hee meiden/dames. ik ben een jonge moeder van 17 jaar. met een actief meisje Fleur van 7,5 maand. we wonen met z'n 2en bij me moeder in, maar ik heb ene probleem. ik heb heel erg het gevoel dat ik niet zelf over fleur kan beslissen. wat ik denk dat goed voor haar is wuift mn moeder weg. en wat mn moeder denkt wat goed voor haar is moet maar gebeuren, zei weet het immer beter. dit brengt mij tot tranen toe. ik heb soms het gevoel dat het nieteens mijn eigen kindje is. misschien lijkt het allemaal niet heel bijzonden maar het heeft echt z'n grote inpact. en ik durf er gewoon niks over te zeggen. binnenkort hebben we namelijk een gesprek met de voogd en ik heb het gevoel dat mn moeder samen met haar tegen mij is. maar wat heb ik als 17 jarige te zeggen? alles is al niet makkelijk gegaan tijdens de zwangerschap, en het liep net weer lekker iedereen kon weer een beetje met elkaar overweg ik ben weer in een gelukkige relatie met haar vader. en nu komt dit. ik was net van alle hulp af en en weer boven op. ik weet niet wat ik nu moet doen voel me gewoon machteloos. en dan komt ze met argumenten "dat is niet goed voor fleur" is het wel goed voor haar als ik me depressief en ongelukkig voel? ik weet het gewoon even niet meer en wou even me verhaal kwijt. dank je wel dat je de moeite hebt genomen tot hier te lezen! Groetjes Jeanine en Fleur
Wat een mooie naam voor je dochter!! ( wij hebben ook een dochter Fleur) En wat naar voor je zeg. Je berichtje klinkt zo verdrietig. Misschien is het juist wel goed dat de voogd komt praten. Geef aan hoe jij het graag zou willen, je bent de moeder!! Sta open voor suggesties maar geef ook aan wat je moedergevoel zegt Heel veel sterkte, kun je wel met je vriend erover praten?
Wat vervelend dat je je zo voelt Het lijkt me heel lastig om samen met je moeder in 1 huis te wonen als je nog zo jong bent en zelf moeder bent. Ergens kan ik me wel voorstellen dat je moeder zich zo opstelt, maar ze zou het ook wat meer los kunnen laten en kijken hoe jij het doet met Fleur. Ik weet verder niet hoe je band met je moeder is, maar misschien kun je het hier een keer met haar over hebben. Dat je het waardeert wat ze voor je doet, maar dat je je erg ongelukkig voelt en het gevoel hebt dat het niet jouw kindje is. Waarschijnlijk is het niet je moeder haar bedoeling om je dat gevoel te geven, maar wil ze je zoveel mogelijk helpen en misschien wel zoveel mogelijk nog van je tienertijd laten genieten? Dat ze om die reden zoveel overneemt? Praat erover met je moeder als dit mogelijk is, zonder voogd erbij... gewoon op een rustige manier.
Beste Jeanine, Ik heb je verhaal gelezen, en kan best begrijpen dat je in een moeilijke situatie zit. Het enigste wat ik als tip zou kunnen meegeven is, hoe lastig het ook is blijf rustig en probeer (zonder emoties) in gesprek te blijven... Misschien zou je jou standpunt omtrent de verzorging van je dochter kunnen onderbouwen, (er is genoeg geschreven over het opvoeden / verzorgen van kinderen, dan laat je in ieder geval duidelijk zien dat je er over hebt nagedacht...) Heel veel sterkte
Ik zou eerlijk je gevoel bespreken. De voogd is er om jou te begeleiden met je kindje!! Is het trouwens echt een voogd of een gezinsvoogd (oftewel OTS) Hoezo heb je het idee dat de voogd samen met je moeder tegen je zijn? Krijg je geen ondersteuning van een instantie bij de opvoeding van je kindje? Ik zou eens naar de mogelijkheden informeren.
Heb je dit met je moeder besproken. ik zou gewoon in gesprek gaan en uitleggen hoe je je voelt. misschien doet je moeder het niet bewust en wil ze best wat meer afstand nemen zodat jij moeder kan zijn en zelf meer beslissingen kan nemen.
