Bang en alleen

Jeetje wat een vervelende situatie! Je angst snap ik opzicht wel, als je je verder nooit in zwanger worden verdiept hebt. Sta je er nu wel 100% achter dat je een kindje krijgt?.
Maar als het nu al niet werkt en zo te zien wilde je het wel graag proberen, is het dan niet beter om het misschien maar te beeindigen en te vechten voor jou en je kindje?
Het is natuurlijk geen makkelijke keuze, maar ik denk dat het er ook niet makkelijker op word.

Ik wens je in ieder geval veel sterkte en succes

 

Ja ik snap je punt, het is dan inderdaad erg moeizaam als je zo graag wilt, maar het lukt niet. Ik wens je in ieder geval heel veel succes en hoop dat jullie er toch op een manier uitkomen samen. Wat voor beeld heeft hij bij het vormen van een gezin? Of interesseert het hem volgens jou niet zoveel?

 

ik zou zeggen: twijfel niet aan jezelf! er zijn genoeg (aanstaande en verse) moeders voor wie het allemaal nog erg abstract is.
komt goed!!!! je zegt al dat je zielsveel van je kindje houdt, dus daar twijfel ik niet aan.
wat je vriend betreft: ik zou idd wat meer afstand nemen en proberen je verwachtingen van hem bij te stellen. nu valt het telkens zo tegen. als je niks van hem verwacht, valt het ook niet tegen.
de zwangerschap is hem net zo goed overkomen!
misschien ontpopt hij zich straks als een hele leuke vader als jullie kindje er eenmaal is.
of dat samen of apart van elkaar is, zal de tijd dan moeten leren.

 

Het gevoel van er wel voor 100% achter staan maar dat het nog niet doordringt ken ik.
Ik werd ook ongepland zwanger en wilde er ook voor de volle 100% voor gaan maar op de een of andere manier kwam het ook weer niet helemaal bij me binnen dat ik mama zou worden.
Maar dat is hier helemaal goed gekomen!
Heeft even geduurd...Dat kwam eigenlijk pas toen ze er eenmaal was.

 

ik ken het gevoel. ik werd op mijn 18de ongepland zwanger, iets wat ik eigenlijk niet wilde. zat nog in 6 vwo ( waar ik hierdoor mee ben gestopt) en wilde eerst studeren enzo. met 42 weken dacht ik dat ik er klaar voor was maar heb me zelf voor de gek gehouden. na de bevalling had ik niet meteen de liefde voor mijn zoon die normaal moeders hebben na de bevalling. ben daarna bijna een jaar depressief geweest en daarna ging het gelukkig goed. nu houd ik zo enorm van me zoontje en ben enorm gelukkig. kan me geen leven meer zonder hem bedenken. ben ook echt niet meer verdrietig dat ik me school niet heb afgemaakt. ik ben enorm gelukkig met mijn gezin.


ik hoop dat jij er wat minder lang over doet dan mij om te wennen aan een kleintje. ik hoop dat je eruit komt met de vader en gelukkig wordt.

 

Ha namaste... Niks gek aan als je je hele leven maar beperkt met het krijgen van kinderen bezig bent geweest. Ik ben ook dertig, ook altijd bezig geweest met carriere en nog steeds denk ik, ik merk het wel straks, als m'n dochter er is. Ik voel nu al wel liefde voor haar, maar het is niet zo dat ik nu denk dat nu m'n leven compleet wordt ofzo. Je ziet wel eens meiden hier op het forum die ervoor geboren lijken te zijn. Onvoorstelbaar vind ik dat. En hun grenzeloze optimisme, dat het vast allemaal geweldig gaat zijn en hun kinderen engelen waarmee ze voor het leven een band hebben... Vast heel normaal, maar niet realistisch. Er staat je, ons, veel te wachten dat we niet kunnen overzien.

Maar dat is met alles in het leven, toch? Relaties bijvoorbeeld je kunt niet meer doen dan het proberen...

 

Hey namaste... Je angst kan ik begrijpen. Hoewel die angst bij mij om een andere reden was ontstaan, weet ik hoe moeilijk het is om je zo te voelen en onbegrepen te blijven. Ook met een ontzettend toegewijde partner, voel je je dan alleen in die angst. Tenminste... Had ik wel.

