Beepje, ik zit dus precies in het zelfde proces. M'n vriend wil ook niet vechten. Ik probeer meer afstand te zoeken. Wil ik zelf helemaal niet, maar het moet. Zoals je zegt de truccendoos is op, dan heb je er zelf alles aan gedaan. Voor de Kids vind ik het ook het allerergste. Dat doe je je kinderen toch niet aan?! Helaas hebben we geen invloed! Probeer sterk te worden. Kan ik ook nog niet altijd, maar merk dat ik al makkelijker praat. Dus zonder meteen te brullen. Dus er komen stapjes vooruit. Heel vel sterkte! Je mag me altijd pb sturen, wie weet hebben er steun aan elkaar of tips!! X
Het is dus geen boze droom maar werkelijkheid helaas. Zie het onder ogen en accepteer het. Je man heeft er een punt achter gezet en nu moet de rest afgehandeld worden. Raap jezelf bij elkaar en zorg dat je het praktisch en financieel goed regelt. Rouwen doe je maar na afloop. Je moet nu eerst de toekomst van jou en je kleine regelen.
Dit zou zelfs ik iets tactische hebben kunnen brengen hahahaha maar ben het er w mee eens hoor... Je hebt er écht helemaal niks aan je mee te laten slepen door emoties. .. behalve dat het een hoop meer ellende brengt
Heeft hij stappen ondernomen waardoor je geen zicht meer op zijn rekening hebt? In dat geval raad ik je aan om op te passen.
Dat doe je je kinderen niet aan? Als de koek op is is het op... Heel klote maar het is niet anders Bij elkaar blijven voor de kids maar ongelukkig zijn, daar maak je je kinderen echt niet gelukkig mee hoor
Als hij niet meer wil, dan houdt het op. Hoe jammer dat voor TO ook mag zijn. Als ze nu niet praktisch gaat handelen staat ze straks financieel ook met lege handen dus hoe moeilijk het ook is, ff doorpakken. Anders heeft ze en geen man en geen geld meer!
Lieve meid, wat verschrikkelijk voor je, helaas heb ik 3jaar geleden hetzelfde meegemaakt, de jongste slechts 8mnd, je voelt je zo machteloos en je wilt zo graag nog 1kans, maar echt meid, ook jij verdient iemand die jou oprecht wil, iemand die uit zichzelf voor jou en jullie kindje vecht, je bent toch zoveel meer waard dan bij iemand blijven die niet zoveel van je houdt als jij van hem.nu is het nog vers en zie je alleen maar beren op de weg, de angst voor hoe het gaat zijn, ik snap precies waar je doorheen gaat, maar nu 3jaar later kan ik oprecht zeggen dat mijn scheiding het beste is geweest voor mij, voor de kinderen blijft het klote, maar als wij bij elkaar waren gebleven was het voor de kinderen geweest en was het niet echt, nu zijn papa en mama gelukkig maar wel apart van elkaar, dat is zoveel waard voor een kind!smeek nooit om iemand z'n liefde of aandacht, heel veel sterkte en een dikke knuffel
Dit.is precies wat ik zo.walgelijk vind aan sommige ex exen! Doe vooral alsof je het grote slachtoffer ben en je geen rol hebt gehad in het hele proces omdat je toevallig nu hij de knoop doorhakt geen invloed meer hebt... uitzondering daargelaten zijn er twee "schuldig" aan een scheiding!! Hier kan ik.me nou echt over opwinden bah bah bah
Pardon! Lekker kwetsend! Je weet toch niet hoe het bij mij gegaan is??! Ik zal m'n Kids nooit hun vader afnemen. Of m'n ex m'n Kids, maar de reden die weet jij niet!!!
Zolang hij "gewoon" als ik gescheiden man zijn rol vervult als vader heeft hij er misschien voor gekozen jou te verlaten maar dat hij zijn kinderen heeft verlaten/het zijn kinderen aandoet vind ik écht onzin. Dat ze er ongetwijfeld verdriet van hebben is helaas see zeer vervelende bijkomstigheid van het feit dat hij ervoor heeft gekozen bij jou weg te gaan .. je kan nu eenmaal niet en gaan scheiden en allebei de kinderen houden !
