Wat raar, is dat altijd zo? Je vriend mag toch gewoon mee naar binnen? Ik zou het gewoon aangeven dat ik em erbij wil hebben! Het gaat hem toch ook aan?
Ja dat vind ik ook heel vreemd! Mijn man mag altijd mee en ze leggen hem net zoveel uit als aan mij. Mijn man wil me ook niet alleen naar het ziekenhuis laten gaan, als is het maar voor het opmeten van de eitjes. Hij zegt we gaan samen de behandelingen in en ik wil er gewoon altijd voor je kunnen zijn. Ik persoonlijk vond het vreselijk dat we voor de punctie een potje moesten vullen, voor hem. Hij stond al onder druk omdat hij het vervelend vind dat ik alles moet ondergaan, en als hij niet zou kunnen presteren zou de hele poging mislukken (nou ja bijna, want er waren nog 11 ingevroren rietjes met zaadjes). Ik denk dat het voor mannen behoorlijk pittig is hoor en genant. Maar omdat wij alles zo samen beleven en ondergaan trekken we elkaar er doorheen, we zeggen altijd we doen het voor onze kindjes! Het is normaal dat je allebei op een ander manier je emoties moet verwerken. Mijn man is in zijn verdriet vaak boos, kan niet huilen, en dan roept hij dat hij ermee stopt, maar dat is zijn uitting aan zijn frustraties. Ik jank de hele boel bij elkaar en vreet me klem aan chocolade. Misschien dat jou man het ook roept in een poging zijn frustraties te uitten? En ondertussen iets heel anders bedoelt..
Mannen uiten zich inderdaad anders dan vrouwen. Omdat wij voor onze eerste kindje gaan, haalt ook mijn man alles uit de kast. Frustraties zijn er ook bij hem omdat het zo lang duurt. We zijn immers niet de jongsten meer. Maandag heeft hij zonder weerstand zijn potje ingeleverd. Hij was wel zenuwachtig!
Ik moet eerlijk zeggen dat ik na anderhalve cyclus mee te hebben gedaan aan de standaardfertiliteitsonderzoeken (bloed, mislukte samenlevingstest, nog meer bloed, en straks fm en samenlevingstest en de rest) IK het al beu ben. Het verrast me hoe mijn leven ineens niet meer draait om een kinderwens, maar om eitjes, zaadjes, op tijd vrijen, ochtendtemperaturen, bloeduitslagen en hormoonspiegels. Blegh! Als mijn vriend zou zeggen dat hij er niks meer aan vindt, dan moet ik hem nog gelijk geven ook. Dit leven is niet fijn. Maar goed, we gaan er net zolang mee door tot het genoeg is. Sorry, mocht even eerlijk spuien van mezelf. Ik hoop dat jullie allemaal er samen uit komen. Liefs veertje2