en inderdaad als het vanwegen een cultuur is kan ik er nog wel inkomen hoor! maar stel je krijgt een ks moet je dat ook alleen doorstaan nou dat was bij mij echt echtscheideng geweest
Hier ook een vent die nogal slecht tegen bloed en dergelijke kan. Moest een keer hechtingen uit mijn hand laten verwijderen (het waren er nogal wat) en toen heeft de arts hem de kamer uitgestuurd omdat hij wat groen om zijn neus werd... Maar over het bij de bevalling zijn heeft hij geen moment getwijfeld. Hij is er bij geweest, heeft alles gezien en is níet flauwgevallen. Hij heeft ook gewoon de navelstreng doorgeknipt. Wat ik me dan ook een beetje afvraag: wat is nu het ergste wat je vent kan overkomen? Dat hij flauwvalt? Big deal... Zo erg is dat toch ook niet? Ik snap werkelijk waar niet dat je zo'n belangrijk moment in je eigen leven, het leven van je vrouw en het leven van je kindje zou willen missen!
Ik zeg niet dat mijn man er helemaal niet bij was, hij was tot uitdrijving erbij en heeft mij ondersteund en daarna is hij naar buiten gelopen omdat hij er niet meer tegen kan om mij onder pijn lijden te zien.. Geen tweede nemen of echtscheiding dit zijn geen oplossing voor mij ik wil graag 3-4 kinderen, of hij erbij is met de bevalling of niet ik hou van kinderen en voor dit redenen geen kinderen baren vind ik onzin... Echtscheiding gaat heel makkelijk maar daarna gaan de kinderen hier onder lijden vind jij dit een oplossing, en geen tweede nemen omdat mijn man niet op laatst punt van de bevalling erbij is waarom? Waarom moet mijn dochtertje alleen opgevoed worden, en voor dit reden geen kinderen baren dat vind ik zelf geen belangrijk reden... ALs mijn man een verslaafd was aan drugs of dat hij mij iedere dag ging slaan, of misbruik ging maken of gok verslaafde of vreemd ging dit vind ik een goed reden om geen tweede te nemen en te scheiden... Wij kunnen goed met elkaar omgaan hij werkt fultime en gaat heel goed met de kindje om geeft veel aandacht, zuipt zich niet met alcohol doet niet aan gokken of gaat niet vreemd en is eerlijk hij zegt het tegen mij en ik ga werken om hem toch bij de bevalling zoveel mogelijk erbij te houden... Huwelijk is geen kinder spelletje dus ik vraag erom om er breed erover na te denken ik zeg ook het zit ook in het cultuur hij is geen nederlander. Als je bij het forum alleenstaand kijkt dan zullen jullie zien wat mensen allemaal meemaken en in heel moeilijk toestand zitten... Ik denk niet dat er iemand bij zit om dit reden uit elkaar is gegaan, ik geef het nog een keer aan hij is in de verloskamer geweest maar dat eind punt ging gewoon niet hij is naar buiten gelopen dat had hij mij in het begin aan aangegeven dat hij helemaal niet bij wilde maar heeft het toch geprobeerd... Het is fout wat hij zegt daarmee ben ik eens en toch probeerd hij het dat vind ik ook een belangrijk stapje hij kon ook zo naar huis gaan en volgende dag komen want mijn moeder en schoonzus waren erbij dat zou ik nog erger vinden.... Na de bevalling heeft hij mij niet alleen gelaten hij heeft de kinderkamer versiert en kado gekocht zonder dat ik het wist dit vind ik ook leuk hij denkt aan ons. Toen ik thuis was snachts huilde de baby hij stond op en bracht de baby naar mij toe, en werkte in 3 ploegendienst.. Voor mij is het belangrijker dat hij laat zien dat hij ook voor de kinderen en voor mij zorgt en altijd klaar staat. Groetjes, Orchidee
Jammer dat hij er zo over denkt zeg. Ik vind eigenlijk dat hij op zo'n moment zijn eigen issues daarmee opzij moet zetten om jou bij te staan. Jij bent degene die alles moet doorstaan en dan laat hij je eigenlijk gewoon zitten omdat hij bang is flauw te vallen. Een beetje egoïstisch van zijn kant eerlijk gezegd en ik zou daar heel verdrietig om zijn.
