20 augustus jl. heb ik met precies 12 weken een miskraam gehad. Op dat moment heb ik het hier alleen vluchtig gemaild, nu wil ik het graag van me afschrijven. Na 6 dagen overtijd te zijn deed ik dan toch een test, het zou toch niks zijn zei ik tegen mezelf. Ik zie mezelf nog zitten, bevend met de test in mijn hand. Mijn man op zijn werk, mijn zusje in de woonkamer en ik starend op het toilet naar een streepje die er toch niet zou komen. 1,5 minuut later gil ik dat mijn zusje moet komen, er staat een streep, hoeraaa ik ben zwanger! De eerste echo had ik met 8 weken in het WKZ, helemaal blij en trots liepen we daar binnen. Tijdens het onderzoek zag ik niets, mijn baarmoeder was leeg. Huilend gingen we naar buiten, het zou een miskraam worden. Maar 1 week later moesten we toch voor de zekerheid langskomen voor nog een echo. Wat kan een week lang duren. Ik lag daar op de bank de gyn. ging zoeken, ik durfde mijn ogen niet te geloven. Er zat een kindje met een hartslag. Ik heb gegild en gehuild...Mijn kindje leeft! Drie weken later moesten we terugkomen, ze wilden ons wel in de gaten blijven houden. In de nacht van 17 op 18 augustus laat ik nog even snel de honden uit, daarna ging ik naar het toilet. En kreeg de schrik van mijn leven, ik bloed. Ik gil mijn man uit zijn bed zeg dat we het WKZ moesten bellen. Eerst wilde ze me niet helpen, ik moest mijn verloskundige maar bellen. Gelukkig heeft ze nog een afspraak voor mij geregeld. Ik mocht toen wel meteen komen. Daar aangekomen loop ik met de schrik in mijn benen door de gangen, de lieve zuster probeert me nog te kalmeren om mij een compliment over mijn rok te geven. Het heeft geen zin, ik voel het, het is mis. Liggend op de bank kijk ik de gyn. strak aan. Ik zie niks, haar blik staat op automatisch. Ik mag me weer aankleden en of ik even wil gaan zitten. Nee dat wil ik niet. De miskraam is begonnen, en zo staan we weer buiten de kamer. Ik klamp me vast aan mijn man, het lijkt of ik aan het stikken ben. Ik vraag hem nog, knijp me...Dit kan niet! Die maandag moest ik voor nog een echo komen op het WKZ, en idd het is over. Mijn bloeding had niet meer doorgezet en we worden voor een keuze gesteld. Of afwachten, of vaginaal miskraam opwekkers of een curretage. Ik kies voor de opwekkers en zo sta ik buiten. Ik voelde me rustig en kalm. Thuis had mijn man een "bedje" op de stoel gemaakt voor me, het is 13.47 (mijn moeder typt op dat moment op msn de tijd in, telepatie?) ik voel iets komen. Ik zeg tegen mijn man, het komt k*t het komt. Ik ren naar het toilet en probeer het in alle macht tegen te houden. Ik smeek of ik mijn beebje alsjeblieft mag houden. Er is helaas geen houden meer aan. Ik belde de verloskundige en ze wilde perse langskomen, ik weigerde, maar ze stond erop. Ze was er binnen 5 minuten. Ik had (wat wij dachten) het vruchtzakje opgevangen en in een maatbekertje gedaan. Ze keek ons aan en zei, sorry dit is een stolsel dit is het niet. Op dat moment begon ik heel hevig te bloeden. Ik moest in de douche gaan staan. Ik gilde het uit, hoe kon me dit toch verdomme overkomen...Waarom wij?! Het bleef maar stromen en ik begon van de kaart te raken, ik moest op bed gaan liggen. Ondertussen belde de verloskundige de ambulance. Ik verloor teveel bloed, t ging helemaal niet goed. Ik begon koud te worden en was naar mijn idee nog wel helder. Toen de ambulance broeders er waren heb ik het laten gaan. In het ziekenhuis werd ik accuut geholpen. Ik kreeg nog een echo en het vruchtzakje zat er nog. Intusse had ik 1,5 liter bloed verloren en begon te ijlen. Ik kreeg een infuus met zout oplossing en als ik me wat beter ging voelen moest ik gecurreteerd worden. Na een half uur voelde ik weer wat leven door mijn lijf stromen, ik werd klaar