hoi... Ik heb heb het idee dat er veel dames/stellen op ZP tussen de 20 en 30 zijn. Ik word dit jaar 40, mijn man is 47 en onze zoon is nu 10mnd..."ouwe" ouders dus Zijn er nog meer "rijpe"moeders op ZP..want soms denk ik dat onze leeftijd wel wat voordelen maar ook zeker wat nadelen heeft rondom ouderschap.
Ik ben 42 en de jongsten zijn 3 jaar. Ik reageer op jouw bericht, omdat ik nieuwsgierig ben naar wat jij aan nadelen ondervind als 'oudere' ouder.
* Mijn zwangerschap was ernstig zwaar...mijn herstel heeft echt superlang geduurd en mijn bloeddruk is nog steeds veels te hoog...mijn leeftijd zou hier wat mee te maken hebben. * Ik merk in de omgeving dat er mensen zijn die hun mening moeten geven over onze leeftijd en ouderschap... * wij niet voor een 2e kindje "gaan" omdat mijn lijf er zo last van heeft gehad en ook omdat wij vinden dat onze leeftijden het niet meer toelaat..(uitgaande dat het nog 2jr zou kunnen duren) *toen ik jonger had ik meer energie, ik ben nu veel sneller vermoeid en moet bijtanken. Maar ook denk ik dat ons voordeel is dat we veel meer rust in ons hebben, wij meer op vertrouwen hebben in wat we kunnen/willen dan toen wij 20-30 waren.. maar goed...dat is wat ik/wij ondervinden hoeft natuurlijk helemaal niet voor een ander te gelden... Ben er wel benieuwd naar of anderen plussers er iets voordeligs/nadeligs aan ondervinden.
ik word dit jaar 40 en mijn Lief deze maand 43 en ons meisje is nu 18 maanden. Ik heb een zware zwangerschap gehad wegens bekkeninstabiliteit. Nu ben ik hypermobiel, dus als ik 25 was geweest had ik er waarschijnlijk net zoveel last van gehad. Lichamelijk herstel vond ik ook best lang duren, maar ik heb geen idee hoe dat zou zijn gegaan als de Bi er niet was geweest. ik ervaar inderdaad wel, dat je toch wat sneller moe bent ed. Toch leeft bij ons de wens nog voor een 2e kindje...
Ik heb geluk gehad dat mijn zwangerschap lekker ging. Het herstel ging ook heel vlot. Dat ik ontdekte dat ik zwanger was heb ik natuurlijk wel nagedacht/gepraat over alles ivm leeftijd. Ik had ook het idee dat ik me misschien een oma zou gaan voelen op het schoolplein (peuterschool) als het zover was, maar het is achteraf helemaal niet zo. Opmerkingen over leeftijd hoor ik ook niet, misschien denken sommige het alleen Het enige nadeel vind ik dat ik helemaal opnieuw moest beginnen. Ik had een leuke vaste baan, de oudste twee waren al wat groter en had geen oppas nodig, want ik werkte onder schooltijden en weekenden, ik had een sociaal leven. Het is nu totaal anders, een sociaal leven heb ik niet, baan kwijt geraakt doordat er geen opvang was etc etc etc etc Mijn oudste twee kinderen hebben er nog steeds moeite mee, vanwege de drukte en wat er al niet bij komt kijken als je een meerling hebt. Ik voel me hier schuldig over, we deden veel samen en daar is niks meer van over. En toch had ik alles voor geen goud willen missen, ik heb er iets moois voor terug gekregen. En het voordeel is, dat ik meer relaxed ben dan toen ik mijn eerste kind kreeg op mijn 25e. Wat betreft opmerkingen over 'oud' moeder worden, mensen zeuren ook over meiden die jong moeder worden. Opmerkingen zoals: was het een ongelukje? Ach wat zonde, je bent zo jong, je moet ervan genieten zolang het nog kan, bla bla bla bla. Volgens mij krijg je pas goedkeuring als je een kindje krijgt op je 30e
Whahah denk je? Ik heb gelukkig geen "oud hoofd" dus niemand ziet dat ik al bijna 40 ben. ik kreeg ook stomverbaasde reacties van de meiden die net in de 20 waren bij zwangerschapsyoga. Ze hadden géén idee dat ik zo "oud"was. Voelde me echt ene fossiel toen. Ook de gyn heeft toch meerdere keren gezegd dat ik "een oudere moeder" ben. En dat terwijl ik feitelijk -en ondanks mijn behoorlijke overgewicht- op de BI na een prima en ongecompliceerde zwangerschap had. Tuurlijk: had ik de keus gehad, dan had ik wat eerder zwanger geworden, de kans dat we nog een gezond 2e kindje mogen krijgen is nl. toch kleiner ( helaas vanwege de leeftijd) en ik gun ons meisje best wel een brusje. Maar ik vind dat er verder niet zoveel meer nadelen aan kleven dan bij jonge mensen, denk ik. @ Brezjika: was jullie drieling spontaan? Kan me zo voorstellen dat je er wel even van moest bekomen dat je van 2 naar 5 kids ging ! @Roes: wat hebben jullie dan voor nare opmerkingen gehad (ivm jullie leeftijd), mag ik vragen?
