Hey meiden, ik moest even van me af schrijven. Ik loop nu 3,5 jaar met mijn man, we hebben altijd een leuke relatie gehad maar lijken nu wel in een dip te zitten... We hebben in de mmm veel meegemaakt, iets wat niet niks is. Meerendeel gaat langs hem heen... zegt hij.. Nu zit ik weer aan de hormonen, hormonen waarvan de gyn roept dat je er geen last van kunt hebben, maar ik heb er wel last van. Enorme moodswinges, zit niet lekker in mijn vel, en hubbie heeft het zwaar te verduren.. Sinds 2 weken hebben wij een hondje, het schele hondje waar een topic over was hier, en het beestje is niet zindelijk. Hij poept en plast overal en corrigeren heeft geen zin, belonen om zijn goede gedrag ook niet, hij legt die (nog) link niet. Ik ga veel met hem naar buiten maar hij is doodsbang, dus uiteraard poept hij ook niet buiten. Ik probeer het hem zo leuk mogelijk te maken, maar hij laat zich niet verleiden tot spelen of snoepen... Gister had ik me voorgenomen mij niks aan te trekken van mijn hormonen en gewoon vrolijk te doen.. dat ging super! Tevens ben ik erg onzeker laatste tijd. Ik stelde hem een vraag: je irriteerd je nu al aan de hond, en je wil straks een baby.. kan je dat wel aan. krijg ik toegesnauwd: Ja weet ik veel... Dus toen kwam eruit dat hij zich eraan irriteerde dat ik hetzelfde vroeg, hij irriteerde zich aan de hond dat die overal poept/plast en vooral veel bijt en ik moest hem met rust laten... Ik heb daar zo een moeite mee... dus ik snikkend op de bank ( bedankt hormonen) en trek het me weer persoonlijk aan.. hij gaf zelfs de hint: anders ga je naar bent? Je bent moe.... meiden ik weet het ff niet meer en voel me er rot bij... ook ik irriteer me aan de hond maar bedenk me wel dat het nog een puppy is die veel moet leren. hoe zouden jullie hiermee om gaan? Hem in zijn sop gaar laten koken"? Het enigste waar ik bang voor ben, is dat hij bij me weg wil ofzo...
Een pup is niet binnen twee weken zindelijk...daar heb je wel even de tijd voor nodig. Je hebt hem nog maar twee weken en je irriteerd je nu al? Waarom ben je er aan begonnen dan. Heb je je voldoende ingelezen? Pupjes bijten nu eenmaal vaker. Zeg nee als hij je bijt en geef hem een speeltje en laat hem daar in bijten bijv. Ik vind het erg voor je dat je in een dip zit, maar ik vind het echt rot voor je hondje.
Vervelend hoor.. Maar misschien trekt hij de situatie toch meer aan dan jij (en hij) denkt. De mmm, jouw hormonen en valt een pup in huis dan wat tegen.. Succes!
Hoi Meid! Ik kan me best goed inleven in deze situatie, alleen was IK degene die zich overal aan irriteerde, wat dus voornamelijk door de hormonen kwam... Ze zeggen wel eens dat je je ventje ermee aan kunt steken he! Geestelijk dan... Ik kan me voorstellen dat alles wat niet loopt, irritatie opwekt...ik had dat ook, in ernstige vormen hoor.. Jouw hormonen maken het er niet makkelijker op, en praat daar vooral over, maak desnoods een lijstje, alle dingen die hem irriteren schrijf je op, ook als het over jou gaat! dat kan confronterend werken, maar als je het niet weet kun je er niks aan veranderen! Begin dan nu bij jullie puppy, ga aan de slag, heb je je ingelezen hoe je een pup het snelst zindelijk krijgt, werk dit dan na, en neem hier dagelijks de tijd voor. Als je trouwens hele dagen werkt, kan het lang duren hoor, omdat je maar op een paar moment kunt oefenen. Neem desnoods een weekje vrij. Maar begin bij iets.. Als de dingen niet lekker lopen (en hij is misschien een beetje een controlfreak?) dan zeg je al snel opmerkingen over dat je niet weet wat je allemaal aankan... maar praat er in ieder geval open over. Ik zal je zeggen dat ik wel professionele hulp heb ingeschakeld, maar ik was dan ook al zover dat ik niet meer in staat was te werken, gelukkig gaat het stukken beter nu, en ben ik weer in een opwaartse spiraal.... Dan nog meid ik zeg niet dat dit bij jullie gebeurd hoor, maar ik herken de kleine irritatie! Nou nog een heel verhaal geworden! Veel succes/sterkte meid! xxx
Ik vind dit echt een STOM bericht,ga je schamen wendyenrichard,ik denk niet dat de irritatie echt gericht op je hondje is. Waarschijnlijk komt het 'gewoon' door de hormonen. Probeer iets leuks met je man te doen zodat je even die sleur van de mmm kunt doorbreken.Ik heb makkelijk te praten,heb zoiets nooit meegemaakt maar ik denk dat het al veel goed maakt. En wat bubbel al zegt: waarschijnlijk zit je man er ook even doorheen en trekt hij zich veel aan. Probeer met elkaar te blijven praten en elkaar knuffelen en vertellen wat dwars zit. Hoop niet dat hij al te stijfkoppig is
