Zo wat heftig zeg, wat jij allemaal hebt meegemaakt! En dan ook nog de wetenschap dat je moeder gaat overlijden. Veel sterkte!
Pfff. Wat heftig zeg. Mijn moeder is ook overleden, aan kanker, alweer bijna 9 jaar terug. De moeder van een van mijn beste vriendinnen heeft alzheimer, maar wat is dat een afschuwelijke ziekte zeg. Heel naar. Dat wens je niemand toe, ook de omgeving niet. Ik wil je veel sterkte wensen de komende tijd. Ik kan me voorstellen dat het gek is. Zo lang wacht je, en nu is het ineens zo ver. Natuurlijk is kanker heel anders, maar ik weet ook dat het ergens een opluchting was dat het over was. (Al had ik mijn moeder met liefde nog jaren verzorgd, om haar maar bij me te hebben.) Zo'n ziekteproces is zo slopend, dat houd je niet eeuwig vol. En ik kan me voorstellen dat je je toch (onterecht) schuldig voelt. Ook dat is erg vermoeiend. Moet je de uitvaart helemaal zelf regelen of heb je er hulp bij?
sterkte , dat is al snel . maar even een ander vraagje alzheimer is dat ook erfelijk of niet , had de vader of moeder van hun dat ook? gr jmm
Wat ontzettend moeilijk voor je. Ik werk zelf met (jong) dementerenden en zie dagelijks de gevolgen van deze verschrikkelijke ziekte. Heel veel sterkte voor jullie!
Hier het antwoord volgens Alzheimer Nederland: Alzheimer Nederland - Erfelijkheid bij Alzheimer Mijn overgrootvader aan moeders kant had ook Alzheimer. Echter kwam dat pas op veel latere leeftijd naar voren. In het geval van mijn moeder is het zeker al vier jaar sluimerend bezig en wordt het ziektebeeld nu steeds duidelijker.
Heel veel sterkte TS. Ik heb jouw post met tranen en tuiten gelezen en weet goed waar je mee worstelt en worstelde. Ik heb getwijfeld of ik hier ging posten, omdat het onderwerp en het lezen hierover mijn keel gewoon dichtknijpt. Mijn moeder vertoonde de eerste symptomen van Alzheimer toen ze nog maar net 50 was. De definitieve diagnose kwam in 2008, toen ze 53 was. Ik heb samen met haar een euthanasie verklaring opgesteld en een paar jaar later een versimpelde versie nogmaals. Een vreselijke taak, die ik ook graag voor haar over had omdat ik zoveel van haar hou/hield. We verwachtten dat ze op gegeven moment in nog voldoende heldere toestand angstig zou worden door het gebrek aan overzicht en controle. Dat haar lijden dus zodanig zou toenemen dat je op gegeven moment 'niet meer wilt'. Haar verloop bleek echter anders: haar gevoelsleven vervlakte snel. Aan de ene kant was dat voor haar mild, aan de andere kant betekent het nu dat ze het lange en slopende eindproces van Alzheimer toch gaat meemaken, ondanks haar wensen die we zeer zorgvuldig en juridisch verantwoord hebben opgesteld. Ze is namelijk (al een tijd) niet meer wilsbekwaam, en hoewel de wet het toelaat, wagen artsen zich daar liever niet aan. Euthanasie na verlies van wilsbekwaamheid. Toetsing volgens de wet is tenslotte achteraf... Mijn moeder was altijd mijn steun en toeverlaat. Ik heb een hekel aan de term, maar we waren in ieder opzicht elkaars 'soul mate'. Zinnen afmaken, eerder doorhebben hoe de ander zich voelt dan jijzelf, alles eerlijk vertellen etc. Ik mis haar meer dan ik voor mogelijk kan houden, en tegelijkertijd heb ik soms zoveel moeite om haar te zien. Ik weet dat ze er niks aan kan doen, maar soms voel ik me boos dat ze niet meer is wat ze voor me hoort te zijn. Zou moeten zijn. Dat ze mijn klankbord niet meer kan zijn en sinds augustus ook niet meer weet wie ik ben. Ze is nog steeds een vijftiger, maar ze zal zeker weten (we vermoeden dat ze recent ook nog een hersenbloeding/TIA heeft gehad) 2015 niet meer zien, als ze 2014 al haalt. Nogmaals veel sterkte, het is een verschrikkelijke ziekte, voor de persoon zelf, maar zeker ook voor de omgeving. Bij mij zeker ook niet in het minste voor mijn vader, die het gros van de verzorging nog steeds heeft voor haar.
@Trirani: Wauw. Dat lijkt best veel op ons verhaal. Mijn moeder was ook begin 50 toen ze ontslagen werd op haar werk omdat ze niet meer functioneerde. Helaas werd vlak daarna mijn vader ernstig ziek waardoor we gewoon te laat doorhadden dat ze Alzheimer had. Ze was 55 toen we de diagnose kregen en toen was ze volgens de neuroloog al in een vergevorderd stadium. Ik kon toen al geen gesprek meer met haar voeren. Mijn moeder reageerde bijvoorbeeld nauwelijks op het overlijden van mijn vader. Ik hoop dat de lijdensweg van jouw moeder niet zo lang zal zijn als van mijn moeder. Sterkte voor jou en jouw gezin en als je erover wilt kletsen dan mag je me altijd pb-en.