Wat je vaak ziet is dat de partner heel veel zorg automatisch over neemt en dingen met de mantel der liefde bedekt. Zelf denk ik dat jou "ingang" in dit geheel via je vader loopt. Je vader zal als eerste moeten erkennen dat er wat aan de hand is en nog belangrijker moeten erkennen dat het niet meer gaat. Wat uiteraard niet betekend dat je moeder meteen uit huis geplaatst zal worden hoor. Je vader kan dan aan de huisarts aangeven dat hij vermoed dat er wat met je moeder aan de hand is, de dingen omschrijven en dan samen met de huisarts overleggen welke stappen hij het beste kan ondernemen. Dat je moeder niet naar de huisarts wil omdat ze hem niet meer vertrouwd kan ik me voorstellen want waarschijnlijk voelt ze wel dat de huisarts haar "door" heeft. Ook jij kunt naar jou huisarts gaan en hem vragen om tips en adviezen, dan heb je in ieder geval je zorgen geuit. En tot slot (als ik het goed heb ben je enigst kind) praat er over met je vrienden want die zul je nu nodig hebben.
Weet je.... er zijn medicijnen die beginnende alzheimer kunnen vertragen. dus het zou zeker raadzaam zijn om er naar te laten kijken. ze krijgen dan een scan van de hersenen. en kunnen dan zien hoe ver iemand is en of die medicijnen nog zin heeft. Mensen kunnen er gewoon heel erg door veranderen. zo kunnen ook alle sexuele remmingen verdwijnen en kunnen ze bijv ineens iemand aanranden... het kan. ze kunnen er niks aan doen. sommige dingen zijn genant. ze kunnen idd paranoide worden. zijn ze iets kwijt heeft iemand dat gestolen! en ze zijn overtuigd dat dat dan zo is. maar als dit soort dingen gebeuren zijn ze vaak wel al wat verder.
aanranden en zo dat komt niet vaak voor....lijkt me niet goed om alle meest verschrikkelijke scenarios voorbij laten komen, je komt er vanzelf achter hoe het bij je moeder zich ontwikkelt. ik werk al ruim 20 jaar met dementerende en er zijn ook gewoon heel veel mensen die gewoon dement zijn zeg maar..... die in het verleden leven, verward zijn.... etc. er zijn zelfs mensen die als ze het stadia voorbij zijn van het nog beseffen dat je aan het dementeren bent ( dat is de moeilijkste fase, en in die zin snap ik je moeder heel goed dat ze het niet wil weten, stel het maar eens bij je zelf voor dat je merkt dat je dingen begint te vergeten en zo, verward bent , je merkt dat je hoofd het niet meer goed doet, dat is toch een angstaanjagend idee) maar goed als die fase voorbij is dan zie je ook dementerende die aardig tevreden lijken met het leven op dat moment..... maar goed het kan heel goed wat anders zijn, paranoia kan ook wijzen op een psychische aandoening, bij psychiatrische problematiek zie je ook vaak vergeetachtigheid.... daarom moet je voor een diagnose gaan, misschien naar je moeder benoemen dat het ook wat anders kan zijn, waar een oplossing voor is.... ik vind je moeder nog jong om al te dementeren, dan zou je denken dat het een erfelijke variant is, komt het in jullie familie veel voor?
Ik zei dat het kon. het is zelf zo gezegd tijdens een voorlichtingsavond. hier zien we namelijk wel dat er ineens bepaalde opmerkingen gemaakt worden of bij iemand in het haar gewoeld en ooooo wat heb je toch prachtig haar. (tegen het andere geslacht) en t ging nog wel iets verder. je moet er niet van schrikken. maar gewoon begeleiden. en nee dat hoeft niet maar paranoide hoeft ook niet! het kan gewoon allemaal. en daarbij komt dat ik het ook gewoon beter vind als TS naar de ha gaat. anders eerst zonder moeder en je zorgen voor leggen. misschien kan ze daar tips krijgen en informatie die haar en haar moeder kunnen helpen. Weet je zo jammer altijd er wordt op een openbaar forum "ervaringen" gevraagd of een mening. en dan is het gelijk bangmakerij... TS lijkt me gelukkig niet het type wat heel snel in de stress schiet en bang wordt... ze komt mij altijd als vrij nuchter over en dat ze gewoon informatie kan filteren op wat ZIJ nodig acht of wat mee kan. TS sterkte! ook snap ik je reactie naar je moeder heel goed. en ook je schuldgevoel. (zou ik ook hebben) maar ik denk ook dat je man gelijk heeft. bellen en vragen hoe het gaat. dan merk je vanzelf of het dwars zit en of ze het al vergeten is. komt vast wel goed.
