Het mg dus niet. Gewoon even bellen van tevoren. Hoe moeilijk kan het zijn? Nee inderdaad, dat kan ze niet ruiken. Ze kan überhaupt niet ruiken of we thuis zijn, of we druk zijn, of we bezoek hebben, of er een andere reden is, dat het op dat moment even niet gelegen is. Daarom even bellen van tevoren. Het is dus inderdaad nooit zo geweest, dat we het fijn vonden als ze zonder bellen ineens aan kwam zetten, dus het is ook niet een kwestie van vergeten wat er afgesproken was, of een oude gewoonte of zo. Ik denk inderdaad dat, wat hier al eerder gezegd is, dat het door de dementie komt, dat ze toch haar gedrag verandert en misschien niet meer zo goed mee kan denken over of het bij de ander ook wel uitkomt... Ik denk ook wel dat ik mijn vader er bij ga betrekken... Dat als mijn moeder zegt: Ik ga naar m'n dochter toe, dat hij dan even checkt: Weten ze dat je komt? Is bij vrienden ook al. Als ze een afspraak willen maken, dan checken ze ook altijd nog bij mijn vader, want het is al zo vaak voorgekomen, dat mijn moeder het niet opschreef of met mijn vader besprak en dat er dus een dubbele afspraak was gemaakt. Maar goed, nu iedereen dat weet, loopt het wel beter... Ik weet zelf nog helemaal niks over dementie, dus als iemand info heeft, van hoe er mee om te gaan, maar ook tips om mijn moeder zover te krijgen, dat ze zich laat testen, zijn welkom!
Zou je denken... maar als ik zelf bel, van heb je zin om vanmiddag of morgen langs te komen, dan krijg ik 9 van de 10 keer te horen dat ze geen zin heeft... Nu accepteer ik dat nog wel vanwege de operatie enzo (Ik ben trouwens mee geweest naar ALLE afspraken, ook toen ik al 40 weken zwanger was, en heb alle informatie voor haar verzameld en in hapklare brokken samengevat en een mooi overzicht gemaakt enzo... dus het is niet dat ik een ondankbare dochter ben, die niks voor haar moeder over heeft!), maar ook vóór het slechte nieuws kon ze regelmatig zo afstandelijk doen over de telefoon. Geen zin... Ook niet toen ik er helemaal doorheen zat, manlief al een paar dagen van huis en een peuter die de hele dag al opstandig was... Niet dat ik mijn moeder nu wil afvallen, maar is even om een beeld te geven van mijn relatie met mijn moeder... Ik vind het fijn dat het bij de meesten hier wél allemaal goed gaat, maar hier is dat helaas niet zo. Het gaat al stroef sinds m'n 14e of zo...
Ik snap jou helemaal hoor! Maar als ik dan aan mijn eigen moedertje denk.... dan is ze echt altijd welkom... ze heeft zoveel voor me gedaan altijd.. En als zij door zoiets zou gaan, borstkanker, bestraling, vergeetachtigheid.. Ach... kom maar zovaak je wil...maja mijn moeder zou sowieso altijd bellen van te voren.. tenzij het een noodgeval is ofzo.. Maja.. ik weet natuurlijk niet hoe jouw relatie met jou moeder precies is..(al heb ik wel een beeld en dat is toch wat moeizamer als bij mij.. bijv.) En dat maakt verder ook niet uit... een belletje van te voren zou wel fijn zijn.. Maar goed.. tis heel vervelend .. maar miss toch ool aan je mams denken... ze is miss toch verward en verdrietig van alles..en zoekt ze wat afleiding... Veel succes ermee
Mijn vader heeft al vanaf zijn 58ste Alzheimer en zit nu (4 jaar later) in de laatste fase. Ik weet dus als geen ander hoe het is. Wij zagen het al voor zijn 58ste maar zie maar eens hem zover te krijgen om te gaan testen. Uiteindelijk hem zover gekregen en vanaf die tijd ging het snel. Maar goed... Iedere patient is weer anders. Ik zou vragen of je je huissleutel terug mag. Op die manier moet ze sowieso aanbellen om binnen te komen. Als ze daadwerkelijk aan het dementeren is, kan je blijven herhalen dat ze moet bellen van tevoren maar dat haalt niks uit. Betrek zeker je pa hierbij want ik weet niet in hoeverre het veilig is om je moeder alleen over straat te laten gaan. Licht haar huisarts eens in. Misschien kan hij het er eens over hebben als ze eens een bloeddruk- of cholesteroltest ofzo komt doen. Zo hebben we het bij m'n pa ook gedaan.
