Hoi, Ik vraag me af of iemand dit herkent en hoe jullie ermee omgaan. Onze dochter is nu ruim vier weken oud en een heel lief meisje! Ze heeft problemen met haar ontlasting en daarom huilt ze af en toe. Ook 's avonds huilt ze meestal wel een tijdje, maar dat is toch wat baby's doen? Ik heb er in elk geval geen problemen mee. Ben dol op haar en heb alles voor haar over! Maar.. ik ben zelf niet helemaal gezond en ben daardoor snel moe. Natuurlijk is het normaal om snel moe te zijn door nachtvoedingen en alles wat een baby met zich meebrengt, maar bij mij is het waarschijnlijk net een tikje erger dan bij de meeste mensen (hoewel je nooit kunt voelen, wat een ander voelt natuurlijk!). Om die reden gaat mijn man er 's nachts uit om dochter's luier te verschonen. Ik voed haar (borstvoeding) altijd. Ook 's avonds vraag ik wel eens aan mijn man of hij even helpt met onze dochter (luier verschonen, medicijnen geven, even troosten als ze huilt). Ik probeer wat dingen in het huishouden te doen tussen het voeden, verschonen, badderen, knuffelen, troosten e.d. door maar verder dan de was ophangen/afhalen, een doekje over het aanrecht halen, het babybedje verschonen en eten koken kom ik meestal niet. Dat betekent dat mijn man een aantal andere dingen voor zijn rekening neemt. Dat was ook al zo toen onze dochter er nog niet was. Overigens krijgen we ook wel hulp van familie hoor! Maar.. het valt mijn man opeens zo zwaar. Hij geeft aan erg moe te zijn en hij is humeurig. Op zijn werk mist hij mij en onze dochter, maar als hij thuis komt kan hij het er eigenlijk niet meer bij hebben dat hij én een deel van de zorg van onze dochter op zich moet nemen én mij moet helpen in de huishouding. Het legen van de luieremmer in de kliko wordt op deze manier al een punt van discussie, en als ik vraag of hij meteen het oud papier meeneemt krijg ik een vermoeide zucht als antwoord. De afwas laat hij rustig tot elf uur 's avonds staan en dan verzucht hij dat het al zo laat is.. Wie herkent dit? En hoe hebben jullie het opgelost? Want natuurlijk is er een oplossing voor, alleen ik zie hem even niet!
Allereerst nog gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter. Dus wat je man 's nachts doet is verschonen? Jij voedt haar immers, en verder is er opzich weinig te doen dacht ik zo. Nou ik zal eerlijk zijn: wij verschonen 's nachts eigenlijk niet. Volgens mij hebben we dat alleen de eerste week gedaan maar daarna niet meer. 's Avonds voordat we gingen slapen kreeg hij standaard een schone luier en dan 's ochtends als we op stonden weer. Dit zou voor je man alweer ietsjes schelen? Verder horen die klusjes er nou eenmaal bij. Denk dat je daar weinig aan kunt veranderen? Probeer de afwas in ieder geval niet te laten staan, dan wordt het alleen maar rottiger om het te doen. Ik denk ook dat het gewoon even wennen voor hem is hoor. Komt straks allemaal wel weer goed. Probeer overdag eens lekker te rusten of iets eerder op bed te gaan? Gewoon lekker met z'n allen vroeg onder de dekens, deed bij ons wonderen. Succes!
heeeeeel herkenbaar, je verhaal. ook ik ben niet helemaal gezond, en heb normaal al bij zware dingen in en om huis hulp nodig (lees: vriendlief en familie doet dat). hier de eerste weken na de bevalling ook een wat knorrige, oververmoeide man in huis, die weinig kon hebben, zéker geen huilende baby. hij was gewoon helemaal op doordat hij veel te hard had gewerkt en daar ook nog geen waardering voor kreeg. hij zit nu een poosje thuis, en het gaat nu veel beter. druk zoekende nar leuk werk, dat geeft ook weer energie. hij is compleet anders: veel leuker met Sander ook, helemaal goed. maar ik zou eens goed met 'm proberen te praten op een moment dat hij niet al helemaal moe en chagrijnig is. wat had jij verwacht van het vaderschap? vindt hij zijn kindje wel leuk dan? wijs hem vooral veel op nieuwe dingen die ze nu al kan, en over 2 weken gaat ze lachen: dat doet vaak ene hoop goed! succes, het is lastig, maar het komt vast goed!