Wat betreft de vader van je kindje: het is voor vrijwel elke vader in spe al lastig om betrokkenheid te voelen tijdens de zwangerschap. Als de baby dan ook nog ongepland komt uit een avontuurtje, zal die betrokkenheid waarschijnlijk nog minder zijn. En als de vader dan ook nog iemand is met de karaktereigenschappen die jij beschrijft, lijkt betrokkenheid van zijn kant me op dit moment vrijwel onvoorstelbaar.
Hoewel ik begrijp dat je hem nodig hebt... Wie weet wat er gebeurt als zijn kindje er eenmaal echt is. Misschien de moeite waard om dat af te wachten, hoe zwaar dat ook zal zijn.

Sterkte *knuf*

 

Het is voor jezelf al heel onwerkelijk, laat staan voor de vader. Wij voelen de kleine groeien, wij voelen de bewegingen, het is ons kind. Pas als het geboren is, wordt het papa's kind. Mannen zijn hier vaak heel anders mee bezig, maar wij verlangen meer. Hier was paps ook niet bezig met de zwangerschap. Je zou hem nu eens moeten zien.

Je angst herken ik helemaal. Hier een echte workalholic. Dokter zei dat ik geen kinderen kon krijgen. Uiteindelijk besloten maar alles verder te laten onderzoeken en het kon weleens jaren gaan duren. Was binnen drie maanden zwanger, voor ons gevoel veel te snel. We kochten alles en gingen naar de echo's, maar nooit met het "verliefde" gevoel. Tot op het moment dat ik beviel. In 1 keer was ze onze dochter, ons lief klein hummeltje, waar we zoveel in herkennen, voor wie we alles over hebben. De eerste maand is onwennig, zo klein, zo lief zo hulpeloos. En dan gaat ze veranderen, dingen leren, lachen, spelen, brabbelen. Dat is zo mooi, zo leuk en zoveel belangrijker dan carierre ( en dat zeg ik ). Ik werk nu 32 uur, heb 1 dag ouderschapsverlof. Ik ben door het moeder zijn, beter geworden in mijn werk. Thuis is echt thuis en dat betekend loslaten, waar ik eerst altijd bezig was met werk. Thuis is genieten van die kleine. Meid, ik werd pas echt moeder toen ze er eenmaal was, sommige hebben het al zodra ze zwanger zijn. Maar uiteindelijk hebben we die moederliefde echt wel.

En geloof me, een vent heb je echt niet nodig. Ga niet voor een relatie vechten die toch niet werkt, levert alleen maar stress op en is nu en straks niet goed voor die kleine. Verwacht niet teveel van hem, je zal alleen worden teleurgesteld. Ik wens je veel kracht toe.

xxx

 

Er zijn veel mannen die zich een beetje afsluiten tijdens de zwangerschap volgens mij. Het is en blijft abstract voor ze, en idd, doodeng. De gemiddelde man vindt een kind ook pas leuk als ze er een beetje mee kunnen communiceren.

Ik bedoel maar te zeggen dat hij misschien nog wat bijdraait als het kindje er is en als hij er een band mee krijgt. Maar voor nu moet je misschien idd maar meer je eigen weg gaan. Heb je nog andere dierbaren in de buurt om je zorgen en je voorbereidingen EN je pleziertjes mee te delen??

 

He meis,
Ik kan me heel goed indenken hoe rot en alleen je je voel. Zoals je weet ook bij mij rotsituatie, maar geloof me. Begin is echt rot. Besef dat je er alleen voor komt te staan zonder steun en liefde van partner is heel moeilijk en heel verdrietig. Maar uiteindelijk besef je ook dat je alleen beter af ben. Dat heb ik nu ook. je komt op mij over als een hele slimme sterke meid, die het echt wel zonder zo'n persoon red! Ik ben nu bijna 2 weken verder. Soms even moeilijk, maar probeer wel echt van mijn zwamgerschap te genieten. Probeer dat echt. Hoe rot en verdrietig je je ook voelt. Je bent maar 1x zwanger van je eerste kindje. Koester dat! Ook al is het niet gepland. Dat je nog geen moedergevoelens heb is niet gek. Zoals meer dames zeggen dat komt echt wel als je je kleintje in je armen heb. Zelfs vrouwen die heel bewust zwanger zijn geworden hebben soms die onzekerheden.

Maf dat ik me zo erg kan vinden in je gevoelens en frustraties. Je kindje lrikgt de stress die je nu hebt ook mee. Laat die mafkees. Als hij niet inziet hoe dom hij bezig is en jou en kleintke niet waardeert, dan is hij jou ook niet waard. Kies voor jezelf en je beeb. Wat heeft je beeb aan een mama die zo ongelukkig is? Dikke knuffel vanaf hier.
Ps: typ vanaf telefoon, sorry spelfouten!