Paranoia kan zeker een symptoom van dementie zijn (hoeft natuuurlijk niet).... Hier zitten we met mijn schoonmoeder in een alzheimer traject van het erasmus mc. Toen we hieraan begonnen en haar letterlijk hebben meegesleurd naar de huisarts... manlief die kan bij wijze van nog op de rand van haar bord schijten en ze vind het niet erg maar naar schoonvader luisterde ze niet. We zaten daar en daar kwam ze los hoor en ze wees naar mijn man en schoonvader en mij en vertelde tegen de huisarts dat wij gek waren en alles vergaten. Kan complete boekdelen volschrijven over situaties die we gehad hebben maar daar bereik ik niets mee... maar mocht je vragen hebben mag je me gerust pb'en. Het is heel zwaar en zie zelf momenteel mn schoonpa er aan onderdoor gaan en het vreet natuurlijk ook aan mijn man. De lading stront die we momenteel over ons heen krijgen is niet niets... helaas en ik zou graag zeggen dat er een mooie remedie tegen is maar helaas. Het enigste wat je zelf kan proberen te doen is de ene oor in en de andere uit... maar ook dat is niet zo makkelijk. 1 ding wil ik je nog meegeven het duurt heel lang voordat een persoon dat zelf accepteert en het is voor je moeder zelf ook heel frustrerend als ze er achter komt dat ze heel veel gaat vergeten. het heeft hier een goeie jaar geduurd. Sterkte
Nou, allereerst even het belangrijkste: Een heel dikke knuffel voor jou. Het is klote om een zieke moeder te hebben, of ze nou iets lichamelijk, of geestelijk mankeert. Mijn eigen moeder is er niet meer, ze is gestorven op 52-jarige leeftijd aan longkanker. Ook wij hadden niet de band die de meeste mensen wel met hun moeder hadden. We hielden zielsveel van elkaar, maar omdat we altijd in verschillende werelden hebben geleefd, kwam dit gewoon niet naar voren. Het beste advies wat ik jou kan geven is: probeer alsjeblieft bij sommige dingen wat door de vingers te zien. Net als jij, ben ik enig kind en ik weet dat dit niet altijd meevalt. het is moeilijk om de lading stront die je over je heen krijgt niet te kunnen delen met een broer of zus. Toch...wie weet hoe snel het ziektebeeld zal verergeren. Daarom is het juist verstandig om, naast de mantel der liefde, ook prioriteiten voor jezelf en je gezin aan te geven. Je hebt een man en twee kinderen, waarvan er eentje pas geboren is. (Gefeliciteerd trouwens!) Dat is zwaar genoeg. De tijd die jullie samen zonder 'buitenstaanders' hebben, heb je ook daadwerkelijk nodig om op te laden. Als je niet op jezelf let, kun je ook niet sterk genoeg zijn om er voor je moeder te zijn. En er zijn zo veel dingen. Wat betreft het naar de huisarts gaan; Mijn moeder was echt koppig als een ezel waar het dat soort zaken betrof. Alles, maar dan ook alles kwam voort uit pure angst. Wat hier heel goed hielp, was de zaak flink manipleren, zeker als ze zo achterdochtig is. Soms moet je namelijk roeien met de riemen die je hebt. Niet netjes, wel noodzakelijk, soms. 'Ik ben zojuist bij de dokter geweest, alles was goed, maar mijn bloeddruk was een beetje te hoog. Waarschijnlijk stress.' Als je moeder dan vraagt hoe het dan komt dat je stress hebt, zou je kunnen zeggen dat het natuurlijk eventjes heel erg wennen is, met zo'n kleintje erbij (Maak er maar iets van) en oh ja: Je zit er ook natuurlijk mee dat je jezelf een beetje zorgen maakt om je moeder, misschien wil ze de stress een beetje bij je wegnemen en eventjes een check-up bij de dokter doen? 'Mam, ik zie dat je het een beetje moeilijk hebt, zal ik een afspraak met de dokter voor je maken?' 'Mam, ik als dochter maak me zorgen om je, zou je misschien eens eventjes bij de dokter langs willen gaan? Al is het alleen maar om mijn angst weg te nemen.' 