In het begin verloopt allles heel chaotisch omdat zo'n kleintje nog helemaal geen ritme heeft. Ons leven stond ook even op zijn kop toen mijn dochter geboren werd. Je zult zien dat wanneer je dochter een maandje of 3 is dat het allemaal wat soepeler verloopt Heel veel succes!
Het is ook heel zwaar, voor beiden! Wat een enorme verandering hè, en van te voren ben je eigenlijk alleen maar bezig met zwangerschap, bevalling en alle spulletjes. Je vergeet bijna dat als de baby er is het echte leven as begint! Alles is anders, ook de relatie tussen man en vrouw. En die kan best wel op de proef gesteld worden ook... Ik zou proberen rustig te blijven, zoveel mogelijk (samen) rust nemen, en de boel zoveel mogelijk de boel te laten. Dan maar wat meer troep in huis, so what? De belangrijksten zijn jullie met z'n drietjes! Ik kan me ook voorstellen dat je man s'avonds gewoon even bij jullie wil zijn ipv nog allemaal dingen te "moeten". Dus ook voor hem geldt: laat zitten en geniet van vrouw en kind! Wij gingen (en gaan nog steeds) inderdaad vaak lekker met z'n 3en in bed liggen. Kaarsjes aan, tv aan, lekkers erbij en uitrusten. Sterkte en succes!
Zoals gezegd: de eerste weken is het doorbijten. Er is nog geen ritme, en de verwerking van de bevalling en de grote verandering vergt ook heel wat. sNachts verschonen echt alleen doen als het nodig is hoor (gepoept of kletsnat), anders lekker laten doen zo. Ligt de kleine bij jullie op de kamer? Probeer haar zo min mogelijk wakker te maken, even halfslapend laten drinken en weer gaan slapen. Zo creeer je al snel dat je kindje snachts slaapt (los van het eventjes drinken) en dat je zelf ook amper echt wakker hoeft te zijn. Ik heb het altijd helemaal zelf gedaan snachts, want met zn 2en wakker (man en ik) om de baby te laten drinken (bv) vond ik niet zo nodig. OVerigens ligt bij ons de kleine bij ons in bed (zeg dt maar niet tegen het cb ) De eerste maanden altijd in de kinderwagenbak, dat vonden we een veiliger idee. Nu gewoon "los". Het handige is dat je je bed niet uit hoeft om te voeden, en de kleine wordt ook maar halfwakker, neemt een slokje en slaapt weer. Deel je dag in naar wat de baby aangeeft. Dus eet wat eerder of later als dat beter uitkomt met het huiluurtje van de baby, of met in bad doen en zo. Dan zit je tenminste niet met een huilende baby als je moet eten. Zorg dat huishoudelijk werk zich niet opstapelt. Beter even snel een doekje ergens overheen omdat je toch net boven bent, of net als de baby even slaapt snel de toiletten afdoen, dan dat je plant dat jullie zaterdag het huis een grote beurt geven. Dat is te grote werkdruk. sAvonds als we naar bed gaan laten we de huiskamer altijd netjes achter: evt afwas (glazen) in de keuken, tafel schoon, speelgoed in de speelgoedmand, flessen/ babyspul even schoonmaken. Dat geeft de volgende dag een veel relaxtere start. Kook voor meerdere dagen, stop het evt in de vriezer. EN: plan in het weekend een middagje relaxen met zn drietjes! Ga even wandelen bijv. Even met zn drieen genieten van het feit dat jullie nu een echt gezinnetje zijn. Over een paar maandjes zul je zien dat het al stukken beter gaat!! Het is voor jou niet niks hoor, die kleine en dan ook nog extra vermoeid. Maar ook voor je man is het een hele omschakeling - ineens vrouw EN kind thuis, met de extra taken die daar bij komen. Maar samen redden jullie het wel hoor!