 

Ik ben dan niet alleenstaand, maar was ook nooit bezig met kindjes willen.
Op een gegeven moment hebben manlief en ik besloten om er toch voor te gaan, met het idee dat duurt nog minstens een half jaar na stoppen met de pil.
Maar nee, ik was de volgende maand zwanger, was heel gek en onwerkelijk.
Die moedergevoelens die veel vrouwen tijdens de zwangerschap hadden had (en heb ik ook nu) niet.
Toen zoonlief geboren was kwamen die gevoelens ook niet, ben er niet depressief van geweest (zoals hierboven iemand helaas wel had).
Maar dat gevoel van dat is mijn kind en daar moet ik voor zorgen, nee dat heeft wel een jaar geduurd.
Ik zei altijd tegen mijn ouders bv. dat ik het idee had dat we aan het oppassen waren en dat hij ieder moment weer opgehaald kan worden.
Nu is hij 3 jaar en voel ik me echt zijn moeder, ik ben benieuwd hoe dat bij nr. 2 gaat straks, maar heb er wel vertrouwen in dat dat wel goed gaat komen.

Wat ik zeggen wil, maak je daar maar niet druk om, dat komt wel goed. Wat betreft de vader, daar kan ik je geen advies over geven omdat ik hem niet ken. Doe wat je hart je in geeft en denk daarbij aan het welzijn van je kindje.

Veel succes en gefeliciteerd met je zwangerschap...

 

Oh ik snap zo goed wat je bedoelt!
Ik ben ook bijna 30 en ongepland zwanger. Leefde het zelfde leven als hoe jij het omschrijft. Ik raakte na drukke carrière ineens mn baan kwijt, en bleek 2 weken later zwanger te zijn van iemand waar ik sinds jarenlang niks 3 maanden mee samen ben geweest maar wat echt niet werkte. Alles wat je niet wil zeg maar..
Na een periode van complete paniek besloten er voor te gaan. De papa kon het maar niet accepteren en ondanks dat ik geen relatie meer met hem wilde toch teleurstelling dat ik het samen als ouders doen ook los heb moeten laten. Hij ging er echt schandalig mee om, (dan weer wel, dan weer niet, puntje bij paaltje er steeds niet zijn en vervolgens mij compleet voor rotte vis uitmaken) keer op keer teleurstelling.. dan moet je een keer voor jezelf en de baby kiezen. Ik heb het geluk dat het bij mij helemaal omgeslagen is. Ik ben als een gek gaan verbouwen, en totaal verliefd op dat kleine wezentje. heel raar, want had dat echt nooit van mezelf verwacht. heel soms overvalt het me nog wel even dat alles verandert, en denk ik ook even 'oh jee', dat wel. Riep ook tegen vrienden die t zelfde leven leefden dat er echt niks zou veranderen nu hoor! Nou, dus wel.. Heb meer behoefte om thuis te zijn en ben gewoon toch anders nu.. Gelukkig begrijpen ze dat allemaal wel erg goed en zijn ze erg lief. Ook heb ik fantastische ouders in de buurt. Scheelt ook.

Wat je angst voor na de geboorte betreft, niet doen!!
Ik heb 3 vriendinnen die geboren leken voor het moederschap, niks liever wilde en toch na de bevalling niet meteen die band en roze wolk voelde en daar erg van de war raakte en verdrietig. Het heeft dus echt niet altijd te maken met wel of niet gepland en hoe je de zwangerschap beleefd. Het is heel normaal dat je moet wennen, ook aan je eigen kind. Alles is nieuw. Dus wees niet te hard voor je zelf en maak je vooral niet gek. Niemand weet van te voren hoe het zal lopen of gaan, maar gewoon over je heen laten komen.
En voor nu, mocht je willen kan je me altijd contacten!

Sterkte!!

 

Als ik het zo lees,
vind het heel rot voor je maar ik zou alleen verder gaan met je kindje.
je hebt nu toch al niks aan hem.
En het is heel belangrijk om nu toch echt van je kindje te gaan genieten.

 

o meid wat een rotsituatie zeg.
maar zoals je zelf al zegt, e moet nu echt de tijd nemen om te gaan genieten en het te laten landen. Dan maar even niet meer investeren in je relatie als daar toch niks uitkomt.
Hij blijft toch wel betrokken bij je zwangerschap en je kindje. Dus wie weet veranderd het wel als de baby er eenmaal is. Vaak hebben mannen iets tastbaars nodig voordat ze iets snappen of ervoor willen gaan. Dus misschien als hij de baby in de handen heeft hij als een blad aan de boom veranderd. Succes meid.