'Ik snap dat je bang bent. Maar begrijp je dat het echt nodig is? Wil je graag dat ik met je mee ga?' 'Mam, ik heb morgen tijd. Als jij nou een afspraak met de dokter maakt, kan ik met je meerijden. Kan ik fijn met je mee.' 'Zullen we dadelijk een bakje koffie halen bij mij thuis, als je bij de dokter geweest bent? Zie je de kleinkinderen ook weer even, gezellig toch?' 'Ik ga nu even een afspraak voor je maken bij de dokter. Wanneer komt jou het beste uit?' Echt, ik heb soms de meest creatieve dingen moeten verzinnen om mijn moeder naar de dokter te brengen. Misschien zit er iets voor jou tussen? Juist in deze tijd is het ontzettend belangrijk om je grens aan te geven. Wie weet wat je moeder nog allemaal gaat doen als haar geheugen dadelijk echt gatenkaas gaat worden. Ik vind het al een heel goed idee om je vader erbij te betrekken zodat ie haar er even aan kan herinneren dat ze eventjes een afspraak met je moet maken. Misschien ook een briefje aan de deur hangen? 'Bezoek graag eventjes aanbellen.' Zo pakt je moeder het misschien niet persoonlijk op, maar wordt ze er iedere keer toch aan herinnerd. (In hoeverre staat ze erbij stil dat natuurlijk niet iedereen die op kraamvisite komt zomaar een sleutel heeft?') Pffffft...moeilijk he meid. Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte.
Ja er kan heel veel, ik kan miljoenen praktijksituaties schetsen.... wat heb je er aan? Elke dementerend is anders..... en dat is echt waar....mijn advies is om maar gewoon te kijken hoe het ziektebeeld bij jou ouder verloopt..... en omgaan met het moment....het is niet eens zeker dat ze dement is..... Wij bereiden families echt niet voor met dit soort doemscenario's..... dat doen we op het moment dat het gaat spelen.....Het is al erg genoeg dat je op een bepaalde manier al afscheid moet nemen van bepaalde dingen van je ouder terwijl ze nog leeft..... ik twijfel ook niet aan de stressbestendigheid van ts.... maar vind dat soort dingen meteen noemen bij iemand die nog niet eens een diagnose heeft te voorbarig en beetje sensatiezoekerig.....Het bepaald wel de beeldvorming t.a.v dementerenden...
Jouw laatste alinea, die fase dat is het moeilijkste.... dat is echt zwaar... sterkte ook voor jou en je familie!
Ik heb vanmorgen mijn moeder gebeld. En eigenlijk precies wat ik dacht: Ze had m'n nummer herkend en nam dus al op met een toon van 'hier heb ik geen zin in'. Ik vroeg hoe het ging. 'Gaat wel'. Zegt ze de laatste tijd wel vaker, dus ik vroeg door. Of ze nog last had van haar borst. 'Een beetje'. Nou ja... ik vroeg of ze vanmiddag zin had om langs te komen. 'Nee, vanmiddag kan ik niet.' Maar ze klonk echt of ze er gewoon geen zin in had. Nee, het kwam over alsof ze mij terug wilde pakken, van: Jij geen tijd voor mij, ik geen tijd voor jou. Ik heb verder niks laten merken. Ik zei: 'Morgen dan?' Dat wist ze nog niet. Ze bekijkt de dingen per dag. Ik zei dat ik dat wel begreep en dat ze, als ze zin had om te komen, het maar even moest laten weten. En dat was het gesprek dus. Ik wil eigenlijk mijn vader spreken, maar mijn moeder neemt altijd de telefoon op en mijn vader kan toch niet vrijuit praten als zij in de kamer is... Ik denk dat ik mijn man even laat bellen om te vragen of hij hierheen wil komen, bijvoorbeeld om de klossen onder het bed uit te halen... En dan eens even kijken hoe de situatie daar is...
Lijkt me verstandig LadyXochi Kijken wat je vader er van vind. Verder vind ik het eigenlijk wel positief als ze het zich nog herinnert? of vind je dat vreemd klinken. dan is ze iig niet alles kwijt ik hoop dat jullie gauw wijzer zijn en het zal vast wel goed komen. vergeet niet te genieten van je kleine ventje. nog gefeliciteerd.