Ik ben zelf 38 jaar, mijn vriend wordt 41 en ons dochtertje bijna 1. Oudere ouders dus maar zo zien we er niet uit en zo gedragen we ons ook niet. Heb een probleemloze zwangerschap gehad en ook het herstel erna van een keizersnede verliep super. Denk ook niet dat we voor een tweede gaan gezien onze leeftijd en de tijd die ik toch tussen twee kindjes zou willen laten. Maar verder zie of ervaar ik geen verschil tussen ons en jongere ouders, ik denk dat per persoon verschilt. Nu ik ervaar hoe mooi het is om moeder te zijn heb ik er wel spijt van er niet eerder aan begonnen te zijn, zo rond de dertig zeg maar, dat vind ik persoonlijk een mooie leeftijd.
Ik ben er zelf heel dubbel in. Ben nu 39 en mijn kinderen zijn 1 en 3. Verstandelijk wéét ik dus dat ik een oudere moeder ben, wat ik vroeger noooooooit wilde worden, maar het voelt helemaal niet zo. Misschien omdat ik makkelijk zwanger raakte, en relatief ongecompliceerd door de zwangerschappen en bevallingen heen ben gekomen. Daardoor heb ik het zelf nooit echt als probleem ervaren dat ik geen 20'er meer ben. Bovendien is het nu zo gewoon om oude ouders te hebben, dat ik het ook voor mijn kinderen niet echt bezwaarlijk vind. Dat was in mijn jeugd heel anders, ik was echt een buitenbeentje. Maar ja, ik voel wel dat ik snel moe ben. Misschien was dat beter geweest als ik 10 jaar jonger was geweest. (hoewel; 10 jaar geleden maakte ik een depressie door, was dus ook niet echt ideaal.) Wat ik nog het grootste nadeel vind, ligt in de verre toekomst. Ik hoop ooit nog wel oma te worden, maar ik zal waarschijnljik (en hopelijk...) geen erg jonge oma zijn. Hopelijk ben ik tegen die tijd nog fit genoeg om een actieve bijdrage te leveren. Misschien raar om daar nu al over na te denken, maar ik ervaar het bijna dagelijks. Mijn eigen moeder is 78 en lichamelijk niet meer in staat om op te passen e.d., terwijl mijn schoonmoeder pas 64 is en ons ongelooflijk helpt. Dat zet mij wel aan het denken.... Ik hoop dus dat mijn kinderen er minder lang mee zullen wachten dan ik... (en dat ze uberhaupt ooit kinderen zullen krijgen).
@Hellen Ja, het was ongepland en spontaan, dus was wel even schrikken Werd later ook tegen mij gezegd dat een meerling 1 van de risico's is, als je op een wat 'oudere' leeftijd zwanger raakt. @Bri Ik snap wat je bedoeld, ik heb het dan wel meegemaakt dat mijn moeder kon oppassen en/of mee op stap gaan bij de oudste twee, maar nu is ze 70 en door allerlei mankementen kan ze echt niet meer zo gauw iets doen en alleen oppassen kan ze niet meer.
@ opa's en oma's: de ouders van mijn Lief waren 41 en 45 toen hij geboren werd. hij is enig kind gebleven en ze zijn alweer 10 en 13 jaar geleden overleden. Dat is dus wel een enorm nadeel: hij was al jong alleen. En Roos heeft dus maar één opa en oma: mijn ouders die 62 en 63 zijn. Alleen daarom al hoop ik dus nog op een zusje of broertje voor haar. ik heb gezien wat het mijn Lief deed dat hij zo jong zijn ouders verloor en hij ook niemand had en heeft om zijn blijdschap en vragen over ouderschap aan voor te leggen. Tuurlijk heeft ie mijn ouders wel, maar dat is toch anders. In de week dat we erachter kwam dat ik zwanger was, heeft hij er erg veel verdriet over gehad dat hij niet naar ze toe kon gaan om ze dit blijde nieuws te vertellen. Ook ik hoop dat ons meisje niet zo lang hoeft te wachten als wij ( het was bij ons ook geen keuze om laat ouders te worden). Ik zou het superleuk vinden om haar als moeder te zien. Just in Case heb ik wel een uitgebreide documentatie over de zwangerschap en haar jeugd, oa. op de babysite, die ik regelmatig opsla en uitprint. Sommige stukjes zijn afgeschermd voor lezers, maar vanaf de dag dat ik zwanger was heb ik geschreven. Zodat ze weet hoe ik mijn zwangerschap en haar jeugd ervaren heb, voor het geval ik er niet meer ben als ze moeder mocht worden. Ook om haar te laten weten hoe gewenst te was. Dat doe ik denk ik nog bewuster dan wanneer ik een jonge moeder zou zijn geweest, dat soort dingen vastleggen voor later....
