct opgebeld en hem de wind van voren gegeven. (Niet schelden) maar gewoon de waarheid zeggen en dat hij moet kappen met die onzin. Dat z'n moeder op moet houden om mij smsjes te sturen om me schuldgevoelens toe te werpen. En dat zijn moeder moet kappen om te zeggen dat ik haar zoon's leven verpest. Zij is immers degene die haar zoon zo'n leven heeft bezord met alleen maar ellende. En al haar kinderen. En hij is degene die zijn leven niet oppakt en mij daarvoor laat opdraaien. Ik heb doorgerateld, het leek alsof ik mezelf niet meer was. Ik had nog uren door kunnen gaan door alle emoties die hij me heeft bezorgd. Hij heeft me niets anders dan een rotzwangershap bezorgd met veel stress, verdriet en pijn. Ik heb geen roze wolk en die zal ik ook niet meer hebben. Ik had nooit gedacht dat mijn eerste zwangerschap zo zou verlopen. Hij rpobeerde boven mij uit te komen en wilde dat ik op Skype zou komen en zou luisteren. Ik heb hem verteld dat ik helemaal niet ga luisteren en heb toen opgehangen. Het was inmiddels al 05:00 'snachts dus ik ben naar mijn moeder's kamer gelopen en heb mijn excuuses aangeboden voor mijn geschreeuw. Ze zei dat het er een keer van moest komen. We hebben nog zeker een uur nagepraat over alles wat er gebeurd was. Mijn moeder zegt dat ik hem het kind niet moet laten erkennen. Want dan heeft hij bepaalde rechten en kan hij me het leven nog zuurder maken. Waarom zou ik mijn baby zijn achternaam geven? Hij heeft niks gedaan voor mij of de baby tot nu toe. Alleen stress en verdriet bezorgd ongeacht mijn zwakke lichaams staat. Ik ben afgelopen week weer naar het ziekenhuis gegaan vanwege veel bloedverlies door de katheter. De doktoren zeggen dat ze er niks aan kunnen doen omdat ze de katheter er nu niet uit kunnen halen. Dan zal mijn nier weer opzwellen. Het enige wat ze nog zouden kunnen doen is een uitwendige katheter rechtstreeks in mijn nier plaatsen die dan uit mijn rug komt. Dan moet er een zakje met urine om mijn rug getaped worden. Maar dat willen ze ook niet doen. 2 keer opereren tijdens de zwangerschap is gewoon te riskant. Ondertussen heb ik ook last gekregen van bekkeninstabiliteit en mijn rug kraakt enorm. Als ik me omdraai in bed voel ik alles kraken en voelt ht net alsof mijn onderrug uit elkaar valt. Ondertussen gaat mijn vriend gewoon door. Overigens zijn moeder ook.
Ik heb bijna anderhalve dag geen contact met hem gehad tot hij me gisterochtend vroeg een smsje stuurde: "Kom op Skype". Ik wilde hem ook niet blijven negeren want daarbij voel ik me heel slecht dus ik heb besloten even op Skype te loggen en te zien wat hij wilde (typen). Hij stuurde me een video. Ik opende de video en keek er naar. De ideo die hij stuurde was een video die ik hem ooit gestuurd had. Zelf gemonteerd met foto's van ons en teksten erbij met muziek op de achtergrond. Ik vroeg hem waarom hij mij die video stuurde. Toen stuurde hij een word bestandje waarin stond dat hij me wilde bedanken dat ik die video ooit voor hem gemaakt had en dat het veel voor hem betekende maar dat hij medat nooit heeft gezegd. Hij zei dat hij weer wil dat alles goed komt en dat we weer het stelletje worden die we op de foto's waren. Ik zei dat ik dat ook wilde. Maar verder hebben we niet veel gepraat. Ik was immers niet in de stemming nadat hij dit met me gedaan had voor de zoveelste keer. Ik heb he weltrusten gewenst en ben naar bed gegaan.
Vandaag heb ik ook geen contact met hem opgenomen totdat hij me rond 18:00 een smsje stuurde of ik op Skype wilde komen. Hij belde me op en begon gewoon een praatje. Ik heb geprobeerd normaal te antwoorden maar wel kortaf. Ik heb namelijk geen zin om net te doen alsof er helemaal niks gebeurd is. Dit soort dingen en dat constante dwingen en chanteren van hem en z'n moeder zijn te vaak voorgekomen.

 

Mensen in mijn omgeving zeggen dat hij me niet waard is en mijn gevoel zegt dat ook. Ik ben een mooie meid, et straks een goed diploma en ik heb al heel wat narigheid achter de rug. Mensen zeggen tegen me dat ik aan mezelf moet denken en al die ellende achter me moet laten. Hij bezorgt me alleen maar verdriet en stress. En hij noemt mij egoistisch. Ik weet niet goed meer wat ik moet doen. Mijn gevoel zegt me dat ik er een einde aan moet breien. Maar als ik daar aan denk word ik verdrietig. Dan denk ik aan onze eerste ontmoeting en hoe speciaal dat voelde. En de leuke gesprekken die we hebben gehad en alles wat we hebben meegemaakt. Alleen herken ik hem daar nu niet meer in. Alles is zo anders nu. Hij vertelde me zelfs: "Waarom heb je gekozen om het kind te houden als je niet naar Zweden wil komen?" Dat soort uitspraken maken me verdrietig en kwaad. Net of dat ik een kind moet houden of weghalen op basis van in welk land ik ga wonen en/of hij graag wil gaan studeren in zijn eigen land en ik mijzelf daar maar voor moet opofferen.

Lieve mensen, ik ben echt ten einde raad. Sorry voor dit lange verhaal, maar ik wilde jullie zoveel mogelijk informatie geven over mijn leven en wat ik heb meegemaakt zodat jullie het beter zouden begrijpen. Wat moet ik doen?
Ik zie graag jullie reacties tegemoet.

 

Heel hartelijk bedankt voor je gemeende reactie Elynada. Ja dit verhaal is geen verzinsel en ik heb er niets erger of minder erg op gemaakt. Ik heb het recht uit m'n hart geschreven. Ik heb voor de rest niemand om erover te praten dan mjn zusje en mijn moeder. Maar ja, dat is familie en die staan toch meestal aan jouw kant. Ik wilde met mijn verhaal meerdere mensen aanspreken zodat ik meerdere reacties kon krijgen en adviezen. Ik ben echt niet uit op aandacht, maar wel op advies om mij door deze periode heen te helpen. Ik heb ooit een post gemaakt op een ander forum, ik weet niet of ik de naam daarvan mag noemen dus dat doe ik maar niet. Maar dat was niet zo uitgebreid als dit. Nogmaals heel erg bedankt voor je reactie, ik ben toch wel blij om te lezen dat ik niet gek ben ofzo.

 

Bedankt voor je reactie Maantje85.

Ja ik ben ook echt van plan om rust te nemen. Ik wil mijn hoofd niet meer op hol laten brengen door hem. Hij heeft in de tijden dat ik met hem samen ben al genoeg schade aangericht. We zijn nog steeds samen dus hij is nog wel m'n vriend. Maar ik weet niet of dit nog heel lang stand zal houden. Natuurlijk wil ik dat alles goed komt maar hij is zo koppig als een ezel en zal mij nooit gelijk geven.

Ik ben bang door de vele stress die ik heb dat ik een vroege bevalling zal hebben. Dit wil ik echt niet!

(Het spel is trouwens genaamd: World of Warcraft).