En nogmaals los van hoe het gegaan is. . Uitzondering daargelaten (en misschien ben jij er daar 1 van maar dat kan ik niet beoordelen) zijn er altijd twee schuldig aan een scheiding
Ik heb wel eens overwogen om bij mijn man weg te gaan om, als ik het goed begrijp, een vergelijkbare reden als de man van ts. Misschien heb je er iets aan. Mijn man heeft een ernstige ziekte gehad en moest daarom een levertransplantatie en heeft regelmatig nog last van kleine complicaties die daarbij kunnen horen. In de praktijk betekende dit dat mijn man de patiënt was in ons huwelijk en alles om hem draaide. Er was geen lucht voor mij. Ik moest regelmatig alles aan de kant schuiven voor hem. En op zich vond ik dat lang prima, want het was allemaal ernstig en er was uitzicht op een toekomst waarin er weer ruimte zou zijn voor andere dingen. Na de levertransplantatie bleef mijn man echter heel erg hangen in patiëntgedrag. Bovendien was er nooit ruimte voor mij. Als ik bij wijze van griep kreeg dan kroop hij eigenlijk direct naast me in bed, want hij moest rustig aandoen want stel dat hij het ook zou krijgen. Toen ik diabetes type 1 kreeg was ik daar helemaal kapot van, maar ik kreeg eigenlijk maar een dag de tijd om dat te verwerken want daarna was hij weer de patiënt. Ik wil niet zeggen dat ts dit doet trouwens, maar wel aangeven hoe slopend het is als er iets met je partner is waardoor er vervolgens geen ruimte meer is voor jou. Wij konden het er op tijd over hebben, maar ik had regelmatig het gevoel dat ik het niet meer zag zitten en dat het gevoel er niet meer was. Mijn man leek juist alleen maar plakkeriger te worden en claimde me meer dan ooit op het moment dat ik het dichtste bij scheiding was. Dat was dan ook echt precies wat hij niet moest doen op dat moment want daardoor bleef het maar om hem draaien en om hoe hij zich voelde. Als ik het zo lees doet ts dat laatste een beetje teveel. Het is echt heel zwaar om voor iemand te zorgen en jezelf steeds weg te cijferen als er maar geen moment komt waarop het weer even om jou mag gaan. Ik zou meer luisteren naar je partner en hem ruimte geven om dit te voelen. Want als je heel erg blijft doorgaan met hem te overtuigen bij je te blijven vanwege hoe jij je voelt geef je hem echt niet het gevoel dat er naar hem geluisterd wordt.
Bij mij heeft het inderdaad een andere reden. Het feit als het niet werkt, werkt het niet. Is heel rot.. Maar laat er nu niet meer over los, ga dit topic ook verlaten. Sorry ts!
Harde opmerkingen hier Beetje medeleven mag ook wel, je hele leven staat op zijn kop. Heb t zelf ook meegemaakt, maar het is indd wel beter om maar gelijk in de benen te gaan. Alles regelen, laat die vent van je maar zien dat je het zelf allemaal wel kan. Is hij gek op een ander misschien? Mannen die zo radicaal beslissingen nemen en nergens meer voor open staat vertrouw ik voor geen cent Maar dat kan ook door mijn ervaring komen
Ik snap je reactie. Het verhaal en gevoel van ts komt inderdaad binnen en denk juist dat ze het daarom niet moet mailen naar haar man. Uit de verschillende reacties van ts proef ik dat haar man zich "verstikt" voelt en nu afstand wil. Juist door zo'n mail te sturen, waarbij de tekst alleen maar om haar gevoel draait (wat ik begrijp!) en niet om wat hij voelt of denkt zal het alleen maar averechts werken. TS, ik kan me heel goed voorstellen hoe klote je je moet voelen. Jij wil verder, hij niet en dat slaat er natuurlijk in. Toch zou ik proberen om ni de praktische zaken voor jou en je kindje te regelen. Zorg ervoor dat jouw leventje weer een beetje stabiel wordt. Niet alleen voor jezelf, maar ook je kindje!