@heleen71: wat ikzelf nogal als storend ervaar is dat er mensen zijn die denken dat zij hun ongenuanceerde mening mogen geven over het feit dat onze jongen enigskind blijft (niet alleen onze leeftijden spelen mee maar ook volgens hen het is zielig en dan ook nog het lef hebben om doodleuk te zeggen "ja dat krijg je wel als je ouder bent he...dan is er geen keuze meer" Mijn man had laatste een dame achter een toonbank die liefdevol zei toen ze de foto van onze jongen in zijn porto zag;"och wat een schattige kleinzoon heeft u"oeps..slik...deuk in zijn ego....tja qua leeftijd had het prima gekunt.. Manlief en ik ervaren beide wel dat wij de buitenbeentjes zijn...bij babyzwem hebben we beiden nauwelijks aansluiting bij de jonge vaders/moeders. De gesprekken die er gevoerd worden sluiten niet aan bij de onze....we kletsen wel mee maar meer vanuit fatsoen. Onze vrienden hebben al grotere kids(of geen) en een dagje/weekendje weg met hen is er niet meer van gekomen omdat zij alweer in een totaal andere fase zitten..andere interesse's, eigen vriendjes ect ect. We beginnen zo langzaam aan echt een leventje met ons 3 te krijgen wat ik aan de ene kant wel prettig vindt maar ook weer vervelend omdat ik ook weet hoe leuk het met een stel mensen kan zijn en ik begin dat bij vlagen te missen. Soms lijkt het wel alsof we aan de zijkant van alles staan en meekijken met zn 3. Ook heel herkenbaar is het opa/oma verhaal, onze jongen heeft 1 oma van 78 die nog veel wilt maar wordt beperkt door haar leeftijd en 1 oma die niets van zich laat horen, beide opa's zijn helaas overleden. En ik gun onze jongen zo een opa en oma!! Ik kijk en luister om me heen of ik via via niet een surrogaat opa&oma ontdek... Wat jij ook benoemd...de vraag of je mag meemaken om zelf oma te zijn..ja dat heb ik ook al denk ik wel dat dit voor meerdere meiden geldt omdat niets in het leven zeker is en je nooit weet wanneer het je tijd is... Herkennen jullie dat niet...het gevoel een beetje langs de zijlijn te staan als je een stel jonge ouders bij elkaar voorbij ziet hobbelen??
O zeker wel! Vooral ook, omdat de meesten van "onze"leeftijd al veel oudere kinderen hebben en dus heel anders in het leven staan. Die hebben kids op basisschool of voortgezet onderwijs en hebben dus niet meer zo de handen vol. Die kunnen makkelijk eens op pad etc. En .ik vind toch ook wel - niet dat ik wil generaliseren- dat er onder de jongelinen ook vaak een hele competitie is. Wiens kind er het leukst uitziet, het duurst gekleed is, het gaat om merkspullen en om dat het allemaal wel duur moet zijn, want anders geef je niet om een kind. Dat is althans wat ik wel erg heb meegemaakt. Op babyzwemmen zit ik ook tussen de wat jongere ouders, maar we hebben wel babbeltjes en ach..ik ga vooral voor ons tweetjes, wij hebben reuze lol. Roddelen over hun bekenden kan ik dus niet nee, want dat is een hele generatiekloof En zij kennen elkaar van school. Ach..gelukkig heb je dan nog fora als deze...waar je wel met oude taarten onderling kunt kletsen
Misschien ligt het ook aan je omgeving. Hier voel ik mezelf dus helemaal geen buitenbeentje, er zijn hier genoeg leeftijdsgenoten met (heel) kleine kinderen. Ook in mijn vriendenkring zijn de meeste kindjes nog klein. Maar er zijn ook jongere ouders in mijn directe omgeving; 3 maanden na mijn jongste is mijn nichtje (dochter van mijn broer) bevallen. Mijn moeder is dus ook al overgrootmoeder. De generaties overlappen elkaar nét niet, maar het had niet veel gescheeld. Inmiddels zijn er al meer achterkleinkinderen geboren; hun mama's (mijn nichtjes) zijn overigens achterin de twintig, dus ook niet zo piep. Ik vind het wel erg leuk om met hen ervaringen uit te wisselen, spullen uit te lenen of door te geven en ze te adviseren. Maar goed, ik scheel in leeftijd ook minder met hen, dan met hun ouders (mijn broers/zussen). Dus in het kort: ik voel me geen buitenbeentje en word ook niet zo benaderd. Gelukkig maar, het lijkt me nogal irritant...