He meid, Een hond is ook echt even wennen. Het poepen en plassen binnen is natuurlijk ook wel lastig even, maar ik moet altijd wennen aan "een nieuw gezinslid" in huis Dat duurt meestal een maand en dan ben ik er helemaal weg van. En verder, probeer je man af en toe eens een knuffel te geven, of als je langs hem heen loopt even een kus op zijn wang of een aai over zn bol. (ook al geef je hem door de hormonen misschien liever een knal voor zn harses ) Dat is wat ik doe als we in een dip zitten, en meestal zijn we er dan zo weer door heen omdat mijn man dan ziet dat ik mijn best doe om het weer gezellig te krijgen. (als de dip door hem komt doet hij ook zijn best hoor, maar hier gaat het ook af en aan door mijn hormoonbuien) Veel sterkte in ieder geval, en hou nog even vol met het hondje, dat wordt elke week wat makkelijker
tjah, ik heb al meer topics over jou en je vriend gelezen en ik was al bang voor het hondje. en met al die extra hormonen en de mmm weet ik nou niet of een klein pupje in huis halen zo'n slimme zet was op dit moment. een pupje is heel veel werk en dus ook heel veel stres omdat jullie je er denk ik een beetje op verkeken hebben. ik denk dat jullie beiden door de mmm al gespannen zijn en dat dit erbij teveel wordt. het pupje moet nog zoveel leren en voelt de spanning ook waardoor zijn gedrag nog onzekerder wordt. in tegenstelling tot anderen vind ik dat eerst jullie beiden rustiger moeten worden en dan met vertrouwen en vooral met een eerlijk oog met het pupje aan de slag moeten gaan. het is niet de schuld van het pupje. (die nu wel erg bang en onzeker is al zeg je zelf) sterkte.
nee ik hoef me niet te schamen..ik heb zelf twee honden en ik weet echt hoeveel werk het is om een pup goed op te voeden en vooral ook zindelijk te krijgen. Daar heb je echt wel een aantal maanden voor nodig (zoniet langer...) Ik bekijk het nu vanuit het perspectief van het hondje...
Nou ja over stomme berichten gesproken.. Ik was eerlijk gezegd verbaasd dat ts voor het hondje gekozen heeft. Ik heb ook al eerder berichten gelezen, zowel over ts haar man als toen over ts zelf. Ik was nog op zoek naar goede woorden maar zag net de reactie van blup en die verwoord ongeveer wat ik ook wou zeggen.
Helemaal gelijk in meid, al denk ik dat het niet verstandig is om bv nu een maand aan jezelf te gaan werken en dan pas oog voor het pupje te hebben, of bedoel je dat ook niet...want je zult toch aan de slag moeten/verder moeten met het beestje te trainen/op te voeden, toch!? xxx
poemelke@ ik heb net als gwen sterk mijn bedenkingen, ik heb al die berichten die gwen aanhaalt ook gelezen en deel haar bedenkingen. meer zeg ik niet, ts moet zelf eerlijk zijn en haar conclusies trekken over wat het beste is voor het pupje.
Geloof niet dat het pupje hier de issue is... Kunnen we allemaal over TS heen vallen want dat arme pupje kan er ook niks aan doen. Maar zoals je leest wordt er toch goed voor gezorgd en weet TS dat een pup niet in 2 weken zindelijk is. Dus kunnen daar tig berichtjes over geschreven worden maar daar ging het niet om! Al vraag ik me altijd af of het handig is om eerst een pup aan te schaffen terwijl er straks een baby gaat komen... Maar goed nu ontopic.. Was hij voor de komst van het hondje al licht geraakt? Anders moet je eens rustig en zonder verwijten met hem over puppies etc praten. En geen puppies en baby's gaan vergelijken en hoe hij daar op gaat reageren want dat is een wereld van verschil. En is waarschijnlijk nu olie op het vuur! Duidelijk is dat hem de mmm ook niet in de koude kleren is gaan zitten en waarschijnlijk. Misschien moeten jullie daar eens iets meer mee doen? Praat er eens over hoe dat voelt voor allebei, zonder verwijten! Hou het dicht bij jezelf. IK voel me.... Als jij dit of dat dan voel IK me... En niet jij bent altijd dit of dat....als er zus of zo dan doe jij altijd... Spreek dit eerst samen af dat t zo moet en heb geduld en corrigeer elkaar EN jezelf als je even verkeerd ging. En als dat niet werkt dan moet er misschien hulp bij komen! Dat is je relatie denk ik wel waard toch? Ga daar naast met je puppy SAMEN naar puppy training (dat is nml eigenlijk geen puppy maar mensen training ) Dan wordt puppy misschien minder bang en heb je iemand die je met raad kan bijstaan over de pup (en als je samen gaat dan doe je samen wat met het hondje en ziet hij de gein er misschien van in ipv dat hij nu alleen ziet dat het een kleine scheit en pisserd is die overal bang van is EN hebben jullie dadelijk samen iets berijkt als het pupje vooruit gaat.) Gaat hierbij nog steeds niet om de pup maar om het samen iets aanpakken en daar leent het diertje zich enorm goed voor! Is goed voor de onderlinge verstandhouding en tegelijkertijd goed voor de pup. En even n kant tekening ik heb geen andere posts gelezen van TS (denk ik) dus reageer puur op deze alleen.
