Hey, Op dit moment ben ik bijna 34 weken zwanger van mijn tweede kindje. Op zich heb ik een goede zwangerschap. Ik heb enkel rugklachten die ik zoveel mogelijk onder controle probeer te houden (overigens niet makkelijk met een energieke peuter van 19 maanden). Maar mijn hormonen houden lelijk huis. Ik heb een enorme buik en draag helemaal naar voor, het huishouden doen of leuke dingen met mijn dochter worden dus enorm beperkt en dat frustreert me enorm. Zien dat mijn dochter nood heeft aan buiten spelen of een lange wandeling en haar dat niet kunnen bieden.zien dat de vloeren in huis ronduit smerig zijn en niet kunnen dweilen. In de week valt het mee,dan lijkt het werk me nog energie te geven...maar de weekends.dit weekend spande toch wel de kroon. Vrienden die op bezoek gingen kome, zegden af.mijn man heeft met mijn pa werk gemaakt van de kinderkamer en hij moest vandaag ook gaan werken. Gevolg ik die van zaterdagmorgen tem maandagavond (maandag heb ik vrij)insta voor het verzorgen en bezighouden vd dochter. Voel me zo slecht.gefrustreerd doordat ik zelf niets hebben kunnen doen in huis, ben uit inspiratie om zaken te doen gezien wandelen, ravotten ed heel moeilijk zijn. Voel me zo leeg. Daarbij spookt continu door men hoofd hoe ik het in godsnaam allemaal moet aanpakken met een baby en peuter. Herkent iemand dit?hoe gaan jullie ermee om? Zijn het vooral de hormonen die me parten spelen? Groetjes
Vervelend dat je ondanks dat het allemaal goed gaat zo rot voelt. Ik heb geen ervaring hiermee maar wil best meedenken. Is het een idee om je dochter met iemand anders naar buiten gaat? Heb jij ook even een tijdje voor jezelf en kan je dochter zich lekker uitleven. En verder met je man afspreken (als dat ook kan natuurlijk) dat hij dat soort dingen wat meer doet (en de vloer boent) tot jij na de bevalling weer op de been bent. Verder zijn het denk ik de hormonen, ik heb mezelf ook wel een tijdje in de weg gezeten omdat ik wat minder actief werd en ik had evennodig om dat te accepteren. Sterkte en succes met de laatste weken!
He meid, Ik herken mezelf helemaal in jou verhaal. Ik mocht niks meer doen in huis ivm vloeien. Ben 2x opgenomen geweest in het ziekenhuis. Dus leuke dingen doen met mijn zoontje ( toen net 2 jaar ) zat er gewoon niet in.. Ik ging me steeds meer negatief voelen en ik keek uit naar de bevalling. De hele dag dacht ik: hoe gaat ik dat allemaal toch doen met de baby erbij. Ik maaktte me al zo druk over hoe ik dat allemaal moest doen. Je weet niet van te voren hoe het gaat. Misschien krijg je wel een super babytje die niet veel problemen heeft. Dan rolt het allemaal wel makkelijk! Helaas kreeg ik een huilbaby en toen ben ik zelf ingestort! Dus ik wil je van te voren heel erg waarschuwen omdat ik mezelf zo in jou herkent. Regel iemand die af en toe je dochter komt halen! Regelmatig! Niet 1 middagje in de week. Maar elke dag een paar uurtjes.. Regel iemand die jou in huishouding komt helpen. Ik kreeg elke vrijdag een huishoudstertje. En laat het verder allemaal op je af komen! Heel veel sterkte.
Bedankt voor je reactie.het stuk dat het niet eenvoudiger maakt, is dat mijn ouders op een uur rijden wonen. Zij willen gerust inspringen maar dat is dan altijd een heel gedoe want zij willen dan de hele rimram van komen slapen ed. Terwijl ik vaak gewoon maar behoefte heb aan enkele uurtjes...mijn schoonmama woont op 5 min maar zij kan niet instaan voor de opvang doordat zij zelf psychisch niet veel aan kan..de buurvrouw wil haar altijd wel eens opvangen maar ik wil dit ook niet teveel doen. Ze heef zelf haar handen vol met haar kleinkids. Heb alles voorgelegd aan mijn man en hij begrijpt me maar weet niet direct wat eraan te doen. Zaken zoals de kinderkamer moeten nu eenmaal gebeuren. Hij zegt dat ik men verwachtingen tov het huishouden ed moet bijschroeven , dat hij er dat ook niet allemaal kan bijnemen gezien de zaken die hij nu nog aan het doen is mbt de nieuwe kinderkamer. Volgens mij is het gebrek aan een opvangnet id buurt echt wel iets dat ons parten speelt en ons zeker parten gaat spelen als de baby er is...