Het ligt inderdaad er helemaal aan wat voor relatie je hebt met je moeder. Ik ben blij te lezen dat zoveel mensen hier zo'n goede band hebben dat ze een sleutel afgeven en dat ze gewoon binnen kan komen lopen. Ik snap jou wel, want ook bij mij zou dat dus echt niet goed gaan (vind het al knap dat je haar uberhaubt een sleutel hebt gegeven). Als je een moeder hebt op wie je kan vertrouwen, die achter je staat, die je helpt met klusjes en op wie je kan leunen; ja, dan is het makkelijker om iemand zo binnen te laten, aangekleed of opgeruimd huis of niet. Maar als je een moeder hebt die dat niet doet, dan is dat een ander verhaal natuurlijk. Daarnaast is het vooral haar intentie de moeilijkheid. Als zij ondanks jullie afspraken ervoor kiest om niet te luisteren en jou standpunt niet respecteerd heb je alle recht om upset te zijn. Maar als het door dementie komt, dan heeft ze natuurlijk geen slechte intentie gehad en kun je ook niet boos worden. Althans niet op haar, hooguit op de situatie. Ik denk dat je dat goed uit mekaar moet houden. Ik snap het standpunt van je man niet trouwens; als het je niet lekker zit moet je er iets mee doen. Die ' geen slapende honden wakker maken'-theorie heeft niemand iets aan: jij blijft met je vervelende gevoel zitten en je moeder, die er waarschijnlijk ook mee zit, ook. Dan wordt het doodgezwegen en geloof me: dan wordt het pas echt een olifant! Het lijkt mij het beste om de hand in eigen boezem te steken en sorry te zeggen en haar uit te nodigen voor een kop koffie. En ik vind het een goed idee van je om je vader in te schakelen en haar artsen op de hoogte te houden. Super hoor, dat heb ik in mijn omgeving wel anders meegemaakt.
Dus jouw ouders zijn nog bij elkaar en je vader werkt niet meer, is thuis? Dan moet je hem er idd bij betrekken. Het verbaast me dat hij niet heeft gezegd: heb je (jouw naam) even gebeld dat je kangs wilt komen? En je moet maar even informatie bij elkaar scharrelen over Alzheimer in het algemeen en de situatie van je moeder in het bijzonder. Wie heeft vastgesteld dat ze beginnend dementerend is? Juist deze fase kan voor heel veel onbegrip zorgen bij zowel dementerende als degene met wie deze te maken heeft. Je moeder kan zich wsl nog herinneren dat ze vergeten is haar bezoek aan te kondigen, gezien ze dat normaliter wel doet. Dat is erg pijnlijk. Gun haar ook wat credits.
+1! Zoals ik al zei: ga vandaag even langs met een bosje bloemen. Aangekondigd uiteraard, je moet wel het goede voorbeeld geven. (Als je daartoe in staat bent, anders nodig je haar bij jou uit. Ik neem aan dat je man niet iedere dag 'moeilijke' gesprekken aan de eettafel voert?).
Dat iemand anders het altijd maar prima vind moeten ze lekker zelf weten maar respecteer dat een ander het niet wil hebben. Als het niet uit komt moet je dat ook gewoon kunnen zeggen lijkt mij zo. Als je op het punt staat om weg te gaan en zze komt binnen dan moet ze ook weer weg dus waarom kan dat nu niet gezegd worden. Nodig haar uit en praat er over. Leg uit waarom je kribbig werd en geef je grenzen aan.
operaties.... de narcose dan verergeren het dementie proces.... dus kan zijn dat je moeder toch een flinke sprong achteruit heeft gemaakt en het gewoon vergeet..... ik zou ook de sleutel terug vragen, of anders heel geduldig zijn, en het vriendelijk blijven herhalen, want ze doet het wrs niet met opzet verkeerd.....
Heel lastig! Ik begrijp jouw standpunt helemaal, zou ook not amused zijn maar dat hangt inderdaad van de band met je moeder af. En de beginnende dementie maakt het nog moeilijker. Ik heb geen ervaring met deze situatie, maar wil zeggen dat ik met je meevoel. Misschien dat je nog vaker moet duidelijk maken dat je echt wil dat ze belt. Het steeds blijven herhalen. Misschien vergeet ze het echt en dan is het haar "schuld" niet. Ik zou je vader er zeker bij betrekken, actief. Hoe kijkt hij aan tegen haar beginnede dementie? En verder proberen haar dementie te blijven volgen, hulp zoeken, etc., het niet laten aanslepen in ieder geval. Succes!
Even heel snel vanaf mijn telefoon. Wij hebben zelf die conclusie getrokken, mijn vader, mijn man en ik. Mijn moeder mijdt de huisarts, dus met een excuus erheen werkt niet. Weet iemand hier of paranoia ook hoort bij dementie?
zeker kan dat..... stel je maar voor, als je steeds dingen kwijt bent, of dingen gaan verkeerd door de dementie, dan kunnen mensen heel wantrouwig worden en het gevoel krijgen dat er een complot tegen ze word aangespannen.... soms lijken mensen dement, maar zijn ze depressief, vooral bij ouderen word dat nog wel eens verkeerd gezien. probeer toch voor een diagnose te gaan! s6 !