M'n vader komt er zo aan... Hij kont hun kraamcadeau brengen. Ik zeg: Dat hoeft toch niet, dat kunnen jullie zaterdag toch meenemen? Zaterdag zouden ze namelijk hier komen eten. Maar dat gaat dus niet door, zegt mijn vader. Mijn man is net boodschappen doen, maar die heb ik gebeld dat ie thuis moet komen, want ik wil hem erbij hebben. Ik baal als een stekker. Ik snap dat ze het niet expres doet, maar het gevolg is wel, dat ze mij nu de schuld in de schoenen schuift en ondanks dat ik niet vind dat ik mijn boekje te buiten ben gegaan, voel ik me toch ellendig door de hele situatie. Mijn man kan alles beter overzien, omdat hij er niet zo dicht bij staat. Hij zegt dat dit ook typisch iets van mijn moeder is, om hier een groot punt van te maken en mij op te zadelen met een schuldgevoel. Hij zegt dat ik me geen eigenaar van dit probleem moet maken, ondanks dat zij dit wel probeert. Maar ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan! Ik vind echt dat zij (bewust, onbewust of door haar toestand, dat maakt niet uit) deze situatie gecreëerd heeft. Zij heeft het risico gelopen door te komen zonder te checken of het uitkwam. En ik heb het ook helemaal niet op een nare manier/toon gezegd dat het niet uitkwam. En zij stampte ook zelf de deur uit, zonder mij de kans te geven uit te leggen waarom niet, of voor te stellen wanneer het beter uitkwam. Dus dat zij zich rot voelt, heeft ze dus zelf in de hand gehad. Mijn man staat ook volledig achter me en geeft aan dat ik niks fout heb gedaan. Rationeel gezien vind ik dat ook, maar emotioneel gezien blijf ik me rot voelen! Ik zit hier echt met tranen in mijn ogen en een dikke brok in mijn keel. Ik ben benieuwd wat mijn vader kan vertellen...
Oh, bah. Wat zit jouw moeder ongelooflijk fout om haar net bevallen dochter met zo'n gevoel op te zadelen. Je blijft potverdorie altijd ouder van je kind, en daarmee ook verantwoordelijk voor het gevoel dat jij hen geeft. Ik hoop ten zeerste dat dit gedrag voortkomt uit haar beginnende dementie en daarmee gebrek aan overzichten empathie, anders heb ik er geen goed woord voor over. LadyX, bespreek met je moeder wat je wil zeggen, en luister naar je man. Hij heeft een fijn nuchter beeld van de situatie. Maar laat je niet te veel beïnvloeden door wat je moeder nu doet. Dat is emotionele chantage. En daar hoef je ook binnen een beginnend dementioneel proces niet aan mee te doen.
he gatver... wat balen zeg. misschien beter om idd eerst even met je vader te babbelen en daarna even bij je moeder langs te gaan. gewoon uitleggen hoe jij je nu voelt en dat je het jammer vind dat ze zich zo gekwetst voelde. misschien kan je vader uitleggen hoe ze er onder is. en valt het allemaal mee. (dit hoop ik tenminste) voel je dan ook niet al te schuldig. het is niet leuk maar je moeder kiest er nu een beetje voor om te zwelgen in zelf medelijden (bewust of onbewust) komt best goed! sterkte met alles
Hmmm... zo sterk denk ik er nu ook weer niet over... Mja, mijn vader is dus net geweest. Mijn moeder was behoorlijk down toen ze van de week thuis kwam van hier. Maar wat ik dus van mijn vader hoorde: Hij had haar van tevoren gezegd, dat ze eerst even naar ons moest bellen. "Ja, doe ik," had ze gezegd. Niet dus! Maar dat wijt ik ook wel aan haar dementie. En mijn vader had bij thuiskomst dus ook gezegd tegen haar: "Ik had toch gezegd dat je eerst even moest bellen." maar ja, toen was het kwaad al geschied. Over haar dementie... Mijn vader probeert mijn moeder al lange tijd te stimuleren om bepaalde dingen te doen, om haar geheugen te trainen. Maar daar heeft ze 'geen zin in'. Mijn vader heeft ook al een aantal keren gezegd, dat ze samen op internet konden zoeken naar programma's voor dementie, maar mijn moeder wordt dan serieus boos. Het is dus echt niet bespreekbaar! Ze is compleet in ontkenning! Mijn vader vindt trouwens niet, dat we er mee naar de huisarts moeten, dus daarin sta ik