Bri: ja dat vind ik ook weleens irritant. En onze omgeving heeft hier idd invloed op. De meeste kennissen van ons hebben de kids al groot(va10jr) en zij hebben veel contacten met ouders van school, hun kids spelen bij andere kids ect. 1 vriendin van me heeft een kindje van 4 jr en we merken dat ons contact verminderd. Zij geeft aan dat ze veel omgaat met een moeder van een vriendje, ze spelen vaak met elkaar en doen veel met zn 4tjes. Ik heb daar alle begrip voor en snap dat "het zo gaat"maar dat neemt niet weg dat ik het enorm jammer vind en dat ik contacten begin te missen. En tuurlijk is het fijn dat ZP bestaat en dak hier kan klessebesse met andere "taarten"hihihi...maar goed das toch anders dan beppen over van alles terwijl je kind lekker ergens ant kruipen is met een ander kindje. Nog 3jr wachten, dan mag hij naar school...kom ik ook in de "uitspelen"fase ms vind ik dan ook een vriendinnetje hahahhahahahha
Ik kan me ook hier melden . Ik word bijna 40, mijn man is 41. We hebben een kindje van bijna twee jaar en ik ben nu zwanger van de tweede. Ik was eigenlijk erg blij om dit topic hier te vinden, want in onze omgeving zijn ook erg weinig leeftijdsgenoten met kleine kinderen. Ook als ik onze zoon ophaal bij het KDV zie ik grotendeels ouders die duidelijk veel jonger zijn dan ik. En dan voel ik me inderdaad ook meestal een beetje een buitenbeentje. Ik zou het inderdaad ook heerlijk vinden om wat meer contacten met mensen in dezelfde situatie te hebben, voel me wel wat geïsoleerd af en toe! Ook hier wat oudere grootouders: mijn moeder is bijna 74 (mijn vader is overleden) en mijn schoonouders zijn 69 en 70. Mijn moeder paste een dag in week op, maar kan dat nu niet meer vanwege gezondheidsklachten. We proberen haar toch zoveel als mogelijk te laten genieten van haar kleinzoon en de situatie te accepteren zoals die is.
Nou, ben nog geen 40, maar 37, maar in onze omgeving en familie zijn wij dus ook vrij "laat". Ik heb zelf bewust gekozen om op latere leeftijd pas een kind te nemen, en ik wil er ook maar 1, omdat ik er eerder gewoon nog niet aan toe was. Ik vind er zelf geen nadeel aan, maar toch merk je soms inderdaad in je omgeving dat je "al best oud bent" voor een eerste kind. Het enige is misschien, dat de Opa's en Oma's dus ook al een beetje op leeftijd geraken (rond de 70) maar gelukkig nog allemaal in goede gezondheid, en ook al is onze Emma niet het enige kleinkind, ze woont het dichtste bij, en wordt vreselijk verwend al. Ik probeer de Opa's en Oma's ook heel veel te betrekken bij alles. De bezoekjes naar het CB, lekker shoppen, vaak bij elkaar op bezoek ed...
Als je toch bedenkt dat we statistiesch gezien een gemmiddelde levensverwachting hebben van ergens rond de 76, ben je met 37 nog niet eens op de helft Wat ik wel jammer blijf vinden is dat mannen nog makkelijk kids kunnen krijgen als ze 60 zijn en vrouwen niet. ZO iets flauws. In de tijd dat we maar ergens eind in de 30 werden, was het logisch om snel aan kinderen te beginnen. Anyway: age is nothing but an number
ja hellen, dat zijn wel ware dingen! mijn vader was trouwens 53 toen ik geboren werd, dus ja, mannen kunnen idd wel wat langer doorgaan (zolang ze een veel jongere partner hebben). jammer genoeg was zijn gezondheid niet je-dat, en overleed hij toen ik 17 was en nog eindexamen moest doen. maar idd; het is niet zo dat wij rond de 40 al met 'one foot in the grave' staan . jammer dat ons reproductieapparaat nog niet altijd doorheeft dat we inmiddels zo veel ouder kunnen worden.