Nou meiden, gewoon digitaal blijven uithuilen, he, als je er behoefte aan hebt. Als er ergens een plek is waar je begrepen wordt, dan is het hier wel. Ja Vogi, het is net wat Flyke zegt: er moet gewoon wat tijd over heen gaan, wil je het een plekje kunnen geven. Ik merk ook dat ik na een paar maanden toch nog erg veel aan mijn miskraam denk, weliswaar zonder verdriet, maar toch vraag ik me dan af hoeveel weken ik zou zijn geweest, (dat weet ik natuurlijk precies ) en hoe mijn buik er nu uit zou hebben gezien. Soms voel ik dan nog steeds een steek in mijn hart, maar meestal kan ik er goed mee omgaan. Wat voor mij heel belangrijk was, is om hoop te houden. Te weten dat er toch ooit een keer een nieuw kleintje komt. Daar gaan we gewoon voor! Liefs, Marla
Vogi het heeft tijd nodig, ik was direct na de MK en curretage ook heel nuchter en sterk maar zo'n drie weken na het hele gebeuren was ik een emotioneel wrak, het was er ook zo ineens, ik zat te kijken naar de tv en daar was een meisje op die 10 weken zwanger was, kreeg een echo en alles was goed, daar zat ik op de bank en de tranen bleven maar komen, heb een behoorlijke tijd nodig gehad om alles op de rij te krijgen! Langzamerhand wordt het beter vogi! Neem de tijd om te rouwen en je verdrietig te voelen! liefs jette
Ben vandaag naar dokter geweest. Ben echt bang voor van alles. Dat ik nog een keer een allergische reactie krijg maar dan nu op dat vreemde bloed. Dat ik 's nachts stop met ademen. Maar het gaat fysiek stukken beter. Bloeddruk is wat hoger, ijzergehalte een punt gestegen. Ik heb nu hyperventilatie zei hij. Mijn ademhaling is dus nu een zooitje.
Lieve Vogi, fijn dat het lichamelijk beter gaat: dat is toch een begin. En huil maar eens goed uit: je hebt ook een goede reden om te huilen, hoe een ander die geen miskraam heeft meegemaakt er ook over denkt. Ergens kun je je lichaam niet goed meer vertrouwen, zo vlak na de miskraam. Gewoonlijk horen we altijd dat zwangerschappen goed aflopen, maar bij ons is het gewoon verkeerd gegaan. Dat zet je aan het denken: ik probeerde net na de miskraam continu oorzaken te vinden waarom ik een miskraam had gehad: lag het aan de alcohol die ik had gedronken (ik bleek een maand eerder zwanger te zijn geraakt dan ik dacht), was ik te oud, hoe kwam het toch dat mijn ei niet goed was,, lag het aan het zaad van mijn vriend, enz. enz. Toen ook nog eens bleek dat ik een behoorlijk hoge bloeddruk heb, toen had ik echt zoiets van: ik dacht dat ik altijd zo 100% gezond was, en nooooit ziek, maar dat is blijkbaar niet zo. Ik raakte een beetje het vertrouwen kwijt in mijn lichaam en was opeens ook heel bang voor complicaties bij de curettage. Ik weet niet goed of jij dit ook zo voelt, en of je daarom last begint te krijgen van hyperventileren. Bij mij ging het langzamerhand beter: ik vraag me nog wel eens af wat ik toen fout heb gedaan, maar mijn ratio zegt dat er gewoon iets niet goed was met het vruchtje, en dat mijn lichaam het daarom heeft afgestoten en dat ikzelf daar niet verantwoordeijk voor ben. Probeer er echt veel over te praten en vooral te proberen vanuit je buik te ademen! Misschien moet je eens je hand op je buik leggen en heel bewust gaan ademen. Je hand moet op en neer gaan. Echt Vogi, het is net wat Jette zegt: je kunt de miskraam proberen weg te redeneren en er proberen snel weer over heen te stappen, maar je wordt helaas dan ingehaald door je eigen lichaam. Je moet er doorheen, dus huil vooral als je huilen moet. Wij horen het wel van je! Liefs, Marla