gemaakt voor de curretage. Ik wilde niet, ik durfde niet. Maar ik had helaas weinig keuze. Toen ik wakker werd had ik verschrikkelijke hoofdpijn en ik hoorde een baby huilen. Ik raakte in paniek en begon te gillen, de zuster kwam er meteen aan. Ik pakte haar vast en zei: Heb ik alles gedroomd? Leeft mijn kindje nog wel? Is dat mijn kindje? Ik raakte helemaal in paniek. Ze probeerde me gerust te stellen. Ze zei dat ik het niet had gedroomd en dat het mijn kindje niet was. Het was Guus en zijn vader was bij hem. Ze vroeg hoe ons kindje heette, Sterre zei ik. Op dat moment kwamen mijn man en moeder binnen, ik mocht eindelijk mee naar de gewone kamer. Ik wilde daar weg, werd gek van het gehuil van het kindje, ik snapte er allemaal niets meer van. Een paar uur later mocht ik naar huis. Erg snel, maar ik wilde dat ook zelf. Onze Sterre is er niet meer, en mijn miskraam is ook vreselijk misgelopen. Maar nooit, nooit had ik dit willen missen en ben enorm trots dat ik moeder ben geworden van Sterre ons sterretje! Sorry voor mijn lange verhaal, maar ik denk dat het me wel helpt om het erover te hebben, het lijkt hoelanger dat het geleden is hoe moeilijker ik het ermee krijg.... Groetjes....
Oh meis, wat een drama............. Ik heb het met een knoop in m'n maag gelezen. Een miskraam is al te afschuwelijk voor woorden maar wat jij hebt meegemaakt is helemaal vreselijk. Ik kan me voorstellen dat je hier heel erg veel moeite mee hebt. Jij hebt denk ik 2 dingen te verwerken : het trauma van hoe je miskraam is gelopen en het verlies van je kindje. Neem de tijd voor je verdriet, heel veel sterkte.
Ach Aura, wat ontzettend verdrietig allemaal. Heel veel sterkte met het verwerken van je verlies. Neem er de tijd voor en praat erover. Het verdriet wordt er niet minder van, maar het lucht wel op! Nogmaals heel veel sterkte!
Lieverd toch... wat een verhaal. Wat heb je toch mee moeten maken. Mag ik je een advies geven? Geef jullie Sterre een mooie plek in de vlindertuin hier op het forum. Het heeft mij enorm geholpen om te weten dat ons kindje daar heerlijk fladdert samen met de andere engeltjes. Ook in de vlinderlounge kun je enorm goed je hart luchten en ik hoop dan ook dat je je verdriet daar en thuis een plaatsje kunt geven. Jullie lieve Sterre... een kindje om trots op te zijn. Meid, we zijn er voor je! Liefs, Josien
Och meissie toch, Wat een verhaal. Gooi het er maar allemaal uit hoor. Je kan hier altijd terecht en het lucht op als je erover praat.
Jee wat een verhaal! Goed dat je alles er even uitgooit! Ik wil jou en je man heel veel sterkte toewensen!
Lieve Aura, Wat verschrikkelijk voor je! Het is heel goed dat je je verhaal van je af hebt geschreven, dat lucht meestal erg op. Het fijne is dat de meeste meiden hier ook al enige ervaring hebben en weten wat je door maakt. Ik wil je heel veel sterkte toewensen met het verwerken van dit grote verdriet. Neem de tijd, Liefs Gerlinde
Ik heb er geen woorden voor.. weet ff niet wat ik moet zeggen na het lezen van dit vreselijke verhaal.. Alleen.. sterkte..
Bedankt voor jullie enorm lieve reacties, elke dag blijft het moeilijk. Maar gelukkig zie ik de toekomst nu ook weer positief tegemoet. Ben heel blij dat ik hier mijn verhaal even kwijt kon.
ik lees het een beetje laat maar zit ecyht wel tranen met tuiten te huilen hier....wat vreselijk! heel erg veel geluk en voorspoed in de toekomst gewenst!
hoi hoi ik heb je verhaal met een brok in mijn keel gelezen ongelooflijk een miskraam opzich is al vreselijk maar wat jou is overkomen is een regelrechte ramp ik hoop dat het je goed gaat en vind het goed dat je je kleine een naam heb gegeven sterre is een sterretje en wie weet mag ze ooit een broertje of zusje krijgen groetjes en heel veel sterkte nathalie