Helemaal gelijk hoor Orchidee, bij die laatste persfase zijn zegt helemaal niks over wat voor man het is en of jullie een goede relatie hebben. Dat uur is toch niet belangrijker dan de rest van de jaren samen?!
Het draait toch niet om hem!! Het gaat om jou!! Hij kan zijn eigen angsten toch wel even opzij zetten om jou te steunen en bij te staan tijdens je bevalling??!! Ik zou heel erg pissed zijn als mijn man er tussenuit zou knijpen tijdens de bevalling. Tjongejonge zeg.... Ik ben ook bang voor paniekaanvallen tijdens de bevalling en mocht dat gebeuren dan heb ik mijn man heel hart nodig. Bovendien wil je dat toch samen beleven...
Dat denk jij dat hij de angsten opzij kan zetten en mij ondersteunen als hij dit kon dan had hij mij bij de eerste bevalling niet op laatst moment de kamer uitgegaan ik was al blij dat hij van smorgens 07.00 tot 22.00 bij mij heeft gezeten en ondersteund de bevalling heeft 45 min. geduurd... De bevalling samen beleven dat wilt iedereen, ik leef ook de bevalling samen behalve dat laatst stukje hij kan er niet tegen wat moet ik doen hem vastbinden en naast mij zetten. Ik ga hierover geen groot drama maken, het gaat niet erom dat hij helemaal niet meekomt maar dat laatst stukje, wat wil je dat een man de bevalling alles mee beleeft en daarna geen interesse meer toont vind je dit beter... Ik vind juist belangrijker dat we hele leven goed met elkaar om moeten gaan, en kinderen goed opvoeden bevallen is een mooi belevenis maar het belangrijkste is de vaderschap na de bevalling dan pas begint de leven echt en het is niet makkelijk in deze tijd om rond te komen en voor kinderen te verzorgen... Het gaat erom niet dat hij niet bij de bevalling aanwezig is geweest, hij was er aanwezig maar een bepaalt kort moment kon hij er niet meer tegen, en is de kamer uitgegaan. Je hebt genoeg vaders rond lopen die niet aandacht schenken aan de kinderen of naar huis komen en alleen aan zichzelf denken... Dus kom op maak er niet zo drama van dit is mijn mening en heb respect voor jullie meningen maar ik ga doorzetten om hem toch bij de bevalling bij te houden, hij is geen watje of mietje of dergelijks als hij dit was dan was hij al helemaal niet meegekomen naar de ziekenhuis...
Alle respect voor jou, je man en relatie hoor! Maar ik snap gewoon niet waarom je tot het moment van uitdrijving erbij kunt zijn, en meteen na de geboorte ook. Maar alleen het stukje persweeën dus niet zou kunnen handelen.. Jij noemt het pijn lijden wat hij niet aan kan zien, maar tijdens de weeën leed je toch ook pijn? (Persoonlijk vond ik de ontsluitingsweeën zelfs veel pijnlijker als de daadwerkelijke persweeën) Maar als jij het zo verder prima vindt en allang blij bent dat hij het probeert dan is dat toch ok?
Als je het geen Probleem vindt, dan is er toch niets aan de hand? Lekker doen dan als je erachter staat. Mocht je wel support willen dan lekker een goede vriendin vragen? Of zus als je die hebt?