Ontkenning hoort wel bij ouder worden Stel dat de huisarts zegt dat je iets mankeert... Dan moet je voor jezelf toe geven dat je ouder wordt. Heel vervelend als ik mijn opa moet geloven. (Die zegt 300x per dag "ik voel me prima hoor" als hij visite heeft... Mijn oma daarentegen ontvlucht af en toe het huis om van z'n geklaag af te zijn. Not to mention het aantal keren dat ze boel achter hem moet opruimen nadat ze er eerst vol vuur de schuld daarvan heeft gekregen. )
Bedankt allemaal! Dit blijft een moeilijk punt... Ik zal het eens goed overleggen met mijn man en mijn vader (wat dat betreft extra balen dat ik haar enige kind ben!) Ik wil eigenlijk toch dat de huisarts iets kan vaststellen, zodat we er iets mee kunnen. Over die paranoia... ze gaat dus niet meer naar de huisarts, omdat ze hen niet vertrouwt. Ook de pijnstilling voor na de operatie (die overigens voorgeschreven was door de anesthesist, niet door de huisarts), daar stopte ze na 2 dagen mee. En maar klagen dat ze pijn had en niet kon slapen. Maar vandaar dat ik dat even vroeg. En even terug naar het oorspronkelijke probleem... Zo jammer is dat. Als ze nou maar even van tevoren gebeld had, dan had zij zich niet lullig/afgewezen gevoeld (ik denk dat dat het geval is) en ik had me ook niet zo lullig gevoeld. Maar ik sta er nog wel steeds achter, dat ik gewoon moet kunnen zeggen als het niet uitkomt.
Wat Evelien zegt over narcose is ook waar. Hoe ouder je bent en hoe langer de narcose heeft geduurd, des te meer nadelige restklachten waaronder vergeetachtigheid en afasie. Mijn oma was licht dementend, maar na een narcose kwam de Alzheimer in een stroomversnelling. Paranoia is ook een ding, opstandigheid ook, depressie ook. Maar niet zelf gaan dokteren en conclusies gaan trekken, maar dat door een arts laten doen.
Ik kan me helemaal vinden in je standpunt. Het is jouw huis, jouw privacy en regels. Vind het juist knap dat je hebt gezegd dat het nu niet uitkomt, daarmee stel je je eigen grenzen. en het schuldgevoel is ook logisch omdat het toch je moeder is Ik had hier toevallig laatst nog een discussie over met mn man. Ik kan er niet aan wennen dat mijn schoonouders hier altijd spontaan langskomen, vind het gewoon irritant. Miin moeder belt altijd ff. Mijn stiefvader komt heel af en toe zomaar langs, dat vind ik niet zo erg omdat het niet zoals mijn schoonouders soms 2 a 3 x in de week. Heb ook liever dat er ff gebeld wordt. Dat is toch geen moeite? Mijn is bang dat de spontaniteit weg gaat.. Maar dat wil ik juist, want ik kan daar niet zo goed tegen. Ik snap je helemaal.
Meid, snap dat het vervelend is. Wil hier ook niemand onaangekondigd over de vloer. En paranoia ed hoort bij dementie, net zoals gedragsveranderingen en soms verlies van fatsoen (vuile praat uitslaan, uitkleden, andere sexe lastigvallen ed). Merk het ook stilletjes aan bij mijn vader: die mens kan zo verzuurd en agressief uit de hoek komen en onverdraaagzaam. Vroeger was dit niet het geval. Sterkte
Klinkt mij heel bekend in de oren want zo deed mijn oma precies hetzelfde met mijn moeder. Haar andere dochter die bijna nooit kwam, nooit belde en al helemaal niets deed was haar alles en mijn moeder (die er krom voor lag) kreeg alle drek. Helaas past dit wel in het dementie plaatje. Het zal heel moeilijk zijn voor jou want je zult moeten gaan accepteren dat je moeder niet meer je moeder zal zijn. Ze zal steeds verder van je afdwalen en verstrikt gaan raken in het verleden Juist haar slechte eigenschappen zullen nu sterker naar voren komen omdat ze die door de dementie helemaal niet meer kan remmen. Nu dat allemaal gezegd is betekend niet dat ze nu het recht heeft om over jullie grenzen heen te walsen omdat ze dement is. Juist nu zul je extra duidelijk jullie grensen moeten aangeven (met in het achterhoofd dat ze ze ook weer vergeet) en niet alleen naar je moeder toe maar ook naar eventuele (latere) hulpverlening.