Ik kan me zo voorstellen dat de MMM zn tol enorm kan eisen. En dat het verlangen naar een kindje je hele leven kan beheersen. Ik vraag me oprecht af of het wel zo'n goede beslissing is geweest om nu een puppy aan te schaffen. Of jullie er niet beter aan hadden gedaan om eerst emotioneel in wat rustiger vaarwater te zitten. Een pup vergt veel tijd en aandacht, en je kunt een pup alleen goed opvoeden tot een volwassen hond die goed in een gezin meedraait als je daar veel tijd en energie in steekt. Ik zeg niet dat je dat niet kunt, maar de vraag is kun je dat NU wel? Verder denk ik inderdaad dat het goed zou zijn als jij en je man samen wat dingetjes gaan ondernemen. In het weekend even wandelen in het bos, neem je hondje maar mee. Hij kan nog niet zo ver lopen maar dan tillen jullie hem maar stukjes. Een keer samen uit eten... probeer iemand te regelen om even bij de pup te blijven. Maar heel eerlijk? Ik denk dat jullie een puppy helemaal niet konden gebruiken in deze fase van jullie leven... en hij/zij jullie niet...Sterkte, probeer de beste beslissing te nemen voor je toekomstige gezin EN voor het hondje...
ts, ik herken het wel hoor. Mijn man kan zich ook enorm irriteren aan van alles. Dit ligt niet goed, baby slaapt niet goed, eten is nog niet klaar enz. Hier is hij meer zo omdat hij erg veel stress heeft (waarschijnlijk bij jou ook?). Hier werkt het wel het mijn ene oor in te laten gaan en het andere er weer uit, later zegt hij dat zelf ook wanneer hij weer uit zijn 'zeurbui' is. Ik nam het vroeger ook altijd heeeel persoonlijk op en wilde dan het liefst gaan huilen in een hoekje. Dus echt proberen het niet te persoonlijk te nemen, laat die mannen maar lekker zeuren.
Meis je verhaal is heel herkenbaar! De mmm: Mannen ervaren dit zo anders als wij. Ze staan machteloos aan de zijlijn toe te kijken hoe wij ons vol proppen met hormonen en on zelf hier in heel langsaam verliezen, maar ze kunnen niks doen. Daar worden ze ook onzeker van. Ons lijf staat de hele tijd in de "baby" mode terwijl hun gewoon doorgaan met hun leven, waardoor wij weer extra prikkelbaar zijn maar hun zich van geen kwaad bewust. Puppy: Wij hebben ook een puppy had, is nu een hond van jr . Sloppyman heeft mij overgehaald want een hond was leuk en helemaal top. Hij zou naar training gaan en d'r uitlaten en alles doen. Nu vergeet hij haar zelf eten te geven!! En uitlaten doet hij nu 5keer in de week van de weet ik hoeveel keer. Baby: Totaal het tegen over gestelde!! Dan herken ik mijn man helemaal niet in het boven staande Hij soort onwijs goed voor haar. Had eerder door welke huiltjes wat betekende en staat met een lach op z'n gezicht haar poepluiers te verschonen! Ik snap dat je er onzeker en bang van word en dat je nu denk hoe moet dat straks met een baby.........dit wat je nu te zien krijgt van je man hoef helemaal niet te betekenen dat hij straks ook zo op jullie kindje gaat reageren. Ik was daar ook zo bang voor en heb heel vaak gedacht: ik stop er mee, als ik ook nog 100% voor een baby moet zorgen met mn hond, huishouden, boodschappen en mn baan.........dat komt nooit goed. Echt wel dat het goed komt! Ik zou wel met hem praten en op een rustige manier uitleggen dat je het jammer vind dat hij zo moppert op jullie hond en dat hij meer geduld moet proberen te hebben. Dat het maar een pup is en dat hij echt wel zindelijk gaat worden. En dan kan je ook andere dingen bespreken! Sterkte meis en ik hoop echt dat jullie snel een kindje mogen verwachten!