alleen. Verder ben ik er al voor haar, op veel verschillende manieren. O.a. dus dat ik er met bijna elk ziekenhuisbezoek bij ben geweest, alle informatie voor haar in Jip-en-janneketaal heb opgeschreven, ik betrek haar bij ons gezin, dus ik bel regelmatig om te vragen of ze wil komen, of ik laat mijn oudste haar bellen, gewoon om wat te vertellen. Dat vindt ze altijd hartstikke leuk. En dat terwijl onze relatie dus eigenlijk helemaal niet goed is... Ja, hoe beschrijf ik dat? Al vanaf mijn 14e of zo... Het is deels karakters, die botsen, maar ook toen ik nog thuis woonde... Ik kreeg zo vaak op mijn sodemieter voor dingen, die ik helemaal niet gedaan had! Achteraf denk ik dat het toen al mis was. Ik kreeg bijvoorbeeld op mijn kop als zij haar sleutels niet kon vinden. Nou, dat vond ik nog niet eens het ergste, maar ze bood nooit haar excuses aan, nadat ze er achter was gekomen, dat de sleutels gewoon in haar eigen jaszak zaten of zo. En dit gebeurde meermaals per week. Ze is ook altijd héél kritisch geweest. Niks was goed. En dan met name hoe ik mijn huishouden runde. Het was altijd een rommeltje. Zelfs als het opgeruimd was, dan vond ze wel wat anders om kritiek op te leveren. Dat er drie glazen nog op het aanrecht stonden of zo. Zij was altijd thuis(blijfmoeder) en het ging er bij haar niet in, dat ik mijn huishouden niet zo spic en span had als zij... Maakte niet uit dat ik in die tijd 40 uur per week werkte. Ik vond het verschrikkelijk om met haar te gaan winkelen. Ze haalde altijd dingen uit de rekken, die ik niet leuk vond. Als ik (hoe vriendelijk ook) zei dat die dingen niet mijn stijl waren, werd ze boos en verklaarde ze me voor gek. Ze had ook vaak commentaar op mijn gewicht. Ik moest regelmatig aanhoren, dat ik te zwaar was. Maar aan de andere kant bleef ze me steeds koekjes en chocolade aanbieden/opdringen bij de thee, terwijl ik al drie keer had bedankt. Ook bepaalde keuzes, die mijn man en ik maken, m.b.t. de opvoeding van onze kinderen, accepteert zij niet. Zo mocht onze oudste het eerste jaar geen snoep of andere zoetigheid en kreeg hij één koekje op een dag. Maar mijn moeder stak hem regelmatig dingen toe, willens en wetens, want ze probeerde dat zo te doen, dat ik het niet doorhad. Nu ik dit zit te typen, besef ik me eigenlijk dat het er op neerkomt dat ze nooit naar mij geluisterd heeft en altijd gewoon haar eigen ding doet, zonder rekening te houden met mij. Daar past dit hele 'langskomen zonder bellen' ook bij, en dus ook het gepikeerd zijn als het niet uitkomt... Maar ja, aan die conclusie heb ik niks. Ze is nu 68 jaar en dit gedrag / deze manier van denken zit er zo diep in, die krijg je er niet meer uit. Ik heb meer medelijden met mijn vader, want die moet elke dag met haar in één huis leven. Hij krijgt ook op dagelijkse basis van alles naar zijn hoofd geslingerd, waaronder het zoekmaken van de sleutels enzo... Diep respect voor hem, dat hij het volhoudt. Ik wordt er gewoon weer verdrietig om, als ik daar aan denk... Nou ja, conclusie van mijn vader was ook: Gewoon even laten rusten. Af en toe gewoon bellen om te vragen hoe het gaat. En onze oudste laten bellen, dat vindt ze leuk. En verder afwachten tot ze er overheen is... Maar dat kan best nog weken duren. En qua dementie... weet ik nu nog steeds niet wat ik er mee kan doen... Ik ben nu on haar ogen sowieso persona non grata, dus ik krijg niks voor elkaar. En mijn vader dus ook al niet... En heel eerlijk gezegd, laat ik het nu ook eventjes voor wat het is. Ik ben 2 weken geleden bevallen, ben ontzettend moe vanwege de gebroken nachten, ben natuurlijk ook nog extra emotioneel vanwege de hormonen, en krijg het vanaf volgende week weer extra zwaar, omdat mijn man dan dus weer elke week 4 dagen/3 nachten van huis is en ik er dan helemaal alleen voor sta met een baby en peuter. Ik denk dat zij daar weinig begrip voor gaat hebben, maar ik moet nu even aan mezelf denken...