Ik heb al veel goede tips gelezen. Ik wil er nog even aan toevoegen dat jij haar moeder bent, en jij bent het beste voor haar. Ook als jij je even niet happy voelt. Dat hoort erbij. Denk je dat andere moeders altijd maar gelukkig zijn? Nee hoor, het leven is zwaar en gaat met ups en downs. Waar het om gaat is dat jij van je kind houdt. Dat is belangrijk.
Jeanine, Dit is een ingewikkelde situatie die ik deels herken. Ik ben een paar jaar ouder dan jij (22), maar evengoed jong moeder geworden. Tijdens mijn zwangerschap woonde ik ook thuis en ik zag erg op tegen de toekomst. Het leek me helemaal niks om in het zelfde huis te wonen met één van mijn ouders die zich met de opvoeding bemoeien. Hoe goed ze het ook bedoelen; zij hebben het al gedaan en weten alles beter. Met 36 weken zwangerschap hebben mijn vriend en ik een woning gevonden en nu wonen we samen met zijn drieën. Het voelt fijn om zelfstandig te zijn en de volledige verantwoordelijkheid over je kind te kunnen dragen. Hoe oud is je vriend als ik vragen mag? Misschien is er voor jullie toch een mogelijkheid om (eventueel onder begeleiding) zelfstandig te gaan wonen? Als dit geen mogelijkheid is raad ik je toch aan deze gevoelens uit te spreken naar je moeder en de voogd. Ze hebben vast het beste met jou en Fleur voor, maar wat niet vergeten mag worden is dat zij jouw dochter is en het heel belangrijk is dat je zelf voor haar zorgt en beslist. Op een dag zul je het zelf moeten doen en dat geldt ook voor de kinderen die je eventueel in de toekomst krijgt. Veel sterkte. Je kan me altijd een pb sturen als je daar behoefte aan hebt.
is het idee om een brief te schrijven en deze dan te laten lezen. je kan dan goed de juiste woorden vinden en je klapt dan niet dicht als je het moet vertellen?
Legt je moeder jou ook uit waarom het niet goed is voor Fleur? Ik snap dat het voor jou heel lastig is, maar ik denk dat het voor je moeder ook lastig is. Jij bent haar dochter en ze heeft jou, met goede bedoelingen, opgevoed. Ik denk niet dat ze het verkeerd bedoelt. Misschien zijn haar mening wat ouderwets of anders omdat in de loop der jaren veel veranderd is. Ga in gesprek met je moeder, op een moment dat zij en jij rustig bent. Vraag haar naar haar argumenten, waarom is dit beter? Geef aan hoe jij je voelt, zonder haar aan te vallen. Zeg alles vanuit jezelf en wat jij voelt. Dus niet 'jij weet altijd alles beter' maar 'ik doe mijn best en wil het graag wat meer zelf doen' (even een voorbeeld). Lukt het echt niet? Probeer dan een gesprek aan te gaan met de voogd, met zn 2-en.
wat een lastige situatie... voor iedere nieuwe ouder is het al lastig om soms met de goed bedoelde adviezen om te gaan. ik ken je niet, maar ook al ben je 17 je moederinstinkt speeld toch op en je wilt er graag voor je kindje zijn. praten is erg belangrijk, leg haar uit dat je het graag wat meer zelf wil doen. en vergeet niet elke nieuwe ouder maakt fouten of je nu 17 of 35 bent! misschien kan je moeder zo iets meer naar de achtergrond gaan en jij iets meer zelf doen/beslissen en als je vragen hebt je bij haar terecht kan of als het echt geen goede beslissing is ze in kan springen succes meid.. probeer het niet op te kroppen dat gaat tussen je moeder en jezelf in staan maar praat het uit.. waarschijnlijk heeft ze het niet in de gaten en denkt ze dat ze je juist helpt zo
bedankt iedereen voor jullie reacties. donderdag hebben we met z'n allen een gesprek. ik hoop echt dat alles goed gaat en dat ik nu niet een regeling krijg dat ik 2 week bij me moeder moet zijn en 1 weekend naar me vriend toe mag met fleur. duim voor me
Misschien is het al ergens gezegd, maar schrijf van te voren op wat jij in het gesprek kwijt wil en hoe je je voelt (of print je stukje van zp uit). Maak een goede voorstelling van hoe de weekends er volgens jou uit moeten zien en schrijf de argumenten op waarom dat volgens jou beter is voor jou en Fleur. Mochten daar dan toch bezwaren tegen zijn, misschien is er wel een compromis mogelijk? veel succes!