Ik denk ook niet dat het hondje het 'probleem' is.. TS's man ergerd zich overal aan.. TS zelf heeft last van haar hormonen.. Ik denk dat ze zich allebei ook zouden ergeren als de buurman zou staan te boren.. Dus de reacties over het hondje vind ik zelf een beetje overdreven; er wordt goed voor het beestje gezorgd en ze weten dat het beestje niet in 2 weken zindelijk is... Ik zou kijken of je je hondje misschien ergens een dag & nacht kunt laten logeren en dan iets leuks doen met je man! Volgens mij is dat iets waar jullie allebei een beetje van opknappen !!
Heb nu drie pupjes van mijzelf groot gebracht en heb vaak als gastgezin gefungeert voor oa de dierenbescherming. Wij hebben ook een kindje van nu bijna 1 jaar. Een meisje dat veel aandacht vraagt en eigenlijk overdags niet slaapt. Maar ik vond een pupje grootbrengen meer werk! Hormonen...ja, heeft de gyn ze zelf ook gehad dan? Bij mij merk je al wanneer ik de pil slik! hahaha Zet de eerste stap gewoon en bied eens je excuses aan voor je onvoorspelbare gedrag door de hormonen en vraag begrip door niet continu tegen je in te gaan. Wij verwachten vaak ook van onze mannen dat ze dit automatisch doen maar helaas...Vertel hoe hij je kan ondersteunen! Pupjes maak je zindelijk door ze als een idioot de hemel in te prijzen wanneer ze buiten een plasje of een hoopje doen, hoe gekker hoe beter! de plasjes en hoopjes binnen negeer je en ruim je gewoon op. Maar zorg wel dat de pup nooit ziet dat jij het opruimt dit houdt het infatiele gedrag langer in stand. immers, moeder hond ruimt ook het nest op en later verhuist ze gewoon tot ze nestzindelijk zijn. Gebruik in het sopje een citronella geur en wanneer er stof vies is geworden kan je het beste een sopje van biotex groen gebruiken, dit breekt het eiwit af dat de geur geeft. Verder is het belangrijk om nu te werken aan de socialisatie en dat is iets wat jullie leuk samen kunnen doen, niet optillen in de armen bij nieuwe of enge situaties hiermee bevestig je het! Ik nam altijd een soort draagtas mee waar het koppie uitstak. Dit voor de plekken waar honden niet gewenst zijn of wanneer de kleine moe wordt. Dus naar markten, winkels in, naar de speeltuin, scholen die uitgaan, openslaande paraplu's, met een botje in de tas meenemen naar een caféetje oid, veel indrukken en situaties laten meemaken voor de 12de week is van levensbelang!! Succes
Jeetje wat vervelend. Ik kan begrijpen dat als je het al moeilijk hebt een jong hondje nog extra lastig kan zijn (ik spreek uit ervaring) Wat ik ik heb gedaan is ff aan mezelf denken en aan ''mijn'' pupje. Ik probeerde kracht, liefde en blijdschap te halen aan het bezig zijn met mijn hondje! Die kleine beestjes merken ook als hun baasje in een dipje zitten maar het is natuurlijk niet hun schuld. En als die het dan een keertje goed doet, niet binnen heeft geplast of netjes aan de riem heeft meegelopen moet je is kijken hoe blij je (maar ook je partner) daarvan kunnen worden! Hou vol, denk aan jezelf en gebruik juist dat scheetje van een hondje om je gedachte even om 0 te zetten! suc6!
Met iedereen eens. Een hondje heeft echt langer dan 2 weken nodig om zindelijk te worden. Bij mij honden ging het allemaal vrijsnel maar ik leerde ze eerst om op een krant te plassen en die krant schoof ik steeds verder naar de deur. Toen ze 3 maanden uit waren deden ze nog wel eens iets binnen hoor. Ik vind het echt zielig voor het hondje, ik snap echt niet dat je hem hebt gekocht uit je verhaal te lezen was je relatie al een beetje in een dip en het verlangen naar een kindje wat maar niet lukt, misschien heb je onbewust of bewust dat hondje wel gekocht zodat je je niet meer eenzaam voelt. Het kan allemaal, ondanks zou ik eens met je man overleggen en als hij het hondje niet wilt hebben zou ik hem toch teruggeven of aan iemand anders geven. Dit hondje verdient een liefdevol thuis! En zo te horen kan die dat op het moment niet bij jullie krijgen. Sterkte met alles