Goedzo meid zet jij jezelf maar even op de eerste plaats. Laat je moeder maar even sudderen in haar eigen vet.
herken veel in de relatie die jij met je moeder hebt.... zo is het bij mij ook. mijn moeder is niet beginnend dementerend, ten minste ik heb dat nog niet gemerkt..... maar ik merk ook bij haar dat ze haar gedrag moeilijker controleert, voorheen kon ze zich nog wel inhouden of had ze in de gaten dat ze te ver was gegaan en bond ze in....ik denk ook dat het komt door het ouder worden, mijn moeder is 75. Je moeder straft je eigenlijk.... ik zou gewoon eens vragen wanneer ze vind dat je genoeg bent gestraft( dat werkt bij mij vaak wel, dan is ze enigzins beschaamt).... wij hebben ook altijd de weg van de lieve vrede bewandeld, dus maar wachten tot moeders weer bij draaide, proberen te voorkomen dat moeder boos werd etc. Wij proberen dat nu niet meer te doen. Ik ben ten slotte niet verantwoordelijk voor het gevoel van mijn moeder... Ik denk dat je man het ook heel goed zegt... maak het niet tot jou probleem..... het moeilijke bij ons is dat mijn vader zegt dat hij het dan heel zwaar te verduren heeft.... hij krijgt dan alles op zijn bord..... en dat vind ik heel rot.... maar mijn vader is ook een volwassen man en is altijd meegegaan in het gedrag van mijn moeder, en dat is ook fout geweest.... we hebben het met zijn allen in stand gehouden. dus luister maar goed naar je man en blijf je grenzen aangeven en bedenk je maar steeds, wat je ook doet of je het haar naar de zin probeert te maken of niet, het is toch nooit goed..... en inderdaad geniet van je kraamtijd, kies voor je zelf, geef je moeder dat wat je kan en wil geven ga niet over je grenzen.... s6!
Wow evelien, dat klinkt inderdaad precies zoals ik het voel! Als ik haar weer zie en ze doet nog steeds koel, dan hoop ik dat ik daar aan denk, aan die opmerking van jou. Ben bang van niet, maar goed.. we zien wel En inderdaad, wat jij over je vader zegt, dat zegt mijn man ook. Mijn vader is altijd meegegaan in dat gedrag van mijn moeder en het is een volwassen vent. Maar hij klaagt er niet over, hoor. Hij heeft het wel geaccepteerd en dat vind ik heel knap van hem. Menig mens had het niet uitgehouden met haar op deze manier. En nu wil ik haar niet neerzetten als een rotmens, want ze is ook heel zorgzaam en een hele lieve oma, maar je moet wel een dikke huid hebben, om dag in dag uit de volle laag te krijgen.
Mijn moeder is ook een lieve oma, en ook als moeder probeert ze wel haar liefde te tonen.... maar het is altijd op haar manier en dat is door mijn huis eens te poetsen, mijn gordijnen te wassen.... etc zo uit zij haar liefde.Op een andere manier heeft zij het niet geleerd. Ik weet bijna zeker dat dat uit haar thuissituatie komt.... maar mijn moeder wil daar zelf niks over kwijt...ze idealiseert haar ouders.... maar de verhalen die ze af en toe verteld getuigen anders.... mijn moeder is coupeuse, en ze wilde graag aan het werk voor een modeketen..... dit mocht ze niet van haar vader, die heeft een naaimachine voor haar gekocht zodat ze thuis moest werken.....Mijn vader had een bloedhekel aan zijn schoonvader.... en heeft mij weleens verteld dat hij (mijn opa) mijn moeder heel erg naar behandelde dat mijn vader op een gegeven moment gezegt heeft dat als hij iets ( mijn vader wil niet zeggen wat er precies voorgevallen was) nog een keer doet hij hem alle hoeken van de kamer zou laten zien..... de ene kant lukt het me te zien dat ze van ons houd en zo liefde probeert te geven.... de andere keer lukt dat niet en wil ik zoveel meer.... een echte moederband..... dat zal er niet van komen. Maar hoe lief mijn moeder is als oma, ik merk nu al dat ze het ook aan de stok krijgt met mijn oudste dochter, die word 11 en heeft een eigen mening....en gaat wel eens tegen mijn moeder in.,... nou dat word niet getolereert..... mijn oudste wil er daarom ook niet meer alleen logeren, alleen als ik mee ga.....