Hoi hoi, Herkenbaar hoor. Mijn man deed eigenlijk niks! Hij werkt van 6.00-18.00 en was dan helemaal op. Vaak ging hij al om 9.00 of half 10 naar bed en dan zat ik nog te wachten tot de laatste fles! We hebben daar vaak woorden overgehad en dan vond ik niet fijn! Op een gegevende moment heel goed gepraat want ook ik begon zo helemaal op te raken. En dat praten heeft heel erg geholpen! Niet tijdens het gesprek, want toen kwamen we niet verder! Maar ik merkte dat het wat met hem gedaan had, want hij hielp savonds opeens met het badje klaarmaken en ruimde vast alles voor mij op etc. MIjn zoontje is nu 2 maanden en het gaat veeel beter! Mannen vinden baby's vaak ook niet veel aan , hij gaat nu lachen en beetje praten (uh uh uh) en nu vind hij het veel leuker!! Succes ermee.
Bedankt voor jullie reacties en tips! Het is toch prettig om te weten dat ik niet de enige ben met dit 'probleem'. Meestal is 's nachts verschonen wel nodig bij onze dochter, want ze ligt vaker te brullen om een kletsnatte luier dan om voeding - maar als ze dan toch wakker is, voed ik haar wel eventjes. En dan drinkt ze soms maar een paar minuten. Mijn man laten liggen vind ik niet zo'n goed idee.. Ben bang dat ik dan zelf in slaap val tijdens het voeden! Met z'n drietjes lekker op tijd naar bed gaan, gaan we zeker eens proberen. Moet ik manlief bij de tv vandaan slepen maar dat gaat vast lukken. Mijn man vindt onze dochter trouwens wel leuk hoor, dat is het punt niet. Hij is lief en leuk tegen haar en neemt haar 's avonds ook regelmatig van me over om haar te troosten of na het voeden even rechtop te houden, zodat ik ook eens aan een kopje thee toe kom, maar als ik dan bijvoorbeeld zeg 'als jij zo die wasmand nog even naar boven draagt, dan zal ik Nadine in haar bedje leggen', gaat ie weer zuchten om die wasmand . Ik denk ook wel dat het meespeelt dat mijn man soms wat zwaar op de hand is. Als hij lichamelijk ergens last van heeft, heeft dat direct duidelijk zijn weerslag op zijn humeur. Misschien moet ik hem gewoon wat vitaminepilletjes toestoppen en een blik red bull ofzo Enfin, ik ga zeker wat doen met jullie tips en mocht het allemaal niet direct helpen, dan weet ik vast dat het meestal beter gaat zodra de baby een paar maanden oud is!
Is jou man niet overspannen? Zo klinkt het bij mij wel. Geen schande hoor, ook jou man is maar mens en kan niet alles perfect doen waardoor alles teveel kan worden. Uitstellen, geen keuze kunnen maken, humeurig etc. zijn wel duidelijke tekens.
@ Tonka, mijn man is altijd wel zo geweest, hij kan gewoon niet zoveel 'erbij hebben' zeg maar. Als er een (grote) verandering plaatsvindt in zijn/ons leven lukt het hem niet om zich direct aan te passen. Dit was ook zo toen we van woonplaats wisselden, toen hij aan een nieuwe baan begon e.d. Maar ik hou het zeker in de gaten hoor, en met mij andere mensen!
Mag ik zeggen dat ik vind dat hij niet zo moet piepen? Tuurlijk is het veel en zwaar als je als gezin net een baby van 4 weken hebt. En het 'grappige' is dat het meestal erop neerkomt dat de vrouw in het gezien zich 10 slagen in het rondt werkt om alles gedaan te hebben en mannen zich vaak voor de helft niet bewust zijn van wat er allemaal moet gebeuren en gedaan is etc. Ik ben gezegend met een man die veel helpt en ook bereid is tot het meehelpen, maar zelf hem moet ik regelmatig uitleggen wat er nog allemaal moet gebeuren etc. Dus tja, hij mag best regelmatig een klopje op zijn schouder krijgen voor alles wat ie doet en verwen hem af en toe etc, maar verder moet ie niet klagen maar dragen. Maar dat vind ik dus
Ben ik best met je eens Aukie! Maar goed, ik heb makkelijk praten, want mijn man helpt mij met alles.