Het is toch juist het allermooiste wat er is, het moment dat jullie kindje geboren wordt, waar je helemaal naartoe gewerkt hebt! Ik kan me niet voorstellen dat ik dat alleen zou moeten doen, maar goed... Ik zei zelf ook tegen mijn vriend dat hij maar bij mijn hoofd moest blijven zitten, omdat ik zelf bang was dat hij het een slachtveld zou vinden. Tijdens mijn bevalling ben ik thuis heel veel bloed verloren, wat overal lag (badkamer, bed, slaapkamer). Omdat we uiteindelijk naar het ziekenhuis moesten, heeft hij alles, toen hij midden in de nacht thuiskwam keurig netjes op staan ruimen. Geen probleem! Tijdens de bevalling heeft hij juist naast de gynecologen gestaan en gezien hoe de knip werd gezet, hoe haar hoofdje steeds zichtbaar was en hoe ze uiteindelijk met de vacuum geboren werd. Mijn vriend vond het juist prachtig om zijn dochter geboren te zien worden en heeft me perfect aangemoedigd. Op haar naamkaartje in het ziekenhuis werd ook gezet: assistentie van papa! Dat is toch het moment van jullie samen lijkt me! Hij heeft ook steeds met trots zitten vertellen, hoe hij haar geboren heeft zien worden!
Tja, je vraagt om reacties en dan zul je die krijgen ook . Persoonlijk denk ik dat het maar helemaal is hoe je samen in een relatie staat. Onze onderlinge verhouding is dusdanig dat wij elkaar confronteren met dit soort dingen. Ik zou mijn man vragen wat nu echt het ergste is dat hem op dat moment kan overkomen (flauwvallen) en hoe erg dat nu helemaal is als hem dat overkomt (niet erg... bosjes mensen vallen flauw) en of hij begrijpt wat het voor mij zou betekenen als hij er wél bij zou zijn. Soms moet je je over jezelf heen zetten om je partner te steunen toch?
Toch begrijp ik dat niet helemaal....... heel de bevalling tot de uitdrijving...... want het grootste gedeelte van "lijden" zit toch echt van te voren...... nouja... mijn eerste bevalling was 30 minuten persen... de tweede 6 minuten.... (nr 3, 3 minuten...).... dussuhhh gewoon heel snel bevallen.... heeft ie geen tijd om weg te lopen.... (of flauw te vallen...) Gelukkig heb ik een vent die heel gemakkelijk is.... al vond ik zijn opmerking na mijn eerste bevalling dat "mijn muts wel een biefstuk leek".... ook wel weer TE veel van het goede.... (Moet trouwens zeggen dat je in je laatste berichten een ander "beeld" schetst als in je openingsbericht.... )
Mijn man dacht er ook zo over, maar we hebben toen afgesproken dat hij bij het hoofdeinde zou blijven. Alleen was me dat tijdens de bevalling even ontschoten en toen vroeg ik of hij mijn been wilde vasthouden (tegendruk geven). Net op dat moment kwam de vlos met de schaar aan Hij trok wit weg en zei dat hij zijn grens bereikt had en ging weer braaf bij het hoofdeinde zitten. Wat ben ik achteraf trots dat hij niet is weggelopen
Mijn eerste bevalling was een hel, zeer trage ontsluiting, heftige weeen, uitputting, vacuüm, flinke knip, veel bloedverlies. Ik moet zeggen dat ik zo blij was dat mijn man er was. Hij was echt mijn grote steun. Ik heb er 24 uur over gedaan en hij is geen seconde weg geweest. Hij is zelf ook geen held en is er liever ook niet bij als de kinderen een hielprik krijgen of de vaccinaties. Maar tijdens de bevalling doorstaat hij alles. Er niet bij zijn is voor mij gewoon not done! Dit is iets wat je juist samen moet doen!
