O wat een jonge mensen met Alzheimer zeg. Lijkt me helemaal erg als je moeder of vader Alzheimer heeft . Jullie ook allemaal sterkte!
Verschrikkelijk lijkt me dat. Ik merk het bij de oma van mijn man. Na 4 jaar weet ze nog steeds mijn naam niet. Mijn man spreekt ze aan met de naam van man's broer of neef en andersom. Mijn zoontje noemt ze alexander, dat is haar andere achterkleinzoon. Heel erg
Het hier meegemaakt met mijn oma. Langzaam aan begon haar geheugen te vervagen. Eerst kwam de moeilijke periode voor haarzelf doordat ze heel erg door had dat ze dingen vergat. Daardoor ook "ruzies", want dan had ze vaak weer wat verstopt en gaf ze anderen de schuld. Op dat moment was het ook nog eens moeilijk omdat mijn oma en opa nog (toen 93 en 88) op hun eigen woonden en mijn oma dus alleen naar een verpleeghuis zou moeten en ze dus na 66 jaar samen uit elkaar zouden moeten. Hebben ze heel lang over getwijfeld en uiteindelijk was het niet nodig omdat mijn opa vrij plotseling overleed. Het kleine voordeel was toen dat ze toen heel snel in verpleeghuis terecht kwam en ze weinig verdriet had om mijn opa. Daarna wist ze dus ook vrij snel eigenlijk helemaal niets meer, maar kon je wel aan haar zien dat ze gelukkig was op haar manier en ze nog veel plezier had (zie haar zo zitten al zingende en schommelend op de stoel met een ander vrouwtje en die glimlach van mijn oma vergeet ik nooit meer). En zo heeft ze nog 4 jaar heerlijk geleefd ondanks dat ze ons niet meer herkende. Ik zeg altijd de eerste periode is het lastigste voor degene zelf en daarna wordt het het lastigst voor de naasten. Ze is er al een aantal jaar niet meer, maar ben nog steeds blij dat het ondanks alles op deze manier gegaan is en ze niet te lang in de tussenfase heeft gezeten.
Hier nog een... mijn vader lijdt al 4 jaar aan Alzheimer. Hij was 58 toen hij de diagnose kreeg. Enorm veel mee gemaakt met hem het laatste jaar. Hij zit nu bijna 1 jaar op een gesloten afdeling. Je ziet hem steeds weer achteruit gaan. Ik hoop dat het snel voorbij is want hem zo te zien is onmenselijk.
Vreselijk he Mijn opa is al jaren aan het dementeren maar herkende me tot nu toe wel. Maar toen ik daar voor het laatst was keek hij me aan met een hele rare blik...inderdaad, alsof hij me niet meer herkende Ik heb een hele speciale band met mijn opa. Mijn moeder was erg jong toen ze me kreeg. We hebben 5 jaar bij mijn opa gewoond en hij is altijd een soort vader/opa geweest voor me. Ik vind het vreselijk om hem zo te zien, het doet écht pijn en toen hij me laast zo aankeek ging ik door de grond.
Mijn oma was zwaar dementerend... maar ondanks dat ze veel in het verleden leefde.. heeft ze mij tot op het laatst herkent.. als enige.. dat heeft het voor mij altijd iets makkelijker gemaakt. wens je dan ook veel sterkte toe... en hoop dat je een manier vind om er mee om te gaan
Ik werk met dementerende ouderen. Voordat ik begon is mij aangeraden om een boekje / online stuk te lezen om meer van hun wereld te begrijpen. De ouderen vergeten namelijk het heden en gaan min of meer terug in het verleden. Nu kan het zo zijn dat een vader zijn dochter van nu niet meer herkent, maar hoe ze vroeger was nog wel. Vaak als we foto's laten zien en samen bekijken komen er hele verhalen over het gezinsleven en werk. Ook herkenen dementerende ouderen de voorwerpen van nu vaak niet meer. Ze hebben hierbij een ander plaatje in hun hoofd. Kijk maar naar het verschil van vroeger en nu van bv een radio. Ieder die op wat voor manier dan ook te maken heeft met een dementerend persoon wil ik aanraden om dit te lezen. En evt deze film te bekijken. http://www.loc.nl/documenten/dossiers/bouw/de_wondere_wereld_van_de_dementie.pdf De Wondere Wereld van Dementie