hier ook... manlief helpt overal mee, ik hoef er sochtends nooit uit !!! echt nooit !! manlief gaat er elke ochtend uit, "vader-zoon tijd "haha
Nou vindt dat over dat de man niet hoeft te piepen een beetje raar, eerlijk gezegd. Als nieuwbakken moeder heb je het zwaar(tenminste ik wel) en heb dus ook weleens wat afgejankt bij mijn man. Maar voor hem was het natuurlijk ook ontzettend zwaar. De eerste dagen kon ik niks, ik kon amper naar de wc. Dus zodra de kraamhulp weg was kwam alles op hem neer. Ons meisje, het huishouden, boodschappen, ik en de visite. Op een gegegeven moment werdt dat voor hem ook weleens erg veel. En dat snapte ik echt heel goed! Het is voor allebei zwaar, en een beetje bij elkaar klagen lijkt mij niet verkeerd. Dus ik vind dat je als mama en papa best eens mag 'piepen'
nou ja zeg..... het is toch voor allebei zwaar! en waarom mag daar niet eens over "geklaagd" worden? daar ben je toch partners voor... om af en toe eens lekker te klagen over van alles en nog wat.... tegen wie moet je het dan doen?
Ik heb het idee dat je man ook moet wennen aan de situatie. Wij waren allebei in het begin doodop. Je kindje moet ook nog echt een plekje krijgen in jullie gezinnetje. Met name mijn man moest erg aan deze verandering wennen. Hij is hartstikke gek op ons zoontje maar miste ook het samen zijn met mij. Vanaf 3 maanden toen ons zoontje ging lachen en steeds meer dingen ging doen werd het voor hem ook leuker. Vraag hem ook eens om de leuke dingen te doen zoals in badje of mee in de baby bjorn bijvoorbeeld. Dan krijgt hij lekker veel aandacht (vinden mannen super) en dan heb jij wat tijd voor jezelf. Dit werkte bij ons erg goed. Geef hem de tijd en betrek hem bij de zorg. Ik vind het heel normaal dat het ook voor hem wennen is. Succes!
hier waren de eerste 8 weken echt een uitputtingsslag, mijn man trok het ook niet meer, daarna kwam er wat meer ritme in en nu gaat alles heel goed, hij was vanaf dag 1 een hele trotse papa maar na een week of 8 a 10 kwam het echte genieten pas
hoihoi heel herkenbaar je verhaal. De eerste weken zijn gewoon heel heftig. Zeker met de gebroken nachten Hier ook een man die niet goed tegen teveel veranderingen kan en toen de kleine hier was geboren eigenlijk TE druk was. Bovendien zijn mannen gewoon anders dan vrouwen en 'kunnen'vaak minder met een huilende baby, moeten dat meer leren terwijl het er bij ons meer inzit. Niet zo gek, want wij hebben die kleine al maanden bij ons gedragen in de buik en zijn na de geboorte 24/7 bij ons kleintje. Mijn tips: blijf goed praten met elkaar over hoe het gaat Geef het wat tijd, gaat na een tijdje vanzelf beter. laat hem 1x een nacht goed doorslapen en doe alles zelf (als het lukt met je gezondheid) zodat hij 1x goed kan bijtanken, kan wonderen doen. Probeer eventueel extra hulpt te krijgen in het huishouden van familie/bekenden. Slaapt de kleine op jullie kamer? zo niet: lekker doen en dan aankeedkussen en schone luier en billendoekjes klaarleggen. Hoef je niet de kamer uit, scheelt weer Heel veel suc6 meid! Komt vast helemaal goed, dikke knuffel!
Ik denk dat het straks allemaal wel makkelijker gaat worden als jullie wat meer in het ritme zitten. Wat ik doe is ook veel dingen die moeten gebeuren verspreiden over de gehele dag. Verder is er denk ik niet echt een oplossing want die dingen moeten toch ook worden gedaan. Suc6 in ieder geval
Even je hart uitstorten en dan weer door gaan vind ik wel wat anders als overdreven zuchten als je vrouw vraagt om de wasmand even mee naar boven te nemen als je toch gaat, en meer van dat soort dingen.