Orchidee,hier heb je helemaal gelijk in. Jou punt is gewoon dat je heel graag wilt dat je man erbij is op het laatst maar dat hij daar angst voor heeft.Dat je misschien tips wilt om hem alsnog over te halen. Ikzelf was zo geconcentreerd met de bevalling bezig dat ik niet eens in de gaten had wie er nu bij was of niet. Toen mn man bij de eerste bevalling maar met zn washandje bleef komen heb ik zelfs geroepen dat ie moest opzouten met dat ding hahaha.... Ik denk dat het enige is wat je kunt doen jou punt maken dat je heel graag wilt dat hij er de hele bevalling bij is.Daar kan hij over nadenken en als hij het echt niet wil zou ik er toch niet zo'n groot probleem van maken. Er zijn idd ergere dingen om ruzie over te maken! Meid veel succes met je bevalling en het komt allemaal wel goed. Het belangrijkste is dat hij verder een goede echtgenoot is en een lieve vader.Als hij er dan niet bij is,daar kom je ook wel weer overheen. groetjes,mamakelly
Naar aanleiding van dit topic heb ik mijn man gevraagd of hij er misschien wel bij zou willen zijn. Hij zei dat hij er graag bij wilde zijn maar dat hij wel bij mij aan het hoofdeinde blijft zitten om mijn hand vast te houden. Hij hoeft niet te zien hoe onze dochter naar buiten komt en tegen de navelstreng doorknippen merk ik ook wat weerstand bij hem. Nou prima. Het gaat mij er om dat hij mij steunt en dat gaat hij helemaal doen. Ik hoef zelf ook geen spiegel om te kunnen zien hoe mijn dochter half uit me steekt. Moet er eigenlijk niet aan denken! Ieder z'n ding... als je je er maar gelukkig bij voelt.
Ik zal nu waarschijnlijk wel het hele forum over mij heen krijgen, maar ook al zijn er cultuur verschillen, dan nog: Je vrouw wilt dat haar man haar ondersteund bij de bevalling. Desnoods ga je met je rug overal naar toe zitten, zodat je alleen haar hoofd kan zien, en dan zorg je er gewoon voor dat je er voor je vrouw bent. Dat is het minste wat je kunt doen tijdens een bevalling. Tuurlijk het zegt helemaal niks over een man over zijn vaderschap, of goede echtgenoot of niet, opvoeding van de kinderen, etc. Ik vind ook niet dat je hiervoor moet scheiden, of zulke drastische maatregelen moet nemen. Ondanks dat ik mijn bevalling een fluitje van een cent is geweest, was mijn man blij dat ik persweeën had. Waarom?? Het einde was nu echt in zicht, het lijden van zijn vrouw was bijna over. Hij doet nog liever 1000 keer de pers fase over, als de fase tot de ontsluiting.
Meiden jullie mogen de tips aan mij doorgeven, ik zeg niet dat hij helemaal niet bij de bevalling was en is voor mij toch een pluspunt dat hij tot bijna einde mij heeft ondersteund... Als hij nu helemaal niet naar ziekenhuis was meegegaan kijk dan had ik hem zeker uitgescholden en boos geworden maar dit situatie is anders. Maar ik zal zeker doorvechten om hem toch dat laatst stukje samen te beleven, ene man is er makkelijk erover dan de andere alleen moet ik achter komen hoe ik hem kan overhalen. Maar ik vind die opmerking van mietje en watje onnodig je hebt mannen die je ook klootzak kunt noemen.... Groetjes, Orchidee
Heb niet hele topic gelezen, ongetwijfeld vele meningen, maar ik wil wel even vertellen dat een van mijn beste vriendinnetjes haar eerste bevalling met haar zus erbij heeft gedaan, en de tweede met mij erbij. En zij is overigens gewoon Nederlandse. In veel culturen, en ook "vroeger" bevielen vrouwen altijd met andere vrouwen erbij! Haar man kan serieus slecht tegen bloed en ziekenhuizen, en heeft ook denk ik wel een klein beetje "last van een cultuurverschil", hij is een moderne jonge turk. Net als in de film, liep hij zenuwachtig over de gang Voor haar was dit een prima manier. Voor mij was het geweldig, zo kon ik toch eens een bevalling meemaken - ik kreeg later zelf een ks, dat wist ik toen natuurlijk nog niet.